انقلاب های بزرگ و تأثیرگذار، برای تحقق اهداف خود همواره با چالش هایی مواجه بوده اند. عدم آسیب شناسی رهبران و حامیان یک انقلاب، زمینه برگشت پذیری آن انقلاب را فراهم می آورد. بر این اساس یکی از مهم ترین دغدغه های طرفداران هر انقلابی، آسیب شناسی روند تحقق اهداف انقلاب و بررسی سناریوهای محتمل در تحقق این بازگشت است که تجربه تاریخ انقلاب ها نیز برگشت پذیری بسیاری از انقلاب ها را تأیید می کند.تفاوت انقلاب اسلامی ایران با سایر انقلاب ها، مانع وقوع بازگشت پذیری ترمیدوری انقلاب اسلامی ایران می شود و براساس نظریه «برگشت پذیری انقلاب براساس سنت های الهی» نیز که مدل بومی سازی نظریه ترمیدور براساس اندیشه شهید صدر(ره) بوده، تحقق این مسئله نیز در حال حاضر منتفی است؛ البته دشمن مأیوس نشده و تلاش آنها برای برگشت پذیری انقلاب اسلامی با ابزارها و سازوکارهای مختلفی دنبال شده که انواع جنگ سخت و نرم از مصادیق آن است. در ادبیات سیاسی مقام معظم رهبری در دهه اخیر، گفتمان «نفوذ» به مثابه دال مرکزی برگشت پذیری انقلاب اسلامی مطرح شده است.ازاین رو در این نوشتار، بار رد احتمال بازگشت پذیری درونی براساس نظریه ترمیدور و رد وقوع آن براساس نظریه سنت های الهی، و همچنین امکان بازگشت پذیری بیرونی از طریق نفوذ، می توان سناریوهای مختلفی را برای برگشت پذیری انقلاب اسلامی از راه نفوذ متصور شد که «هدف گیری پایه های اصلی استحکام انقلاب»، «تضعیف همه جانبه با استفاده از ابزار مختلف»، «تغییر در معادله قدرت و سیاست داخلی با تغییر نگرش مسئولان» و «شبکه سازی با استفاده از نفوذ جریانی در جهت تغییر باورها»،چهار سناریویی هستند که بررسی، تحلیل و امکان سنجیآنها درباره آینده انقلاب اسلامی ایران، مهم ترین مسئله این مقاله است که با روش توصیفی - تحلیلی به آن می پردازیم.