پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر جهت گیری راهبردی و ظرفیت جذب دانش بر قابلیت های نوآوری کارشناسان وزارت ورزش و جوانان با ملاحظه نقش میانجی انعطاف پذیری راهبردی انجام گرفت. روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و از نظر هدف کاربردی بود. جامعهآماری شامل تمامی کارشناسان وزارت ورزش و جوانان بود که از طریق نمونه گیری تصادفی، 273 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از چهار پرسشنامه استاندارد جهت گیری راهبردی مایلز و اسنو (1978)، پرسشنامه ظرفیت جذب دانش زاهارا و جورج (2002)، پرسشنامه قابلیت نوآوری تسای(2001)، و پرسشنامه انعطاف پذیری راهبردی شیمیزو و هیت (2004) استفاده شد. پس از تأیید روایی و پایایی پرسشنامه ها، برای تجزیه وتحلیل داده ها، از مدل معادلات ساختاری و تحلیل مسیر به وسیله نرم افزار LISREL 8/70استفاده شد. نتایج تحلیل مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد که مدل از برازش خوبی برخوردار است و تمامی مسیرها تأیید شدند. نتایج نشان داد که سازمان های ورزشی به منظور استفاده صحیح از منابع، جلوگیری از حالت انفعال و توان رقابت در محیط، با استفاده از جذب اطلاعات ارزشمند از منابع بیرونی و نیز بهره گیری از توانایی واکنش گرایانه در محیط، باید بر قابلیت های نوآوری خود بیفزایند.
