علوم زیستی ورزشی

مقدمه: تمرینات هوازی، شبکه مویرگی را در قلب و عضلات اسکلتی گسترش می دهد. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی غیرتداومی بر عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و اندوستاتین (ES) سرم در رت های نر مبتلا به بیماری عروق کرونر است. روش پژوهش: آزمودنی ها30 سر رت نر ویستار سالم دوماهه بودند که به سه گروه تمرین هوازی غیرتداومی مبتلا به بیماری عروق کرونر، گروه کنترل مبتلا به عروق کرونر و گروه کنترل سالم تقسیم شدند. پس از بیمار کردن 20 سر از رت ها با داروی ایزوپروترنول، 10 رت گروه تجربی به مدت هشت هفته روی تردمیل تمرین هوازی غیرتداومی انجام دادند و گروه کنترل بیمار (10=n) و گروه کنترل سالم (10=n) هیچ تمرینی انجام ندادند. 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، به منظور اندازه گیری شاخص های عامل رشد اندوتلیال عروقی و اندوستاتین سرم از آزمودنی ها خون گیری به عمل آمد و از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه با آزمون تعقیبی شفه برای مقایسه میانگین متغیرها بین گروه های مورد بررسی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی غیر تداومی توانسته عامل رشد اندوتلیال عروقی خون رت های مبتلا به بیماری را نسبت به گروه کنترل سالم و بیمار افزایش دهد (01/0=P)، درحالی که در میزان اندوستاتین گروه تمرین با گروه های کنترل تفاوتی مشاهده نشد ( P >0.05). نتیجه گیری: از نتایج حاضر می توان نتیجه گرفت از تمرین های هوازی غیرتداومی نیز می توان در توانبخشی بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر استفاده کرد و در فرایند آنژیوژنز مؤثر است.

مقدمه: اضافه وزن و چاقی در دوران نوجوانی با دامنه گسترده ای از عوارض و افزایش خطر بروز زودرس مشکلات جسمی، اختلالات روانی و برخی سرطان ها همراه است. ازاین رو تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر 10 هفته تمرین اسپینینگ بر ترکیب بدنی، Vo2max و مقادیر هورمون گرلین در نوجوانان دارای اضافه وزن انجام گرفت. روش پژوهش: در این تحقیق نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل، 30 نوجوان دارای اضافه وزن با BMI=26.8  کیلوگرم بر متر مربع، به شیوه هدفمند انتخاب و با استفاده از روش تصادفی نظام مند به دو گروه 15 نفری (تمرین و کنترل) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی اسپینینگ به مدت 10 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه حدود 50 دقیقه با شدت 65 درصد ضربان قلب بیشینه به صورت فزاینده اجرا شد. خون گیری برای برآورد متغیرهای تحقیق و اندازه گیری قد، وزن و شاخص BMI، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS 26 در سطح معناداری ۰۵/۰ استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق کاهش معنادار وزن (001/0=P)، درصد چربی (001/0=P) و شاخص  BMI (001/0=P) و افزایش معنادار  Vo2max (001/0=P) و مقادیر هورمون گرلین را به دنبال 10 هفته تمرین اسپینینگ نشان داد (001/0=P). نتیجه گیری: این یافته ها بیانگر آثار سودمند تأثیر تمرین اسپینینگ بر ترکیب بدن و Vo2max و مقادیر هورمون گرلین نوجوانان دارای اضافه وزن است. ازاین رو استفاده از تمرینات اسپینینگ به عنوان یک روش پیشگیری و درمانی مناسب در بروز اضافه وزن و چاقی به نوجوانان دارای اضافه وزن توصیه می شود.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرین هوازی موزون با و بدون مکمل سازی کورکومین بر برخی شاخص های نیمرخ لیپیدی و استرس اکسایشی زنان غیرفعال دارای اضافه وزن و چاق است. روش پژوهش: آزمودنی های تحقیق، 30 نفر زن غیرفعال دارای اضافه وزن و چاق (میانگین سنی 65/5± 9/28 سال؛ وزن 99/8± 3/79 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 01/3±6/32 کیلوگرم بر متر مربع) بودند. آزمودنی ها پس از همگن سازی بر اساس درصد چربی به صورت تصادفی به دو گروه همگن 15 نفره (گروه تمرین بدون مکمل و گروه تمرین با مکمل) تقسیم شدند. هر دو گروه پروتکل تمرین هوازی موزون را به مدت چهار هفته، چهار جلسه در هفته و هر جلسه 62- 106دقیقه و با شدت 50-80 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا کردند. گروه تمرین با مکمل، قرص کورکومین را به مقدار 1000 میلی گرم (دو نوبت در روز و هر نوبت 500 میلی گرم) به مدت چهار هفته مصرف کردند. یافته ها: نتایج نشان داد که افزایش HDL در گروه تمرین با مکمل به طور معنا داری بیشتر از گروه تمرین بدون مکمل بود، اما کلسترول در گروه تمرین با مکمل به طور معنا داری کمتر از گروه تمرین بود (05/0>P). در متغیر مالون دی آلدئید (MDA) بین گروه های مطالعاتی تفاوتی مشاهده نشد. ظرفیت آنتی اکسیدانی کل (TAC) در هر دو گروه تمرین با و بدون مکمل افزایش معنا داری داشت. نتیجه گیری: اجرای چهار هفته تمرین هوازی موزون همراه با مکمل سازی کورکومین موجب کاهش کلسترول خون و افزایشHDL  و TAC زنان دارای اضافه وزن و چاق می شود.

زمینه: تنظیم مثبت نشانگرهای مرتبط با پیری در بافت چربی، اختلال در بافت چربی را به همراه دارد. به نظر می رسد فعالیت ورزشی، در بیان ژن های مرتبط با پیری اثرگذار است. هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرین استقامتی و مقاومتی بر بیان ژن های مرتبط با پیری در بافت چربی احشایی موش های صحرایی چاق می باشد. روش پژوهش: در این پژوهش تجربی، 24 سر رت نر چاق، به سه گروه تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته به فعالیت پرداختند. تمرین گروه استقامتی، شامل دویدن بر تردمیل به صورت مداوم و تمرین گروه مقاومتی شامل، بالا رفتن از نردبان مقاومتی بود. در همین زمان، گروه کنترل هیچگونه تمرینی نداشت. میزان بیان ژن های P53 ، P16وIL-6 در بافت احشایی موش های صحرایی چاق اندازه گیری شد و داده های به دست آمده با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری ۰۵/۰ ارزیابی شدند. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد، مقادیر بیان ژن های P53 ، P16وIL-6 ، در گروه های تمرین استقامتی (001/0= p،006/0=p، 001/0=p) و تمرین مقاومتی (001/0= p،038/0=p، 001/0=p) نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت. همچنین تفاوت معنی داری در میزان بیان ژن ها، بین گروه های تمرینی مشاهده نشد (439/0= p، 584/0= p،300/0=p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از مطالعه حاضر به نظر می رسد، تمرین استقامتی و مقاومتی در کاهش بیان ژن های مرتبط با پیری نقش دارند؛ که این اثرگذاری در تمرینات استقامتی و مقاومتی تفاوتی نداشت.

مقدمه : تحقیق حاضر با هدف سنجش تأثیرات مصرف یک ماهه مکمل امگا3، بر مهم ترین علائم DOMS در مردان سالم غیرفعال بررسی شد. روش پژوهش : پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و به لحاظ هدف کاربردی بود. جامعه آماری شامل مردان سالم غیرفعال شهر بوکان بود که از بین آنها 22 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. آزمودنی ها، روزانه یک کپسول امگا- 3، 1000 میلی گرمی و دارونمای دکستروز 2 درصد به مدت یک ماه دریافت کردند. پس از تعیین (1RM)، آزمودنی ها با استفاده از دستگاه پرس پا با وزنه ای به میزان 80 درصد یک تکرار بیشینه، حرکت را در چهار نوبت و هر نوبت 20 تکرار اجرا کردند. هر انقباض 4 ثانیه طول کشید، میزان 2 سی سی خون سیاهرگی، پیش از شروع تحقیق 24، 48 و 72 ساعت پس از کوفتگی عضلانی توسط متخصص گرفته شد و اندازه گیری ها انجام گرفت. برای تحلیل آماری از آزمون های آماری تی مستقل و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. سطح معنا داری برابر 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها : مقایسه بین گروهی PGE 2 ، کورتیزول، احساس درک درد و دامنه حرکتی زانو در تمام مراحل پژوهش در هر دو گروه کنترل و مکمل تفاوت معنا داری داشت (P<0.001)؛ نتایج آزمون درون گروهی نشان داد میانگین PGE 2 ، کورتیزول و احساس درک درد، در گروه مکمل به ترتیب در تمامی مراحل بعد مداخله کاهش معنا داری داشت، درحالی که در گروه کنترل در تمامی مراحل افزایش بیشتر و معنا داری بود (P<0.05). نتیجه گیری : مصرف مکمل امگا3 می تواند سبب کاهش علائم ظاهری عملکردی و بیوشیمیایی کوفتگی عضلانی تأخیری در دوره پس از اتمام تمرینات برون گرا و درون گرا شود که می تواند به دلیل خواص ضدالتهابی قوی امگا3 و پاسخگویی بهتر آزمودنی های تحقیق حاضر به مصرف امگا3 و جذب گوارشی بهتر این مکمل باشد.

مقدمه: تاثیر تمرین اختیاری پیچیده بر بیان ژن های مرتبط با نکروپتوز و التهاب در هیپوکامپ و عملکرد حافظه فضائی موش های مدل آلزایمر به خوبی مشخص نیست. روش پژوهش: 24 سر موش ویستار نر (4-6 هفته ای) به طور تصادفی در سه گروه شامل کنترل-سالم، کنترل-آلزایمر و تمرین پیچیده-آلزایمر تقسیم شدند. پس از القای AD از طریق تزریق STZ به بطن مغز و تأیید ابتلا با استفاده از تست شاتل باکس (دو هفته بعد از تزریق)، تمرین پیچیده-آلزایمر به مدت دوازده هفته انجام شد. بررسی ضخامت و چگالی نرونی بخش CA1 هیپوکامپ با مطالعه هیستوشیمی و سنجش بیان ژن های RIPK1، MLKL و TNFR1 هیپوکامپ به روش PCR انجام شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مقایسه شدند. یافته ها: در گروه کنترل-آلزایمر، چگالی نرونی و ضخامت نرون های هرمی در ناحیه CA1 هیپوکامپ کمتر و زمان عملکرد در حافظه فضائی، زمان رسیدن به واماندگی و بیان ژن های RIPK1، MLKL و TNFR1 بیشتر از گروه کنترل-سالم شد (05/0>P). در گروه تمرین پیچیده-آلزایمر با وجود مشاهده روند اصلاح در تمام متغیرها (مشاهده تفاوت معنی دار نسبت به گروه کنترل-آلزایمر)، هنوز تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل-سالم باقی بود (05/0>P). نتیجه گیری: القای آلزایمر موجب افزایش احتمال بروز التهاب و نکروپتوز در هیپوکامپ و کاهش عملکرد شناختی و بدنی موش ها می شود و تمرین اختیاری پیچیده با وجود دارا بودن اثرات اصلاحی قابل ملاحظه، قادر به فرونشاندن کامل این اثرات سوء آلزایمر نمی باشد. بااین حال، به دلیل کمبود شواهد و وجود محدودیت های تحقیقی، همچنان نیاز به بررسی های بیشتر باقی است.