جمع سپاری

امروزه نیاز ها در شهرها بسیار پیچیده شده اند و بنابراین شهرها به هوشمندسازی نیازمند هستند. این پیچیدگی ها از یک طرف، عمدتا بخاطر ارتباطات زیادی است که بین سیستم های مختلفی مانند حمل و نقل، شبکه های ارتباطی، سیستم های تجاری بوده و از طرف دیگر، شهروندانی است که با همه ی این سیستم ها در ارتباط هستند، می باشد. همچنین فرآیند هماهنگ سازی سریع شهرها با تکنولوژی های نوین، بصورتی سریع و کارا نیز به نوبه خود تاثیر بسزایی در این پیچیدگی دارد. در این راستا، یکی از مهمترین نیازها در برنامه ریزی برای هوشمندسازی یک شهر، استفاده بهینه از تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات می باشد. پس برای پیاده سازی یک شهر هوشمند، نیاز به تعریفی واضح و دقیق از آن داریم. درک هرچه بهتر مفاهیم مورد نظر در شهر هوشمند باعث پیاده سازی و ارزیابی بهتر حوزه های درگیر همچون ""محیط زیرساخت"" و ""محیط سرویس دهی"" می گردد. تحقیقات زیادی در رابطه با شهر هوشمند انجام شده است اما هیچکدام برمبنای سیستم های توصیه گر و جمع سپاری، به معماری مشخصی نرسیده اند. این تحقیق، به منظور هوشمند سازی شهر تهران صورت گرفته است. پس از بررسی ادبیات موضوع و تعاریف گوناگون، در ابتدا به بررسی بیست شهر مطرح هوشمند در سطح جهان پرداخته شده و سپس تعریفی از شهر هوشمند برای شهر تهران ارائه می گردد که از اینترنت اشیاء در آن بصورتی کاربردی استفاده شده است. در ادامه، پس از بررسی معماری های گوناگون بر اساس شاخص های بدست آمده از ادبیات تحقیق، معماری پیشنهادی ارائه می شود. در این معماری، پنج لایه زیرساخت ها، جمع آوری داده ها، مدیریت و پردازش داده ها، خدمات و برنامه های کاربردی پیش بینی شده اند. سپس اجزا هر لایه مشروحا توضیح داده شده اند. نهایتا، این تحقیق به این نتیجه رسید که با ایجاد نوآوری در معماری های متداول بوسیله بهره گیری از ایده های ""جمع سپاری"" و ""سیستم های توصیه گر"" می توان باعث بهبود در سیستم حمل و نقل هوشمند، سیستم های مدیریت انرژی هوشمند و خانه هوشمند در حوزه شهر هوشمند شد.

رشد اینترنت و دیگر شبکه های اجتماعی در عصر کنونی، فرصت های جدیدی را برای به اشتراک گذاشتن دانش و تجربیات افراد با دیگران فراهم می کند. از سوی دیگر، رشد و توسعة این ابزارها، فرصت هایی را نیز برای بهره گیری از منابع بدیع نوآوری در اختیار سازمان ها می گذارد. هرچند قابلیّت های جمع سپاری، به معنای یک رویکرد بازاریابی نوین برای برخی سازمان ها و مدیران آنها هنوز به درستی شناخته نشده است، اما سازمان های مختلف می توانند این پلات فرم را برای ارتقای عملکرد شرکت و ایجاد مزیت رقابتی به کاربندند. در این پژوهش، تأثیر پلات فرم جمع سپاری بر عملکرد شرکت بررسی شده است. برای جمع آوری اطلاعات از داده های کتابخانه ای و پرسشنامه استفاده شده است. روایی پرسشنامه به صورت صوری و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ (0.78) تأیید شده است. با استفاده از آزمون های آماری معادلات ساختاری و با یهره گیری از دو نرم افزار Spss و Lisrel فرضیات بررسی شده اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که انگیزة مشارکت در جمع سپاری بر استفاده از جمع سپاری و استفاده از جمع سپاری بر ارتقای عملکرد شرکت تأثیر دارد. همچنین، نتایج نشان می دهد که میزان پاداش درنظرگرفته شده برای جمع سپاری بر ایجاد انگیزه برای مشارکت در جمع سپاری تأثیر معناداری ندارد. همچنین عملکرد شرکت از طریق جمع سپاری، بر کاهش هزینة کسب و کارها و بهره وری فعالیت ها تأثیر معناداری ندارد.

با پیشرفت فناوری اطلاعات و ارتباطات، حکمرانی الکترونیکی و جمع سپاری که یکی از مؤلفه های اساسی آن است نیز مورد توجه بسیاری از دولت ها قرار گرفته است. به منظور ترغیب و ایجاد انگیزه در شهروندان برای مشارکت در طرح های جمع سپاری، تکنیک ها و مکانیک های بازی پردازی به عنوان راهکاری مؤثر پیشنهاد شده اند. با وجود این، تاکنون پژوهش چشمگیری در این مورد انجام نشده و این موضوع به طور کاربردی بررسی نشده است. هدف مقاله حاضر، بررسی رابطه میان انگیزه های بیرونی و درونی شهروندان و مشارکت در طرح های جمع سپاری است. جامعه آماری این مقاله، شهروندان شهرکرد بوده اند که تعداد 215 پرسش نامه، به صورت تصادفی در بین آن ها توزیع و جمع آوری شده است. تحلیل داده ها براساس مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار آموس انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بین انگیزه های بیرونی و مشارکت در طرح های جمع سپاری، رابطه معناداری وجود ندارد. از سوی دیگر، رابطه مثبت و معنادار میان انگیزه های درونی و مشارکت در طرح های جمع سپاری تأیید شد.

امروزه تامین سرمایه مورد نیاز کسب وکارهای نوپا، یکی از چالش های مهم کارآفرینان است. همچنین به دلیل ریسک سرمایه گذاری خطرپذیر، موسسات مالی و بانک ها اغلب تمایل کمتری به سرمایه گذاری در این  نوع پروژه ها نشان می دهند.  اما با ظهور شبکه های اجتماعی، تامین سرمایه از طریق جمع سپاری به عنوان یکی از روشهای جدید برای جلب رضایت خرده سرمایه گذاران در تامین سرمایه برای پروژه های پرمخاطره مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش تخمین سرمایه مورد نیاز برای راه اندازی استارتاپ ها و به دنبال آن ارزش گذاری کسب وکارهای نوپا است. این مقاله به معرفی روشهای ارزشگ ذاری کسب وکارهای نوپایی پرداخته است که از طریق جمع سپاری اقدام به تامین مالی می کنند. در این پژوهش با توجه به ماهیت کسب و کارهای نوپا دو روش تنزیل جریان نقد از رویکرد درآمد محور و بلک شولز از رویکرد اختیار واقعی، برای تامین مالی از طریق روش جمع سپاری مناسب شناخته شده اند. صورتهای مالی حسابرسی شده شرکت های بورسی با حوزه ی فعالیت مشابه خدمات بانکی طی سالهای 1392 تا 1395اخذ شده است. از مقایسه نتایج این رویکردها می توان اعتبار ارزش بدست آمده را صحه گذاری کرد. نزدیک بودن نتایج دو روش حاکی از برآورد مناسب ارزش پروژه مورد مطالعه دارند.

تحقیق پیش رو با هدف امکان سنجی شیوه نوین تأمین مالی جمعی در سینمای ایران و شناخت الزامات، موانع و ظرفیت ها برای تحقق آن شکل گرفت. برای تحقق هدف تحقیق از بین متولیان سینما در کشور، براساس قاعده اشباع نظری و به واسطه نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی 31 تن از صاحبنظران حوزه سینما انتخاب و مصاحبه باز با آنها انجام شد. این مصاحبه های به روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها نشان داد که ظرفیت هایی نظیر مهربانی مردم، نقدینگی بالا، علاقه مردم به سینما، اعتماد مردم به سلبریتی ها و غیره و موانعی همچون دخالت بالای دولت در سینما، وجود فساد در کشور، ضعیف بودن زیرساخت های سخت افزاری و نرم افزاری سینما، بی اعتمادی، نبود ثبات اقتصادی، مقاومت صنفی در برابر تغییر، ناآگاهی عمومی و نخبگانی و عدم امکان ورود به بورس توسط شرکت های فعلی سینمایی و غیره برای تحقق تأمین مالی جمعی به عنوان یک شیوه نوین وجود دارد؛ مهمترین الزامات تحقق تأمین مالی جمعی در سینما نیز شامل کاهش دخالت دولتی در سینما، اعتماد سازی، راه اندازی بورس سینما و صندوق های سرمایه گذاری، آگاهی بخشی، صنعتی شناخته شدن سینما، به رسمیت شناختن سینما توسط بیمه و بانک، اجرای قانون کپی رایت در کشور و غیره بود. براساس یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت امکان تحقق مدل سهام به عنوان یکی از شقوق تأمین مالی جمعی با برآورده شدن الزامات آن در کشور ما وجود دارد؛ با این حال تأمین مالی جمعی در ابتدا نباید به عنوان یک مدل مستقل تأمین مالی بکار گرفته شود، بلکه از آن باید به عنوان یک مدل مکمل استفاده کرد.

جمع سپاری را می توان یک الگوی کسب وکار مبتنی بر وب دانست. که در سال های اخیر از سوی سازمان ها بسیار موردتوجه قرارگرفته است. که به واسطه یک فراخوان عمومی، از تعداد زیادی از افراد فعال در بستر وب برای کسب راه حل های نوآورانه کمک گرفت اﻣﺮوزه سازمان ها به طور ﻓﺰاﯾﻨﺪه ای جمع سپاری را ﺟﻬﺖ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻂ و ارزان قیمت ﺑﻪ ﮐﺎر می گیرند. ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ در ﻓﺮآﯾﻨﺪ جمع سپاری ﺑﺎﯾﺪ استراتژی هایی ﺟﺬب، ﺣﻔﻆ، ﻧﮕﻬﺪاری و اﻓﺰاﯾﺶ وﻓﺎداری جمع کاران اﺗﺨﺎذ ﺷﻮد. تا بتوان از جمع کاران برای حل مسائل کمک گرفت. جمع سپاری را می توان در مدت زمانی کوتاه، با هزینه ای پایین و جلب توجه (جمعیت) به مسئله طراحی و توسعه محصول جدید را از طریق پیشنهادات و راه حل های مسائل به دست آورد و آن ها را باهدف ارائه محصولی باکیفیت تر به کاربست. که در درک ارزش مورد انتظار مصرف کنندگان و اطمینان از تناسب محصول تولیدشده با نیاز آن بسیار موفق است در جمع سپاری مشارکت افراد و کاربران متخصص و خارج از سازمان برای طراحی محصول بیشتر می شود و باعث اطلاع از سلیقه مشتری و درنتیجه باعث تطابق باسلیقه مشتری و فروش بیشتر محصول می شود. وجود جمع سپاری برای طراحی و توسعه محصول باعث ایجاد مزیت رقابتی و رسیدن سازمان به اهداف استراتژیکی در بازار می شود. هدف مطالعه حاضر این است که به روش توصیفی و بامطالعه برخی نمونه ها، گزارش ها و سایر متون امکان به کارگیری جمع سپاری در طراحی و توسعه محصول را بررسی کند.

چابک سازی حاکمیت یکی از دل مشغولی های مهم و جدید جمهوری اسلامی ایران است. بسیاری از تحلیلگران تنها راه چابک سازی حاکمیت را کوچک سازی در قالب خصوصی سازی بخش های گوناگون آن می دانند. تجربه نشان می دهد که خصوصی سازی های بی ضابطه قدرت را، به جای آنکه به سمت مردم سوق دهد، به افراد و گروه های ویژه ای واگذار می کند که درنهایت به ایجاد الیگارشی ها و طبقه هایی بسیار قدرتمند و غیرپاسخگو منجر می شود. امروزه، با استفاده از فناوری های اطلاعاتی نوین، روش های جدیدی برای واگذاری وظایف حاکمیتی به مردم ایجاد شده که قدرت را، به جای طبقات خاص، به صاحبان اصلی آن یعنی عموم مردم می سپارد. شفافیت و جمع سپاری در عرصه های گوناگون نمونه هایی از مشارکت حداکثری مردم در اداره حاکمیت است. در این مقاله تلاش شده، با بیان تجارب دیگر کشورها و مصادیق گوناگون شفافیت و جمع سپاری، در قالب کلی «حاکمیت باز»، راهکارهای نوینی برای افزایش مشارکت و توان مردمی در اداره حاکمیت و درنتیجه بهینه سازی آن ارائه شود.

حقوق شهروندان مفهومی است که با حقوق سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تبیین می شود و مشارکت شهروندان در قانون گذاری از جمله این حقوق است که با توجه به مقتضیات نهاد قانون گذاری و جوامع، باید به آن اهتمام ورزید. حق مشارکت شهروندان در اداره امور کشور با ابتدایی ترین حقوق آنها تعیین می شود. با آنکه در قانون اساسی واژه شهروندان و حقوق شهروندی استعمال نشده است، ولی از عباراتی چون حقوق ملت، حقوق عمومی، حقوق عامه،  حقوق فردی اجتماعی یاد شده است. شهروند و مشارکت دو مفهومی است که در عرصه اجتماع و قانون گذاری از هم جدا نمی شوند. لذا بومی سازی مشارکت شهروندان در قانون گذاری به عنوان یکی از حقوق سیاسی آنان، از جمله یافته های نوشته حاضر است که با توجه به مبانی ارزشی و سیاسی کشور تبیین شده است. سوال این پژوهش آن است که چگونه می توان حق شهروندان در مشارکت در قانون گذاری را اجرایی کرد و سازوکار آن چیست؟ مقاله حاضر با روش تحلیلی و توصیفی تهیه شه است و همچنین گردآوری اطلاعات، به روش کتابخانه ای بوده است. در نهایت، استفاده از فناوری هایی همچون قانون سپاری، به عنوان سازوکار اجرایی به کارگیری حق مشارکت در قانون گذاری پذیرفته شده است و کارایی آن توضیح داده شده است.

حجم زیاد قوانین و مقررات و پراکندگی آن ها سال هاست که به معضلی در نظام حقوقی ما تبدیل شده است. شهروندان، حقوقدانان و حتی تصمیم سازان با انبوهی از قوانین و مقرراتی مواجهند که نه تنها ارتباط میان آن ها مشخص نیست، گاه از منسوخ شدن برخی نیز آگاهی ندارند. موضوع ساماندهی به این قوانین و مقررات با عنوان تنقیح، چند سالی است در دستور کار قوای سه گانه به ویژه قوای مقننه و مجریه قرار گرفته است. گسترش فناوری های ارتباطی و اطلاعاتی و امکان استفاده از خرد جمعی و تجربیات موفق جهانی در این زمینه، سبب شده است تا استفاده از این روش برای امر تنقیح به عنوان یک پیشنهاد قابل بررسی باشد. اما پرسش کلیدی آن است که آیا اساساً بهره گیری از این روش برای تنقیح قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران امکان پذیر است؟ با توجه به ابعاد و مراحل مختلف تنقیح، خرد جمعی می تواند بخش مهمی از این مراحل ازجمله در شناسایی و پیشنهاد ساماندهی مطلوب نقش آفرینی نماید، لکن تقنین این ساماندهی در حوزه قوانین و مقررات، براساس قانون اساسی نه تنها قابل واگذاری به خارج از ساختار مرجع تقنین نیست، که حتی نمی توان مقنن را به تبعیت از نتیجه حاصل از خرد جمعی ملزم کرد.

هدف: آینده اندیشی تأثیر نفوذ و گسترش فناوری های نوین در چرخه نشر کتاب در جامعه ایران هدف این پژوهش است. در این بررسی چگونگی آمادگی ذی نفعان نشر برای رویارویی با تحولات حاصل از این فناوری ها توجه شده است. روش: از روش های آمیخته و ترکیبی استفاده شد. نخست روندهای جهانی فناوری های نوین با تکیه بر روش تحلیل اسنادی و پویش محیطی بررسی و تحلیل شد، در مرحله دوم با استفاده از روش پنل خبرگان و روش ذهن انگیزی با مشارکت ۲۰ نفر از افراد ذی نفع در چرخه نشر کتاب عوامل تأثیرگذار بر آینده چرخه نشر کتاب مشخص و اولویت گذاری شد، سپس روش تحلیلِ تأثیرِ متقابل عوامل برای بررسی هم زمان میزان تأثیرگذاری و تأثیرپذیری عوامل شکل دهنده به آینده چرخه نشر کتاب در ایران مطابق نظر ذی نفعان و صاحب نظران به کار گرفته شد و در گام آخر از روش سناریوپردازی برای تدوین آینده های بدیل پیش روی چرخه نشر کتاب استفاده شد. رویکرد اصلی اعتباربخشی و راستی آزمایی نتایج حاصل از این مطالعه آینده پژوهی مبتنی بر مشارکت پذیری حین عمل ذی نفعان بود؛ بدین ترتیب که از افراد ذی نفع درخواست شد تا بر پایه دانش و تجارب زیسته خود وضعیت های محتمل آینده را صورت بندی کنند. پیش فرض پژوهش آن بود که  از حیث تاریخی میان روند توسعه فناوری و چرخه نشر کتاب در ایران همبستگی مثبت شکل گرفته است و به میزان پیشرفت در فناوری شاهد پیشرفت در چرخه نشر و کتاب خوانی در کشور بوده ایم. یافته ها: پس از احصای نقش عوامل شکل دهنده به آینده چرخه نشر کتاب در ایران در سایه گسترش فناوری های نوین با تکیه بر کاربست روش های گفته شده پنج سناریو پیش روی چرخه نشر کتاب عرضه شد و سپس این سناریوها بر پایه دو عاملی که به زعم خبرگان و ذی نفعان شرکت کننده در این پژوهش هم زمان بیشترین تأثیرگذاری و تأثیرپذیری را داشتند صورت بندی شدند. عامل نخست «انگاره فناوری» در دوگانه ای از فن هراسی و فن دوستی است به شکلی که عده ای فناوری را عامل گشایش و دستیابی به موقعیت بهتر و عده ای فناوری را عامل انسداد و تحمیل موقعیت های نامطلوب می دانند و عامل دوم «مداخله دولت» در دوگانه ای از نقش حداقلی دولت و نقش حداکثری دولت در چرخه نشر کتاب است. نتیجه گیری: در این مقاله از منظر آینده پژوهی و با تکیه بر مشارکت ذی نفعان چرخه نشر کتاب شامل: تولید کنندگان، عرضه کنندگان و مصرف کنندگان کتاب و همچنین با توجه به نقش نهادهای سیاستگذار و بالادستی وضعیت های محتمل تصویرپردازی شد. با توجه به تحلیل سناریوهای پنج گانه و نقش عوامل کلیدی ذکر شده براساس منطق آینده پژوهی برای برون رفت از وضعیت کنونی چرخه نشر کتاب به سوی وضعیت مطلوب توصیه های مرتبط با عناصر کلیدی چرخه نشر کتاب ارائه شده است تا ضمن مشخص کردن نقش ذی نفعان کلیدی در هر یک از حلقه های چرخه نشر کتاب چگونگی برهم کنش و تأثیرگذاری اثربخش آنها برای خلق آینده مطلوب نیز مشخص شود.

امروزه کارآفرینی اجتماعی به عنوان راهکاری اثرگذار و پایدار در توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها شناخته می شود و هر روزه توجه بخش های گسترده تری از جامعه را به خود جلب می کند. چگونگی تأمین مالی یکی از موضوع های راهبردی پیش روی کارآفرینان اجتماعی برای راه اندازی و مدیریت کسب وکارهای اجتماعی است. این پژوهش با هدف شناسایی روش های تأمین مالی کارآفرینان اجتماعی اجرا شده است. روش انجام این پژوهش از نظر ماهیت، از نوع پیمایشی بوده و به لحاظ هدف، کاربردی است. جامعه آماری، مدیران و کارآفرینان اجتماعی فعال در شهر تهران هستند. نمونه آماری تحقیق شامل 120 کارآفرین اجتماعی فعال است. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل عاملی تأییدی انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد کمک های مالی، درآمدزایی، سرمایه گذاری و کمک های دولتی، به ترتیب بیشترین نقش را در تأمین منابع مالی و درآمد کارآفرینان اجتماعی دارد.

نظام حقوقی هر کشور به مثابه قطعه مهم و بنیادین پازل نظام حکمرانی آن کشور در سیر تاریخی خود تطورات و تغییرات جدی را تجربه کرده تا خود را با اقتضائات و ظرفیت های جدید همراه نموده و از فرصت های نوینِ در دسترس، بیشترین بهره را ببرد. در همین راستا، فناوری حقوقی یکی از مهم ترین تحولاتی است که نظام های حقوقی دنیا با هدف تحقق مأموریت های خود ازجمله تضمین حقوق عامه از آن بهره جسته اند. در این نوشتار تلاش شده با استفاده از روش کتابخانه ای و مطالعات تجربیات بین المللی در بهره گیری از ظرفیت های فناوری حقوقی، فرصت های قابل استفاده فناوری حقوقی در راستای تضمین حقوق عامه و ارتقاء ضمانت اجرایی آن را تشریح نماید. مطالعه ای که نشان می دهد، فناوری حقوقی با ایجاد بستری برای ارتقاء آگاهی مردم از حقوق خود، جمع سپاری امور حاکمیتی و مشارکت مردم در حوزه های مختلف ازجمله نظارت، تقنین علاوه بر افزایش سرمایه اجتماعی حاکمیت و اعتماد مردمی، ضمانت اجرایی فراحقوقی و به مراتب قوی تر در راستای تضمین حقوق عامه ایجاد نماید. گرچه نظام حقوقی ایران علی رغم عمر بیش از چهار دهه ای فناوری حقوقی، در ابتدا مسیر آن ایستاده و بهره گیری درست و کارآمد از این فرصت مستلزم مواجهه درست و حرفه ای همراه با شناخت کامل از ابعاد آن است.

علم شهروندان به مشارکت مردم با دانشمندان، پژوهشگران و سیاستگذاران به منظور ارائه راه حل برای مشکلات موجود در جامعه اشاره دارد و اجرای موفّق آن مستلزم همکاری عامه مردم در پروژه است. مشارکت گروه بزرگی از افراد با پیشینه های مختلف و منافع گوناگون زمینه ساز بروز مشکلات اخلاقی خواهد شد. هدف این مطالعه شناسایی چالش های اخلاقی در رویکرد مشارکتی علم شهروندان با توجه به مجریان، بازیگران و ذی نفعان مختلف و ارائه راهکار برای آن ها است. در این راستا، ابتدا با مطالعه ادبیات موجود در زمینه اخلاق در علم شهروندان و جمع سپاری، مباحث اخلاقی که باید به آن ها توجه شود، شناسایی شده است. سپس با استفاده از رویکرد روش شناسی سیستم های نرم ساختاردهی مسئله را بررسی کرده و تحلیل هایی مبتنی بر شرایط و وضعیت مسئله ارائه شده است. جامعه آماری تحقیق یازده نفر، شامل چهار خبره دانشگاهی با پیشینه مطالعاتی در زمینه پروژه های مشارکتی و چهار خبره با تجربه اجرایی و همچنین سه حقوقدان بوده است. یافته های این پژوهش مبتنی بر تفسیر پژوهشگر از مصاحبه با خبرگان بوده است. طبق نتایج به دست آمده برای غلبه بر چالش ها نیاز به تغییراتی در نظام اخلاقی پروژه های مشارکتی علم شهروندان وجود دارد. این تغییرات عبارتند از: جزئی نگری در وضع و اجرای قوانین، تقویت زیرساخت ها، نظارت مستقیم و مداوم بر فرایند اجرا، فراهم سازی شرایط مشارکت برای همه داوطلبان، جبران خدمات متناسب با تلاش و مهارت مشارکت کنندگان، آموزش داوطلبان، شفاف سازی فرایند و تعامل با مشارکت کنندگان، تعیین استانداردها و اشتراک گذاری اطلاعات مجاز با جامعه در زمان مناسب.

جمع سپاری یکی از راهبردهای همکاری در نوآوری باز است که با بهره گیری از امکانات فناوری اطلاعات ( IT ) بستری را برای حضور فعال جمعیت های آنلاین در فعالیت های مختلف شرکت ها نظیر طراحی محصول فراهم کرده است. با این حال تعداد پروژه هایی که در این حوزه به نتایج قابل قبول نرسیده و کارایی لازم را نداشته اند نیز کم نبوده است. این پژوهش درصدد شناسایی و تعیین اولویت برای شاخص های موفقیت در جمع سپاریطراحی محصول و بهبود آن بوده است. این تحقیق از نوع تحقیقات آمیخته است که در قسمت کیفی، تحلیل مضمون و در قسمت کمی با روش توصیفی پیمایشی صورت گرفته است. جامعه تحقیق شامل تمام کارشناسان،نخبگان و متخصصان حوزه جمع سپاری بود، در همین راستا ابتدا با استفاده از ادبیات پیشین تعدادی عوامل استخراج شد سپس به کمک مصاحبه با ۱۰ نفر از کارشناسان،مدیران سازمان هایی که تجربه استفاده از جمع سپاری را در طراحی محصول داشته اند، در مجموع ۳۶ عامل حیاتی برای موفقیت جمع سپاری مورد شناسایی قرار گرفت که با روش دلفی غربالسازی شدند و  به کمک روش بهترین-بدترین ( BWM ) اولویت بندی شدند. از میان ابعاد چهارگانه جمع سپاری به ترتیب «مشارکت کنندگان»، «سیستم IT »، «مدیریت سازمان» و «کارمندان» و نیز در میان عوامل این ابعاد، «کیفیت عملکرد مشارکت کنندگان»، «کیفیت سیستم IT »، «فرآیند کنترل و نظارت» و «کارآیی کارمندان» به ترتیب دارای بیشترین اهمیت بودند.

حل مسائل از طریق جمع سپاری یکی از رویکردهای مهم است. با این وجود افزایش پیچیدگی بر مشکلات تصمیم گیری در جمع سپاری افزوده و کمتر به آن توجه شده است. هدف این پژوهش ارائه مدل جمع سپاری فراکتالی برای سامانه های پیچیده است. پژوهش حاضر کمّی، کاربردی، مقطعی و از نوع پژوهش اکتشافی است. قلمرو مکانی این پژوهش مدیران و کارکنان22 کسب و کار فعال جمع سپاری در کشور ایران و قلمرو زمانی، دوره شش ماهه با کمک نمونه گیری هدفمند، 7 نفربه عنوان نمونه بوده است. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه بسته(با روایی ظاهری و محتوایی براساس نظرات خبرگان؛ ضریب اعتبار با روش آلفای کرونباخ قابل-قبول715/0 و حساسیت کلی قابل قبول95/0)است. به منظور اولویت بندی مولفه ها در مقابل شاخص ها از روش ماتریس ارزیابی اثرات سریع سپس مدل چهار سطحی-کانونی و سایر روش های ارئه دهنده روابط به منظور ارائه مدل استفاده شد. در نهایت به منظور قطعی سازی نوع روبط در این سطح از روش ادغامی رتبه بندی جزئی با کمک نرم افزار اکسل و متلب(R2018a) استفاده شد. یافته ها نشان می دهند که مدل جمع سپاری فراکتالی برای ایجاد حداقل صفرکارایی دارای هشت خوشه اولویت بندی می باشد. هم چنین کسب و کارها می بایست به اثرات مهم استفاده از فناوری اطلاعات به عنوان مهمترین اولویت دردنیای پیچیده و دارای روابط آشوب گون توجه داشته باشند. علاوه بر این پویایی، خودسازمانی، ظهور و جذب اثر معنی دار مثبتی در فناوری اطلاعات دارند که سامانه ها در کاربست جمع سپاری بایستی به آن توجه نمایند.

تصادفات و سوانح جاده ای از حوادثی می باشند که در سال های اخیر بیشترین خسارت جانی را نسبت به سوانحی مانند سیل و زلزله و غیره در کشور ما داشته اند. به طوری که روزانه شاهد مرگ یا مجروح شدن عده ای از مردم در این سوانح هستیم. عوامل مختلفی در این تصادفات دخیل می باشند که یکی از آن ها ناامن بودن راه ها و وجود مشکلات در آن ها می باشد. در این راستا، اگر اطلاعات کاملی در خصوص راه های ناامن و حادثه خیز در دسترس باشد و اقدامات لازم و کافی در خصوص رفع اشکالات انجام گیرد، قطعاً میزان تصادفات کاهش می یابند؛ بنابراین، جمع آوری داده های تصادفات و دیگر اطلاعات مربوط به نقاطی که مستعد بروز حادثه هستند، مرحله بسیار مهمی در راستای کاهش تصادفات و بهبود ایمنی راه ها می باشد. یکی از راه های به دست آوردن اطلاعات جامع و بروز، استفاده از داده های جغرافیایی داوطلبانه (VGI) می باشد. بر اساس این روش، افراد داده های خود را که با هدف مشخصی جمع آوری شده اند، در اختیار سیستم قرار می دهند. پس از این که داده های مکانی داوطلبانه یا VGI جمع آوری شدند، اشتراک گذاری این داده ها مستلزم سیستمی در قالب یک برنامه تحت وب می باشد تا کاربران بتوانند اطلاعات مربوط به حوادث و یا خطرات موجود در راه را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. OSM یکی از پورتال های وب مکانی مناسب و به صرفه برای اشتراک گذاری و بهره مندی در مواقع بحران می باشد. ازاین رو، در این تحقیق بررسی و استفاده از OSM به همراه داده های جغرافیایی داوطلبانه به منظور بررسی وقوع تصادفات در ایران انجام گردید. چهار روش ثبت داده مکانی بررسی شده و نهایتاً شیوه Edit with iD موثرتر از سایر روش ها به لحاظ معیارهایی چون قابلیت ها، کاربرپسندی و سرعت ثبت داده ارزیابی شد. نتایج به دست آمده بیانگر کارایی OSM در ثبت اطلاعات جغرافیایی داوطلبانه مربوط به تصادفات می باشد.

 اگرچه جمع سپاری به عنوان یک اصل تجاری جدید در بسیاری از برنامه های گردشگری در جهان مدرن ظاهر شده است، اما مکانیسم اساسی آن در صنعت گردشگری بویژه در کشور ایران ناشناخته باقی مانده است. هدف اصلی از این پژوهش، شناخت جامع  از یک برنامه جمع سپاری در صنعت گردشگری در دو سطح  فنی و مفهومی (هستی شناختی، چرایی، چالش ها و راهبردها) است. تجزیه و تحلیل خوشه ای در جهت شناخت چارچوب مفهومی چالش هایی که در زمینه جمع سپاری در صنعت گردشگری وجود دارد و در نهایت شناخت راهبردهای معرفی شده در زمینه جمع سپاری در صنعت گردشگری به محققان کمک می کند تا به یک چارچوب شناختی عمیق در زمینه جمع سپاری در صنعت گردشگری دست یابند. روش پژوهش،کیفی و نوعی از متامطالعه به نام فراترکیب است. برای گ ردآوری داده ا از روش کتابخان ه ای استفاده شده است. در راستای انجام پ ژوهش پس از طراحی سؤالات پژوهش، جستجویی نظاممند بر اساس کلیدواژه های مرتبط، از پایگ اه ه ای داده هدف شاملEBSCO Business Source Complete  وWeb of Science صورت گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که الگوی تحقیقات در زمینه چالش های  جمع سپاری در صنعت گردشگری در چهار خوشه فناوری، انسانی، استراتژیک و مطالعات نسل سوم قابل تعریف است و راهبردهای ارائه شده توسط محققین در اجرای موفق یک پروژه جمع سپاری در صنعت گردشگری نیز، در چهار دسته راهبردهای مرتبط با چشم انداز و استراتژی، سرمایه انسانی، زیرساخت و محیط خارجی قابل اجرا است. نتایج این پژوهش به عنوان یک نقشه راه برای تحقیقات آینده پزوهشگران قابل استفاده است و درک کامل تری از چگونگی پلتفرم های جمع سپاری ایجاد شده در صنعت گردشگری ایجاد می کند.

هدف: جمع سپاری با جلب مشارکت کمک شایانی به افزایش ارتباطات، ایده های جدید و پربار شدن سازمان ها می کند. این پژوهش با هدف اولویت بندی ابعاد جمع سپاری در کتابخانه ها، آرشیوها، موزه ها و گالری ها به منظور درک بهتر آن انجام گرفته است. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی است. رویکرد پژوهش حاضر کیفی-کمی است که در گام اول پژوهش با روش مرور نظام مند متون، شاخص های جمع سپاری شناسایی شد. سپس از پانل دلفی جهت تأیید شاخص های شناسایی شده و مدل سازی ساختاری تفسیری استفاده شد. یافته ها: در گام اول، ابعاد و شاخص های جمع سپاری از ادبیات نظری این حوزه استخراج و به وسیله پرسشنامه در اختیار خبرگان قرار گرفت. خروجی این مرحله 12 بُعد در 76 شاخص بود. در گام بعدی، برای برقراری ارتباط و توالی بین ابعاد و شاخص ها و ارائه مدل ساختاری از روش مدل سازی ساختاری تفسیری بهره گرفته شد که در این روش بر اساس نظرات خبرگان و تجزیه و تحلیل های صورت گرفته، اولویت بندی جمع سپاری در کتابخانه ها، آرشیوها، موزه ها و گالری ها انجام گرفت. نتایج پژوهش حاضر منجر به طراحی مدل در 11 سطح شده است. نتیجه گیری: هدفگذاری به عنوان سنگ زیربنای مدل و تأثیرگذارترین بُعد شناسایی شد که این مطلب نیازمند توجه ویژه سازمان ها به این بُعد در هنگام شروع جمع سپاری است. ویژگی های جمعیت و ارزیابی قدرت هدایت ضعیفی دارند. ویژگی های آموزش، بستر جمع سپاری، پاداش، انگیزه- انگیزش و حفظ مشارکت و تعامل، قدرت هدایت ضعیفی دارند اما قدرت وابستگی بالایی به سایر ابعاد دارند. حفظ مشارکت و تعامل به عنوان تأثیرپذیرترین بُعد از میان ابعاد جمع سپاری شناخته شد.

  هدف مقاله حاضر طراحی الگوی جمع سپاری پایش و نظارت بر برنامه های سیمای جمهوری اسلامی ایران است. داده ها از طریق اجرای مصاحبه عمیق گردآوری شده است؛ برای این منظور ۱۷ نفر از مدیران و صاحب نظران و کارشناسان حوزه نظارت و تولید و پخش برنامه های تلویزیونی بر اساس اصول نمونه گیری نظری انتخاب شدند تا نظرات شان مبنای طراحی الگوی مذکور باشد. داده های حاصل از مصاحبه ی عمیق، گردآوری و سپس طبق دستورالعمل روش نظریه پردازی داده بنیاد در شش محور، شامل امکان سنجی و تعیین حدود پایش مردمی، طبقه بندی نظارت و قرارگیری در لایه های رسمی نظارتی سیما، مشارکت و استمرار حضور مخاطب در پایش برنامه ها، نحوه تجزیه وتحلیل اطلاعات در پایش مردمی، موانع اجرای پایش مردمی و تعارضات احتمالی و نحوه حل آن ها، دسته بندی شدند. این مقولات محوری شامل مقوله های اصلی و فرعی متعددی هستند که هریک از آن ها در این پژوهش تحلیل شدند؛ و درنهایت الگوی پیشنهادی ارائه شد. به کمک این مدل با پایش برنامه های تلویزیونی به شیوه ای مشارکتی و مردمی، علاوه بر رفع کاستی ها و نقاط ضعف نظام سنتی نظارت بر برنامه های تلویزیونی، می توان با درگیر کردن مخاطبان زمینه کسب بیشترین بهره وری و البته کاهش هزینه ها در نظارت بر برنامه های تلویزیونی را در کنار افزایش اعتماد و اطمینان عمومی به رسانه حاصل کرد.

تأمین مالی تولیدات رسانه ای، یکی از مسائل مهم در سازمان صداوسیما و از طرف دیگر، محدودیّت در روش های فعلی تأمین مالی همیشه یک مشکل جدی برای این سازمان بوده است.  یکی از روش های جدید تأمین مالی در دنیا تأمین مالی جمعی ا ست.  تأمین مالی جمعی این ایده را مطرح می کند که برای ساخت یک محصول الزاماً نیاز نیست به دنبال سرمایه گذاران بزرگ بود؛ می توان سرمایه های کوچک اما متعدد را برای تحقّق آن جذب کرد.  در این پژوهش؛ به دنبال آن بودیم که آیا می توان از این روش نوین و مشهور جهانی در تأمین مالی تولیدات نمایشی سازمان صداوسیما نیز بهره برد یا خیر؟  برای این منظور؛ روش دلفی انتخاب و در مرحله ی اول با 20 کارشناس مصاحبه انجام شد؛ بعد از تحلیل و تقلیل داده های این مرحله، 52 گویه منحصربه فرد به دست آوردیم.  در راند دوم و سوم که به صورت پرسشنامه ی ایمیلی انجام شد؛ به ترتیب 18 و 15 نفر از اعضای پنل دلفی حضور داشتند و در انتها به 34 گویه در قالب 12 دسته رسیدیم؛ ازاین بین 5 دسته جزو ظرفیت ها و 7 دسته، جزو موانع تحقّق این مدل بود. آنتن گسترده ی صداوسیما، آشنایی مردم با مدل های اقتصادی مشابه، شبکه ی توزیع وسیع، ازجمله مهم ترین ظرفیت های اشاره شده؛ عدم شفاف سازی، ترس مدیران از اثرگذاری مردم در فرهنگ و نیاز مالی بالا در تولیدات نمایشی، ازجمله مهم ترین موانع اشاره شده برای تحقّق مدل تأمین مالی جمعی برای تولیدات نمایشی سازمان صداوسیما بود.  درنهایت: باتوجه به گویه های به دست آمده، می توان گفت که صداوسیما می تواند از تأمین مالی جمعی بهره ببرد؛ اما مقدمه ی این بهره برداری تغییراتی در رویکردها، سازوکارها و ساختارها را می طلبد که در بخش نتیجه گیری به عنوان پیشنهاد های کاربردی ارائه گردیده است.