درخت حوزه‌های تخصصی

Among factors that might manipulate translators’ mind while producing a text is the notion of ideology transmission through text or talk. Adopting Critical Discourse Analysis (CDA) with particular emphasis on the framework of Van Dijk (1999)، the present investigation is an attempt to shed light on the relationship between language and ideology involved in translation in general، and more specifically، to uncover the underlying ideological assumptions invisible in the texts، both source text (ST) and target text (TT)، and consequently ascertain whether or not translators’ ideologies are imposed in their translations. The corpus consists of the full text of two different Persian translations of the book Media Control by Noam Chomsky، written in English. In a qualitative phase، a detailed contrastive/comparative study at the micro-level in terms of fore/back-grounding mechanisms including explanation of lexical items and dominant grammatical metaphors (passive vs. active، nominalization vs. denominalization، addition vs. omission، and modalization) was conducted to examine، describe and subsequently interpret the patterns in the English source text and its Persian translated versions. In order to make the research data interpretations as objective as possible، having computed frequencies of ideologically significant instances، and percentages، Chi-square formula was applied to find out any difference between proportions of information extracted from the target text concerning their fore/back-grounding and their positions against the source text as well as to test the research null hypothesis، which was consequently rejected. The findings reveal that there are significant changes made by the two translators، either intentionally or unintentionally، in their selection of lexical items and syntactic structures in comparison to those in the source text. The findings of the study also show that many distortions or transformations between the original and the two translated versions were not only arbitrary، but also ideologically encoded in the texts، with specific purposes and functions

The purpose of this article is to determine the phonemic status of [h] and [ʔ] in the Sistani dialect of Miyankangi. Auditory tests applied to the relevant data show that [ʔ] occurs mainly in word-initial position، where it stands in free variation with Ø. The only place where [h] is heard is in Arabic and Persian loanwords، and only in the pronunciation of some speakers who are educated and/or live in urban centres، where inhabitants are in closer touch with Persian than in rural areas. The sound [h] also occurs in the pronunuciation of some Arabic loanwords where it replaces the glottal plosive، particularly in word medial، intervocalic position. The investigation shows that neither [ʔ] nor [h] have phonemic status in the Sistani dialect of Miyankangi at present، but that more intense contact with Persian may change this state in the future، particularly for [h].

هر فرآیند آموزشی و یادگیری استوار بر مجموعه ایی از سبکهای یادگیری و آموزشی است که مبین سیاستهای کلی آموزشی بوده و شناسایی آنها شرط نخستین هر گونه اصلاح در سیستم آموزشی می باشد. هدف پژوهش کیفی و .... حاضر بررسی گرایش معلمان ایرانی زبان انگلیسی نسبت به پنج سبک یادگیری متخصص، دست اندرکار رسمی، الگوی شخصی، تسهیلگر، و مشارکتی و نیز مطالعه تمایلات زبان آموزان ایرانی نسبت به سه سبک یادگیری دیداری، شنیداری، و جنبشی-حرکتی بود. داده های تحقیق با استفاده از پرسشنامه سبکهای آموزشی گرآشا (1996) و نیز پرسشنامه سبکهای یادگیری بارش (1991) به دست آمد که از نمونه 30 نفری معلمان و 300 نفری زبان آموزان به دست آمده بود. آمار توصیفی داده های تحقیق نشان داد که بیشتر زبان آموزان ایرانی به سبکهای یادگیری دیداری و جنبشی-حرکتی و اکثر معلمان به سبکهای آموزشی تسهیل گر و مدل شخصی تمایل دارند، در حالیکه سبک یادگیری شنیداری و سبک آموزشی مشارکتی کمترین فراوانی ها را نشان می داد. نتایج ضرورت توجه معلمان به سبکهای یادگیری زبان آموزان را مورد توجه قرار می دهد تا بتوانند تدریس خود را هماهنگ با تمایلات زبان آموزان تعدیل نمایند.

"آموزش زبان امروز بیش از هر روز دیگر نیازمند هدایت به سوی مسیری نو یعنی زیبایی شناسی می باشد. در حقیقت، زیبایی شناسی آموزش زبان امری است که فعالیت آموزش و یادگیری را به جریانی لذت بخش، تعاملی، تحسین برانگیز و پویا تبدیل می سازد. در نظر گرفتن بعد زیبایی شناختی برای آموزش زبان یعنی دستیابی به شگردی که به جای تکیه بر انتقال اطلاعات مربوط به زبان، قواعد و عناصر شناختی آن، بر حضور (اینجا و اکنون) و احساس (""وجود"" و""هست"") زبان آموز تکیه دارد. همین دو عنصر هستند که زبان آموز را همواره در حالت فعال و پویا نگاه می دارند. از این جهت، آموزش زبان باید به دنبال ایجاد نوعی شناخت زیستی در کلاس های زبان باشد. چنین شناختی با توجه به راهکارهای ارایه شده در این مقاله سبب می گردد تا میزان حضور و حساسیت هر زبان آموز آن قدر افزایش یابد تا دیگر به جای شناخت های مکانیکی زبان و فراگیری قواعد آن در کلاس های زبان، با واقعیت جدیدی روبرو شویم که می توان آن را زبان زیستی نامید. بر این اساس و با توجه به بعد زیبایی شناختی زبان، همان طور که در این مقاله نشان داده می شود، زبان آموز تبدیل به موجودی پویا و حساس می گردد که همواره در وضعیت تعامل و عکس العمل دایم نسبت به موقعیت زبانی که در آن می باشد، قرار می گیرد"