روش شناسی علوم انسانی

چگونگى رشد اخلاقى، ارزشى و دینى در نوجوانان و جوانان از موضوعات مهم روان‏شناسى رشد است که روان‏شناسان بزرگ درباره آن به تحقیق و نظریه‏پردازى پرداخته‏اند. این تحقیق تلاشى دیگر در این راستا است که مى‏کوشد تا چگونگى رشد و پرورش اخلاقى و دینى نوجوانان و جوانان را هم بر پایه دانش روان‏شناسى رشد و هم با تکیه بر یافته‏هاى دانش روان‏شناسى تربیتى، تبیین نماید. سعى بر این است که با نگرشى نو چگونگى رشد اخلاقى و ارزشى نوجوانان و جوانان را بررسى و نظریه تازه‏اى را درباب مراحل شکل‏گیرى و رشد دینى ارائه دهد. کیفیت تعامل اجتماعى با دیگران و پیامهاى اخلاقى که دراین ارتباطها به نوجوانان و جوانان داده مى‏شود بسیار قویتر از آموزشهاى مستقیم اخلاقى است که معلم یااستاد در کلاس درس ارائه مى‏کند. براى آنکه معلمان و والدین سهم مثبتى در رشد اخلاقى و دینى نوجوانان و جوانان داشته باشند باید روابط محترمانه‏اى را با آنان ایجاد کنند. نوجوانان و جوانان نیاز به راهنمایى دارند و این راهنمایى باید در جریان یک ارتباط متقابل محترمانه به آنان ارائه شود، چرا که رشد اخلاقى و دینى نه فقط ناشى از تواناییهاى فکرى بلکه همچنین حاصل چگونگى روابط با والدین و مربیان و معلمان و همسالان و نوع ارزشهاى اجتماعى ـ فرهنگى و عواطفى است که در این ارتباطها با نوجوانان و جوانان مبادله مى‏شود. ترکیب پویاى ویژگیهاى انگیزشى، شناختى، عاطفى، اجتماعى و فرهنگى باعث مى‏شود وى پذیراى رفتار اخلاقى باشد، یعنى هم به ارزشهاى اخلاقى اولویت بدهد و هم به خداوند و جاودانگى خیر و فضیلت و ارزش انسانى خود و دیگران ایمان داشته باشد. لازم به یادآورى است، به دلیل حجم زیاد مقاله، بخش نخست آن در شماره 29 فصلنامه آمده است و اینک در این شماره قسمت دوم آن از نظر خوانندگان عزیز خواهد گذشت.

در دهه گذشته تحقیقات و بررسى‏هاى بسیارى در ارتباط با عفو و گذشت و تأثیر آن در سلامت روان انجام شده است. اغلب پژوهش‏هاى به عمل آمده بیانگر تأثیر مستقیم عفو و گذشت با ابعاد تأثیرگذار در سلامت روان بوده‏اند. براى مثال پژوهشها نشان داده‏اند که عفو و گذشت در کاهش اضطراب و افسردگى تأثیر داشته است. در این تحقیق پژوهشگر درصدد است که تأثیر عفو و گذشت را در کاهش اضطراب والدینِ کودکانِ استثنایى و عادى مورد بررسى قرار دهد. بعلاوه بررسى تفاوتِ میزانِ اضطراب و میزان عفو و گذشت در والدینِ کودکان عادى و استثنایى از اهدافِ این پژوهش بوده است. با استفاده از نمونه‏گیرى تصادفى 36 نفر از والدین کودکانِ استثنایى، و 36 نفر از والدین کودکانِ عادى به قید قرعه از میان والدین ساکن در شهرستانِ نهبندان انتخاب شدند و پرسشنامه‏هاى «اضطراب اشپیلبرگر» و «عفو و گذشت» إن رایت و همکاران بر روى این افراد اجرا گردید. تحلیل داده‏ها نشان داد که همبستگى منفى معنادارى بین میزان «عفو و گذشت» و میزان «اضطراب» والدین کودکان عادى، و والدین کودکانِ استثنایى وجود دارد. تحلیل داده‏ها همچنین مشخص نمود که میزان عفو و گذشت والدین کودکان عادى از میزان عفو و گذشت والدین کودکان استثنایى بیشتر است، در حالیکه میزان اضطراب والدین کودکانِ استثنایى از میزانِ اضطراب والدین کودکان عادى بیشتر بود.(1)

دعا در سراسر تمدن انسان و در تمام فرهنگ‏ها و ادیان وسیله‏اى براى رهایى از گرفتارى‏ها، درماندگى‏ها، تحقق آرزوها و درمان آسیب‏هاى بدنى و روانى بوده است. در قرآن کریم موارد فراوانى از توسل پیامبران و مردمان به دعا آمده است. در این گزارش با پژوهش در هنگامه‏هاى دعا در قرآن کریم و توجه به آنچه در هنگامه‏هاى روان‏درمانى مى‏گذرد به پرسشهایى چند پاسخ مى‏دهیم: 1. آیا مراسم دعا با مراحل روان‏درمانى مقایسه‏شدنى است؟ چگونه؟ 2. آیا چگونگى و چندى سخن و واژه‏ها در قرآن کریم با آنچه در روان‏درمانى به کار مى‏رود همسانى دارد؟ 3. آیا شرایط پذیرش دعا در قرآن کریم، پیام‏هایى براى افزایش تأثیرپذیرى روان‏درمانى دارد؟ براى پاسخ به این پرسشها، نخست باید دیدگاه خود را در روان‏درمانى روشن کنیم و سپس آن را با آنچه که در قرآن کریم درباره دعا آمده است مقایسه و آن گاه نتیجه‏گیرى کنیم.