همواره به روابط ایران و عربستان توجه شده و این رابطه به جز در دوره قبل از انقلاب، با بدبینی همراه بوده است. آنچه در این نوشتار می آید، بررسی روابط دو کشور با نگاه سازه انگارانه ونتی است که نشان می دهد چگونه هویت ها روابط دو کشور را بازسازی می کنند. همچنین نشانگر این است که چگونه فرهنگ حاکم بر تعاملات دو کشور از هابزی به لاکی و از لاکی بار دیگر به هابزی تغییر می یابد.