رفتار حرکتی

هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی بر زمان واکنش ساده و سه انتخابی و بخش پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و انتخابی بود. 26 دانشجوی دختر غیرورزشکار (سن 2/1 ± 23/21 سال ) بر اساس نمرات پرسش نامه وضوح تصویرسازی حرکتی-2 به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه سیزده نفری تمرین تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی زمان واکنش سه انتخابی قرار گرفتند. زمان واکنش ساده و انتخابی آزمودنی ها در پیش آزمون و پس از 10 جلسه تمرینِ ده تکراره، اندازه گیری شد. از دستگاه محقق ساخته زمان واکنش استفاده شد که قابلیت هم زمان شدن با دستگاه الکترومیوگرافی را داشت و زمان واکنش ساده و انتخابی را اندازه گیری می کرد. روایی و پایایی این دستگاه قابل قبول بود. در پس آزمون، علاوه بر ثبت زمان واکنش، بخش پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش در هر دو موقعیت ساده و انتخابی با استفاده از الکترومیوگرافی ثبت شد. به منظور تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس مختلط دودردو و آزمون تی مستقل ( P ≤0.05 ) در نرم افزار اس پی اس اس23 استفاده شد. کاهش مدت زمان واکنش ساده ( 0.004 = P ) و انتخابی ( 0.001 = P ) هر دو گروه معنادار بود. همچنین بین دو نوع تمرین در کاهش زمان واکنش ساده تفاوت معناداری وجود داشت ( 0.045 = P ) اما بین بخش پیش حرکتی و حرکتی تفاوت معناداری در دو گروه با تکلیف زمان واکنش ساده و انتخابی وجود نداشت. به نظر می رسد تمرین تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی، با حل مسائل شناختی و کاهش زمان پردازش اطلاعات موجب کاهش زمان واکنش می شود.

هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر برنامه مداخله ای مهارت های دست کاری با دو رویکرد کودک محور و معلم محور بر شایستگی حرکتی واقعی و ادراک شده دختران دبستانی است. تعداد 45 نفر از کودکان دختر نه ساله مدارس شهر قروه به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب و پس از همسان سازی به سه گروه معلم محور، کودک محور و شاهد تقسیم شدند. هر برنامه شامل 20 جلسه 45دقیقه ای طی یک دوره ده هفته ای بود. نتایج نشان داد در پس آزمون، شایستگی حرکتی واقعی و ادراک شده دو گروه مداخله، برتر از گروه شاهد بود و گروه کودک محور نیز برتر از گروه معلم محور بود (P<0.05) . این نتایج نشان می دهد مزایای منتسب به برنامه های مداخله ای با تأکید بر رویکرد جو   انگیزه تبحر، از قابلیت تعمیم در زمینه مهارت های حرکتی بنیادی دست کاری برخوردار است.

هدف از این پژوهش مقایسه اثر بخشی دو نوع الگودهی ماهر و در حال یادگیری بر اکتساب ویژگی های دینامیکی الگوی هماهنگی و دقت مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بود. شرکت کننده ها ( n=40 ) پس از اجرای پیش آزمون به طور تصادفی در یکی از گروه های کنترل، الگوی ماهر، الگوی در حال یادگیری و تمرین بدنی قرار گرفتند و به مدت چهار هفته و هر هفته سه جلسه 50 کوششی به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از پایان دوره تمرین، آزمون یادداری به عمل آمد. حرکات به وسیله دوربین های آنالیز حرکتی ثبت و تحلیل شدند. نمرات زاویه آرنج اجرای هر شرکت کننده با الگوی ماهر مقایسه شد. نتایج تحلیل عاملی مرکب 4 (گروه) × 5 (جلسات تمرین) میانگین نمرات Z فیشر حاصل از همبستگی عملکرد زاویه آرنج افراد در هر گروه با مدل نشان داد که همه گروه ها به جز گروه کنترل طی روز های تمرین بهبود معناداری در عملکرد داشته اند . بین گروه های الگوی ماهر و در حال یادگیری در مراحل اکتساب تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در آزمون یادداری، گروه الگوی در حال یادگیری بهتر عمل کرد. بررسی نمرات دقت نشان داد که بین دو گروه الگودهی در هیچ یک از مراحل اکتساب و آزمون یادداری تفاوت معناداری وجود نداشت ( P=0.07 ) ؛ بنابراین با توجه به یافته های این پژوهش می توان گفت هر دو روش الگودهی برای یادگیری مؤثرند و ویژگی های دینامیکی نسبت به نمرات دقت، معرف بهتری از اثربخشی یادگیری مشاهده ای هستند.

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات قدرتی، تمرینات ویژه انگشتان و ترکیبی از آن دو بر سرعت و دقت حرکات ظریف زنان سالمند بود. بدین منظور 30 زن سالمند با میانگین سنی 6/1 ± 4/72 به صورت در دسترس انتخاب شدند. پس از گرفتن پیش آزمون با استفاده از آزمون پوردو پگبورد، آزمودنی ها بر اساس نمرات کسب شده در پیش آزمون در سه گروه تمرینات قدرتی، تمرینات ویژه انگشتان و تمرینات ترکیبی تقسیم شدند. تمرینات قدرتی در این پژوهش، تمرینات قدرتی استاندارد برای مچ و انگشتان دست بود، تمرینات ویژه انگشتان، شامل حرکات تمرینی توان بخشی انگشتان و دست می شد و تمرینات ترکیبی، ترکیبی از این دو نوع تمرین بود. هر گروه تمرینی در هر هفته سه جلسه بیست دقیقه ای به انجام تمرینات پرداختند و بعد از هشت هفته از آنان پس آزمون گرفته شد. از آزمون کلموگروف اسمیرونوف، آماره لون، آزمون تجزیه وتحلیل کوواریانس و آزمون تی همبسته به منظور تحلیل یافته ها استفاده شد. نتایج نشان داد سه گروه تمرینی در متغیر سرعت و دقت حرکات ظریف، تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند ( P>0.05 ). تمرینات قدرتی و تمرینات ویژه انگشتان بر سرعت و دقت حرکات ظریف تأثیر معناداری داشت ( 0.05 > P ) ، اما تأثیر تمرینات ترکیبی بر سرعت و دقت حرکات ظریف، معنادار نبود ( P>0.05 ). با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان از تمرینات این پژوهش برای بهبود حرکات ظریف سالمندان، چه در منزل و چه در مراکز توان بخشی و تمام مراکز نگهداری سالمندان، به منظور بهبود کیفیت زندگی روزمره، حفظ استقلال و خودکارآمدی افراد سالمند بهره برد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ریتم شبانه روزی و تغییرپذیری تمرین بر تحکیم مبتنی بر ارتقای حافظه حرکتی آشکار بود. 40 شرکت کننده راست دست رشته تربیت بدنی در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان با توجه به تیپ شبانه روزی خود به چهار گروه مختلف تقسیم بندی شدند. مرحله اکتساب شامل نُه بلوک ده کوششی بود که گروه های ثابت از فاصله 6/2 متر و گروه های متغیر به طور تصادفی از فواصل 2/3 و 6/2، 2 متر به تمرین مهارت هدف گیری با دست پرداختند. آزمون یادداری با ثبت امتیازات 30 کوشش (سه بلوک ده کوششی) پرتاب مهارت هدف گیری با دست از فاصله 6/2 متر در سه مرحله (یادداری فوری، یادداری تأخیری صبح، یادداری تأخیری عصر) اجرا شد. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس دوراهه با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد بهترین عملکرد را گروه تمرین ثابت صبح در آزمون یادداری صبح و گروه تمرین ثابت عصر در آزمون یادداری عصر دارد. به طورکلی می توان نتیجه گرفت بیشترین تحکیم مبتنی بر ارتقا در فاصله تمرین آسایی 24 ساعت در گروه های تمرین ثابت اتفاق می افتد و قرارگرفتن خواب شبانه در این فاصله تمرین آسایی منجر به تسهیل تحکیم حافظه حرکتی آشکار می شود؛ ازاین رو، تمرین ثابت در مقایسه با تمرین متغیر و فاصله تمرین آسایی 24 ساعت، بهترین فاصله برای تحکیم مبتنی بر ارتقای حافظه حرکتی آشکار است.

 هدف از اجرای پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرین نروفیدبک با تأکید بر برتری دستی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. 39 دانشجوی دانشگاه شهید رجایی تهران (میانگین سنی: 57/2 ± 62/21 سال) به طور هدفمند در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان پس از آموزش و مشاهده فیلم مربوط به مهارت پرتاب دارت و اجرای پیش آزمون (10 کوشش) در یکی از گروه های نروفیدبک راست دست، نروفیدبک چپ دست، کنترل راست دست و کنترل چپ دست قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل هشت جلسه تمرینی بود که در آن شرکت کنندگان در هر جلسه 20 کوشش تمرینی را پس از مداخله نروفیدبک انجام دادند. 72 ساعت پس از اتمام مرحله اکتساب، آزمون یادداری و سپس آزمون انتقال با دست غیربرتر انجام شد. تحلیل یافته ها در مرحله اکتساب نشان داد که اثر جلسات تمرین معنادار است؛ به عبارت دیگر، عملکرد پرتاب دارت شرکت کنندگان در طول جلسات تمرینی پیشرفت معناداری را نشان داد. همچنین، نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که تفاوت بین چهار گروه تمرینی در آزمون یادداری معنادار است؛ به این معنی که هریک از گروه های نروفیدبک در آزمون یادداری ، نمرات بیشتری را در مقایسه با گروه کنترل به دست آوردند؛ اما تفاوت معناداری بین گروه نروفیدبک راست دست و چپ دست وجود نداشت . از سوی دیگر، گروه های آزمایشی در مرحله انتقال، تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند. پروتکل اس ام آر/تتا با تقویت ریتم حسی حرکتی و به دنبال آن بهبود فرایندهای توجهی، به ارتقای عملکرد در مهارت پرتاب دارت منجر می شود و به نظر می رسد استفاده از این پروتکل می تواند به تسریع روند خبرگی در رشته دارت کمک کند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش نوروفیدبک بر بهبود اجرا و یادگیری حرکتی رویه ای یک تکلیف جدید بود. جامعه آماری پژوهش را همه دانشجویان دانشگاه ارومیه در سال 94-1393 تشکیل می دادند که از میان آنها 47 نفر (میانگین سنی 96/1 ± 20/23) به صورت نمونه در دسترس انتخاب و در چهار گروه (نوروفیدبک همراه با تمرین رویه ای حرکتی، نوروفیدبک، تمرین رویه ای حرکتی و کنترل) به طور تصادفی تقسیم شدند. آزمودنی ها همه راست دست بودند و تکلیف پیگردی چرخان را به شیوه معکوس با دست غیربرتر (چپ) اجرا کردند. یادگیری حرکتی رویه ای، به عنوان افزایش عملکرد در تکلیف پیگردی، در طول بلوک های تمرین، در همان روز ارزیابی شد و تحکیم یادگیری پس از 24 ساعت استراحت ارزیابی شد. پروتکل نوروفیدبک شامل فعال سازی قشر حرکتی اولیه راست و سرکوب موج مو (هشت تا 12 هرتز) در نقطه سی چهار در یک جلسه سی دقیقه ای بود. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان داد که برنامه نوروفیدبک همراه با تمرین رویه ای حرکتی، در مقایسه با دیگر گروه ها، تأثیر معناداری بر یادگیری حرکتی رویه ای داشت؛ اما در مرحله یادداری بر یادگیری مؤثر نبود. به طورکلی یافته های این پژوهش نشان می دهند که یک جلسه برنامه نوروفیدبک بلافاصله به دنبال جلسه تمرینی، موجب تسهیل اجرا و یادگیری و تسریع اکتساب اولیه تکلیف حرکتی رویه ای شد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سطح داوری و نوع رشته ورزشی با میزان خطای ادراک عمق داوران ورزشی در رنگ های سرد و گرم انجام گرفت. بدین منظور 30 داور ورزشی شامل 15 داور از رشته های گروهی و 15 داور از رشته های انفرادی از پنج درجه داوری (درجه سه، درجه دو، درجه یک، درجه ملی و درجه بین المللی) و 15 فرد غیرورزشکار به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. میانگین سنی نمونه آماری (93/11 ±) 53/38 سال بود. ادراک عمق شرکت کنندگان در هر رنگ (آبی، سبز، قرمز و نارنجی) در دو کوشش متوالی به کمک دستگاه ادراک عمق، رنگ و شکل ارزیابی شد. میانگین این هشت کوشش به عنوان نمره ادراک عمق کل افراد در نظر گرفته شد. میانگین رنگ های آبی و سبز به عنوان رنگ های سرد و میانگین رنگ های قرمز و نارنجی به عنوان رنگ های گرم ثبت شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی اسپیرمن، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد همبستگی معناداری بین سطح داوری با میزان خطای ادراک عمق وجود ندارد؛ همچنین یافته ها بر نبود تفاوت معنادار در میزان خطای ادراک عمق بین داوران رشته های گروهی و انفرادی دلالت داشت. بااین حال، این دو گروه به طور معناداری ادراک عمق بهتری نسبت به گروه غیرورزشکار داشتند. همچنین در مقایسه خطای ادراک عمق در رنگ های سرد و گرم بین سه گروه نیز، داوران رشته های گروهی و انفرادی به طور معناداری در رنگ های سرد نسبت به افراد غیرورزشکار برتر بودند. به طورکلی این مطالعه نشان می دهد که مهارت های بینایی ممکن است بین داوران ورزشی و افراد غیرورزشکار متفاوت باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تداخل زمینه ای کم با تداخل زمینه ای زیاد بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های پایه ژیمناستیک در کودکان سه تا شش سال بود. جامعه آماری شامل52 کودک سه تا شش سال ثبت نام شده در مدرسه ژیمناستیک بودند که از بین آنها 20 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب شدند. مربی در آغاز مهارت های پرش جک پاباز، جک پاجفت و تپانچه، مهارت های تعادلی ساده، لک لک، فرشته و مهارت های غلت پاجفت، غلت پاباز و غلت یک پا را نمایش داد و سپس آزمودنی ها در پیش آزمون این مهارت ها شرکت کردند. از اجرای تمام پیش آزمون ها فیلم برداری شد و بر اساس مجموع میانگین امتیاز سه داور رسمی، آزمودنی ها به ترتیب رتبه بندی و در دو گروه ده نفره تداخل زمینه ای کم و تداخل زمینه ای زیاد قرار گرفتند. گروه تداخل کم در هر جلسه فقط یکی از مهارت های را تمرین و در آخر همان جلسه، پس آزمون اکتساب و 48 ساعت بعد در شروع جلسه بعد، پس آزمون یادداری و انتقال مهارت جلسه قبل را اجرا و تمرین مهارت بعدی را اجرا کردند. گروه تداخل زیاد هر جلسه تمام مهارت ها را برای نُه جلسه تمرین و در پایان جلسه نهم پس آزمون اکتساب و 48 ساعت بعد، پس آزمون یادداری و انتقال را اجرا کردند. امتیازات داوران از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح 5 0/0 تحلیل شد. نتایج نشان داد در هر سه مهارت تعادل، پرش و غلت، بین دو گروه تمرین مسدود و تصادفی، تفاوت معنادار بود ( P<0.05 ). نتایج، برتری تمرین تصادفی را در دامنه سنی سه تا شش سال در ژیمناستیک تأیید و بر تأثیر نوع مهارت در تداخل زمینه ای تأکید داشت.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد اجتماعی و شناختی کودکان نه تا 12 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت و بدین منظور، 40 نفر از دانش آموزان پسر نه تا 12 ساله از مدارس ابتدایی مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش نامه دی. سی. دی. کیو و آزمون ام. اَی. بی. سی2 و مصاحبه بالینی و تأیید روان پزشک صورت گرفت. شرکت کنندگان به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه ها ، تمرینات منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون های ام. اَی. بی. سی2 ، وایلند و آدمک گودیناف ارزیابی شدند و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا داری دارد ( P<0.05 ) ؛ اما بر عملکرد اجتماعی کودکان تأثیر معناداری ندارد ( P<0.05 ). بنابراین، برنامه های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان دی. سی. دی کمک می کند.