مهدی رافعی بروجنی

هدف این پژوهش تعیین تاثیر ترکیب تصویرسازی حرکتی و مشاهده عمل بر یادداری و انتقال مهارت سرویس بلند بدمینتون در رده های سنی مختلف با تاکید بر نقش نورون های آینه ای بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس-آزمون با گروه کنترل بود. سی نفر خانم سالم در گروه های سنی نوجوانان (2/2 ± 13 سال)، بزرگسالان (6/3 ± 34 سال) و سالمندان (4/1 ± 63 سال) به صورت دردسترس انتخاب و در گروه های ده نفری قرار گرفتند. تست سرویس بلند بدمینتون اسکات و فاکس در پیش آزمون اجرا و سپس فعالیت نورون های آینه ای در سه ناحیه C3، C4 و CZ در حالت پایه و در حین ترکیب تصویرسازی و مشاهده عمل توسط دستگاه الکتروانسفالوگرافی ثبت شد. شرکت کنندگان هر جلسه سه بار یک ویدئو از اجرای صحیح حرکت که حاوی شش تکرار بود مشاهده می کردند درحالی که همزمان به شیوه پتلپ تصویرسازی انجام می-دادند. این مداخله سه روز در هفته در طول شش هفته اجرا شد. پس از سه روز بی تمرینی آزمون یادداری و یک روز پس از آن، در آزمون انتقال شرکت کردند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس مختلط و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته های تحقیق نشان داد همه گروه ها به طور معنی داری پیشرفت کردند اما بین یادداری و انتقال سرویس بلند بدمینتون و فعالیت نورون های آینه ای در ترکیب تصویرسازی حرکتی و مشاهده عمل در نوجوانان، بزرگسالان وسالمندان تفاوت معنی دار وجود نداشت. درنتیجه سن تاثیر معنی دار در استفاده ترکیب تصویرسازی حرکتی و مشاهده عمل بر یادگیری سرویس بلند بدمینتون نداشته و همه گروه ها نسبت به پیش آزمون در مرحله یادداری و انتقال پیشرفت کرده اند.

مقدمه و هدف: تحلیل کینماتیک اجرای ورزشکاران نخبه یک روش مهم در تعیین پارامترهای موثر بر اجراهای ورزشی است. هدف از این پژوهش مقایسه ویژگی های کینماتیکی اندام فوقانی بازیکنان نوجوان و بزرگسال در شوت سه گام هندبال بود. روش شناسی: تعداد نه هندبالیست بزرگسال نخبه شاغل در لیگ برتر کشور (سن 69/2±55/23 سال) و ده هندبالیست نوجوان عضو باشگاه های لیگ برتری کشور (سن 69/0±4/16 سال) در این پژوهش شرکت کردند. تصاویر مربوط به اجرای مرحله ی نهایی شوت به صورت سه بعدی ثبت شد و در نرم افزار متلب تحلیل و اطلاعات مربوط به موقعیت زاویه ای، سرعت زاویه ای و بیشینه ی سرعت زاویه ای و موقعیت مربوط به آن برای مفاصل اندام فوقانی ورزشکاران شامل مچ، آرنج و شانه به دست آمد. تحلیل آماری از طریق آزمون تی مستقل در سطح معنی داری (05/0≥p) انجام شد. یافته ها: در موقعیت زاویه ای باز شدن مفصل آرنج در بیشینه سرعت زاویه ای و سرعت خطی توپ در لحظه رهایی تفاوت بین دو گروه معنی دار بود. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد عواملی غیر از ویژگیهای کینماتیک مثل ویژگیهای آنتروپومتری همزمان با عامل قدرت عضلات ورزشکاران بزرگسال در رسیدن به سرعت بیشینه در رهایی توپ، کمک کننده می باشد.

مقدمه: شواهد نشان می دهد که بین لکنت و ضعف در کنترل توجه رابطه مستقیمی وجود دارد و اختلال در تنظیم توجه ممکن است خطر ابتلا به لکنت مزمن را افزایش دهد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرینات پینگ پنگ با رویکرد شناختی بر توجه و شدت لکنت کودکان مبتلا به اختلال لکنت رشدی بود. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن مورد _ منفرد از نوع A-B-A-B بود. دو پسر و یک دختر مبتلا به اختلال لکنت با دامنه سنی 6 تا 7 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. مداخله شامل 24 جلسه تمرینات پینگ پنگ با هدف بهبود توجه انتخابی بود. توجه انتخابی و شدت لکنت به ترتیب توسط آزمون استروپ و مقیاس ارزیابی شدت لکنت ارزیابی شدند. در خط پایه متغیرهای مورد نظر توسط آزمون های استروپ و شدت لکنت اندازه گیری شد ( A ). مداخله شامل 16 جلسه تمرینات پینگ پنگ بود و پس از هر جلسه متغیرها اندازه گیری شد ( B ). در خط پایه دوم به مدت یک ماه مداخله متوقف شده و تنها آزمون های استروپ و شدت لکنت از کودکان گرفته شد ( A ' ). سپس مداخله که شامل 8 جلسه تمرینات پینگ پنگ بود ادامه یافت و اندازه گیری ها جهت اطمینان از تأثیر مداخله ثبت گردید ( B ' ). یافته ها: پس از تحلیل داده ها، نمودارها نشان داد که تمرینات پینگ پنگ بر توجه انتخابی و شدت لکنت کودکان اثربخش بود. نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد بتوان از تمرینات پینگ پنگ به عنوان یک روش تمرینی بدنی و ذهنی برای بهبود توجه و شدت لکنت در کودکان مبتلا به اختلال لکنت رشدی استفاده نمود.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره تمرین منتخب روی سطح نرم و سخت بر تعادل ایستا در کودکان با اختلال طیف اتیسم انجام شد. بیست کودک با اختلال طیف اتیسم (سن 81/2 ± 5/7 سال) به صورت دردسترس از میان کودکان با اختلال طیف اتیسم مراجعه کننده به مرکز اتیسم اردیبهشت اصفهان انتخاب شدند. سپس از نظر سن، جنس، قد، وزن و شاخص اتیسم همتا شدند و در دو گروه ده نفری تمرین روی سطح نرم و تمرین روی سطح سخت تقسیم شدند. آن ها به مدت 24 جلسه (سه بار در هفته) در یک دوره تمرینات منتخب تعادلی شرکت کردند . تعادل ایستای این کودکان در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از جابه جایی مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی و داخلی-جانبی در هنگام ایستادن روی دستگاه فوت اسکن در مدت زمان 18 ثانیه ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس مختلط 2 × 2 استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو گروه پس از این مداخله بهبود معناداری را در وضعیت تعادل ایستا با چشم باز نشان دادند، اما تعادل ایستا با حالت های چشم باز و چشم بسته در دو گروه تمرین روی سطح نرم و سطح سخت در هر دو مؤلفه تعادل تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت؛ بنابراین باید گفت تمرین در سطوح مختلف از نظر میزان پایداری با تقویت سیستم حس عمقی موجب بهبود تعادل کودکان با اختلال طیف اتیسم می شود.

ازبین شیوه های مختلف رقابت، مطالعات متعددی آثار نسبی رقابت فردی و گروهی را بر تکالیف شناختی، بهبود تصمیم گیری و اجرای مهارت های ورزشی بررسی کرده اند؛ باوجوداین، آثار انواع مختلف رقابت بر یادگیری مهارت های ورزشی بررسی نشده است. هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر، مقایسه آثار رقابت فردی و گروهی بر اکتساب و یادداری سرویس چکشی والیبال بود. تعداد 40 دانش آموز دوره متوسطه دوم (18-16 سال) که تجربه ای در این مهارت نداشتند، به صورت دردسترس انتخاب شدند. با توجه به نمرات پیش آزمون، شرکت کنندگان به دو محیط رقابت فردی و گروهی تقسیم شدند. شرکت کنندگان هر دو گروه تکلیف را در 10 جلسه تمرین کردند. پیش آزمون قبل از مداخله، آزمون های اکتساب در مرحله اکتساب و آزمون های یادداری فوری و تأخیری بعد از مداخله اجرا شدند. برای اندازه گیری اجرای شرکت کنندگان از آزمون سرویس والیبال ایفرد (1984) استفاده شد. برای تحلیل داده ها، آزمون تی نمونه های مستقل و آزمون تحلیل واریانس با تکرار سنجش در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب بین گروه های موردمطالعه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در مرحله یادداری، میانگین امتیازهای گروه رقابت گروهی به طور معناداری بهتر از گروه رقابت فردی بود. بنابر نتایج پژوهش می توان اذعان کرد که یادگیری سرویس چکشی والیبال در محیط رقابت گروهی نسبت به رقابت فردی بهتر است. معلمان و مربیان می توانند برای استفاده از نوع رقابت در محیط تمرین برای آموزش سرویس والیبال به دانش آموزان نوجوان، به یافته های این پژوهش توجه نمایند

هدف از انجام این پژوهش، تعیین تأثیر جفت شدگی ویژگی شخصیتی رقابت جویی و غیررقابت جویی و محیط تمرینی در تمرین مشاهده ای بر اکتساب، یادداری و انتقال پرتاب دارت بود. تعداد 60 دانش آموز دختر مقطع متوسطه با دامنه سنی 12 تا 15 سال به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و براساس امتیاز کسب شده از پرسش نامه سوگیری ورزشی گیل و دیتر (1988) در چهار گروه رقابت جو و غیررقابت جو با تمرین مشاهده ای محیط رقابتی و نیز رقابت جو و غیررقابت جو با تمرین مشاهده ای محیط غیر رقابتی قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، آزمودنی ها به مدت چهار هفته، هر هفته دو جلسه و در هرجلسه دو بار به مشاهده محیط های موردنظر پرداختند. بلافاصله پس از اتمام دوره تمرین، از هر چهار گروه آزمون یادداری فوری و یک هفته پس از آن، آزمون یادداری تأخیری و انتقال گرفته شد. داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند . نتایج نشان داد که در مرحله یادداری و انتقال، در محیط رقابتی و غیررقابتی تفاوت معناداری بین ورزشکاران گروه رقابت جو و غیررقابت جو وجود داشت و میانگین امتیاز پرتاب دارت در آزمودنی های با ویژگی شخصیتی همسان با محیط بیشتر بود. براساس دیدگاه تعاملی، وقتی سطح رقابت جویی افراد با سطح رقابت محیط تمرین در تعامل مثبت و صحیحی قرار می گیرد، بهترین سطح عملکرد را از خود نشان می دهند.

هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی بر زمان واکنش ساده و سه انتخابی و بخش پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و انتخابی بود. 26 دانشجوی دختر غیرورزشکار (سن 2/1 ± 23/21 سال ) بر اساس نمرات پرسش نامه وضوح تصویرسازی حرکتی-2 به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه سیزده نفری تمرین تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی زمان واکنش سه انتخابی قرار گرفتند. زمان واکنش ساده و انتخابی آزمودنی ها در پیش آزمون و پس از 10 جلسه تمرینِ ده تکراره، اندازه گیری شد. از دستگاه محقق ساخته زمان واکنش استفاده شد که قابلیت هم زمان شدن با دستگاه الکترومیوگرافی را داشت و زمان واکنش ساده و انتخابی را اندازه گیری می کرد. روایی و پایایی این دستگاه قابل قبول بود. در پس آزمون، علاوه بر ثبت زمان واکنش، بخش پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش در هر دو موقعیت ساده و انتخابی با استفاده از الکترومیوگرافی ثبت شد. به منظور تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس مختلط دودردو و آزمون تی مستقل ( P ≤0.05 ) در نرم افزار اس پی اس اس23 استفاده شد. کاهش مدت زمان واکنش ساده ( 0.004 = P ) و انتخابی ( 0.001 = P ) هر دو گروه معنادار بود. همچنین بین دو نوع تمرین در کاهش زمان واکنش ساده تفاوت معناداری وجود داشت ( 0.045 = P ) اما بین بخش پیش حرکتی و حرکتی تفاوت معناداری در دو گروه با تکلیف زمان واکنش ساده و انتخابی وجود نداشت. به نظر می رسد تمرین تصویرسازی ذهنی پتلپ و تمرین بدنی، با حل مسائل شناختی و کاهش زمان پردازش اطلاعات موجب کاهش زمان واکنش می شود.

هدف از این پژوهش بررسی امکان استفاده از کاهش خطاهای مرحله تمرین برای تسهیل فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان بود. تعداد 30 دانش آموز (میانگین سن = ۳۲/۱ ±۳۳/۱۱سال) با دید بسته، کیسه های نخود را با ترتیب از فاصله های نزدیک به دور یا دور به نزدیک پرتاب کردند. گروه نزدیک به دور مرحله اکتساب را از مسافت 2 متری هدف آغاز کرد. سپس تکلیف را از فاصله های 3، 4، و 5 متری تمرین کردند. گروه دور به نزدیک مرحله تمرین را از مسافت 5 متری آغاز کرد و سپس به ترتیب به 4، 3، و 2 متر رفت. آزمون های تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه تأخیری از  5/3 متری هدف گرفته شد. در مرحله اکتساب، نسبت خطاهای گروه نزدیک به دور (کَم خطا) از گروه دور به نزدیک (پُرخطا) به میزان معناداری کمتر بود. در آزمون تکلیف منفرد، تفاوت بین گروهی معنا دار پیدا نشد. یافته ها همچنین نشان داد گروه کم خطا، در شرایط تکلیف دوگانه تکلیف را با خطای کمتری نسبت به گروه پرخطا انجام داد. نتیجه گیری شد که خطاهای کمتر هنگام تمرین یک مهارت حرکتی می تواند استفاده از فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان را تسهیل کند.

برای ایجاد محیط های یادگیری کارآمدتر، نقش یادگیرنده و تأثیر او بر فرایند یادگیری باید مدنظر قرار گیرد. هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین نحوه اثرگذاری تمرین خودکنترل بر اجرا و یادگیری الگوهای حرکتی بود. درمجموع60 دانشجوی کارشناسی دختر (میانگین سن: 73/20 سال، انحراف استاندارد: 98/2) به روش تصادفی در چهار گروه با نظم تمرین خودکنترل یا سه گروه جفت شده با گروه خودکنترل جایگزین شدند. در مرحله اکتساب به گروه خودکنترل گفته شد پیش از تمرین هر کوشش می توانند هر یک از سه الگوی حرکتی را که می خواهند انتخاب کنند. برنامه تمرین هر عضو گروه خودکنترل مبنایی شد برای برنامه ریزی تمرین از پیش تعیین شده شرکت کنندگان متناظر در گروه های کنترل جفت شده. گروه های کنترل جفت شده تکالیف را با تغییرپذیری زیاد، کم، یا بدون تغییرپذیری (گروه جفت شده کلاسیک) تمرین کردند. نتایج نشان داد گروه خودکنترل هم در مرحله اکتساب و هم در آزمون های یادداری تکالیف را سریع تر از دیگر گروه های کنترل جفت شده اجرا کرد. یافته ها بیانگر این است که اگر در تمرین چند مهارت حرکتی به فراگیر اجازه انتخاب داده شود، آثار تسهیل کننده ای در اجرا و یادگیری حرکتی دارد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر هشت هفته تمرین یوگا بر اضطراب والدین و کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی بود. شرکت کنندگان در این پژوهش 20 کودک مبتلا به بیش فعالی/ نقص توجه در رده سنی 6 الی 11 سال و 40 نفر از والدین آن ها بودند که پس از یکسان سازی براساس متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال بیش فعالی/ نقص توجه در کودکان در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. پدران و مادران گروه تجربی به صورت جداگانه توسط یک مربی یوگا به مدت هشت هفته (دو روز در هفته و طی 16 جلسه) تحت آموزش تکنیک های یوگا قرار گرفتند. اضطراب کودکان و والدین، پیش و پس از مداخله با استفاده از پرسش نامه آخن باخ برای کودکان و اضطراب کتل برای والدین اندازه گیری گردید. به منظور تحلیل داده ها نیز از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط دو عاملی استفاده گشت. نتایج نشان می دهد که تمرین یوگا توسط والدین کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی منجر به کاهش معنادار اضطراب کودکان و مادران شده است؛ اما در اضطراب پدران تغییری مشاهده نمی شود. بر مبنای یافته ها می توان گفت که یوگا می تواند به عنوان یک متغیر واسطه ای برای کاهش اضطراب کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی به کار رود.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین ت أثیر تمرین بدنی و مشاهده ای بر ویژگی های الکترومیوگرافیک عضلات فعال منتخب در اجرای سرویس بلند بدمینتون می باشد. بدین منظور، 30 نفر از دانشجویان دختر در رشته های غیر تربیت بدنی (با میانگین سنی 93/0±80/20 سال) پس از پیش آزمون و به صورت تصادفی در سه گروه ده نفری تمرین بدنی، مشاهده ای و ترکیبی جای گرفتند. شایان ذکر است که حین انجام سرویس بلند بدمینتون در پیش آزمون، از عضلات دوسر، سه سربازویی و قسمت میانی دلتوئید، الکترومیوگرافی سطحی انجام شد. همچنین، هنگام مشاهده در گروه تمرین مشاهده ای و پس از چهار جلسه تمرین، از آزمودنی های تمام گروه ها(مشابه با پیش آزمون) تست الکترومیوگرافی به عمل آمد. از آزمون آماری تحلیل واریانس مختلط سه در دونیز جهت تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها نشان می دهد که زمان فعالیت، میانگین و اوج فعالیت نرمال سازی شده در عضلات دوسربازویی و دلتوئید در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تغییر معنا داری داشته است . همچنین، از دیدگاه عصب فیزیولوژیک، مشاهده فعالیت فرد دیگر، مکانیسمی آینه ای را فعال می کند و تحریک زیر بیشینه عمل ادراک شده، منجر به تسهیل حرکتی برای رفتار تقلیدی می شود.

هدف تحقیق حاضر مقایسه الگوی فعالیت الکتریکی عضلات اصلی درگیر در شوت سهگام هندبال بین دو گروه سنی نوجوانان و بزرگسالان بود. ده 23 سال( در این تحقیق مشارکت کردند. /55 2±/ 16 سال( و ده هندبالیست بزرگسال ) 69 /0±4/ هندبالیست نوجوان نخبه حاضر در لیگ باشگاههای کشور ) 69 آزمودنیها حرکت سهگام هندبال را مشابه با موقعیت مسابقه انجام دادند و فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازویی، سهسر بازویی، سینهای بزرگ و سهقسمت قدامی، میانی و خلفی عضله دلتوئید با استفاده از الکترومیوگرافی سطحی ثبت شد. پارامترهای مربوط به الگوی فعالیت الکتریکی عضلات شامل دادهها استخراج شد. )RMS( زمان، اوج و دامنه فعالیت و توالی انقباض از ریشه دوم مجذور میانگین نشان داد بین زمان، اوج و دامنه فعالیت الکتریکی عضلات در این دو گروه تفاوت معنیداری )P≥ 0/ استودنت برای دو گروه مستقل ) 05 t نتایج آماری وجود ندارد. درباب توالی انقباض هم هیچ الگوی مشابهی بین نوجوانان و بزرگسالان یافت نشد. به نظر میرسد که عواملی مثل تجربه زیاد ورزشکاران نوجوان، بهرهبرداری بهتر از عضلات و نزدیکبودن آنها به دوره نهایی بلوغ باعث فقدان تفاوت بین نوجوانان و بزرگسالان شده است

هدف اصلی از پژوهش حاضر تعیین تأثیر آموزش مهارت های سب سواری بر تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بود. شرکت کنندگان شامل 25 نفر از کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در رده سنی 5 – 16سال بودند که پس از یکسان سازی با توجه به متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال در نشانگان اتیسم در دو گروه تجربی (n= 11) و کنترل (n= 14) قرارگرفتند. هر شرکت کننده در گروه تجربی توسط یک مربی به طور انفرادی به مدت هشت هفته (چهار روز در هفته) تحت تمرین اسب سواری قرار گرفت. تغییرات در شدت اختلال در تعاملات اجتماعی از طریق مقیاس رتبه بندی اتیسم گیلیام- ویرایش دوم در پیش آزمون و دو روز پس از اتمام مرحله ی آموزشی در پس آزمون مورد اندازه گیری قرارگرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط دو عاملی و آزمون های تعقیبی مربوطه استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های اسب سواری منجر به کاهش معنی دار در شدت بروز اختلالات در تعاملات اجتماعی در گروه تجربی شد. با این حال، افراد شرکت کننده در گروه کنترل تغییر معنی داری در این نشانگان اتیسم در طول دوره آزمایشی نشان ندادند. یافته ی پژوهش حاضر مشخص ساخت که مداخله آموزش مهارت های اسب سواری منجر بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم می شود.

پژوهش حاضر با هدف مقایسة میانگین های خطرپذیری در برابر سیگار، مواد مخدر و الکل بین افراد عضو و غیرعضو در تیم ورزشی و بررسی نقش برخی متغیرهای مرتبط با ورزش بر خطرپذیری انجام گرفت. 406 دانش آموز شامل 271 پسر و 135 دختر مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (1) را تکمیل کردند. علاوه بر این، پرسشنامه ای که در آن نوع ورزش، مدت زمان عضویت در تیم ورزشی، سطح رقابتی مسابقات، شرکت در اردوی ورزشی، میزان فعالیت ورزشی گنجانده شده بود، مورد سؤال قرار گرفت. نتایج نشان داد که عضویت در تیم ورزشی بر گرایش به الکل تأثیر معنیداری دارد. اگرچه میانگین گرایش به مواد مخدر در اعضای تیم های ورزشی بیشتر از غیر عضو است. اما این تفاوت از نظر آماری معنیدار نبود. تفاوت میانگین های خطرپذیری الکل و مواد مخدر بین سطوح استانی و بالاتر و مدارس معنیدار بود. نوجوانانی که دو تا سه سال سابقة ورزش تیمی داشتند. نسبت به کسانی که سابقة کمتر یا بیشتری داشتند، بیشتر در معرض خطر مصرف مواد مخدر و الکل بودند. میانگین خطرپذیری مواد مخدر و الکل در بین کسانی که سه جلسه و بیشتر در هفته به ورزش تیمی میپرداختند. از کسانی که کمتر ورزش میکردند بالاتر بود. تفاوت میانگین های خطرپذیری سوءمصرف در بین اعضای ورزش های انفرادی نسبت به ورزش های گروهی معنیدار بود. ورزشکارانی که سابقة حضور در اردوهای ورزشی را داشتند در خطرپذیری مواد مخدر و الکل به طور معنیداری میانگین بالاتری نسبت به دیگران به دست آوردند. در تبیین سطوح بالاتر میزان خطرپذیری در میان اعضای تیم ورزشی میتوان به عواملی چون دوگانگی و دشواری قرار گرفتن در دو نقش دانش آموز و ورزشکار، شرایط اردویی، نبود کنترل کافی بر رفتار اعضای تیم به جز در زمان بازی، هنجارهای گروهی همسالان، فشار هنجاری برای تطبیق با انواع انتظارهای گروه / تیم، علمی و حرفه ای نبودن تشکل های ورزش دانش آموزی در ایران و تأثیر همزمان ویژگیهای شخصیتی چون نوجویی و هیجان طلبی بر تمایل به ورزش و رفتارهای پرخطر اشاره کرد.