مطالعات طب ورزشی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر و ماندگاری تمرینات ثبات مرکزی بر میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات کمری- لگنی -رانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 24 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به صورت تصادفی در گروه تجربی و گروه کنترل قرار گرفتند. میزان فعالیت عضلانی با استفاده از الکترومیوگرافی در حین فرود از سکو در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ارزیابی شدند. گروه تجربی تمرینات را سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام دادند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری مرکب و تی مستقل و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی منجر به کاهش معناداری در میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی از پیش آزمون تا پس آزمون شد (05/ p≤ ) اما بین مرحله پس آزمون و پیگری تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری در فعالیت عضلانی بین دو گروه تجربی وکنترل مشاهده شد (05/ p≤ ) در حالیکه هیچ تفاوت معناداری برای متغیرهای ارزیابی شده در پیش آزمون گزارش نشد. همچنین تفاوت معناداری برای گروه کنترل در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مشاهده نشد. براساس یافته های پژوهش، تمرینات ثبات مرکزی می تواند عاملی برای کاهش فعالیت عضلانی حین پایین آمدن از پله در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. به این ترتیب، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل در کنار درمان های دارویی برای این بیماران استفاده کنند.

یکی از مواردی که امروزه مورد توجه پژوهشگران علوم ورزشی قرار گرفته است، ادعاء تاثیر اختلاف عملکردی عضلات ناحیه ثبات مرکزی در نتایج حاصله از متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی در حین فعالیت های ورزشکاران و غیرورزشکاران است. هدف از انجام این پژوهش بررسی تعامل بین عملکرد عضلات جانبی ناحیه ثبات مرکزی، نیروی عکس العمل و تغییرات مرکز جرم به فشار در راستای داخلی_خارجی حین راه رفتن با توجه به سطح فعالیت بدنی بود. 18 مرد جوان در دو گروه 9 نفره ورزشکار و غیرورزشکار به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات مورب خارجی و مورب داخلی، اطلاعات مربوط به نیروی عکس العمل زمین و تغییرات مرکز جرم به فشار حین راه رفتن ثبت شد. برای مقایسه متغیرها، از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0p ≤ استفاده شد. مدت زمان فعالیت الکتریکی عضله مورب خارجی ورزشکاران و غیرورزشکاران تفاوت معنی داری را نشان داد (005/0)، در حالی که در تأخیر الکترومکانیکال عضلات تفاوت معنی دار مشاهده نشد. در تغییرات مرکز جرم به فشار راستای داخلی_خارجی تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (041/0). نتایج پژوهش موید اثر تعاملی عضلات جانبی ناحیه ثبات مرکزی و الگوی رفتاری تغییرات مرکز جرم به فشار و نیروی عکس العمل زمین در راستای داخلی_خارجی با توجه به سطح فعالیت بدنی حین راه رفتن بود.

تاکنون، در خصوص اطلاع رسانی در مورد میزان شیوع دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی، با توجه به جنسیت، گروه های مختلف ساز و نواحی بدن مطالعه ای نظام مند در کشور ما انجام نشده است؛ بنابراین، هدف از مطالعه مروری حاضر، بررسی دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان بود. در این مطالعه، پژوهش های انجام شده در زمینه دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی نوازندگان از سال 2010 تا 2021 جمع آوری و بررسی شده است. این مقالات از طریق جستجوی کلیدواژه های دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان، درد در نوازندگان، شیوع مشکلات و دردهای عضلانی-اسکلتی در نوازندگان به زبان فارسی و نیز معادل های انگلیسی در وب سایت های Web of science ، Google scholar ، science Direct ، Scopus ، PubMed ، SID ، ISC ، MAGIRAN ، IRANDOC ، IRAN MEDEX ، MEDLIB به دست آمدند. 477 مقاله در منابع مختلف یافت شد که پس از تطبیق با معیارهای ورود به پژوهش، درنهایت 26 مطالعه بررسی شد. مرور مقالات نشان داد به طور میانگین میزان شیوع دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی در نوازندگان با افزایش سابقه نوازندگی بیشتر می شود و نوازندگان حرفه ای با نارضایتی بیشتری مواجه اند؛ به عبارت دیگر استمرار در نوازندگی و بی توجهی به وضعیت بدن در حین نواختن می تواند در درازمدت اثر خود را به شکل دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی و نارضایتی از نواختن ساز به شکل دلخواه نشان دهد. به علاوه، به نظر می رسد مؤلفه هایی همچون سابقه نواختن، ساعات های تمرین نوازندگی در طول هفته، نوع ساز، موقعیت دست هنگام نواختن، دست برتر، فعالیت های غیرمرتبط با نوازندگی، آمادگی جسمانی و تناسب اندام در بروز دردها و شکایت های عضلانی-اسکلتی ناشی از نواختن اثرگذار باشد.

توانایی سالمندان در راه رفتن و چرخش پایدار عامل مهمی در زندگی مستقل با کیفیت است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تمرینات چرخشی در مقایسه با تمرینات تعادلی بر عملکرد تعادل، تحرک، چرخش و ترس از سقوط در سالمندان انجام شد. بدین منظور 45 مرد سالمند حداقل60 ساله دارای معیار های پژوهش انتخاب و به طور تصادفی و مساوی در دو گروه تجربی (تمرینات چرخشی و تعادلی) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی برنامه تمرینی خود را به مدت 12 هفته انجام دادند. تعادل ایستا و پویا، تعادل عملکردی، راه رفتن مستقیم، راه رفتن چرخشی و ترس از سقوط به ترتیب از طریق صفحه نیرو، آزمون های زمان برخاستن و رفتن، 10 متر راه رفتن، راه رفتن 8 شکل و مقیاس کارآمدی افتادن در سالمندان اندازه گیری شد. هر دو تمرینات چرخشی و تعادلی در بهبود تعادل ایستا، پویا و عملکردی، راه رفتن مستقیم و کاهش ترس از سقوط در گروه های تمرینی نسبت به کنترل موثر بود. تمرینات چرخشی باعث بهبود عملکرد چرخش نسبت به تمرینات تعادلی و گروه کنترل شد و نسبت به تمرینات تعادلی تاثیر بیشتری در بهبود تعادل عملکردی داشت. بکارگیری مولفه چرخش در تمرینات نه تنها تاثیرات تمرینات تعادلی را به همراه دارد بلکه باعث تاثیرگذاری بیشتر و تسری آن بر بهبود عملکرد در تکالیف چرخشی در سالمندان می گردد. با توجه به گستردگی موقعیت های چرخشی در فعالیت های روزمره و خطر بالقوه آن برای سالمندان، بکارگیری مولفه چرخش و انجام تمرینات چرخشی در سالمندان توصیه می شود.

درد گردن و شانه از مهم ترین بیماری های شغلی و از علل ناتوانی در قالی بافان است. تغییر در راستای مناسب سر بر روی بدن و ایجاد وضعیت سر به جلو از دیگر عوامل خطر در قالی بافان محسوب می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی منتخب بر درد و ناتوانی گردنی و شانه ای و زاویه سر به جلو زنان قالی باف است. در این تحقیق، 32 نفر از زنان قالی باف مبتلا به درد و ناتوانی گردن و شانه و دارای وضعیت سر به جلو را به صورت هدف مند انتخاب کردیم و در دو گروه کنترل و تجربی قرار دادیم. گروه تجربی 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی اجرا کردند. برای اندازه گیری درد و ناتوانی گردن از پرسش نامه های مقیاس دیداری درد و شاخص ناتوانی گردن، برای شانه از شاخص درد و ناتوانی شانه و برای سنجش وضعیت سر به جلو از گونیامتر استفاده کردیم. برای تحلیل آماری پس از تایید نرمال بودن داده ها از آزمون های تی مستقل و تی زوجی استفاده کردیم. نتایج بین گروهی تفاوت معنادار در درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو بین گروه کنترل و تمرینی را پس از اتمام تمرینات نشان داد و نتایج درون گروهی، کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف گروه تمرینی را نشان داد. تمرینات اصلاحی منتخب با تاثیر بر عضلات درگیر در گردن و شانه و احتمالا رفع اسپاسم های عضلانی و تقویت عضلات می تواند موجب کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف شود.

اختلال حرکت کتف در بین ورزشکاران رشته های پرتاب بالای سر شایع بوده و میتواند ورزشکاران را مستعد آسیب های شانه کند. هدف از پژوهش حاضر تاثیر پست بازی بر بروز اختلالات حرکتی کتف و ثبات عملکرد کمربند شانه ای در بازیکنان زن حرفه ای والیبال بود. در این مطالعه توصیفی _ مقایسه ای، 125 زن والیبالیست حرفه ای به صورت هدفمند انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس مشاهده اختلال حرکتی کتف در حین اجرای آزمون دیسکینزی کتف با وزنه، آزمون لغزش جانبی کتف کیبلر و ارزیابی ریتم کتفی_بازویی انتخاب شدند. برای اندازه گیری قدرت ایزومتریک و دامنه حرکتی از قدرت سنج دستی و گونیامتر استفاده شد. برای اندازه گیری ثبات عملکردی اندام فوقانی از دو آزمون Y و پرتاب توپ طبی استفاده شد. جهت تجزیه تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس یک طرفه، بونفرونی، کای _ اسکوئر و آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایح این مطالعه نشان داد، بین میزان فراوانی اختلالات حرکتی کتف، در پنج پست بازی تفاوت معنی داری وجود دارد. علاوه بر این ارتباط معنی داری بین اختلالات حرکتی کتف و پست های بازی والیبال وجود داشت. ( 001/0 = P) الگوی حرکتی متفاوت در پست های بازی باعث تفاوت در نمره ثبات عملکردی و بکارگیری عضلات خاص در هر پست بر نسبت طول و قدرت عضلات تاثیر گذار بوده است. با توجه به نتایج این تحقیق انجام الگوهای حرکتی تکراری در ورزش والیبال در طولانی مدت باعث بر هم خوردن تعادل نسبت طبیعی قدرت، دامنه و ریتم در مفصل شانه شود.

بین تمامی آسیب های شانه، سندروم گیرافتادگی شانه بسیار رایج بوده و یکی از معمول ترین علت درد و محدودیت حرکتی منطقه شانه محسوب می شود. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ثبات دهنده ریتمیک بر حس وضعیت، دامنه ی حرکتی، قدرت و ثبات عملکردی مفصل شانه دختران نوجوان شناگر مبتلا به سندروم گیر افتادگی شانه بود. در این تحقیق 30 نفر از دختران شناگر مبتلا به آسیب سندروم گیرافتادگی شانه به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. بعد از انجام ارزیابی های پیش آزمون هر دو گروه که شامل ارزیابی حس وضعیت، قدرت، دامنه حرکتی و ثبات عملکردی بود، گروه تمرینات به مدت چهار هفته به انجام تمرینات ثبات دهنده ریتمیک پرداختند و پس از آن پس آزمون مطابق پیش آزمون از هر دو گروه انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که حس وضعیت، قدرت عضلات چرخاننده و ثبات عملکردی مفصل شانه دختران شناگر مبتلا به آسیب سندروم گیرافتادگی شانه پس از تمرینات ثبات دهنده ریتمیک به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل بهبود یافت. در متغیر دامنه حرکتی بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد به نظر می رسد که تمرینات ثبات دهنده ریتمیک می تواند در بهبود حس عمقی، قدرت عضلات چرخاننده شانه و ثبات عملکردی شناگران دختر مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه مفید باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات تی آر ایکس، حس عمقی و ترکیبی بر میزان قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه در زنان ورزشکار با سابقه دررفتگی شانه بود. جامعه آماری پژوهش را ورزشکاران زن شرکت کننده در باشگاه های ورزشی شهرستان خرم آباد با سابقه دررفتگی شانه بدون انجام عمل جراحی در بهار سال 1399 تشکیل می داد. نمونه آماری پژوهش شامل 32 ورزشکار زن داوطلب بود که با توجه به معیارهای ورود انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه هشت نفری تی آر ایکس ، تمرین حس عمقی، تمرین ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. قدرت ایزومتریک و دامنه حرکتی چرخش داخلی و خارجی مفصل شانه به ترتیب با روش استاندارد کندال و صاحب الزمانی و همکاران اندازه گیری شد. پروتکل تمرین گروه های تجربی شامل تمرینات تی آر ایکس، حس عمقی و ترکیبی به صورت هفته ای سه جلسه، به مدت هشت هفته اجرا شد. قبل از شروع مطالعه و پس از هشت هفته اجرای پروتکل های تمرینی، متغیرهای پژوهش اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد اجرای هشت هفته تمرینات تی آر ایکس، حس عمقی و ترکیبی به افزایش معنا دار میانگین قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه منجر می شود. همچنین، در پس آزمون، میانگین قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه در گروه ترکیبی، در مقایسه با گروه های تمرینات تی آر ایکس و حس عمقی افزایش معنا داری داشت، اما مقایسه میانگین قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه بین دو گروه تمرینات تی آر ایکس و حس عمقی تفاوت معنا داری را نشان نداد. به نظر می رسد برنامه تمرین ترکیبی با کسب ویژگی هر دو روش تمرینی تی آر ایکس و حس عمقی می تواند روشی مفید برای بهبود قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه در ورزشکاران دچار دررفتگی شانه باشد.