مطالعه تطبیقی و متاتئوریکِ نظریه اعتبارگرای روابط بین الملل با نظریه اعتباریات فلسفه اسلامی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
نظریه اعتباریات در فلسفه اسلامی و اعتبارگرایی در علوم اجتماعی و روابط بین الملل، هر دو در صورت بندی جدید از نظریات متأخر و تقریباً هم عصری به شمار می آیند که با خاستگاه ها و سرشت و سرنوشت متفاوت، دارای دلالت ها و کارویژه های متمایزی در عرصه معرفتی و اجتماعی هستند. در این مطالعه، ضمن تقریری از هر دو نظریه، برای نخستین بار دشواری های معرفت شناختی و هستی شناختی ناشی از مانعه الجمعیِ «واقع گرایی و اعتبارگرایی» در روایت های ارتدوکسی نظریه های روابط بین الملل را به عنوان یکی از مهم ترین مسائل فلسفی و غیراعتباری و بین رشته ای، مَدخلی برای تأمل در بازساخت فلسفی نظریه اعتبارگرایی در روابط بین الملل قرار داده و در ذیل تفصیل و تقسیم ادراکات و اعتباریات پیشینی و پسینیِ نظریه اعتباریات، استدلال می شود که در یک نگاه تعاملی، امکان همخوانی آن دو به نحوی وجود دارد که مدلول آن، «نسبی گرایی» و «تعین اجتماعی معرفت» و یا «انکار هرگونه تقرّر و تعینی در جهان خارج» نباشد. مآلاً با فاصله گیری از هر دو موضعِ «واقع گرایی خام» و «اعتبارگرایی محض»، معنای حاصل شده را در نظریه ادراکات اعتباری، موردتوجه قرار می دهد که در عین «نفی مابازای خارجی اعتباریات»، ضد واقع گرا («سازه» انگار) نشده و شناخت گرایی هم معنای واقعی خود را از دست ندهد. نتایج حاصل از این مطالعه از آن حیث دارای اهمیت ارزیابی می شود که به موازات تضعیف رئالیسم فلسفی و سیاسی طی دهه های اخیر و نیز آشفتگی معرفت شناختی ناشی از «دو قطب دیدگاه های معرفت شناختی قیاس ناپذیر در رشته روابط بین الملل یعنی اکثریت پوزیتیویستی از یک سو و اقلیت چشمگیری از پساپوزیتیویست ها از سوی دیگر»، نظریه پردازان متأخرِ روابط بین الملل را به نظریات اعتباری رهنمون شده که «نظریه اجتماعی سیاست بین الملل»، معرِّف رهیافتِ متعارف و اجتماعی آن است و طی آن در تلاش برای تقلیل اهمیت معرفت شناختی اعتبارگرایی، چاره کار توسل به پوزیتیویسم و ترجیح ابعاد هستی شناسی اعتبارگرایی معرفی شده است.A philosophical and meta-theoretical study of constructivism theory in international relations and theory of conventions (I’tibāriāt) in Islamic philosophy
The theory of conventions (I’tibariat) in Islamic philosophy and constructivism theory in social sciences and international relations are both considered to be modern and almost contemporaneous in terms of new formation which, with different origins, natures and fate, has distinct implications and functions in the epistemic and social spheres. This study explicates the two theories and has, for the first time, regards the epistemological and ontological problematic caused by the incompatibility of “realism and constructivism” in the orthodox narratives of the theories in international relations -considered one of the most important philosophical, non-constructivist and interdisciplinary issues- as an entry into contemplation over the philosophical reconstruction of constructivism. In the course of exposition and categorization of the old and new perceptions of the theory of conventions (I’tibariat), the study contends that under an interactive approach, the two concepts could be compatible in a way that its referent is not “relativism” and “social determination of knowledge” or “denial of any subsistence or determination in the outer world”. Ultimately, the study moves away from both “raw realism” and “pure constructivism” approaches, and takes into account a consequent definition in the theory of constructivism that is not anti-realistic alhtough it “denies the external equivalent of conventions”. At the same time, cognitivism would not lose its true meaning either. The outcomes are considered more significant because in parallel with the decline of philosophical and political realism in recent decades and the epistemological confusion resulting from “the incommensurable bipolar epistemological views in international relations, namely the positivist majority on the one hand and a remarkable minority of post-positivists on the other”, the contemporary theorists of international relations have been guided to constructivist theories that the “social theory of international politics” indicates its conventional and social approach, during which and with efforts to reduce the epistemological importance of constructivism, the proposed solution is to resort to positivism and ontological aspects of constructivism.