پژوهش حاضر با هدف شناسایی اثر پیش بینی کنندگی خودتنظیمی تحصیلی بر اعتیاد به اینترنت جهت کمک به طراحی مداخلات موثر پیش گیری کننده از آن، از طریق میانجی گری تاب آوری تحصیلی انجام شد. روش پژوهش توصیفی- همبستگی مبتنی بر روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. تعداد 300 نفر از دانشجویان دانشجویان دانشگاه فرهنگیان خراسان شمالی که در سال تحصیلی 99-1398 مشغول به تحصیل بودند، به صورت نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب شدند و به پرسشنامه های اعتیاد اینترنت یانگ (1998)، خود تنظیمی تحصیلی ماگنو (2010) و تاب آوری تحصیلی ساموئلز (2004) پاسخ دادند. روایی صوری و محتوایی پرسش نامه ها مورد تایید اساتید قرار گرفت و پایایی به کمک روش ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب مقادیر ( 91/0، 91/0 و 79/0 ) به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی، تحلیل رگرسیون و معادلات ساختاری استفاده شد. ارزیابی مدل فرضی پژوهش با استفاده از شاخص های برازندگی (GFI=.92, PCFI=.74, CFI=.91, RMSEA=.075) نشان داد که مدل از برازش خوبی برخوردار است و تاب آوری تحصیلی در رابطه بین خودتنظیمی تحصیلی و اعتیاد به اینترنت نقش میانجی دارد. هم چنین خودتنظیمی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی با اعتیاد به اینترنت به ترتیب با ضرایب (38/0- و 25/0 -) رابطه منفی و معنادار دارد.
