آنتاگونیسم امرتوسعه در دولت های پسا انقلابی ایران؛ در میانه نایافتگی توسعه و خروج از مسیر توسعه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
فرآیند توسعه در ایران با گذشت بیش از چهاردهه از عمر انقلاب همواره با دشوارگی روبه رو بوده است که این مسئله اساساً به دلیل عدم اجماع گفتمانی، تعارض میان نیرو های اجتماعی، حاکمیت نگرش های سیاسی در تدوین و اجرایی شدن توسعه ساخت یابی شده است. چالش های اقتصادی جامعه ایران مانند تورم افسارگسیخته، نرخ بالای بیکاری، کاهش ارزش پول ملی، شلختگی اقتصاد مالی – بانکی، وجود تحریم های گسترده اقتصادی، پیوند اقتصاد با متغییر های سیاسی و گسست میان نظام دانایی با حوزه توانایی دولت ها و ساخت قفس توسعه برای خود، بر عدم توفیق توسعه در ایران پساانقلاب اثرگذار بوده است. به همین منظور پرسش اصلی مقاله حاضر از این قرار است که چرخش های گفتمانی توسعه به چه صورت مانع توسعه ایران شده اند؟ بر این اساس فرض بنیادین این پژوهش علت این نایافتگی را ساخت قفس های توسعه، عدم اجماع و تبدیل شدن امر توسعه به امری آنتاگونیستی در دولت های پس از انقلاب از سال 1368 تا 1400 می داند. در همین چارچوب روش پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی با تاکید بر تلفیق نظریه ی چالمرز جانسون و اعجم اوغلو – رابینسون می باشد.Antagonism of development in post-revolutionary States in Iran; amidst underdevelopment and deviation from the path of development
The process of development in Iran has always faced challenges during the more than four decades since the revolution. This is essentially due to the absence of a consensus on development goals, conflicts among various social forces, and the prevalence of political ideologies in the design and implementation of development policies. The economic challenges facing Iranian society, such as soaring inflation, high unemployment rates, the devaluation of the national currency, the fragility of the financial-banking system, extensive economic sanctions, the interdependence between the economy and political variables, the gap between knowledge-based systems and government capacity, and the creation of a development trap, have significantly hampered the success of development in post-revolutionary Iran. The main inquiry of this article is in what ways have shifts in the discourse of development impeded progress in Iran? Therefore, the fundamental hypothesis of this research is that the cause of this failure is the creation of development traps, lack of consensus, and the transformation of development into an antagonistic issue in post-revolutionary governments from 1989 to 2021. Within this framework, the research methodology is descriptive-analytical, with an emphasis on integrating the theories of Chambers Johnson and Ajam-Oghlo and Robinson.
تبلیغات
