خودکنترلی

مقدمه و هدف: معنویت محیط کار به عنوان یکی از عوامل کلیدی در بهبود کیفیت زندگی شغلی، نقشی حیاتی در ارتقای سلامت روان و تقویت خودکنترلی معلمان ایفا می کند. هدف از این پژوهش تاثیر معنویت محیط کار بر سلامت روان و خودکنترلی معلمان آموزش ابتدایی در شهرستان کازرون بود.روش شناسی پژوهش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی و گروه میدانی است که به بررسی و تحلیل روابط بین متغیرها در محیط های واقعی می پردازد. جامعه آماری این مطالعه معلمان شهرستان کازرون است که از این تعدادبر اساس آخرین آمار ، 644 معلم مرد و 1011 نفر معلم زن بودند.با استفاده از جدول مورگان و کرجسی تعداد 320 نفر انتخاب شدند.. در تحقیق انجام شده، ابزار جمع آوری اطلاعات از نوع پرسشنامه بود .پرسشنامه معنویت محیط کار،سلامت روان و خودکنترلی که روایی و پایایی همه این پرسشنامه ها توسط پژوهش های قبلی تایید شده بود.برای تجزیه تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 26 و آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که معنویت محیط کار در این راستا با مقدار بتای 0.542 ،بر خود کنترلی معلمان تاثیر دارد و در سطح p<0.01 معنی دار می باشد. معنویت محیط کار در این راستا با مقدار بتای 0.417 ،بر سلامت روانی معلمان تاثیر دارد و در سطح   معنی دار می باشد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که معنویت محیط کار تأثیر معنادار و مثبتی بر سلامت روان و خودکنترلی معلمان دارد. محیط کاری که بر ارزش های معنوی، همکاری مثبت و معناداری شغل تأکید دارد، می تواند توانایی معلمان را در مدیریت احساسات و رفتارهای خود افزایش دهد و به بهبود وضعیت روانی آن ها کمک کند. این یافته ها نشان دهنده اهمیت طراحی محیط های کاری اخلاق محور و معنادار برای ارتقای سلامت روانی و بهبود عملکرد حرفه ای معلمان است.

زمینه و هدف: آموزش خلاقانه باعث درک عمیق تر مفاهیم، تفکر انتقادی و تقویت انگیزه یادگیری در دانش آموزان می شود. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف طراحی و اجرای تکنیک تئاتر نمایشی و تأثیر آن بر خودکنترلی و سازگاری تحصیلی، انجام شد. روش: این پژوهش با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل، بر روی 40 دانش آموز پسر مشغول به تحصیل در پایه دوم ابتدایی شهرستان جویبار، در سال تحصیلی 1403-1402 انجام شد؛ این دانش آموزان به صورت تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و در دو گروه 20 نفره قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه خودکنترلی تانگی و همکاران و پرسشنامه سازگاری تحصیلی بیکر و سریاک به عنوان ابزار اندازه گیری، میانگین و انحراف معیار به عنوان شاخص های آمار توصیفی و تحلیل کواریانس برای تعمیم نتایج، انجام شد. پایایی آن به روش همسانی درونی بر روی دو نمونه آماری با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، 83/0 و 85/0 به دست آمد. ضریب آلفای کرونباخ به دست آمده برای این پرسشنامه در پژوهش حاضر، 88/0، است که نمایانگر پایایی مطلوب آن است. یافته ها: استفاده از تکنیک تئاتر نمایشی در آموزش درس علوم پایه دوم، تأثیر مثبت معناداری بر خودکنترلی و سازگاری تحصیلی دانش آموزان دارد. این تأثیر در مورد سازگاری تحصیلی (90%) بیشتر از خودکنترلی (31%) بود. نتیجه گیری: تئاتر نمایشی، روشی مؤثر برای ارتقای مهارت های خودکنترلی و سازگاری تحصیلی دانش آموزان پایه دوم، در درس علوم است؛ بنابراین، توصیه می شود معلمان در صورت امکان از تکنیک تئاتر نمایشی در کلاس های درس علوم استفاده کنند تا یادگیری دانش آموزان را پایدارتر و لذت بخش تر سازند.