آمایش فضایی، مجموعه اى از دانش هاى جدید است که به طرز هماهنگ و تلفیق یافته عمل می کنند و کارشناسان رشته هاى گوناگون علوم اجتماعى، مهندسى و علوم جغرافیایی با مشارکت گروهى و گفت و شنود منطقى می توانند، در محدوده ى مسائل آمایش سرزمین مطالعه و برنامه ریزى کنند. پژوهش حاضر، با چنین هدفی به بررسی چگونگی برخورداری فضایی در سطح استان هرمزگان پرداخته است. شاخص های این پژوهش توسعه ی زیرساخت ها و امکانات بهداشتی- درمانی است که کیفیت توزیع آن در سطح شهرستان های استان هرمزگان مقایسه شده است. روش مطالعه در این پژوهش، علی- مقایسه ای بوده و تلفیق روش شباهت به گزینه ی ایده آل (TOPSIS)، تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و روش تحلیل خوشه ای استفاده شده است. نتایج این تحقیق می دهد که عدم برخورداری نسبی در سطح استان هرمزگان از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه ی بهداشتی-درمانی مشاهده می شود؛ چنانکه شهرستان بندرعباس به عنوان مرکز سیاسی-اداری استان، برخوردارترین شهرستان از نظر شاخص توسعه محسوب می شود و اختلاف نسبتاً زیادی با دیگر شهرستان های این استان دارد. بنابراین، توسعه ی فضا در استان هرمزگان، نیازمند به کارگیری اصول و بنیادهای آمایش سرزمین با رویکرد توسعه ی پایدرا است.
