هدف تحقیق حاضر، تدوین چارچوب توسعه ویژگی های رفتاری برای سطوح مربیگری در ایران است. روش تحقیق اکتشافی و از لحاظ جمع آوری داده ها از روش آمیخته کمی و کیفی استفاده شده است. جامعه آماری شامل تمام متخصصان حوزه آموزش در فدراسیون های ورزشی و وزارت ورزش و جوانان به تعداد 300 نفر بودند. در بخش کیفی با توجه به روش نمونه گیری گلوله برفی و هدفمند 18 نفر انتخاب و مصاحبه تا دستیابی به اشباع نظری انجام شد. در بخش کمی نیز بر اساس جدول مورگان 217 نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش در بخش کمی پرسشنامه محقق ساخته حاصل از مصاحبه بخش کیفی تحقیق بود. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط متخصصین مربوطه رسید و روایی سازه آن با روش تحلیل عاملی اکتشافی تائید شد. پایایی آن نیز در یک مطالعه مقدماتی بر روی 30 نفر از اعضای جامعه با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ تائید شد. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی و استنباطی به کمک بسته های آماری SPSS و AMOS نسخه 23 انجام شد. یافته ها نشان داد 11 عامل مؤثر بر توسعه دانش و مهارت های کاربردی برای سطوح مربیگری در ایران شامل عوامل آموزشی، مدیریتی، دانش افزایی، ساختاری، نظارت و کنترل، تجهیزات و تکنولوژی، حقوقی، فردی، بومی سازی، تبلیغات و رسانه و استعدادیابی و پایه وجود دارد که همگی از نقش معناداری در توسعه ویژگی های رفتاری برای سطوح مربیگری برخوردار بودند. همچنین، مدل توسعه دانش و مهارت های کاربردی برای سطوح مربیگری در ایران از برازش مناسبی برخوردار بود و می تواند مورد استفاده دست اندرکاران مربیگری در ایران قرار گیرد.
