هدف از پژوهش حاضر، تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه بهبود استرس برای ورزشکاران بود. جامعه آماری پژوهش ورزشکاران حرفه ای و نیمه حرفه ای رشته های هندبال و بسکتبال کشور که در سطح کشوری و تیم های ملی رده های سنی مختلف فعالیت می کردند، بودند و از بین آنها 510 ورزشکار به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. اب زار اندازه گیری پرسشنامه 76 سؤالی بهبود استرس برای ورزشکاران (Rest Q – Sport) با نوزده خرده مقیاس (استرس عمومی، استرس احساسی، استرس اجتماعی، کشمکش/فشار، خستگی، کمبود انرژی، مشکلات جسمانی، موفقیت، ریکاوری اجتماعی، ریکاوری جسمی، تندرستی عمومی، کیفیت خواب، استراحت مختل شده، خستگی احساسی، آسیب دیدگی، آمادگی جسمانی، مشکلات شخصی، خودکارامدی و خودگردانی) بود. روش امتیازگذاری به سؤالات براساس طیف لیکرت پنج گزینه ای (از هرگز=1 تا همیشه=5) بود. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه پس از ترجمه توسط ده تن از استادان متخصص تربیت بدنی تأیید شد. روش های آماری مورد استفاده، شاخص های توصیفی برای توصیف داده ها، آلفای کرونباخ برای تعیین پایایی، تحلیل عاملی تأییدی و t تک نمونه ای به منظور بررسی اختلاف میانگین ها بود. یافته های پژوهشی نشان دهنده پایایی (98/0=α) برای پرسشنامه بهبود استرس برای ورزشکاران بود. در خصوص اعتبار سازه و براساس میزان روابط و T-value، تمامی سؤالات رابطه معناداری با عامل داشتند. شاخص های نسبت x2 به df (03/2) و 052/0=RMSEA، 97/0=NFI، 93/0=NNFI، 98/0=IFI، 91/0=RFI، 93/0=GFI هم برازش مدل را تأیید کردند. همچنین در خصوص روابط عامل ها با مفهوم بهبود استرس برای ورزشکاران نتایج نشان داد که تمامی عامل ها توانستند پیشگوی خوبی برای مفهوم بهبود استرس برای ورزشکاران باشند. در نتیجه اعتبار درونی و بیرونی مدل "" بهبود استرس برای ورزشکاران"" تأیید شد.
