درخت حوزه‌های تخصصی

خدای متعال، هدف اصلی قرآن کریم را هدایت انسان خوانده است و برای رسیدن به این هدف متعالی، زبان متناسب آن را به کار گرفته است. یکی از زبان های تأثیرگذار در تربیت به ویژه تربیت اخلاقی، زبان تصویر در قالب های مختلف است؛ زبان تصویر همچنین زبان مشترک همه ی انسان هاست، از این رو قرآن کریم که نسخه جاودانی برای هدایت عموم بشر است، برای رساندن پیام های تربیتی خویش، بیش از هر زبان دیگر، از زبان تصویری استفاده کرده است. این پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی و با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی با استناد به آیات مربوطه، زبان تربیتی قرآن را ترسیم کرده و هدف اصلی آن استخراج شیوه تربیتی بر اساس آیات قرآن است که می تواند الگوی ممتازی را در این راستا فرا روی مربیان قرار دهد. یافته ها نشان می دهد که با توجه به انس انسان با امور محسوس، تصویرسازی مفاهیم اخلاقی، تاثیر شگرفی در پرورش و اصلاح تربیت دارد که این روش در آیات تربیتی و اخلاقی قرآن، فراوان مورد استفاده قرار گرفته است.

در مقاله حاضر در صدد بیان مؤلفه هایی هستیم که از نظر امام خمینی در کیفیت قدم زدن در صراط مستقیم انسانیت نقش مهمی را ایفا می کند و ضرورت پرداختن به این مسئله به این خاطر است که انسان برای رسیدن به سعادت باید در صراط مستقیم سیر کند. صراط از طرفی به طبیعت و از طرف دیگر به الوهیت (ما فوق طبیعت) ختم می شود. امام خمینی مفهوم صراط را شامل تمام زندگی دنیوی می داند و معتقد است این دنیا، دنیایی است که باید از آن عبور کرد. به طوری که اگر توانستیم از راه صحیح آن را طی کنیم به سعادت خواهیم رسید.

هدف این پژوهش، تحلیل و نقد آرای ایمانوئل کانت و ملا احمد نراقی با تأکید بر تربیت اخلاقی است تا بتواند سهمی در افزایش دانشهای بنیادین در این حوزه معرفتی داشته باشد. این پژوهش، بنیادی کاربردی و روش مطالعه آن تطبیقی اسنادی است. یافته های پژوهش نشان داد کانت و ملا احمد نراقی گرچه به دو منظومه فکری متفاوت (غرب و اسلام) تعلق دارند، هر دو بر قائل بودن انسان به عنوان نقطه مرکزی در تربیت اخلاقی، تأکید بر منشأ ارادی برای اخلاقیات و تأثیر اراده آدمی در انجام کردارهای اخلاقی، پرورش قوه درک و فهم آدمی در مرحله بالای تربیت اخلاقی تأکید دارند که از موارد تشابه مهم این دو دیدگاه است، هم چنین در بیان مغایرتهای تربیت اخلاقی در دیدگاه کانت به خرد عملی یا وجدان انسانی (خاستگاه اخلاق)، تکوین منش (هدف تربیت)، روشهای آموزشی دموکراتیک و تأکید بر آزادی شاگرد (روشهای تربیتی)، پرورش جسمانی، تأدیب و فرهنگ (مراحل تربیت اخلاقی)؛ و در دیدگاه نراقی، نفس ناطقه انسانی (خاستگاه اخلاق)، سعادت انسان (هدف تربیت)، تمرین و تکرار، الگوپذیری و محبت ورزی (روشهای تربیتی)، تأدیب و تعلیم و تفهیم (مراحل تربیت اخلاقی) را می توان اشاره کرد.

هدف این پژوهش، تحلیل محتوا و تحلیل استنادی مقاله های فصلنامه پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی بود. اهداف فرعی تحقیق شامل بررسی گرایش موضوعی مقاله ها، الگوی مشارکت نویسندگان به صورت انفرادی و گروهی، جنسیت و سطح تحصیلات نویسندگان، فعالترین نویسندگان و دانشگاه ها، سازمانها و مؤسسات پژوهشی، هم چنین بررسی نوع و روش تحقیق مورد استفاده، میانگین استنادها، درصد استفاده از منابع فارسی و لاتین، وضعیت روزامدی منابع مورد استفاده، میزان رعایت سبک استناددهی مورد قبول مجله و پراستنادترین منابع و نویسندگان بود. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و برای تحلیل داده های تحقیق از روش تحلیل محتوا و تحلیل استنادی استفاده شد. مواد و محتوای این تحقیق شامل 81 مقاله چاپ شده در 13 شماره از مجله طی سالهای 1393 1389 بود. در تحلیل داده های این پژوهش از آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد و میانگین و آمار استنباطی شامل آزمون مجذورکای استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بیشترین گرایش موضوعی مقاله ها را «مبانی و اصول تعلیم و تربیت» با فراوانی 10 و معادل 12درصد تشکیل می دهد. آمار مشارکت نویسندگان در سالهای مورد بررسی نشان می دهد در مجموع 73 درصد از مقاله ها به صورت گروهی و تنها 27 درصد مقاله ها به صورت انفرادی (تک نویسنده) تولیدشده و بیشتر نویسندگان مجله را مردان با 52 درصد و بیشترین سطح تحصیلات نویسندگان را مقطع تحصیلی دکتری با 56 درصد تشکیل می دهد. هم چنین نتایج تحقیق نشان داد پرکارترین نویسندگان این مجله آقایان سعید بهشتی از دانشگاه علامه طباطبایی با ده مقاله و رضا علی نوروزی از دانشگاه اصفهان با هفت مقاله بوده اند و دانشگاه جامع امام حسین (ع) با 16 نفر نویسنده، بیشترین نقش را در تولید مقاله های این مجله بر عهده داشته است. هم چنین بیشترین نوع تحقیقات را پژوهشهای کیفی با 78 درصد و بیشترین روش تحقیق مورد استفاده، روش توصیفی تحلیلی با 67 درصد و از میان منابع مورد استفاده 82 درصد منابع به زبان فارسی و 20 درصد از منابع روزامد بوده است. میانگین کل منابع مورد استفاده 2/26 منبع به ازای هر مقاله و کتاب با 74 درصد پر استنادترین منبع و علامه محمدحسین طباطبایی با 73 بار پر استنادترین نویسنده و میزان رعایت سبک استناددهی مورد قبول مجله 70 درصد بوده است.

هدف اصلی این پژوهش بررسی عوامل تربیت فرهنگی از دیدگاه امام خمینی (ره) است . روش این پژوهش استنتاجی قیاسی و تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات، سندکاوی است که با بهره گیری از آثار و تألیفات امام (ره) جمع آوری شد. نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه امام خمینی (ره) تربیت فرهنگی اساس سعادت یا شقاوت ملت است و رستگاری هر جامعه از راه اصلاح و احیای فرهنگی امکانپذیر است و تربیت فرهنگی، تلاش برای انتقال دادن و فرصت سازی برای بینش بیشتر، بهتر و عمیقتر فرهنگ و ارزشهای الهی است. تربیت فرهنگی انتخاب آگاهانه فرهنگ الهی، و عوامل تربیت فرهنگی شامل خودباوری، خودآگاهی، مبارزه طلبی، فرهنگ خودی و استقلال فرهنگی است.

خودگرایی اخلاقی نظریه ای مربوط به اخلاق هنجاری است. ایدة اصلی این نظریه، از نظر «این رند»، رمان نویس، و فیلسوف غیر دانشگاهی امریکایی این است که هر شخص باید منحصراً به دنبال منافع خودش باشد. ایدة دیگر وی این است که عینیت گرایی، به معنای مورد نظر رند، در مابعدالطبیعه و معرفت شناسی، مستلزم خودگرایی اخلاقی در حوزة اخلاق است. وی با تأکید بر اینکه که هرچیزی در جهان خارج جزئی و خاص است و ما در خارج کلی نداریم، زمینه را برای تمسک خودگرایان اخلاقی بعدی به مفهوم خاصی از «تشخص» در تمام موجودات خارجی، به منظور توجیه اولویت خود بر دیگران فراهم ساخت. این درحالی است که طبق مبانی ملاصدرا، «تشخص» از آن وجود خارجی اشیا است و همان وجود، حقیقتاً کثیر و، در عین حال، حقیقتا واحد است. نتایجی که در این مقاله حاصل می گردد این است که، اولاً: نه تنها «تشخص»، مبنای متافیزیکی محکمی برای خودگرایی اخلاقی نخواهد بود، بلکه، ثانیاً: دیدگاه های بنیادین مابعدالطبیعی ملاصدرا در باب تشخص و تشکیک، می تواند به عنوان نوعی مقدمه یا مبنای مابعدالطبیعی برای فلسفة اخلاقی تلقی گردد که قائل به رعایت توازن میان منافع خود و منافع دیگران است.

امروزه در هر کشور اسلامی افراد غیرمسلمان با عقاید گوناگون در کنار مسلمانان زندگی می کنند. اسلام در زمینه تعامل مسلمانان با مخالفان عقیدتی خود ساکت نمانده و دستورالعمل جامعی در خصوص شیوه برخورد با آنان تدارک دیده است. بر اساس آیه هشتم سوره ممتحنه اصل بر هم زیستی با غیرمسلمانان است، مگر این­که آنان خود علیه مسلمانان به انجام عملیات خصمانه اقدام نمایند. مهم­ترین اصول تأمین­کننده هم زیستی با غیرمسلمانان عبارت است از: کرامت انسانی، احسان و نیکوکاری، عدالت­ورزی، وفای به عهد، عدم اجبار به پذیرش عقیده­ای خاص و اکتفا به دعوت اسلامی. گروهی در این خصوص کرامت انسانی را قابل سلب و خاص مسلمانان دانسته و غیرمسلمانان را شایسته برخورداری از آن نمی دانند و گروهی دیگر در روابط بین­الملل اسلامی اصل را بر سیاست جنگ و ستیز دانسته­اند. این جستار در پی آن است که نشان دهد اسلام همه اصول مذکور را پذیرفته و اصل را بر هم زیستی مسالمت­آمیز با غیرمسلمانان قرار داده است.