سعید بحیرایی

مقدمه: افراد با سندروم داون، دارای سطح فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی پایین و شیوع بالایی از اختلالات اسکلتی– عضلانی هستند. هدف از این تحقیق، تدوین برنامه توانبخشی با توجه به مرور سیستم ها در عملکرد و ساختار بدنی این افراد است. روش پژوهش: جست وجوی مقالات با تأکید بر «مرور سیستم ها» به عنوان پایه و اساس و با مرور کلی از «اثرات» که بر فعالیت های جسمانی تأثیر می گذارند، انجام گرفت. جست وجوها در پایگاه های اطلاعاتی پابمد، وب آوساینس، مدلاین، گوگل اسکالر، اسکوپوس با ترکیبی از کلمات کلیدی سندروم داون، عملکرد و ساختار بدن، شیوع اختلالات و فاکتورهای آمادگی جسمانی انجام گرفت. مطالعات با استفاده از معیارهای از پیش تعریف شده ورود و خروج انتخاب شدند. پس از بررسی و مطالعه مقالات توصیه هایی برای محتوا و ارائه یک برنامه تمرین بر اساس مرور متون استخراج شد. یافته ها: بر اساس نتایج و مرور، برنامه تمرینی توانبخشی برای این افراد تدوین شد. برنامه توانبخشی ورزشی به حداقل تجهیزات نیاز دارد و می تواند به طور مستقل اجرا شود. همچنین به طور مؤثر به بهبود الگوهای راه رفتن، قدرت، ثبات، تعادل، هماهنگی، استقامت و مشارکت در فعالیت های هدفمند و با افزایش استقلال منجر شود. این برنامه تمرینی را می توان سه بار در هفته، حدود یک ساعت در هر جلسه اجرا کرد. نتیجه گیری: با توجه به تحلیل محتوا در عملکرد و ساختار بدنی منحصربه فرد فیزیولوژیکی، عصبی - عضلانی و سبک یادگیری افراد با سندروم داون، برنامه جامع توانبخشی ورزشی ارائه شده می تواند اختلالات حرکتی، فعالیت های عملکردی و مشارکت را بهبود بخشد.

شیوع ویروس کرونا (COVID-19) منجر به افزایش 156 میلیون مورد تأیید شده و بیش از3255000 مورد مرگ در سراسر جهان تا ماه مارس 2021 شده است. اختلال فعلی در فعالیتهای ورزشی ناشی از ویروس کرونا COVID-19 پزشکان ، مربیان و کمک مربیان را در تشخیص بهترین روش ها برای بازگشت ایمن به ورزش چالش انگیز کرده است. برای ایجاد و اتخاذ تدابیر مداوم برای از سرگیری فعالیتهای ورزشی ، از جمله تمرینات و رقابتها و مسابقات ، یک نیاز مشخص وجود دارد ، به گونه ای که سلامتی و تندرستی ورزشکاران را در اولویت قرار دهد و در عین حال از مربیان ، کارکنان و تماشاگران محافظت کند. این مقاله مروری بر اثرات ویروس کرونا COVID-19 در جمعیت ورزشی را ارائه می دهد و ملاحظاتی را برای تمرین در هنگام شیوع بیماری همه گیر ارائه می دهد و همچنین رهنمودهای بازگشت به ورزش با رفع محدودیت ها را ارائه می دهد.

هدف: اختلال در عملکرد حرکتی مرتبط باکار به عنوان مشکلات سلامتی عمومی در سراسر دنیا و از علت اصلی ناتوانایی ها به شمار می روند. این اختلالات در کارکنان نظامی، نتیجه و تأثیر مستقیمی بر آمادگی نیرو و به نوبه خود دفاع ملی دارد. روش شناسی: جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه کارکنان ستاد آجا است؛ که از این جمعیت 55 نفر به عنوان نمونه آماری به صورت تصادفی هدف دار انتخاب شدند. از آزمون غربالگری حرکت عملکردی FMS استفاده شد. همچنین برای ریسک فاکتورهای آسیب زا از آزمون های آزمون Y اندام تحتانی، Y اندام فوقانی، پرش عمودی تک پا، زنجیره حرکتی بسته دورسی فلکش مچ پا، 6 متر پرش زمانی و سه گانه استفاده شد. از آزمون های آماری توصیفی و ضریب همبستگی جهت ارتباط سنجی متغیرها با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 22 در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون FMS نشان داد که کارکنان ستاد آجا حدود 18/58 درصد دارای نمرات پایین تر از 14 می باشند. رابطه بین نمرات آزمون FMS با هرکدام از ریسک فاکتورهای آسیب زا در افراد دارای نمرات 14 و کمتر نشان می دهد. متغیر اسکات کامل با تعادل عملکردی اندام تحتانی، تعادل عملکردی اندام فوقانی، پرش عمودی تک پا، هاپ متقاطع سه گانه و زمان هاپ 6 متر ارتباط معنی داری وجود دارد (001/0P=). همچنین در گام برداری از روی مانع با متغیرهای دورسی فلکش مچ پا (005/0P=)، تعادل عملکردی اندام تحتانی، تعادل عملکردی اندام فوقانی هاپ متقاطع سه گانه ارتباط معنی داری وجود دارد (001/0P=). در لانچ با دورسی فلکش مچ پا (001/0P=) و تعادل عملکردی اندام تحتانی (004/0P=)، ارتباط معنی داری وجود داشت. در بالا آوردن مستقیم پا با دورسی فلکش مچ پا (003/0P=)، ارتباط معنی داری وجود داشت. در ثبات چرخشی با متغیر تعادل عملکردی اندام فوقانی (003/0P=)، ارتباط معنی داری وجود داشت. همچنین بین نمرات کل غربالگری عملکردی حرکت با متغیرهای دورسی فلکش مچ پا تعادل عملکردی اندام فوقانی، تعادل عملکردی اندام تحتانی (001/0P=)، هاپ متقاطع سه گانه (005/0P=) و زمان هاپ 6 متر (004/0P=)، ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که نمرۀ کلی، FMS یک پیش بینی کنندۀ آسیب در کارکنان ستاد آجا است. و افرادی که دارای نمرات 14 و کمتر هستند دارای ریسک بالای در آسیب هستند. مربیان، فرماندهان و امور بخش سلامت ستاد آجا باید به غربالگری و شناسایی افراد دارای اختلال عضلانی اسکلتی و نمرات غربالگری حرکتی و ریسک فاکتورهای آسیب زا توجه کنند و افراد در معرض خطر را شناسایی و ارزیابی کنند.

زمینه: نشانگان داون رایج ترین بیماری ژنتیکی در افراد دارای کم توانی ذهنی با شیوع 1 در 800 تا 1200 تولد زنده است. افراد با نشانگان داون جمعیت منحصربه فردی در عامل های آمادگی جسمی مرتبط با سلامتی هستند.

زمینه و هدف: سندرم داون به عنوان شایع ترین دلیل ناتوانی های عقلی ناشی از اختالات ژنتیکی شناخته می شود. مبتلایان به سندرم داون ویژگی های فیزیولوژیکی و آناتومیکی خاصی دارند که آن ها را از دیگر همتایان سالم متفاوت می سازد. هدف از این پژوهش مطالعه رابطه بین نیمرخ ساختاری با کنترل پاسچردرکودکان سندرم داون بود. روش تحقیق: در این مطالعه 30 فرد مبتلا به سندرم داون (میانگین سنی 07 / 2± 02 /15 سال، قد 65 / 10 ± 155 سانتیمتر، وزن 80 ± 63 / 61 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 4/21± 85 / 25 کیلوگرم/مترمربع) و 25 فرد سالم (میانگین سنی 13 / 2± 04 / 15 سال، قد 42 / 11 ± 36 / 164 سانتیمتر، وزن 01 / 12 ± 24 / 56 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 58 / 3± 72 / 20 کیلوگرم/مترمربع) شرکت کردند. برای بررسی وضعیت سر و شانه، زوایای لوردوز و کایفوز و تعادل آزمودن یها، به ترتیب از روش عکسبرداری، خط کش منعطف و دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح 05/p یافته ها: نتایج نشان داد که زاویه سربه جلو (001/p=0)، و تعادل (001/p=0) در افراد سندرم داون به طور معنی داری کمتر از افراد سالم است، در حالی که زاویه کایفوز (001/ p=0) آن ها بیشتر از افراد سالم بود. همچنین رابطه معنی داری بین ناهنجاری سر به جلو و تعادل قدامی-خلفی ( 02/ p=0)، بین ناهنجاری کایفوز با تعادل قدامی-خلفی (009/ p=0) و بین ناهنجاری کایفوز با تعادل کلی (006/ p=0) به دست آمد. نتیجه گیری: باتوجه به ضعف تعادل و مشاهده برخی ناهنجاری های ساختاری در مبتلایان به سندرم داون، اجرای برنامه ها و تمرینات اصلاحیه منظور بهبودتعادل و اصلاح پاسچر در آنان، ضروری به نظر   می رسد.