تمرین هوازی می تواند با افزایش انتقال دهنده های لاکتات، تأثیر مهمی در به تأخیر انداختن خستگی داشته باشد. با این حال، تغییرات انتقال دهنده های مونوکربوکسیلات ها در دوره بی تمرینی و تأثیر تمرینات موسوم به شوک بر حفظ سازگاری های تمرین در دوره بی تمرینی ناشناخته است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی، بی تمرینی و تمرین شوک بر عملکرد استقامتی و میزان پروتئین انتقال دهنده های مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) عضله دوقلو موش های صحرایی نر بود. در این پژوهش آزمایشی، تعداد 24 موش صحرایی نر (75/6 ± 05/247 گرم) در چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، تمرین استقامتی+ بی تمرینی، و تمرین استقامتی + تمرین شوک قرار گرفتند. برنامه تمرین دویدن روی نوار گردان به مدت 12 هفته (5 جلسه در هفته با شدت حدود 85 درصد Vo2 max در هفته آخر) انجام گرفت؛ برنامه بی تمرینی یا تمرین شوک در گروه های مربوطه (هفته ای یک جلسه و به مدت 40 دقیقه و با سرعت 30-20 متر در دقیقه) از هفته 10 تا 12 اجرا شد. مقدار پروتئین MCT1 و MCT4 با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. عملکرد استقامتی نیز با استفاده از آزمون وامانده ساز سنجیده شد. مقدار MCT1 عضله دوقلو در گروه تمرین استقامتی بیشتر از گروه کنترل بود (001/0=P). اما، سطح MCT1 گروه بی تمرین نسبت به تمرین استقامتی (000/1=P) و تمرین شوک (998/0=P) تفاوتی نداشت. به علاوه، تمرین استقامتی، بی تمرینی و تمرین شوک در مقدار MCT4 عضله دوقلو تغییرات معناداری را ایجاد نکرد (148/0=P). بی تمرینی موجب افت محسوس عملکرد استقامتی نسبت به گروه تمرین شد (001/0=P). با وجود کاهش معنادار عملکرد گروه شوک نسبت به گروه تمرین (001/0=P)، تمرین شوک از افت عملکرد ناشی از بی تمرینی جلوگیری کرد (006/0=P). تمرین استقامتی موجب افزایش مقدار MCT1 عضله دوقلو می شود. این افزایش، تحت تأثیر بی تمرینی یا تمرین شوک قرار نمی گیرد. با این حال، به نظر می رسد تمرین شوک بتواند از افت عملکرد استقامتی ناشی از بی تمرینی به طور معناداری بکاهد.
