رشد و یادگیری حرکتی - ورزشی

هدف از این پژوهش، بررسی روایی و پایایی نسخه فارسی مقیاس انگیزه ورزشی-6 بود. این پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود و جامعه آماری آن تمامی دانشجویان دانشگاه تهران بودند که 241 نفر (132 مرد و 109 زن) با دامنه سنی 18 تا 30 سال ابزار موردنظر را تکمیل کردند. ابزار اندازه گیری مقیاس انگیزه ورزشی-6 بود که داری شش خرده مقیاس و 24 گویه هفت لیکرتی است. به منظور محاسبه ثبات از روش آزمون-بازآزمون و برای تعیین همسانی درونی از آلفای کرونباخ، برای تعیین روایی سازه از تحلیل عامل تأییدی و اکتشافی و برای تعیین روایی همزمان از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد مقیاس انگیزه ورزشی-6 از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار است و در نتیجه برای ارزیابی سازه انگیزه ورزشی می توان از آن بهره برد.

هدف این پژوهش بررسی قدرت پیش بینی تکواندوکاران در زمان رویارویی با ضربات پای راست و چپ بود. بدین منظور، برای تکواندوکاران برتر (تعداد= 40؛ سن = 12/5± 93/20 سال، سابقه مبارزه کیوروگی در تکواندو = 49/4 ± 58/7 سال) شبیه سازی های ویدئویی کاملاً همسانی از ضربات پای چپ و راست نمایش داده شد. پخش این ویدئوها در چند نقطه مختلف -از آغاز تا تکمیل ضربات- متوقف شد. از شرکت کنندگان خواسته شد نوع ضربه (حمله هایی با پای جلو و پشت به سوی سر یا تنه) را پیش بینی کنند. نتایج نشان داد پیش بینی ضربه های پای راست به میزان معناداری دقیق تر از ضربات پای چپ بوده است. آشکارترین زمان برای مشاهده اثر برتری پا هنگامی بود که فیلم ضربات 120 هزارم ثانیه پیش از تکمیل ضربات متوقف شده بود. بنابراین، به نظر می رسد برتری پای حریف بر پیش بینی بینایی نوع عمل اثرگذار بوده است. درصد پیش بینی های درست بیانگر این است که شاید تکواندوکارهای کیورگی هنگامی که با ضربات پای چپ روبه رو شده اند، یک راهبرد جست وجوی بینایی بهینه اتخاذ نکرده اند و این وضعیت سبب شده است بیشتر موارد در شناسایی نشانه های سینماتیکی معتبر و مربوط به حرکت، پیش از تکمیل ضربات پای چپ (نزدیک 120 هزارم ثانیه یا بیشتر پیش از پایان ضربه) ناتوان باشند. به نظر می رسد ضعف توانایی بازشناسی نوع ضربات پای چپ در برابر پای راست حریف به آشنایی کمتر مشاهده گر با حرکات چپ برترها مربوط باشد.

استفاده از تحریک جریان مستقیم جمجمه ای (tDCS) برای بهبود حالات خلقی، یادگیری دروس، بازتوانی همواره سال ها مورد توجه بوده و آزمایش کاربرد آن در اجرای مهارت های واقعی ورزشی در مرحله ابتدایی است. در این مطالعه تأثیر tDCS آندی بر اجرای مهارت پرتاب منطقه ای در بسکتبالیست های ماهر بررسی شد. این پژوهش از نوع نیمه تجربی است و با طرح تکرار سنجش با دو گروه کنترل و شم انجام گرفت. 26 بازیکن بسکتبالیست مرد ماهر به طور تصادفی در دو گروه تجربی و شم قرار گرفتند و به مدت 3 جلسه در 3 روز متوالی تحت مداخله tDCS قرار گرفتند. شرکت کنندگان الگوی نورانی مهارت پرتاب منطقه ای بسکتبال مربوط به دو بازیکن نخبه را مشاهده کردند. بعد از آن، شرکت کنندگان گروه تجربی به مدت 20 دقیقه tDCS با شدت یک و نیم میلی آمپر در محل قشر پیش حرکتی دریافت کردند، درحالی که برای گروه شم تحریک ساختگی ایجاد شد. پس از مداخله، شرکت کنندگان هر دو گروه به اجرای مهارت پرتاب منطقه ای پرداختند. پس آزمون و پیگیری به ترتیب یک و هفت روز پس از مداخله اخذ شد. از آزمون تحلیل واریانس مختلط دوعاملی، t مستقل و t همبسته برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها نشان داد که tDCS تفاوتی در اجرای مهارت بین دو گروه در مرحله مداخله ایجاد نکرد، ولی در مرحله آزمون موجب بهبود چشمگیر مهارت در گروه تجربی در برابر گروه شم شد. یافته ها نشان می دهد که tDCS این پتانسیل را دارد که به عنوان مداخله مفید برای بهبود اجرای مهارت پرتاب منطقه ای در بسکتبال مورد توجه قرار گیرد.

در تحقیقات زیادی تأثیرکانون توجه و چشم ساکن بر عملکرد حرکتی بررسی شده است، با وجود این تأثیر این دو در شدت های مختلف بار تکلیف مبهم است؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دستورالعمل های توجه درونی و بیرونی بر چشم ساکن و دقت پرتاب دارت در دو شدت تکلیف ثانویه بود. شرکت کنندگان 20 فرد مبتدی در پرتاب دارت بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند و در چهار شرایط تکالیف دوگانه شامل توجه درونی- بدون برآورد تن صدا، توجه بیرونی- بدون برآورد تن صدا، توجه درونی- با برآورد تن صدا و توجه بیرونی- با برآورد تن صدا به صورت کانتربالانس مهارت پرتاب دارت را انجام دادند که به طور همزمان اطلاعات خیرگی آنها نیز به وسیله دستگاه ردیاب بینایی دوچشمی ثبت شد. نتایج دقت نشان داد که شرکت کنندگان در شرایط توجه بیرونی نسبت به توجه درونی و در شرایط شدت بار تکلیف ثانویه پایین نسبت به بالا خطای شعاعی کمتری داشتند. همچنین نتایج چشم ساکن نشان داد تنها اثر اصلی تکلیف ثانویه معنا دار بود که شرکت کنندگان در شرایط بار تکلیف ثانویه بالا نسبت به پایین مدت زمان چشم ساکن بیشتری داشتند. این نتایج اهمیت کانون توجه بیرونی را در شرایط بار تکلیف ثانویه بالا و پایین برای عملکرد پرتاب دارت برجسته و تحقیقات آینده را به منظور بررسی عمیق تر نقش تأثیرات چشم ساکن و کانون توجه در عملکرد پرتاب دارت جهت دهی می کند.

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر یک دوره برنامه تمرین تعادلی منتخب در شرایط تکلیف دوگانه و منفرد بر حافظه کاری کودکان با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش، نیمه تجربی و از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگری با گروه کنترل بود. بدین منظور 39 دانش آموز پسر مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به 3 گروه 13 نفره تمرین در شرایط دوگانه، تمرین در شرایط منفرد و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی به مدت 8 هفته تحت مداخله تمرینات منتخب تعادلی در دو شرایط مختلف دوگانه و منفرد قرار گرفتند. شرکت کنندگان در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگری (دو ماه بعد از پس آزمون) با استفاده از آزمون بلوک های تپنده کورسی ارزیابی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر و همچنین تحلیل کوواریانس یکراهه نشان داد که در پس آزمون، حافظه کاری در گروه تکلیف دوگانه برتر از هر دو گروه تکلیف منفرد و کنترل بود (05/0P<). همچنین تفاوت معناداری از پیش آزمون تا پس آزمون در همه گروه های آزمایشی جز گروه تکلیف منفرد در شاخص گسترده بلوک و گروه کنترل مشاهده شد. در آزمون پیگری، این برتری تنها در شاخص نمره کلی و کل کوشش های صحیح مشاهده شد. همچنین، گروه تکلیف منفرد در پس آزمون از گروه کنترل برتر بود (05/0P<). به دلیل اهمیت کارکردهای اجرایی، استفاده از این برنامه تمرینی منتخب به منظور بهبود حافظه کاری می تواند ابزار مفیدی برای این گروه از کودکان باشد.

ورزش و فعالیت جسمانی تأثیرات مثبتی بر عملکردهای جسمی و روانی دارند، اما نیاز است تأثیر آنها بر عملکردهای شناختی با جزئیات بیشتری توضیح داده شود. این پژوهش به بررسی تأثیر فعالیت های بدنی منتخب با سطوح مختلف تداخل شناختی-حرکتی بر کارکردهای اجرایی 76 دختر 12-10 ساله شهرستان بم، با میانگین و انحراف استاندارد شاخص توده بدن 5/1±73/18 و میانگین هوش 1/9±5/109 می پردازد که براساس نمره به دست آمده در پیش آزمون، به صورت تصادفی در چهار گروه (شناختی بالا- حرکتی بالا، شناختی پایین- حرکتی بالا، شناختی بالا- حرکتی پایین و شناختی پایین - حرکتی پایین)، قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمرینات شناختی بالا-حرکتی بالا بر مؤلفه توجه و حافظه کاری کارکردهای اجرایی دختران 12-10 ساله تأثیر معنا داری دارد (05/0≥P). همچنین تمرینات شناختی پایین -حرکتی بالا بر مؤلفه های توجه، بازداری تأثیر معناداری دارد (05/0≥p). بین چهار گروه آزمودنی ها در مؤلفه توجه تفاوت معناداری مشاهده شد (001/0 P= و  257/4=(4،71)F). ولی در مؤلفه حافظه کاری و بازداری تفاوت معناداری دیده نشد (373/0 = P و  057/1=(4،71)F). با استناد به نتایج این پژوهش، تمرینات شناختی -حرکتی در قالب فعالیت های بدنی بر مؤلفه های توجه و حافظه کاری و بازداری به عنوان سه مؤلفه از کارکردهای اجرایی بر دختران 10 تا 12 تأثیر معنا دار دارد، بنابراین، با جایگزین کردن و طراحی تمرینات شناختی –حرکتی به جای فعالیت های سنتی کلاس تربیت بدنی می توان بهبود کارکردهای اجرایی را در دختران 10 تا 12 ساله فراهم کرد.

استفاده از دستورالعمل های توجه، از متغیرهای مهم در روند یادگیری مهارت حرکتی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر نوع دستورالعمل های توجه، بازخورد و خودمختاری در یادگیری حرکتی کودکان بود. بدین منظور از 36 کودک (میانگین سنی 45/0 ± 05/7 سال) خواسته شد که با دست غالب خود، تکلیف بولینگ را انجام دهند. آنها به 3 گروه (توجه بیرونی، توجه درونی و کنترل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب، براساس بازخورد و شرایط انتخاب (خودمختاری)، تکلیف خود را در 4 حالت به شکل موازنه متقابل انجام دادند. 24 ساعت بعد از مرحله اکتساب در هریک از حالات (1. بدون دریافت بازخورد و بدون داشتن شرایط خودمختاری، 2. دادن بازخورد، 3. داشتن خودمختاری، 4. دادن بازخورد و داشتن خودمختاری)، آزمون یادداری انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های واریانس و کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج آزمون ها نشان داد نوع تمرکز توجه بدون دادن بازخورد و خودمختاری از دقت بیشتری در بولینگ برخوردار بود، به طوری که گروه توجه بیرونی در حالت بدون داشتن شرایط خودمختاری نتایج بهتری را کسب کردند. همچنین گروه توجه بیرونی در حالت خودمختاری، یادگیری بهتری نسبت به سایر شرایط داشتند. مطالعه حاضر، تأثیر مفید نوع دستورالعمل توجه، بازخورد و خودمختاری در یادگیری حرکتی کودکان را نشان نداد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین با آینه بر تعادل بیماران سکته مغزی تحت حاد بود. جامعه آماری پژوهش تمامی بیماران سکته مغزی تحت حاد مراجعه کننده به کلینیک تخصصی سکته مغزی تبسم تهران بود. نمونه شامل30 بیمار تحت حاد دارای شرایط ورود به پژوهش بودند که با رضایت و داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. گروه تجربی تحت حاد شامل 10 آزمودنی با میانگین سن 4 ±40/55 سال و وزن 5/11 ± 39/68 کیلوگرم و گروه کنترل تحت حاد دارای 12 آزمودنی با میانگین سن 4/7 ± 92/54 سال و وزن 8/9 ± 50/70 کیلوگرم بود. هر دو گروه در پیش آزمون، میان آزمون که پس از 4 هفته و پس آزمون مقیاس تعادل برگ که پس از 8 هفته برگزار شد، شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل 8هفته هر هفته 2 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه شامل60 دقیقه تمرین معمول توانبخشی و 30 دقیقه تمرین با آینه در گروه تجربی و بدون استفاده از آینه در گروه کنترل بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط و با نرم افزار spss23 تحلیل شد. نتایج نشان داد هر سه عامل تعادل (001/0=P)، گروه (001/0=P) و اثر تعاملی تعادل و گروه (008/0=P) اثر معناداری داشت. تعادل در هر سه مرحله پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری داشت (001/0=P). اثر تعاملی تعادل و گروه در هر دو گروه تجربی و کنترل بین سه مرحله آزمون تفاوت معناداری داشت (001/0=P). در مجموع تمرین با آینه، تعادل بیماران گروه تجربی تحت حاد سکته مغزی را در مقایسه با گروه کنترل به طور مؤثری بهبود بخشید. بنابراین تمرین با آینه به عنوان راهکاری ساده، کم هزینه و مؤثر در عملکرد اندام پایین تنه و بهبود تعادل این بیماران توصیه می شود.