روش شناسی علوم انسانی

بررسى مفهوم‏شناختى واژه تربیت و تعیین مرز آن با واژه‏هایى چون تلقین، القاء و آموزش اولین گام براى تحلیل مفهوم «تربیت» است. در این مقاله پژوهشگر کوشیده است ضمن بررسى واژه‏هاى فوق، مفاهیم زیربنایى انسان‏شناختىِ تربیت دینى همچون فطرت‏مدارى و متربى محورى که از جمله‏ى اولین شاخص‏هاى جداکننده تربیت اسلامى از سایر انواع تربیت است، را تبیین نماید. روش تحقیق مورد استفاده، تحلیل محتوایى برخى از آیات قرآن و دسته‏اى از روایات رسیده از معصومین(ع) با رویکردى تربیتى ـ توصیفى بوده است. یافته‏هاى این پژوهش اگرچه اولیه‏اند اما شاید بتوانند افق‏هاى تازه‏ترى را پیش‏روى پژوهش‏گران تعلیم و تربیت بگشاید و آنان را به مناطق فراغ و یا حوزه‏هاى بکر و دست‏نخورده این حوزه رهنمون گردد. حلقه‏ى بعدى این نوشتار، بازشناسى و کاوش در برخى از ویژگى‏هاى روش‏شناختى در عرصه‏ى آموزش و پرورش با رویکردى نظرى و در بستر منابع دینى است.

ورود تعلیم و تربیت جدید به ایران و ظهور پیش‏درآمدهاى اجتماعى و اقتصادى مقتضى آموزش و پرورش نوین که مشتمل بر نقد و خرده‏گیرى بر تربیت سنتى و از جمله تربیت اسلامى بود، تردیدهایى را در باب ضرورت، امکان و کارآمدى تربیت اسلامى برانگیخت. این امر بررسى تربیت اسلامى به عنوان یک موضوع سیاسى ـ فرهنگى مستقل را در محافل دینى موجب گردید. با پیروزى انقلاب اسلامى این مبحث به صورت جدى‏ترى در محافل علمى مطرح شد و چالش‏ها و تردیدهایى در مورد کارآمدى آن بروز یافت. مهم‏ترین ریشه‏هاى این تردید را مى‏توان در غفلت از تعارض مبانى تربیت اسلامى با تربیت فن‏آورانه، فقر بنیادین در حوزه‏ى تئورى‏پردازى در باب تربیت اسلامى، کم‏توجهى به تحقیقات فلسفى ـ نظرى، و اقدامات عجولانه و بى‏بنیاد، جست‏وجو کرد. با این همه، مى‏توان ادعا کرد که مهم‏ترین مسأله ـ که بنیاد دیگر مباحث است ـ «تبیین مفهومى تربیت اسلامى» است که تاکنون توجه چندانى به آن نشده است؛ ضرورت طرح این مسأله آنگاه بیش‏تر هویدا مى‏شود که بدانیم تربیت داراى ماهیتى هنجارین است و با متصف شدن آن با وصف اسلامى به دلیل گوناگونى معنایى اسلام، قرائت‏ها و تفاسیر متعددى مى‏پذیرد و انضمام راهبردها و توصیه‏هاى متفکران مسلمان بر دیگر حوزه‏هاى زندگى بشر، چالش‏هاى جدى، در پى خواهد داشت.

این مقاله، پس از تعریف اصل و بیان ضرورت آن در مباحث تعلیم و تربیت، به ویژگى‏هاى حاکم بر اصول تربیتى مى‏پردازد، و سپس اصولى از قبیل: خدامحورى، تعبدمدارى، متربى‏محورى، زندگى محورى، فردمحورى، عمل‏گرایى، اخلاق‏مدارى، سعى‏محورى، اعتدال‏گرایى، محبت‏محورى، نظارت‏مدارى، خوف و رجا، مرگ‏اندیشى، آخرت‏اندیشى و آرمان‏گرایى را مورد بررسى قرار مى‏دهد و در پایان به دست‏آوردهاى تربیتى این اصول مى‏پردازد.

موضوع پژوهش حاضر بررسى تأثیر عوامل چهارگانه‏ى آموزشى، انگیزشى، فرهنگى و سیستم ارزشیابى در انطباق رفتار مدیران آموزشى با معیارهاى اخلاق اسلامى از دیدگاه استادان حوزه و دانشگاه است. نظرهاى استادان حوزه و دانشگاه بر حسب متغیرهاى تعدیل‏کننده‏ى: جنس، سن، سابقه‏ى تدریس، محل تدریس، سابقه‏ى مدیریتى و رشته‏ى تحصیلى مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. جامعه‏ى آمارىِ این پژوهش را کلیه‏ى استادان دانشگاه‏هاى آزاد اسلامى منطقه‏ى چهار کشور و کلیه‏ى استادان حوزه‏ى علمیه‏ى اصفهان تشکیل مى‏دهند. براى انتخاب استادان دانشگاه از روش نمونه‏گیرى تک‏مرحله‏اى استفاده شد که نهایتا 233 نفر در دست‏رس قرار گرفتند. در انتخاب استادان حوزه از طریق مشورت با مدیریت حوزه‏ى علمیه، 80 تن از استادان با تجربه برگزیده شدند. ابزار تحقیق، پرسش‏نامه‏ى محقّق‏ساخته بود که با نظر متخصصان و استادان، روایى آن تأمین گردید. بر اساس ضریب آلفاى کرونباخ، اعتبار پرسش‏نامه برابر 9078/0=ò به دست آمده است. به طور کلى نتایج تحقیق نشان مى‏دهد، بنابر معنادار بودن tمحاسبه شده در جدول در سطح 01/0P>، از نظر استادان حوزه و دانشگاه عوامل چهارگانه‏ى یاد شده (آموزشى، انگیزشى، فرهنگى و سیستم ارزشیابى) در انطباق رفتار مدیران آموزشى با معیارهاى اخلاق اسلامى مؤثراند.