راهبرد

پژوهش حاضر در پی پاسخ گویی به این پرسش است که «چگونه می توان با بهره گیری از دانش هوشمندی توان دیدبانی سازمان را در راستای جلوگیری از غافلگیری، ارتقا داد؟». به منظور برجسته کردن دیدبانی ابتدا چالش های آن را بررسی و سپس، کاربست هوشمندی را در فعالیت های آینده پژوهی مطالعه کرده ایم. روش پژوهش، آمیخته، طرح پژوهش، اکتشافی متوالی، و نظریه آن، مبنایی بوده است. دانش به دست آمده از مرحله کیفی، از طریق تکمیل پرسش نامه توسط فعالان آینده پژوهی حاضر در مراکز پژوهشی و تصمیم سازی کشور پردازش شد. گفتنی است، جامعه آماری این پژوهش، براساس اطلاعاتی تکمیل شده است که پژوهشگران در مقاله ها، کتاب ها، و کتابچه های مجموعه مقالات ارائه داده اند (معرفی خودشان به عنوان فعال حوزه آینده پژوهی یا فعال حوزه هوشمندی). درنهایت، فرایندهای دیدبانی هوشمند راهبردی، با تکیه بر ویژگی های دانش هوشمندی، ارائه شده است که با بهره گیری از تکرار گام ها برای دستیابی به بیشینه اطلاعات از محیط سازمان، می تواند با اطمینان بیشتری به شناسایی نشانه های ضعیف تغییر، درک نیات راهبردی رقبای سازمان، و هشدار به هنگام راهبردی در مورد شگفتی سازهای آینده بپردازد. این فرایندها می توانند در راستای مدیریت راهبردی در سازمان ها به کار روند و با توجه به کمبود منابع دانشی در حوزه دیدبانی در کشور، برای افزایش کارایی فعالیت های آینده پژوهی، راهگشا خواهند بود.

درجهان امروز تلاش کشورهای درحال توسعه برای قرار گرفتن در مدارهای جهانی قدرت و ثروت توجه آینده اندیشان را به خود معطوف کرده و صحبت از ظهور قدرت های جدید به عنوان یکی از موضوعات نوپدید مطرح است. قرار گرفتن اسامی کشورهایی همچون نیجریه، ویتنام، فلیپین و اندونزی در کنار اسامی کشورهایی صاحب قدرت و ثروت جهانی همچون هند، چین، برزیل، افریقای جنوبی و روسیه جلوه ای از لزوم توجه به نقش موضوعات نوظهور است. روندها و تغییرات نوظهور در تمامی عرصه ها در حال وقوع است. تحول در جایگاه کشورهای صاحب آموزش عالی جهانی از جمله تغییرات و مسائل نوظهور در عرصه سیاست پژوهی و سیاست گذاری آموزش عالی است. قرار گرفتن نام کشورهای شرق آسیا، خاورمیانه و شرق اروپا در کنار نام کشورهای پیشتاز در جذب دانشجوی خارجی از مصادیق این تحول است که در این مقاله درباره آن توضیح داده شده است. در این مقاله تلاش شده است تجربه کشورهای متفاوت و خاصه کشورهای در حال توسعه در تبدیل شدن به درگاه های منطقه ای آموزش عالی بررسی شود. پرسش های اصلی این مقاله عبارت است از: درگاه های آموزش عالی چیست و چه نقشی در توسعه ملّی و منطقه ای دارند؟. انتظار می رود پاسخ به این پرسش داده ها و اطلاعات مناسبی را به منظور سیاستگذاری برای بین المللی سازی آموزش عالی ایران به اشتراک بگذارد. روش های اصلی بکارگرفته شده در این مقاله عبارتند از: روش های پویش محیطی، تحلیل ثانویه و خودمردم نگاری. مدعی اصلی این مقاله آن است توسعه منطقه ای مستلزم داشتن قدرت و سرمایه لازم است. تبدیل شدن مناطق جغرافیایی به درگاه آموزش عالی بین المللی زیرساخت مناسبی برای تربیت، شناسایی و جذب سرمایه های انسانی و اجتماعی و به تبع آن سرمایه های مادی را مهیّا می کند؛ به عبارت روشنتر نهادهای آموزش عالی مهمترین مراجع آموزش و تربیت سرمایه های اجتماعی هستند. از آنجا که سرمایه های اجتماعی مهمترین نیروی پیشران توسعه و پیشرفت در جهان امروز محسوب می شوند بنابراین با گسترش درگاه های منطقه ای آموزش عالی بین المللی زمینه مناسبی برای توسعه منطقه ای در ایران بوجود خواهد آمد.

سیاست گذاری یکی از مهم ترین جلوه ها و نمودهای حکمرانی و راهبری آموزش عالی به شمار می آید. به نظر می رسد، وضعیت فعلی سیاست گذاری آموزش عالی ایران در بیشتر موارد، موجب کاهش ظرفیت خط مشی گذاری در این عرصه شده است. پژوهش حاضر قصد دارد ضمن تبیین علی ظرفیت خط مشی های عمومی مبتنی بر هم افزایی نهادهای سیاست پژوه، به مطالعه موردی برخی سیاست های گزینش شده آموزش عالی از منظر هم افزایی در گام تدوین سیاست بپردازد. این پژوهش به لحاظ هدف، توسعه ای و کاربردی، و به لحاظ مبنای داده ها، چارچوب فلسفی، و پارادایم آن، دارای طرح پژوهش آمیخته است. در مرحله کیفی، ابتدا با انجام مصاحبه های نیمه ساختارمند با 15 نفر از خبرگان سیاست گذاری آموزش عالی ایران و کاربست رویکرد تحلیل مضمون، فهرستی از عوامل ارتباطی و تعاملی مؤثر بر کارآمدی و هم افزایی فرایند سیاست پژوهی تهیه شد. با توجه به مرور پیشینه و مبانی نظری پژوهش، ظرفیت خط مشی به عنوان سیاست بهینه از منظر عقلانیت درنظر گرفته شد. یافته های بخش کمی نشان دهنده تبیین حدود 40 درصد از تغییرات واریانس متغیر ظرفیت خط مشی توسط متغیر هم افزایی نهادهای سیاست پژوه بود. بررسی سیاست های گزینش شده آموزش عالی نیز نشان دهنده پایین بودن معنادار هم افزایی نهادهای سیاست پژوه در مرحله تدوین سیاست بوده است.

پژوهش حاضر با هدف شناسایی و اولویت بندی امکان پذیری فناوری های آینده صنعت هوانوردی با تأکید بر فناوری های کلیدی و با به کارگیری روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری قابل استناد در این پژوهش، مدیران ارشد، مدیران میانی، کارشناسان واحد فناوری اطلاعات شرکت های مختلف هواپیمایی، و مدیران و کارشناسان شرکت های خبره در عرصه فناوری اطلاعات صنعت هوانوردی هستند. همچنین، برای انتخاب خبرگان، از روش گلوله برفی استفاده شده است و نمونه گیری را تا جایی ادامه داده ایم که تعداد اعضای گروه به 15 نفر برسد. در پایان به منظور مشخص شدن جایگاه هر فناوری در آینده، میانگین اعداد نهایی مربوط به امکان پذیری، به عنوان عدد امکان پذیری و اولویت آن فناوری درنظر گرفته شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد، اولویت بندی امکان پذیری فناوری ها در صنعت هوایی ایران، به ترتیب شامل بار مسافر، ابرداده، امنیت سایبری، هوش مصنوعی، تشخیص الگو، واقعیت افزوده، اینترنت اشیا، بلاکچین، شرکت های نوپا و مقیاس بالا، واقعیت مجازی، صدا، ترجمه، رباتیک و هواپیمای بدون سرنشین است که توجه به این اولویت ها می تواند راهنمای سیاستگذاری در صنعت هوایی ایران باشد.

صنعت ورزش کشور، با توجه به شرایط پیچیده و تحریم های فنی و اقتصادی باید قابلیت ها و ابزارهای فناورانه لازم را با اتکا به توان نوآوری و استعداد کشور توسعه داده و عرضه نماید. پاسخ به نیازهای ورزشی و مواجهه با شرایط پیچیده آینده، طبعاً مستلزم آینده نگاری است تا نهایتاً حاصل تلاش ها و نوآوری ها از اثربخشی، پابرجایی و قابلیت های لازم در قبال محیط آینده برخوردار باشند. در این زمینه، عملاً توجه به سیاست گذاری ورزشی و آینده نگاری در دستور کار و اولویت های سازمان ها و نهادهای ورزشی کشور قرار گیرد. سیاست گذاری با تفکر و دانش درهم آمیخته شده است، دانش آینده نگاری، پدیده ای مکمل در سیاست گذاری گذاری عمومی است. پژوهش حاضر رابطه بین سیاست گذاری ورزشی و آینده نگاری را پایه ریزی می کند. متغیرهای کلیدی ممکن در ارتباط بین آینده نگاری و سیاست گذاری ورزشی (ساختار سازمانی، مشارکت ورزشی، تأمین مالی) موردبررسی قرار می گیرد. در این پژوهش سازمان و فرآیند سیاست گذاری و آینده پژوهی توصیف می شود. علاوه بر آن، نتایج را به منظور برازشی مناسب بین آینده نگاری و سیاست گذاری تا حد امکان تعمیم می دهیم، لذا دستاورد کلیدی حاصل از این پژوهش تحقق سیاست گذاری ورزشی آینده محور در سطح ملی است.

پژوهش حاضر با هدف شناسایی و اولویت بندی مؤلفه های اقتصاد مقاومتی برای کارآفرینی، به مطالعه و بررسی مؤلفه های کارآفرینی در اقتصاد مقاومتی پرداخته است. در مرحله کیفی، ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه کیفی و عمیق با خبرگان بود. جامعه آماری پژوهش، شامل خبرگان کارآفرینی واقتصاد مقاومتی با حجم نمونه 25 نفر بود و نمونه گیری به روش هدفمند قضاوتی تا رسیدن به نقطه اشباع نظری انجام شد. تجزیه و تحلیل یافته ها به روش نظریه داده بنیاد با رویکرد کلاسیک انجام شده و در مرحله کمی، ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه محقق ساخته و نمونه آماری پژوهش، دربردارنده 384 نفر از کارآفرینان و فعالان اقتصادی کشور ایران بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS و Smart PLS انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که مؤلفه های اقتصاد مقاومتی برای کارآفرینی در این اقتصاد شامل پنج مؤلفه (به ترتیب اولویت) 1. اقتصاد کارآفرینی با شدت تأثیر 834/0؛ 2. اقتصاد دانش بنیان با شدت تأثیر 789/0؛ 3. برون گرایی با شدت تأثیر 758/0؛ 4. بخش خصوصی فعال با شدت تأثیر 749/0؛ و 5. درون زایی با شدت تأثیر 737/0 است. براساس نتایج به دست آمده در فرایند پژوهش، در نخستین گام برای تحقق کارآفرینی در اقتصاد مقاومتی باید در راهبردی بلندمدت، به اقتصاد کارآفرینی و اقتصاد دانش بنیان روی آورد.

از آنجا که به تبع تغییر ماهیت و کارکرد دین در عرصه های اجتماعی غرب، غالب دعاوی فمینیسم، برآمده از سکولاریسمی است که دین گریزی یا در ظهوری افراطی تر، دین ستیزی و فروکاسته شدن دین به گزاره های اخلاقی را در پی داشته و دارد لذا در رویکردی آینده پژوهانه و انتقادی، تشدید مواردی چون آزادی روابط جنسی، قانونی شدن همجنس گرایی، فروپاشی بنیان خانواده و نیز کاهش ازدواج و افزایش طلاق، در زمره مهمترین چالشها و آسیب های فراروی فمینیسم در غرب محسوب می شوند. چراکه فمینیست های غربی نه تنها متن و آموزه های کتاب مقدس به عنوان نقطه اجماع و وحدت مذاهب مسیحی را به گونه ای آشکار، کنار نهادند، بلکه به رویارویی با آن برخاستند. این در حالی است که تاکید بر فطرت الهی به عنوان اصل مشترک و ضروری ادیان آسمانی، می تواند جایگاهی کلیدی در سیاست گذاری حوزه زنان در غرب مسیحی داشته باشد. درخصوص جامعه ایران نیز، آینده مطلوب زن و خانواده در گرو واگرایی از مبانی فمینیسم و نیل به آرمان مرد علوی و زن فاطمی است. از این روست که ضرورت دارد درون مایه های وارداتیِ فمینیستی، بر مبنای آموزه های ارزشی و اعتقادی، پالایش شده و بازتفسیر شوند تا از این رهگذر، سیاست گذاری حوزه زنان، حول محور مردم سالاری دینی شکل گرفته و استحاله فرهنگی رخ ندهد. در نوشتار حاضر، ضمن گسترش تفصیلی بحث های یادشده، مبانی فمینیسم در غرب در رویکردی آینده پژوهانه مورد نقادی قرار گرفته و در ادامه، ضمن بررسی سناریوهای مرتبط با حوزه زنان در ایران و تبیین سناریوی مطلوب، راهبردهایی برای تصمیم سازی و سیاست گذاری حوزه زنان در ایران، ارائه خواهد شد.