تحلیل پایداری مناطق شهری تبریز با استفاده از روش ترکیبی AHPوFUZZEY (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

توسعه پایدار یکی از جامع ترین مفاهیم در دهه های اخیر می باشد این واژه در مفهوم گسترده آن به معنی اداره و بهره برداری صحیح و کارا از منابع مالی،نیروی انسانی و... برای دست یابی به الگوی مصرف مطلوب است که با به بکارگیری امکانات فنی،ساختار و تشکیلات مناسب برای رفع نیاز نسل امروز و آینده به طور رضایت بخش امکان پذیر می شود.هدف این تحقیق تحلیل و اولویت بندی پایداری مناطق شهر تبریز از نظر شاخص های پایداری ابعاد زیست محیطی،اقتصادی،اجتماعی و کالبدی-فضایی با استفاده از مدلهای فازی و AHP است.روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و نوع آن کاربردی-توسعه ای است. براساس نتایج بدست آمده از نه منطقه ی شهری 6منطقه(2،3،4،7،8،10)در وضعیت ناپایدار و منطقه پنج در وضعیت نیمه پایدار و دو منطقه(1،6) در وضعیت پایدار قرار دارند.یعنی میانگین 67/66درصد ناپایدار و 11/11درصد نیمه پایدار و 22/22درصد مناطق در وضعیت پایدار قرار دارند.در مناطق ناپایدار عدم انطباق رشد جمعیت با نیازهای خدماتی،کمبود فضاهای سبز و تفریحی، نبود خدمات مناسب بهداشتی-درمانی،تجاری،ورزشی،افزایش نرخ رشد جمعیت،کمبود امکانات آموزشی،فرهنگی،اشتغال پایین،سکونت اقشار کم درآمد و مهاجرین،ساخت و سازهای بدون مجوز و گسترش بی رویه در این مناطق بر میزان ناپایداری شدت بخشیده است.بنابراین، برای رسیدن به توسعه پایدار لازم است، در درجه اول رویکرد عدالت اجتماعی در دستور کار مدیران و تصمیم گیران شهر تبریز قرار گیرد تا توزیع خدمات و امکانات بین مناطق شهر تبریز،با توجه به نیازهای جمعیتی متعادل گردد.