حسن دانشمندی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد گرم کردن عمومی و نیرومندسازی پس فعالی بر پرش عمودی و الگوی پرش- فرود زنان هندبالیست دارای نقص تنه بود. 12 هندبالیست دارای نقص تنه داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها در سه روز متفاوت هر سه پروتکل: 1- گرم کردن عمومی 2- گرم کردن عمومی با اجرای دو تکرار نیم اسکات پویا با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه و 3-گرم کردن عمومی با اجرای دو تکرار نیم اسکات ایستا با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه را تصادفی اجرا کردند. آزمون پرش عمودی و سیستم امتیازدهی خطای فرود 5 دقیقه پس از هر پروتکل انجام شد و ارتفاع پرش عمودی، نمره سیستم امتیازدهی خطای فرود، زوایای ولگوس و فلکشن زانو استخراج گردید. برای تحلیل آماری داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد. ارتفاع پرش پس از اجرای پروتکل های دوم و سوم نسبت به گرم کردن عمومی به طور معناداری افزایش یافت (به ترتیب 039/0p= و 047/0p=)، اما در نمرات سیستم امتیازدهی خطای فرود، زوایای ولگوس و فلکشن زانوی آزمودنی ها در هر سه پروتکل تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نگردید. به نظر می رسد گرم کردن با استفاده از نیرومندسازی پس فعالی می تواند منجر به بهبود عملکرد پرش عمودی ورزشکاران بدون تغییر خطر آسیب لیگامنت صلیبی قدامی گردد.

تاکنون، در خصوص اطلاع رسانی در مورد میزان شیوع دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی، با توجه به جنسیت، گروه های مختلف ساز و نواحی بدن مطالعه ای نظام مند در کشور ما انجام نشده است؛ بنابراین، هدف از مطالعه مروری حاضر، بررسی دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان بود. در این مطالعه، پژوهش های انجام شده در زمینه دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی نوازندگان از سال 2010 تا 2021 جمع آوری و بررسی شده است. این مقالات از طریق جستجوی کلیدواژه های دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان، درد در نوازندگان، شیوع مشکلات و دردهای عضلانی-اسکلتی در نوازندگان به زبان فارسی و نیز معادل های انگلیسی در وب سایت های Web of science ، Google scholar ، science Direct ، Scopus ، PubMed ، SID ، ISC ، MAGIRAN ، IRANDOC ، IRAN MEDEX ، MEDLIB به دست آمدند. 477 مقاله در منابع مختلف یافت شد که پس از تطبیق با معیارهای ورود به پژوهش، درنهایت 26 مطالعه بررسی شد. مرور مقالات نشان داد به طور میانگین میزان شیوع دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان با افزایش سابقه نوازندگی بیشتر می شود و نوازندگان حرفه ای با نارضایتی بیشتری مواجه اند؛ به عبارت دیگر استمرار در نوازندگی و بی توجهی به وضعیت بدن در حین نواختن می تواند در درازمدت اثر خود را به شکل دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی و نارضایتی از نواختن ساز به شکل دلخواه نشان دهد. به علاوه، به نظر می رسد مؤلفه هایی همچون سابقه نواختن، ساعات های تمرین نوازندگی در طول هفته، نوع ساز، موقعیت دست هنگام نواختن، دست برتر، فعالیت های غیرمرتبط با نوازندگی، آمادگی جسمانی و تناسب اندام در بروز دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی ناشی از نواختن اثرگذار باشد.

تاکنون مطالعه سیستماتیکی به منظور اطلاع رسانی در مورد میزان شیوع درد ها و شکایات عضلانی- اسکلتی، با توجه به جنسیت، گروه های مختلف ساز و نواحی بدن، در کشور ما انجام نشده است. بنابراین، هدف از مطالعه ی مروری حاضر، بررسی درد ها و شکایات عضلانی- اسکلتی در نوازندگان بود. مطالعات انجام شده در زمینه درد ها و شکایات عضلانی- اسکلتی نوازندگان از سال2010 تا 2021 جمع آوری و بررسی شده است. این مقالات از طریق جستجو در وب سایت های Web of science، Google scholar،science Direct، Scopus، PubMed، SID، ISC، MAGIRAN، IRANDOC، IRAN MEDEX، MEDLIB و با کلید واژه های دردها و شکایات عضلانی- اسکلتی در نوازندگان، درد در نوازندگان، شیوع مشکلات و دردهای عضلانی- اسکلتی در نوازندگان به زبان فارسی و معادل های انگلیسی، پیدا شدند. 477 مقاله در منابع مختلف یافت شد که پس از تطبیق با معیارهای ورود به تحقیق، در نهایت 26 مطالعه بررسی گردید. مرور مقالات نشان داد میزان شیوع دردها و شکایات عضلانی- اسکلتی در نوازندگان به طور متوسط با بالارفتن سابقه نوازندگی بیشتر شده و افراد نوازنده حرفه ای با میزان بالاتری از نارضایتی روبرو هستند. به عبارت دیگر استمرار در نوازندگی و عدم توجه به وضعیت بدن درحین نواختن می تواند در درازمدت اثر خود را به شکل دردها و شکایات عضلانی- اسکلتی و نارضایتی از نواختن ساز به شکل دلخواه، نشان دهد. بعلاوه، به نظر می رسد مؤلفه هایی همچون سابقه ی نواختن، ساعات تمرین نوازندگی درطول هفته، نوع ساز، موقعیت دست هنگام نواختن، فعالیت های غیرمرتبط با نوازندگی، در بروز دردها و شکایات عضلانی- اسکلتی ناشی از نواختن، اثرگذار باشد.

هدف: اختلالات اسکلتی - عضلانی صدماتی است که در افراد با وضعیت های نا مناسب زمان انجام کارها و تکالیف شغلی به مدت طولانی به وجود می آید و سبب ایجاد درد در نواحی گردن، کمر، شانه ها، بازوها و دیگر نواحی می شود. هدف از پژوهش حاضر ، ارزیابی و مقایسه ساختار عضلانی اسکلتی اندام فوقانی و تعادل ایستا در کودکان کم بینا، کم شنوا و عادی است. روش : جامعه آماری این پژوهش پسران 6 - 14ساله با کم بینایی و کم شنوایی شدید تا عمیق بودند. این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 30 پسر کم بینا، 30 پسر کم شنوا و 30 پسر عادی که به صورت غیر تصادفی هدف دار از جامعه در دسترس انتخاب شدند، بود. برای ارزیابی نا هنجاری سر به جلو و شانه گرد از نمای جانبی و برای بررسی فلکشن جانبی سر و شانه نابرابر از نمای قدامی، با استفاده از دوربین دیجیتال عکس برداری و از نرم افزار اتوکد استفاده شد. همچنین برای ارزیابی کایفوز از خط کش منعطف (91/0 r= ) و تعادل ایستا از روش آزمون لک لک اصلاح شده (87/0 r = ) سنجیده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنا داری (05/0 P ≤ ) و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار 20 spss انجام شد. یافته ها : نتایج آماری نشان داد که زاویه سر به جلو و شانه گرد کم بینایان (001/0 p= ) بیشتر از گروه کم شنوایان و عادی بود؛ زاویه فلکشن جانبی سر در کم شنوایان (001/0 p= ) بیشتر از دو گروه دیگر بود. همچنین زاویه شانه نابرابر در کم شنوایان بیشتر از سایر گروه ها بود (001/0 p= ) و تفاوت معناداری بین کایفوز گروه ها با یکدیگر مشاهده شد (001/0 p= )، به طوری که میزان کایفوز در کم بینایان بیشتر از دو گروه دیگر بود. همچنین تفاوت معنا داری در تست تعادل ایستای گروه ها وجود داشت (001/0 p= )، با وجود اینکه که تعادل ایستای کم بینایان کمتر از دو گروه دیگر بود. نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه کم بینایی و کم شنوایی موجب کاهش تعادل و ایجاد مشکلات پاسچرال در این افراد خواهد شد. بنابراین برای بهبود وضعیت بدنی، مهار و کاهش ناهنجاری ها، حفظ وضعیت بدنی مناسب در این افراد ضروری به نظر می رسد .

هدف: اختلال طیف اتیسم با نقص در ارتباطات اجتماعی، حرکات کلیشه ای و تعاملات محدود شناسایی می شود. اختلال ثبات وضعیتی در کودکان با اختلال طیف اتیسم شایع است. هدف از این مطالعه بررسی اثر 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی بر استقامت عضلات تنه پسران با اختلال طیف اتیسم است. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی با گروه گواه و پیش آزمون-پس آزمون است. 32 پسر 10 - 6 ساله با اختلال طیف اتیسم به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه جای گرفتند و تمرینات ثبات مرکزی به مدت 8 هفته، هفته ای 3 بار و هر جلسه 45 دقیقه به طور انفرادی در گروه آزمایشی اعمال شد. برای ارزیابی استقامت عضلات تنه از آزمون مک گیل شامل فلکشن تنه، فلکشن جانبی تنه و بیرینگ سورنسن استفاده شد. یافته ها: یافته های آماری حاصل از آزمون تی مستقل نشان داد که 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی اثر معناداری بر استقامت عضلات تنه پسران با اختلال طیف اتیسم در گروه آزمایشی داشته است (p≥0.05). نتیجه گیری: با توجه به ضعف ثبات وضعیتی در کودکان با اختلال طیف اتیسم و ازآنجایی که، ثبات ناحیه مرکزی موجب کاهش نوسانات قامت و حفظ راستای صحیح بدن خواهد شد، تمرینات ثبات مرکزی می تواند جهت ارتقا استقامت و ثبات بخشی عضلات تنه پسران با اختلال طیف اتیسم مؤثر باشد. ازاین رو، اجرای تمرینات ثبات مرکزی در کودکان با اختلال طیف اتیسم پیشنهاد می شود.

تاکنون استاندارد مشخص و مؤثری برای بررسی کلاه ها در ورزش های رزمی تعیین نشده است و این موجب بروز آسیب های مغزی بسیاری گردیده است. هدف این مطالعه، طراحی و نمونه سازی دستگاه ارزیابی کلاه در ورزش های رزمی بر اساس پارامترها و معیارهای دینامیکی بود. جهت طراحی این دستگاه از نرم افزارهای SolidWorks، Adams و Catia استفاده شد؛ همچنین، به منظور ساخت این دستگاه از یک سر مصنوعی مجهز به حسگرهای نیرو و شتاب و یک بازوی مکانیکی جهت اعمال ضربه به سر بهره گرفته شد. روایی دستگاه با مقایسه نتایج حاصل از آن (نیروی ضربه، شتاب خطی و شتاب چرخشی) با نتایج حاصل از مدل شبیه سازی شده در کامپیوتر انجام گردید. ضریب همبستگی پیرسون 0/9 بدست آمده از این مقایسه، حاکی از درستی نتایج دستگاه می باشد. جهت پایایی نتایج دستگاه نیز، از ضریب درون همبستگی استفاده شد که نتایج، مقادیر 0/7 و بزرگ تر از آن را نشان داده و تکرارپذیری مناسب دستگاه را تأیید نمود. با توجه به نتایج تحقیق، دستگاه حاضر با در نظر گرفتن پارامترهای مهم شتاب های چرخشی و خطی و نیروی ضربه در ارزیابی کلاه ها و بررسی مکانیسم آسیب سر در شرایط نزدیک به مسابقه، می تواند ابزار مناسبی جهت سنجش دقیق تر کلاه ها در ورزش های رزمی باشد.

این پژوهش با هدف مقایسه شیوع نقص تنه در میان ورزشکاران سه رشته ورزشی متفاوت انجام شد. بدین منظور، 30 ورزشکار به روش هدفمند دردسترس، از هر رشته ورزشی با آزمون پرش تاک ارزیابی شدند و افراد مبتلا به نقص تنه با یکدیگر مقایسه شدند. از آزمون های تحلیل واریانس آنوا و خی دو برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج پژوهش، تفاوت معناداری را بین نمرات آزمون پرش تاک و شیوع نقص تنه در سه رشته ورزشی متفاوت نشان نداد، ولی اطلاعات ارزشمندی نظیر درصد و تعداد افراد مبتلا به نقص تنه در سه رشته ورزشی تنیس روی میز، دوچرخه سواری و شنا (شناگران قورباغه و پروانه) که ماهیت و الگو های حرکتی متفاوتی از هم دارند، به دست آمد. با غربالگری، ارزیابی و شناسایی دقیق نقص تنه می توان احتمال بروز عوامل خطرزای آسیب، به خصوص آسیب رباط متقاطع قدامی زانو که ارتباط مستقیمی با نقص تنه دارد را در ورزشکاران به حداقل رساند.

هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه میزان کارایی سیستم های حسی درگیر در کنترل پاسچر ناشنوایان و نابینایان مادرزادی بود. روش : مطالعه حاضر از نوع مقطعی مقایسه ای بود، جامعه آماری پژوهش را کلیه ناشنوایان و نابینایان شهرستان قزوین تشکیل می دادند که از بین آن ها با توجه به معیارهای ورود و عدم ورود به مطالعه، تعداد ۲۱ دانش آموز ناشنوای مادرزادی (۱۱ پسر و 1۰ دختر) و ۱۹ نفر دانش آموز نابینای مادرزادی (۱۰ پسر و ۹ دختر) به صورت نمونه گیری هدفمند موردبررسی قرار گرفتند. از آزمون کنترل پاسچر ناشنر برای به دست آوردن میزان کارایی هر یک از سیستم های حسی درگیر در کنترل پاسچر استفاده شد . داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل در نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد (0/05≥ P ). یافته ها: با توجه به نتایج به دست آمده، در وضعیت بدون ایجاد تداخل حسی ( p=0/003 ) و وضعیت غالب بودن سیستم بینایی ( p=0/004 ) گروه ناشنوایان دارای عملکرد بهتری در حفظ تعادل بودند، اما در وضعیت غالب بودن سیستم حس پیکری (0/001 p= ) و غالب بودن سیستم دهلیزی ( p=0/001 )، نابینایان عملکرد بهتری نسبت به ناشنوایان نشان دادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد در نبود سیستم بینایی افراد نابینا بیشترین وابستگی را به سیستم حس پیکری پیدا می کنند، درحالی که افراد ناشنوا برای حفظ تعادل بیشتر به داده های حاصل از اطلاعات بینایی متکی می باشند و در مرحله بعد سیستم حس پیکری نقش دوم را در این افراد بازی می کند.

ولگوس داینامیک زانو حین کاهش شتاب و فرود در فعالیت های ورزشی می تواند عامل بسیاری از آسیب های حاد و مزمن زانو در زنان ورزشکار باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر سه هفته تمرین عصبی عضلانی و ماندگاری آن پس از سه ماه بر الگوی حرکتی فرود پرش در دانش آموزان دختر فعال 18-15 ساله دارای ولگوس داینامیک زانو بود. بدین منظور با استفاده از تست اسکات دوپا داوطلبان شرکت در پژوهش غربالگری شدند و در نهایت 24 نفر دارای ولگوس داینامیک زانو (12 نفرگروه تمرین و 12 نفر گروه کنترل) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. زاویه ولگوس و فلکشن زانو با روش ارزیابی دوبعدی با استفاده از دو عدد دوربین ویدئویی کاسیو ساخت ژاپن، مدل CASIO-Ex-F1، قبل و بلافاصله پس از اعمال برنامه تمرینی در دو گروه کنترل و تمرین و مجدداً زاویه ولگوس زانو سه ماه بعد حین اجرای تست فرود پرش محاسبه شد. برای مقایسه زاویه فلکشن و ولگوس داینامیک زانو قبل و بلافاصله بعد و سه ماه پس از اعمال برنامه تمرینی در گروه کنترل و تمرین از آزمون آماری Repeated measures و در صورت معنا داری از آزمون t مستقل و t همبسته برای تشخیص تفاوت های بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین زاویه ولگوس زانو در گروه تمرین پس از اعمال مداخله تمرینی کاهش یافته و این اختلاف معنا دار است (001/0=P) همچنین میانگین زاویه فلکشن زانو گروه تمرین افزایش معنا داری یافته است (04/0=P). همچنین نتایج آزمون t زوجی برای مقایسه زاویه ولگوس زانو در گروه تمرین پس از اتمام پروتکل و سه ماه پس از آن افزایش معنا داری را در این متغیر نشان داد (05/0=P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد اگرچه مداخله تمرینی عصبی عضلانی سه هفته ای موجب بهبود الگوی حرکتی فرود پرش در دانش آموزان دختر فعال می شود، میزان ماندگاری اثر این تمرینات پس از سه ماه کاهش می یابد.

سندروم متقاطع فوقانی به عنوان یک نا هنجاری پاسچرال با فعالیت بیش از حد عضلات سینه ای و عضلات ذوزنقه ای فوقانی شناخته می شود. هدف از این مطالعه بررسی سندروم متقاطع فوقانی در دانش آموزان کم بینا، کم شنوا و عادی است . این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 30 پسر کم بینا، 30پسر کم شنوا و 30پسر عادی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 2/89 ± 11/76سال، وزن 29/47 ± 52کیلوگرم، قد 13/13 ± 135/15سانتی متر انجام شد. ارزیابی نا هنجاری سر به جلو و شانه گرد از نمای جانبی وضعیت سر و شانه و ارزیابی کایفوز با خط کش منعطف r=0/91 r=r ) انجام شد . تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه ANOVA و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 0/05 ≥p انجام شد. نتایج نشان داد زاویه سر به جلو کم بینایان بیش تر از گروه کم شنوایان و عادی بود 0/001 = p. زاویه شانه گرد و کایفوز در کم بینایان بیش تر از کم شنوایان و گروه سالم بود 0/001=p . نارسایی بینایی و شنوایی می تواند با نا هنجاری های وضعیتی مرتبط باشد. نتایج نشان داد سر به جلو، شانه گرد و کایفوز منجر به سندروم متقاطع فوقانی می شود و لازم است به آن توجه شود؛ بنابراین، به مربیان و متخصصان ورزشی توصیه می شود برای بهبود وضعیت بدنی این افراد برنامه های آموزشی پیشگیرانه و نیز تجویز برنامه حرکتی اصلاحی را برنامه ریزی نمایند.

تکرار حرکات پرتابی می تواند باعث تغییر تعادل قدرت عضلانی و دامنه حرکتی شانه ورزشکاران در مقایسه با افراد غیر ورزشکار شود؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر مقایسه نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست و دامنه حرکتی شانه در زنان والیبالیست و غیر ورزشکار است. آزمودنی های تحقیق شامل 30 زن والیبالیست با میانگین سنی 58/2±21 سال و 30 زن غیر ورزشکار با میانگین سنی 13/1±22 سال بودند که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. قدرت ایزومتریک با دستگاه قدرت سنج دستی و دامنه حرکتی توسط انعطاف سنج لیتون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آزمون کلموگروف-اسمیرنوف و آزمون تی انجام شد. (05/0P≤). در مقایسه نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست مفصل شانه، در نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلی به خارجی و ابداکشن به اداکشن، تفاوت معنی داری بین اندام برتر و غیر برتر والیبالیست ها، (001/0P≤؛ 002/0=P) و نیز اندام برتر دو گروه (والیبالیست و کنترل) به دست آمده (003/0P=؛001/0P≤). در مقایسه دامنه حرکتی کاهش معنی داری در حرکات چرخش داخلی و اکستنشن اندام برتر (005/0P=؛001/0P≤) و افزایش معنی داری در چرخشش خارجی اندام برتر والیبالیست ها مشاهده شد (026/0=P). یافته ها نشان داد که انجام حرکات تکراری در والیبالیست ها ممکن است در طولانی مدت باعث ایجاد اختلال در تعادل نسبت طبیعی قدرت و دامنه حرکتی در مفصل شانه شود، که در صورت به کار نگرفتن تمرین های قدرتی و کششی مناسب، این بی تقارنی می تواند ورزشکار را مستعد آسیب سازد

زمینه و هدف: عمده فعالیت بازیکنان هندبال و والیبال با اندام فوقانی صورت می گیرد، از این رو احتمال وقوع آسیب در این اندام زیاد است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی آسیب های اندام فوقانی در بازیکنان هندبال و والیبال باشگاهی ایران و ارتباط آن با برخی ویژگی های بدنی بود. روش تحقیق:  45 هندبالیست مرد (میانگین سنی 3/62±24/71 سال، قد 5/67±186/58 سانتی متر و وزن 9/81±86/66 کیلوگرم) و 35 والیبالیست مرد (میانگین سنی 4/57±25/71 سال، قد 5/92±193/59 سانتی متر و وزن 6/93±88/02 کیلوگرم)، به طور غیرتصادفی در این مطالعه شرکت کردند. برای مشخص کردن آسیب ها، پرسش نامه محقق ساخته با ضریب اعتبار 0/84 توسط آزمودنی ها تکمیل گردید. مجموعه ای از شاخص های تن سنجی به لحاظ کمی اندازه گیری و ارزیابی شدند. ارزیابی قد ایستاده و گستره دست ها با متر نواری، فاصله دو زائده آخرومی، طول بازو و طول ساعد با آنتروپومتر و زاویه حمل با زاویه سنج یونیورسال صورت گرفت. پس از تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها از طریق آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن برای تعیین رابطه بین متغیرها استفاده شد و سطح معنی داری 0/05>p منظور گردید. یافته ها: نتایج تحقیق نشان دادند که در این ورزشکاران، بین آسیب پارگی تاندون یا لیگامنت در اندام فوقانی و عرض شانه (0/007=p) همبستگی منفی و معنی داری وجود دارد. از طرف دیگر، بین آسیب شکستگی در اندام فوقانی و وزن (0/02=p)، قد (0/01=p)، گستره دست ها (0/01=p)، عرض شانه (0/01=p)، طول بازوی دست برتر (0/01=p)، طول بازوی دست غیربرتر (0/01=p) و طول ساعد دست غیربرتر (0/04=p) همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: برخی از ویژگی های بدنی با میزان شیوع آسیب های اندام فوقانی در رشته های والیبال و هندبال رابطه داشته و می توانند به عنوان یک عامل خطر محسوب شوند. بر این اساس توجه به برنامه های آماده سازی اختصاصی ورزشکاران در الگوهای حرکتی، عضلات و مفاصل درگیر از کاربردی ترین راهبردهای پیشگیرانه است که می تواند به کاهش آسیب های ورزشی و افزایش دوره قهرمانی ورزشکاران نخبه کمک نماید.

هدف پژوهش حاضر مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات و دامنه حرکتی اندام تحتانی در ورزشکاران دختر با و بدون ولگوس داینامیک زانوست. بدین منظور 48 ورزشکار دختر سالم 18-15 ساله در دو گروه افراد دارای ولگوس داینامیک زانو حین حرکت اسکات که با بالا بردن پاشنه ولگوس آنها اصلاح می شد (24 نفر) و افراد بدون ولگوس داینامیک زانو (24 نفر به عنوان گروه کنترل) و بدون سابقه آسیب دیدگی در گذشته، قرار گرفتند. حداکثر قدرت ایزومتریک با استفاده از داینامومتر دستی برحسب کیلوگرم و دامنه حرکتی فعال با استفاده از گونیامتر استاندارد پلاستیکی و برحسب درجه ارزیابی شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و MANOVA (با سطح معنا داری 05/0P≤) انجام گرفت. نتایج نشان داد در گروه دارای نقص ولگوس داینامیک زانو به طور معنا داری میانگین دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا ( با زانوی راست ) (F 1,46=5.503, P=0.023)، قدرت ایزومتریک پلنتارفلکشن مچ پا (F 1,46=4.187, P=0.046 ) نسبت به گروه کنترل کمتر است و در سایر متغیرها تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد. در پژوهش حاضر افراد گروه ولگوس داینامیک زانو دارای عضلات سفت و ضعیف لترال و مدیال گستروکنمیوس بودند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، کاهش دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا، به عنوان عامل مؤثری در تغییر الگوی حرکتی اندام تحتانی و در نتیجه یک ریسک فاکتور برای آسیب های زانو باید مورد توجه مربیان و پزشکان قرار گیرد.

کنترل عصبی- عضلانی مطلوب مجموعه کمری لگنی هنگام حرکت انسان نقشی حیاتی در حفظ پاسچر تنه و افزایش کارایی حرکت دارد. اختلال طیف اوتیسم از جمله معلولیت های رشدی-عصبی است. این کودکان به دلیل نقص رشدی در سیستم عصبی و نیز کم تحرکی، دچار ضعف تعادل، ثبات و کنترل تنه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین ثبات مرکزی بر عملکرد مجموعه کمری لگنی کودکان اوتیسم است. نمونه آماری شامل 32 پسر دارای اختلال طیف اوتیسم با دامنه سنی10-6 سال بود که بر حسب شاخص تشخیصی گیلیام گارز همگن شده و به طور تصادفی در دو گروه 16 نفره کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. تمرینات ثبات مرکزی براساس پروتکل جفری به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته به صورت انفرادی در گروه تجربی اجرا شد. عملکرد مجموعه کمری لگنی از طریق آزمون استپ داون سنجیده شد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها با آزمون کولموگروف اسمیرنوف، از آزمون تی وابسته و مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد تمرینات ثبات مرکزی در بهبود عملکرد کمری لگنی سمت برتر و غیربرتر کودکان اوتیسم در گروه تجربی مؤثر بوده است (05/0(P≤ درصورتی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. ازاین رو می توان این تمرینات را به عنوان برنامه ای مؤثر در کارایی عملکردی تنه و ثبات ناحیه مرکزی بدن در برنامه های توانبخشی کودکان اوتیسم توصیه کرد.

زمینه: نشانگان داون رایج ترین بیماری ژنتیکی در افراد دارای کم توانی ذهنی با شیوع 1 در 800 تا 1200 تولد زنده است. افراد با نشانگان داون جمعیت منحصربه فردی در عامل های آمادگی جسمی مرتبط با سلامتی هستند.

بازگشت ورزشکاران به ورزش، نیازمند ارزیابی کامل عوامل عملکردی می باشد. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین آزمون ها (چهار آزمون هاپ ، پرش عمودی تک پا و آزمون تی ) و شاخص های عملکردی در ورزشکاران با سابقه ترمیم رباط صلیبی قدامی زانو جهت بازگشت به ورزش می باشد. آزمودنی ها، 40 فوتبالیست (با میانگین سنی 4/28 سال، قد 2/175 سانتی متر و وزن 4/75 کیلوگرم) با سابقه جراحی ترمیمی بودند. شش آزمون عملکردی با شاخصهای قدرت ، دامنه حرکتی و حس عمقی مفصل زانو جهت بررسی حساسیت هر یک از آزمون ها و شاخص ها باروش ضریب همبستگی پیرسون ارزیابی شد. یافته ها بیانگر این است که ارتباط معناداری بین آزمون ها و شاخص های عملکرد در نمونه ها وجود ندارد. بر مبنای یافته ها پیشنهاد می شود که آزمون های عملکردی و شاخص های قدرت ، دامنه حرکتی و حس عمقی ، هریک به صورت مجزا در ارزیابی بازگشت به ورزش ورزشکاران مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: یکی از عوامل بروز صدمات ورزشی، ضعف عضلانی و یا عدم توازن نیروی عضلانی می باشد. با توجه به اینکه ورزش والیبال فعالیتی است که سرشار از پرش و فرود با یک پا می باشد، در پژوهش حاضر به مقایسه نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست و دامنه حرکتی ران در والیبالیست ها و افراد غیر ورزشکار پرداختیم. روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- مقایسه ای بود. 30 زن والیبالیست با میانگین سنی 2/58 ± 21/40 سال و 30 زن غیر ورزشکار با میانگین سنی 1/13±22/63 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. اندازه گیری قدرت عضلات توسط قدرت سنج دستی و دامنه حرکتی مفصل ران توسط انعطاف سنج لیتون انجام شد. پس از مشخص شدن طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون تی مستقل و همبسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. سطح آلفای کوچکتر مساوی 0/05 سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: در مقایسه نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست پای برتر و غیر برتر، تنها در نسبت قدرت چرخش دهنده داخلی به خارجی (0/005=p) و اکستنشن به فلکشن ران (0/001= p) والیبالیست ها تفاوت معنی داری وجود داشت. از طرفی در مقایسه ی نسبت های فوق در پای برتر و غیر برتر بین گروه ها، تنها در نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلی به خارجی پای برتر تفاوت معنی داری مشاهده شد (0/005=p). همچنین تفاوت دامنه حرکتی پای برتر و غیر برتر، در حرکت فلکشن (0/006=p) و چرخش خارجی ران (0/026= p) والیبالیست ها معنی دار شد. در دو گروه دامنه حرکتی پای برتر کمتر از پای غیر برتر بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، ماهیت والیبال در استفاده بیشتر از پای برتر، می تواند منجر به عدم تعادل نسبت قدرت عضلات و دامنه حرکتی مفصل ران بین دو اندام شود که باعث آسیب در مفاصل اندام تحتانی می شود. بنابراین در راستای پیشگیری از عدم تعادل، به کار گیری یکسان هر دو اندام به ورزشکاران، درمانگران و مربیان توصیه می شود.

کم توان ذهنی، یکی از متداول ترین معلولیت های ذهنی است که حدود 3 درصد از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین هوش بهر و تعادل ایستا و پویا در کودکان کم توانان ذهنی است. نمونه آماری پژوهش شامل 31 دانش آموز پسر عقب مانده ذهنی که در دوگروه (کنترل 14 نفر با میانگین سن02/3±07/11سال، قد86/7±152سانتیمتر، وزن 08/8±07/44کیلوگرم) و (17نفر تجربی با میانگین سن 95/1±23/11سال، قد 07/7±147سانتیمتر، وزن 85/4±11/38کیلوگرم ) است که به صورت تصادفی هدف دار به عنوان آزمودنی انتخاب شده اند. اطلاعات فردی که شامل: قد، وزن و سوابق پزشکی با استفاده از پرونده پزشکی دانش آموزان جمع آوری گردید. برای ارزیابی نتایج از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج نشان دادند رابطه معنی داری میان هوشبهر و تعادل وجود ندارد (p≤0.05). افراد مبتلا به مشکل کم توان ذهنی در مقایسه با افراد طبیعی دچار تاخیر در رشد حرکتی بوده و دارای سطح IQ پایین تری هستند که به نظر می رسد باعث کاهش تعادل در آنها می شود. همچنین بهبود مهارت های تعادلی از طریق طراحی و اجرای برنامه های تمرینی تعادلی برای کودکان کم توان ذهنی از سوی مربیان و معلمان ورزش به ویژه در سنین کمتر که الگوهای حرکتی آنان در حال شکل گیری است، میتواند مورد تأکید قرار گیرد.