مهدی نمازی زاده

هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی اثرات تمرکز و تصویرسازی درونی وبیرونی بر اکتساب و یادداری مهارت پرتاب دارت با تأکید بر آزمون فرضیه ولف و همکاران(1998) و ماهونی و اَونر(1977) به صورت جداگانه و ترکیبی بوده است. به منظور دستیابی به اهداف تحقیق تعداد 112دانشجوی پسر دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران با میانگین سنی SD1 24 و توانایی تصویرسازی 57/23و06/25 در دو وجه جنبشی(منتسب به بُعد درونی تصویرسازی) و بینایی (منتسب به بُعد بیرونی تصویرسازی)، به صورت داوطلب انتخاب شدند. بعد از اجرای مرحله پیش آزمون، نمونه آماری پژوهش به صورت همگن (با استفاده از روش ABBA) در8 گروه 14 نفره گمارده شدند. با تعیین گروه های آزمایشی هشت گانه، آزمودنی ها به صورت جداگانه پیرامون متغیر مستقل اعمال شده در گروه مربوطه آموزش دیدند. سپس آزمودنی های چهارگروه اول (تصویرسازی درونی، تصویرسازی بیرونی، تمرکز درونی،تمرکز بیرونی) در قالب آزمایش اول و چهار گروه دوم (گروه های ترکیبی تصویرسازی درونی + تمرکز درونی، تصویرسازی بیرونی + تمرکز درونی، تصویرسازی بیرونی+ تمرکز بیرونی و تصویرسازی درونی+ تمرکزبیرونی) در قالب آزمایش دوم، وارد مراحل دیگر آزمون یعنی مرحله اکتساب (5جلسه تمرین مهارت پرتاب دارت با دست برتر، هر جلسه 90کوشش)، مرحله پس آزمون (10کوشش پرتاب دارت بادست برتر) و مرحله آزمون یادداری (10کوشش پرتاب دارت بادست برتر)شدند. تجزیه و تحلیل یافته های حاصل از دو آزمایش با استفاده از نرم افزار 15 SPSSو آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری نشان داد که اگرچه عملکرد آزمودنی ها در مرحله اکتساب هر دو آزمایش پیشرفت داشت اما تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی در این مرحله مشاهده نشد. از سوی دیگر، اثر اصلی مراحل آزمون در هر دو آزمایش معنی داربود، اما اثر اصلی گروه و همچنین تعامل مراحل آزمون و گروه به لحاظ آماری معنی دار نبوده است. به عبارت سادهتر، تفاوت اثرات ابعاد تصویرسازی ذهنی و تمرکز(به طور جداگانه و به صورت ترکیبی) بر اکتساب و یادداری مهارت دارت معنی دار نبود. نتایج برآمده از هر دو آزمایش این تحقیق، فرضیه ولف و همکاران و ماهونی و اَونررا که به ترتیب، بر اثر بخشی بیشتر تمرکز بیرونی و تصویرسازی درونی تأکید داشتند، رد می کند.

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین نیازهای پایه روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا در فعالیت بدنی مردان معلول جسمی- حرکتی، بر اساس تئوری خودمختاری بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 205 مرد معلول جسمی- حرکتی از شهرهای ارومیه، تبریز و تهران، با حداقل دو سال سابقه فعالیت بدنی منظم، با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، نشان داد که همبستگی معناداری بین سه نیاز روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و برخی شاخص های بهزیستی لذت گرا وجود دارد. علاوه بر این، نیازهای حس شایستگی و استقلال، به طور معناداری بهزیستی فضیلت گرا را پیش بینی می کنند. در مورد بهزیستی لذت گرا، نیازهای شایستگی و استقلال به طور معنا داری پیش بینی کننده عاطفه مثبت، نیاز به استقلال به طور منفی و معناداری پیش بینی کننده عاطفه منفی و نیاز به وابستگی به طور معناداری پیش بینی کننده رضایت مندی از زندگی می باشد. در کل، نتایج پژوهش بیان می کند که خشنودی از نیازهای پایه ای روان شناختی در فعالیت بدنی افراد معلول جسمی-حرکتی می تواند بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا را پیش بینی کند.

در خصوص حافظه، محل ذخیره حافظه و ارتباط آن با یادگیری، نظریات زیادی وجود دارد ولی هیچ یک از آنها کنجکاوی بشر دانش پژوه را به تمامی ارضا نکرده است. مقاله حاضر با استناد به یافته های فیزیک، ژنتیک و روان شناسی، فرضیه جدید و متفاوتی را در حیطه حافظه معرفی کرده است و رویکردهای مستخرج از آن را که ممکن است در پژوهش های آتی تربیت بدنی و علوم ورزشی سودمند باشد، مطرح می کند. مطابق با این فرضیه، یادگیری و رفتار افراد یک گونه در حافظه جمعی آن گونه ثبت شده و استفاده تمام افراد گونه مذکور از آن را ممکن می سازد. این فرضیه به وجود میدانی به نام میدان شکل ساز اشاره می کند که در بیرون و درون ارگانیزم قرار دارد. در میدان شکل ساز، اطلاعات مربوط به شکل (ساختار) و رفتار (یادگیری) ارگانیزم ثبت شده و به این ترتیب یادگیری افراد یک گونه به سبب یادگیری دیگران تسهیل می شود. به عبارت دیگر یادگیری میان افراد یک گونه قابل انتقال است. از دیدگاه علم فیزیک، این میدان در قالب کوانتوم، به صورت ذره و موج عمل می کند و تحت تاثیر زمان و مکان نیست. در این مقاله با رجوع به شواهد پژوهشی موجود که تبیین کننده تاثیر میدان شکل ساز در تسهیل یادگیری است، چشم اندازی برای پژوهش های آتی در حیطه یادگیری حرکتی ترسیم شده است.

هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نقش اضطراب شناختی و جسمی در عملکرد ورزشی است. نمونه آماری شامل 60 نفر از فوتبالیست های شرکت کننده در مسابقات فوتسال سازمان تأمین اجتماعی در شهر تهران بین سال های 1389-1388 و با روش تصادفی می باشد. در این مطالعه، اضطراب شناختی و اضطراب جسمی متغیرهای پیش گویی کننده و عملکرد ورزشی متغیر ملاک است. برای جمع آوری اطلاعات، از اندازه گیری فشار خون و ضربان قلب، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی (CSAI-2) و پرسشنامه عملکرد بازیکنان استفاده شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات، همبستگی پیرسون و رگرسیون دو متغیر به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که بین اضطراب شناختی و جسمی با عملکرد ورزشی در ورزشکاران ارتباط منفی معنی داری وجود دارد. همچنین اضطراب شناختی و جسمی هر کدام حدود 12 درصد از عملکرد ورزشی را تبیین می کند. بر اساس این مطالعه، اضطراب در سطح متوسط بهترین عملکرد ورزشی را در پی دارد ولی اضطراب بالا و پایین منجر به تخریب عملکرد ورزشی می شود.

تداعی بین الگویی از محرک ها و پاسخ صحیح، در نتیجة تنها یک بار همایندی این دو و به حداکثر رسیدن نیرومندی این ارتباط، با عنوان «یادگیری بینشی» یا «تک کوششی» شناخته می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسة اثر پیچیدگی و سازمان بر مشاهدة پدیدة یادگیری تک کوششی در چهار تکلیف حرکتی با زمان بندی متوالی متفاوت بود. پیچیدگی، با افزودن یک بخش به تکلیف ساده و سازمان، با افزایش ارتباط زمانی بین قطعات تغییر کرد. شرکت کنندگان داوطلب (75N=) موظف بودند الگوهای ارائه شده را با حفظ زمان بندی مطلق و نسبی تولید کنند. در مرحلة اکتساب، چهار دسته کوشش دوازده تایی همراه با بازخورد تمرین شد. آزمون یادداری شامل یک دسته کوشش دوازده تایی بدون بازخورد بود که 10 دقیقه بعد گرفته شد. تحلیل نتایج آزمون یادداری نشان داد پیچیدگی و سازمان تکلیف بر تعداد کوشش ها و میزان خطایی که در مورد زمان بندی مطلق یادگیری تک کوششی در آن مشاهده شده اثر معنیداری نگذاشت، در حالی که تنها وقتی سازمان تکلیف کم بود، پیچیده تر شدن تکلیف باعث شد میزان خطای زمان بندی نسبی افزایش یابد. نتایج، جدایی سازوکارهای کنترلی درگیر در زمان بندی نسبی و مطلق را تأیید کرد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از تعیین اثر تداخل زمینه ای در شرایط یادگیری پنهان و آشکار در مهارت ردیابی. آزمودنی های این تحقیق 36 دانشجوی پسر غیرتربیت بدنی (دامنه سنی 18-26 سال) راست دست بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از آشنایی با تکلیف پیگردی چرخان، 15 کوشش را در مرحله پیش آزمون اجرا و در مرحله اکتساب به مدت 4 روز و هر روز 4 بلوک 9 کوششی به صورت مسدود و تصادفی تمرین کردند. دو گروه یادگیری آشکار فقط تکلیف پیگردی و گروه های یادگیری پنهان هم زمان با تکلیف پیگردی یک تکلیف ثانویه حروف حافظه را نیز در مرحله اکتساب انجام دادند. در آزمون یادداری فوری که 10 دقیقه پس از مرحله اکتساب انجام شد افراد 15 کوشش را اجرا کردند. داده ها با تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تحلیل واریانس مختلط در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند و نتایج اثربخشی یادگیری پنهان را به همان اندازه روش یادگیری آشکار تایید کرد. نتایج یادداری همچنین نشان داد که تمرین تصادفی برتر از تمرین مسدود است. به طور کلی، با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت با وجود اینکه در مرحله اکتساب گروه تمرین مسدود در مقایسه با گروه تصادفی برتری نداشت، اما گروه تمرین تصادفی در مرحله یادداری به مراتب بهتر از گروه مسدود عمل کرد.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.

این تحقیق جهت بررسی تاثیر سطح مهارت الگو )دو نوع متفاوت الگودهی( بر عملکرد و یادگیری سرویس ساده والیبال دانشجویان مبتدی طراحی شد. آزمودنی های این تحقیق را 40 نفر از دانشجویان شهید بهشتی تشکیل دادند که درس تربیت بدنی (1) را در نیمسال دوم سال 83-1382 انتخاب کرده بودند. آزمودنی ها از میان جامعه 300 نفری به صورت تصادفی ساده انتخاب و همچنین به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری گماشته شدند. هر دو گروه 60 کوشش تمرینی را طی سه روز پیاپی انجام دادند. در این تحقیق توصیف های کلامی هم زمان با نمایش ویدیویی به آزمودنی ها ارایه و سپس نتیجه و الگو )فرایند( اجرای سرویس ساده والیبال اندازه گیری شد. به منظور تجزه و تحلیل داده ها و مقایسه گروه های دو گانه از طریق تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون- تی در گروه های مستقل و وابسته در سطح a=0.05 استفاده شد. نتایج این تحقیق، پیشرفت معنی داری را در امتیازات مربوط به نتیجه و فرایند اجرا در مراحل مختلف آزمون نشان داد. در متغیر اجرا، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری وجود نداشت. در حالی که، در انتهای مرحله اکتساب و یادداری، آزمودنی های گروه الگودهی ماهر، الگوی حرکت را بهتر از آزمودنی های گروه مشاهده الگوی در حال یادگیری به نمایش گذاشتند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات پایه ژیمناستیک بر مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم بود. جامعه آماری این پژوهش را 45 کودک اوتیسم 4 تا 12 سال تحت درمان در مرکز اوتیسم اصفهان تشکیل می دادند که 37 نفر از آن ها معیار ورود به مطالعه را داشتند. از این تعداد، با استفاده از روش تصادفی 24 نفر انتخاب و به صورت همگن و مساوی بر اساس پیش آزمون مهارت حرکتی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای ارزیابی مهارت های حرکتی کودکان، از ابزار اندازه گیری مجموعه آزمون های ارزیابی حرکتی برای کودکان استفاده شد. در ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس گروه تجربی تحت تاثیر تمرینات پایه ژیمناستیک قرار گرفتند. تمرینات به مدت 24 هفته طی 2 روز در هفته در جلسات 45 دقیقه ای برای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم اجرا شد. سپس از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. برای مقایسه گروه ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. تفاوت دو گروه در مهارت های توپی، مهارت های تعادلی و مجموع مهارت های حرکتی معنادار بود؛ اما در خرده مقیاس چالاکی دستی، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. با توجه به نتایج می توان اظهار کرد تمرینات پایه ژیمناستیک می تواند باعث بهبود مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم -شود.

هدف از این تحقیق، بررسی وضعیت انرژی دریافتی و مصرفی، دریافت ریزمغذیها و چگونگی توزیع روزانه انرژی در جودوکاران ایرانی شرکت کننده در اردوی آمادگی مسابقات المپیک 2004 بود. جامعه آماری را اعضای تیم ملی در رشته جودو (13 نفر) تشکیل دادند. داده ها با استفاده از روش توزین مواد غذایی با برداشت مساوی و همزمان در سه وعده غذایی اصلی، ثبت در فرمهای یادآمد 24 ساعته برای هفت روز (یادآمد هفت روزه) و تکمیل فرم های ثبت مواد غذایی (برای تعیین میان وعده ها) همراه با پرسشنامه بسامد مصرف خوراک، با حضور ورزشکاران در خوابگاه مجموعه ورزشی آزادی در طول هفت شب گرد آوری شدند. این اطلاعات با نرم افزار نوتریشنیست تخصصی آنالیز شدند و 36 شاخص مواد مغذی تعیین شد و با مقادیر توصیه شده استاندارد شامل دریافتهای مرجع غذایی DRI (مجموعه ی AI، RDA، EAR و UL)، برحسب مورد با استانداردهای AMDR، DRV، FNB و FAO.WHO مقایسه توصیفی صورت گرفت. توزیع انرژی دریافتی در هر وعده غذایی در مقایسه با مقادیر پیشنهادی نیز بررسی شد. نتایج نشان دادند: میانگین کل انرژی دریافتی بر حسب کیلوکالری (43.93±4850) در مقایسه با میانگین کل مقدار برآورد شده مصرف (56.89±5050) از وضعیت مناسبی برخوردار بود (3.9%-)، اما میانگین توزیع انرژی دریافتی در وعده های ناهار، شام و میان وعده ها در مقایسه با میانگین توزیع مقادیر برآورد شده مصرف آن وضعیت مطلوبی نداشت. درصد کربوهیدرات، پروتیین و چربی در برنامه غذایی روزانه (55.4، 15.3، 29.3 درصد) در دامنه مقادیر توصیه شده AMDR بود. دریافت تیامین، ریبوفلاوین، نیاسین، پیریدوکسین، کوبال آمین، فولاسین، اسیدپانتوتنیک، ویتامین آ، کلسیم، مس، آهن، منیزیوم، فسفر، سلنیم، روی، پتاسیم و سدیم بیشتر از مقادیر توصیه شده DRI بود و همچنین در مورد ویتامینهای ای و ث، کمتر از آن بود. درصد اسیدهای چرب اشباع در مقایسه با مقادیر توصیه شده کمیته مشترک FAO.WHO بیشتر و غیر اشباع با بیش از یک باند دوگانه مناسب و دریافت فیبر روزانه در مقایسه با توصیه های DRI و DRV کمتر بود. میزان دریافت کلسترول در مقایسه با DRV حدود سه برابر مقدار توصیه شده به دست آمد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط برخی فاکتورهای ورزشی (ارزیابی ذهنی در مورد موفقیت های ورزشی، کناره گیری داوطلبانه و تدریجی، و برنامه ریزی قبلی برای زندگی پس از ورزش) و غیر ورزشی (وضعیت تحصیلی و سن) با کیفیت فرایند کناره گیری از ورزش طراحی شد. شرکت کنندگان 53 ورزشکار سابق کشور (با دامنه سنی 23 تا 52 سال) بودند که حداقل پنج سال پیش دوران ورزش قهرمانی آنان به پایان رسیده بود. از این ورزشکاران خواستیم با استفاده از پرسشنامه کناره گیری از ورزش قهرمانی (سسیک ارپیک و همکاران، 2004)، تجربیات و عکس العمل های خود نسبت به پایان دوران ورزشی را بیان نمایند. یافته های حاصل از پرسشنامه مشخص نمود ورزشکاران تحت بررسی در سطوح شغلی، روانی اجتماعی و شخصیتی مشکلاتی را در ارتباط با کیفیت بازنشستگی خود تجربه نموده اند. بر طبق نتایج، کیفیت فرایند بازنشستگی ورزشی با ارزیابی شرکت کنندگان از موفقیت های ورزشی، داوطلبانه بودن کناره گیری، و سطح تحصیلات آنان همبستگی معنادار دارد. در حالی که همبستگی بین برنامه ریزی پیش از بازنشستگی، کناره گیری تدریجی، و سن با کیفیت سازگاری معنادار نشد. تحقیق ما در مجموع نشانگر این است که کناره گیری از ورزش رویداد مهمی است که می تواند اثرات قابل ملاحظه ای بر زندگی ورزشکار داشته باشد، و این که کیفیت سازگاری با بازنشستگی ورزشی چندوجهی و پیچیده است.

هدف از انجام این پژوهش، مقایسه مهارت پیش بینی و رفتار های جستجوی بینایی در بازیکنان ماهر و مبتدی بسکتبال بود. در این پژوهش، 28 نفر آزمودنی پسر با دامنه سنی 20 تا 35 سال (57/24 M=)در دو گروه ماهر و مبتدی به تعداد مساوی حضور داشتند. بازیکنان ماهر و مبتدی فیلم هایی از موقعیت های مختلف حمله(1 در مقابل 1 و 3 در مقابل 3) را مشاهده کردند و پیش بینی خود را در مورد جهت حمله با پرش به سمت راست، چپ و عقب در حداقل زمان ممکن ارائه دادند. دقت و زمان پیش بینی و نیز رفتارهای جستجوی بینایی بازیکنان ماهر و مبتدی با استفاده از دستگاه های زمان واکنش و ثبت حرکات چشم ارزیابی شد. نتایج حاصل پیرامون مهارت پیش بینی نشان داد که بازیکنان ماهر در مجموع در هر دو موقعیت عملکرد بهتری نسبت به بازیکنان مبتدی دارند. اما داده های حاصل از جستجوی بینایی نشان داد که تفاوت معنا داری در تعداد تثبیت ها و مدت تثبیت ها در بین بازیکنان ماهر و مبتدی در دو موقعیت وجود ندارد، اما با این وجود در داده های حاصل از مدت زمان دیدن در مناطق مختلف در بین بازیکنان ماهر و مبتدی تفاوت معنا داری در بعضی مناطق نمایش مشاهده شد. به طور کلی می توان بیان کرد که بررسی عوامل درگیر در عملکرد خبرگی در رشته های مختلف ورزشی می تواند در روشن شدن فاکتورهای مهم در تمرین و آموزش، تسهیل کننده و تأثیر گذار باشد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی میزان شیوع، نوع و سازوکار آسیبهای ورزشکاران تکواندوکار پسر نوجوان در رده ملی. جامعه آماری تحقیق حاضر 265 نفر از ورزشکارانی بودند که در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال 1385 شرکت کردند...

تاثیر مصرف مکمل گلوتامین بر تغییرات سطوح گلوتامین پلاسما و برخی از فاکتورهای ایمنی در یک گروه ورزشکار مرد هدف این تحقیق بود آزمودنی های تحقیق را 20 کشتی گیر داوطلب تشکیل میدادند که به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل در یک برنامه تمرینی 16 جلسه ای قرار گرفتند گروه تجربی از مکمل گلوتامین و گروه کنترل از پلاسیبو استفاده کردند پیش از شروع برنامه تمرینی نمونه خون آزمودنی ها جمع آوری شد در پایان اولین جلسه تمرین و قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین مجددا نمونه های خونی آزمودنی ها گرفته شد آزمودنی ها هر روز در برنامه تمرینی شرکت کردند و به مدت 90 دقیقه به تمرین پرداختند و در انتهای تمرین از گلوتامین خوراکی یا پلاسیبو استفاده کردند پس از اندازه گیری فاکتورهای خونی یافته های به دست آمده در سطح آلفای 05/0 مورد تجزیه و تحلیل آماری ANOVA قرار گرفت نتایج نشان داد که سطوح گلوتامین پلاسما در پایان یک جلسه تمرین در ابتدا وانتهای دوره تمرینی در گروه کنترل کاهش معنی داری پیدا کرد اما در گروه تجربی این سطوح نزدیک به سطوح استراحتی حفظ شد تغییرات فاکتورهای ایمینی در دو گروه مشابه بود بنابراین به نظر نمی رسد که استفاده از گلوتامین خوراکی بتواند از تغییرات فاکتورهای ایمنی جلوگیری کند سطوح استراحتی گلوتامین در انتهای دوره تمرینی در گروه کنترل کاهش ودر گروه تجربی افزایش نشان داد 05/0>P یافته های تحقیق بین کاهش سطوح گلوتامین پلاسما و تغییرات فاکتورهای ایمنی ارتباطی را نشان نداد

هدف از این پژوهش، بررسی اثر دشواری نسبی تکلیف و نوع دستورالعمل کانون توجه (پایه، درونی و بیرونی) بر اجرای تکلیف تعادلی است. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که کانون توجه اجراکننده، به ویژه وقتی تکلیف جدید و چالش انگیز است، نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. در این پژوهش 48 دانشجوی دانشگاه آزاد مشهد شرکت داده شد و به طور تصادفی به دو گروه تکلیف تعادلی آسان و تکلیف تعادلی دشوار تقسیم شدند. شرکت کنندگان، تکلیف متعادل ایستادن بر صفحه تعادل سنج دیجیتال را به تعداد 3 کوشش 15 ثانیه ای در شرایط بدون دستورالعمل، دستورالعمل توجه درونی و دستورالعمل توجه بیرونی اجرا کردند. نتایج نشان داد که عملکرد گروه تکلیف دشوار در شرایط توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از دو حالت دیگر بود، درحالی که نوع دستورالعمل کانون توجهی تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی در گروه آسان ایجاد نکرد. بنابراین نتیجه می گیریم که اثربخشی کانون توجه به عنوان یک متغیر اجرا و یادگیری حرکتی به عواملی مانند دشواری تکلیف بستگی دارد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی اثرات فراوانی نسبی آگاهی از نتیجه (100% و 50%) و تداخل زمینه ای (تمرین تصادفی و تمرین مسدود شده) بر عملکرد و یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتریزه کردن زمانی آن, انجام شد. آزمودنیها (تعداد آزمودنیها 64 نفر), بطور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند (تصادفی با آگاهی از نتیجه 100%, تصادفی با آگاهی از نتیجه 50% با حذف تدریجی, مسدود شده 100%, و مسدود شده 50% با حذف تدریج), و یک تکلیف زنجیره ای زمانبندی را تمرین کردند. آزمایش دارای چهار مرحله بود: مرحله فراگیری (تمرین), مرحله یادداری فوری, مرحله یادداری با تأخیر, و بلاخره مرحله انتقال داده ها با استفاده از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بر روی عامل دسته¬های تمرینی (بلوک), بررسی شدند. نتایج نشان داد که آگاهی از نتیجه با کاهش فراوانی اگر چه اثرات مثبتی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته دارد, ولی بر روی یادگیری پارامتریزه کردن اثرات مخربی دارد. لذا, یافته ها این تحقیق از فرضیه گسستگی فرایندهای برنامه حرکتی تعمیم یافته از فرایندهای پارامتریزه آن, حمایت می کند. همچنین یافته های تحقیق حاضر, تأییدی مجدد بر صحت فرضیه راهنمایی بود.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هدف گزینی، آگاهی از نتیجه، ترکیب هدفی گزینی و آگاهی از نتیجه با توجه به تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس بلند والیبال دانش آموزان دختر است. تعداد 96 دانش آموز دختر 16-15 سال شرکت کنندگان این پژوهش اند. در هر دو آزمایش پژوهش حاضر، 48 نفر از شرکت کنندگان، پس از انجام پیش آزمون، بر اساس روش متعادل سازی نمرات به 4 گروه طبقه بندی شدند. در آزمایش اول گروه ها عبارت بودند از هدف گزین (خود گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (خود گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل و گروه ها در آزمایش دوم عبارت بودند از هدف گزین (مربی گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (مربی گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل. ده جلسه تمرین یک روز در میان، در سه دسته با ده کوشش تمرینی برای شرکت کنندگان تدارک دیده شد، پس از آن، آزمون های یادداری اول و دوم، 24 ساعت و پس از 10 روز، به عمل آمد. ابزارهای تحقیق، آزمون سرویس والیبال اپرد و پرسش نامه انگیزش درونی (دسی و ریان، 1985) و پرسش نامه اطلاعات فردی بوده اند. برای تحلیل داده های هر دو آزمایش، در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب (جلسه) 10 × (گروه) 4 × (سطوح انگیزش درونی) 2 و برای تحلیل داده های آزمون های یادداری از روش تحلیل واریانس عاملی (سطوح انگیزش درونی) 2 × (گروه) 4 و از آزمون تعقیبی توکی برای مشخص شدن اثر معناداری استفاده شد. بر اساس نتایج تحقیق، در هر دو آزمایش، اثر اصلی جلسات در مرحله اکتساب معنادار بوده است F=10.27, p<0.001) و (F=21.27, p<0.001 ولی اثر اصلی هیچ یک از راهکارهای انگیزشی معنادار نبوده است. در آزمایش اول اثر تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس والیبال در آزمون یادداری دوم(=4.186, =0.047) و در آزمایش دوم در مرحله اکتساب و آزمون یادداری اول معنادار بوده است (F=6.506, p=0.015) و (F=6.24, p=0.017). نتیجه اینکه با آنکه تغییرات سطح انگیزش در برخی از مراحل آزمایش معنی دار بوده است اما به طور کلی می توان چنین اظهار کرد که راهبردهای انگیزشی (هدف گزینی، آگاهی از نتیجه انگیزشی) در یادگیری سرویس والیبال در سطح دانش آموزان دختر چندان اثر بخش نبوده است.

هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن (رقابت جویی، پیروزی گرایی، هدف گرایی) در بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال ایران. آزمودنی های تحقیق 115 بازیکن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 57 نفر از بازیکنان تیم های رده اول تا سوم رده بندی در گروه تیم های رده بالا، و 58 نفر از بازیکنان سه تیم رده آخر در گروه تیم های رده پایین. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه ورزش گرایی (گیل، 1988) بود که بهرام و همکاران (1381) آن را هنجاریابی کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح 05/0 = α استفاده شد. نتایج نشان داد بین انگیزش پیشرفت و دو خرده مقیاس رقابت جویی و هدف گرایی، بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال تفاوت معنادار آماری ندارند. اما، بین پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین تفاوت آماری معناداری ملاحظه شد. به عبارت دیگر، می توان گفت پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین در سطح اطمینان 95% بیشتر است.