ریشه ها و مفاهیم توسعه منظرگرا-بوم گرا و زمینه های مشترک آن با معماری و شهرسازی ایرانی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
توسعه منظرگرا-بوم گرا به عنوان نسخه تکامل یافته شهرسازی منظرگرا-بوم گرا پیشنهاد شده است که گفتمانی متأخر در معماری و شهرسازی غرب به شمار می آید و ریشه در جنبش های محیطی قرن گذشته دارد. در این رابطه توسعه منظرگرا-بوم گرا با تکیه بر چارچوب های مفهومی همچون منظر به عنوان واحد سازنده، بوم شناسی منظر و خدمات اکوسیستمی افق های جدیدی پیش روی شهرهای معاصر می گذارد که در آن تضاد بین محیط طبیعی و محیط مصنوع رنگ می بازد و شهر در قالب یک اکوسیستم در برگیرندههانسان صورت بندی می شود. به طوری که می توان گفت از بسیاری جهات با راهبردهای شهرسازی متدوال امروز که زاییده نگاه مدرن است فاصله می گیرد و شیوه ای نو در شکل دهی محیط مصنوع پایه می گذارد. از طرفی با مداقه در اصول و راهبرد های اصلی این مکتب می توان اشتراکات بسیاری با معماری و شهرسازی شرق به خصوص معماری ایرانی بازشناخت. به طوری که می توان آن را نقطه تلاقی معماری و شهرسازی غرب و معماری بومی ایران و همچنین راهکاری برای تداوم و تکامل آن در دنیای امروز دانست. در این راستا این مقاله می کوشد تا ابتدا با رویکردی تحلیلی- توصیفی به واکاوی مفاهیم، ریشه ها و الگوهای مستتر این شاخه به عنوان محصول هم افزایی دو نحله شهرسازی منظرگرا و شهرسازی بوم گرا بپردازد و بیانیه ای هرچند ناکامل از آن ارائه دهد و سپس اشتراکات آن را با معماری و شهرسازی ایرانی ذیل مفاهیمی همچون توسعه تدریجی، یکپارچگی، آمیختگی با طبیعت، چنددانشی بودن، پیوستگی با سیاست و بوم گرایی معرفی کند.Roots and Concepts of Ecological-Landscape Development and its Common Grounds with Iranian Architecture and Urbanism
Ecological-Landscape development is proposed as a mature form of Ecological-Landscape Urbanism which is a recent discourse in Western architecture and urbanism whose roots can be traced back to environmental movements in the past century. In this regard, ecological-landscape development opens new horizons for contemporary cities by relying on conceptual frameworks such as landscape as a building block of the city, landscape ecology, and ecosystem services, where the difference between natural and built environment pales and the city is conceptualized as an ecosystem including humans. It can be stated that it departs from conventional urbanism approaches that are mostly based on modern views in many ways, and introduces a novel method of shaping the built environment. On the other hand, by dissecting the tenets and major approaches of this school, a high degree of commonality with Eastern architecture and urbanism, especially Iranian architecture, can be identified. This can be acknowledged as the point where Western architecture and urbanism meet Iranian architecture, as well as a solution to its continuity and development in today’s world. Using an analytical- descriptive approach, this paper seeks to analyze the concepts, roots, and patterns hidden within this branch as the outcome of the synergy between the two schools of landscape urbanism and ecological urbanism, and propose a manifesto, albeit incomplete. Then, it introduces its common features with Iranian architecture and urbanism under concepts such as gradual development and integrity, fusion with nature, multidisciplinary knowledge, connectivity with politics, and ecology.
تبلیغات
