«زیبایی » یک منظر تنها براساس نگاهی که به آن اختصاص
می یابد سنجیده می شود. نگاه گردشگران نخستین زیباشناسانه بود. آنها زینت
تصویرشدنی را ارج می نهادند. سپس، نوبت به نگاه فعالان طبیعت رسید که
منظر نزد آنها، یک «زمین بازی » تلقی می شد. نگاه بعدی مربوط به حافظان
طبیعت بود که تمایل به تبدیل آن به عبادتگاه داشتند. در آخر، نگاهی که
توسط برخی گردشگران کنونی به منظر اختصاص می یابد به مفهوم پایداری
پیوند خورده است.
کیفیت توریستی (گردشگرانه)یک منظر، امروزه از طریق این چهار نگاه تحلیل
می شود که البته یکی، دیگری را حذف نمی کند.
