رفتار حرکتی

نوروپاتی محیطی مهمترین عامل مستعدکننده بروز ضایعات پا و قطع عضو در دیابت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ایروبیک در آب و خشکی بر تحریک پذیری حسی کف دست و کف پای بیماران دیابتی نوع دو بود. 24 شرکت کننده بصورت تصادفی در سه گروه هشت نفری (کنترل، ایروبیک در خشکی و ایروبیک در آب) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی در12 هفته و مجموع 24 جلسه تمرین 60 دقیقه ای، بصورت پیشرونده انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی شاخص های تحریکی نقاط مشخص کف دست و کف پای بیماران بوسیله دستگاه نروتزیومتر اندازه گیری و ثبت شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون مانکوا و تی وابسته استفاده شد. نتایج آزمون مانکوا برای مقایسه-های بین گروهی در پس آزمون، اختلاف معنی داری در هیچ یک از متغیرهای تحریک پذیری در کف پا و دست بین گروه ها نشان نداد (05/0≤P). نتایج مقایسه های درون گروهی با استفاده از آزمون تی وابسته نشان داد تمرینات ایروبیک در آب تأثیر معنی داری در نمرات تحریک پذیری حسی کف دست و کف پای بیماران دیابتی دارد (05/0≥P). با این وجود، این تأثیر معنی دار فقط در نمرات کف پای گروه تمرین ایروبیک در خشکی دیده شد (05/0≥P)؛ هم چنین گروه کنترل تفاوت معنی داری در هیچ یک از متغیرها از پیش تا پس آزمون نشان نداد (05/0≤P). بنابراین، تمرینات ایروبیک در آب به علت ایجاد فشارهای هیدرواستاتیک، می تواند اثرگذاری بیشتری نسبت به ایروبیک در خشکی بر روی گیرنده های عصبی پایانی کف دست و کف پای بیماران دیابتی داشته باشد.

هدف این پژوهش، مطالعه تاثیر کانون توجه بیرونی بر کینماتیک پرتاب آزاد بسکتبال بود.20 نفر از دانشجویان (دامنه سنی 2/1±21 سال، زن، بدون تجربه در بسکتبال)، به صورت در دسترس از بین دانشجویان دانشگاه شهیدبهشتی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تصویرسازی کانون توجه بیرونی دور و نزدیک تقسیم شدند. تکلیف، 20 پرتاب آزاد بسکتبال بود که در دو شرایط تصویرسازی کانون توجه بیرونی دور (توجه به حلقه) و کانون توجه بیرونی نزدیک (توجه به مسیر توپ) انجام شد. داده های کینماتیکی مفصل مچ توسط شش دوربین موشن آنالایزر ثبت شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب نشان داد که بین دو گروه تصویرسازی کانون توجه بیرونی دور و نزدیک در دامنه جابه جایی مفصل مچ، تفاوتی وجود نداشت (05/0 < p). اما دامنه جابه جایی مفصل مچ در دو گروه به طور معناداری نسبت به شرایط پیش آزمون بیشتر بود (386/0 P). با این حال دامنه جا به جایی مفصل مچ بین دو گروه در پس آزمون به طور معناداری بیشتر از پیش آزمون بود (072/0 P). نتایج این مطالعه از فرضیه عمل محدود شده وولف که بیان می کند توجه به نشانه های بیرونی و مرتبط با حرکت می تواند برای اجرا مفید باشد، اثر فاصله بهینه در کانون توجه بیرونی و نظریه درجات آزادی برنشتاین که بر رهایی درجات آزادی در طول تمرین که به اجرای موثرتر برای افراد مبتدی اشاره دارد، حمایت می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین شاخص های سلامت نوزادان و وضعیت اجتماعی-اقتصادی با رشد حرکتی و ادراک بینایی کودکان انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش را کودکان 7 تا 9 ساله شهرستان تبریز تشکیل دادند که 103 نفر بصورت تصادفی خوشه ای از سه مدرسه دولتی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی و اطلاعات مربوط به زایمان، پرسشنامه پیشینه اجتماعی-اقتصادی، آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی و آزمون نهگداشت دیداری بنتون استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه خطی نشان داد، بین متغیرهای تحصیلات مادر (001/0= P)، تحصیلات پدر (001/0= P)، مکان زندگی (03/0=P) و نوع تولد (01/0= P) با رشد حرکتی رابطه مثبت و معنی دار وجود داشت. همچنین نتایج نشان داد بین ادراک بینایی با درآمد (04/0= P) و وزن تولد (001/0= P) در کودکان، رابطه معناداری وجود داشت. علاوه براین نتایج نشان می دهد که دو متغیر تحصیلات مادر (33 درصد) و تحصیلات پدر (32 درصد) قدرت پیش بینی رشد حرکتی، و متغیر وزن تولد (46 درصد) قدرت پیش بینی ادراک بینایی کودکان را دارند. بنابراین می توان گفت شاخص های سلامت نوزادان (به جز وزن تولد) توانایی پیش بینی رشد حرکتی و ادارکی کودکان را ندارد؛ درحالیکه وضعیت اقتصادی-اجتماعی والدین (تحصیلات مادر و تحصیلات پدر) می توانند رشد حرکتی و ادراکی را پیش بینی کنند. بنابراین می توان گفت، تأکید بر نقش وضعیت اجتماعی اقتصادی در رشد حرکتی و ادارک بینایی کودکان اهمیت بسزایی دارد.

هدف: هدف از این پژوهش تاثیر مداخله آموزشی بر ویژگی های کینماتیکی راه رفتن در کودکان 3-5 سال بود. روش بررسی: بیست و چهار کودک 3-5 سال به طور تصادفی در دو گروه (گروه مداخله: 12 نفر و گروه کنترل: 12 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت شش هفته و هفته ای دو جلسه به تمرینات پرداختند. دامنه حرکتی زوایای مفاصل ران، زانو و مچ پا در صفحه ساجیتال در لحظه برخورد پاشنه با زمین و لحظه جدا شدن انگشت شست پا از زمین، قبل و پس از مداخله اندازه گیری شد. یافته ها: آزمون t همبسته نشان داد که مداخله آموزشی بر تغییر متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی در سطح 05/0=α، اثر معنا دار دارد (در گروه مداخله: در لحظه برخورد پاشنه با زمین میزان دورسی فلکشن مچ پا بعد از اجرای مداخله 5/35% افزایش یافته، فلکشن زانو 62/20% و فلکشن ران 20% کاهش یافته است. همچنین در لحظه جدا شدن شست پا از زمین میزان پلانتار فلکشن مچ پا بعد از اجرای مداخله 73/37% افزایش یافته، فلکشن زانو 74/16% کاهش یافته و اکستنشن ران 61/37% افزایش یافته است). بر اساس نتایج تحلیل واریانس یک طرفه، بین گروه تمرینی و کنترل در متغیرهای کینماتیکی راه رفتن، تفاوت معنا دار وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که یک دوره مداخله آموزشی برای تغییر الگوی کینماتیکی راه رفتن در کودکان 3-5 سال مناسب است.

هدف این پژوهش مقایسه تأثیر بازی های حرکتی هدفمند انفرادی و گروهی بر مهارت های بینایی-حرکتی دختران هشت ساله بود. به این منظور، با بکارگیری روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون چند گروهی، 40 دختر با میانگین سن 53/8 سال به صورت تصادفی در گروه های بازی انفرادی (13 نفر)، بازی گروهی (12 نفر) و کنترل (15 نفر) جای گرفتند. آزمون مهارت های بینایی- حرکتی، قبل و بعد از دوره آزمایشی (هشت هفته ای، 16 جلسه 60 دقیقه ای) و نیز یک ماه پس از اتمام مداخلات برای سنجش متغیرها استفاده شد. نتایج نشان داد که مهارت های بینایی- فضایی (001/0 > p)، مهارت های تجزیه و تحلیل بینایی (001/0 > p) و یکپارچگی بینایی- حرکتی و تثبیت چشمی (001/0 > p) در هر دو شرایط آزمایشی، از پیش آزمون به پس آزمون به طور معنادار افزایش یافت و تا آزمون پیگیری بدون تغییر ماند (05/0 > p). براساس مقایسه گروه ها در پس آزمون و آزمون پیگیری، نمره مهارت های بینایی- فضایی (01/0 > p) و یکپارچگی بینایی- حرکتی و تثبیت چشمی (01/0 > p) در شرایط بازی های انفرادی به طور معناداری بالاتر از بازی های گروهی بود، در حالی که نمره مهارت-های تجزیه و تحلیل بینایی در شرایط بازی های گروهی به طور معناداری بالاتر از بازی های انفرادی قرار داشت (05/0 > p). براساس یافته ها، بازی های انفرادی طی یک دوره هشت هفته ای در بهبود مهارت های بینایی- فضایی و یکپارچگی بینایی- حرکتی و تثبیت چشمی دختران هشت ساله اثربخش تر از بازی های گروهی و در مقابل، بازی های گروهی در بهبود مهارت-های تجزیه و تحلیل بینایی اثربخش تر از بازی های انفرادی هستند.

عوامل روانشناختی از قبیل خودگفتاری در توسعه مهارت نقش دارد. هدف این پژوهش مقایسه خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال در دانش آموزان دختر شهر کرج بود. پژوهش حاضر کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و از آزمون های پاس کاری با دیوار و پرتاب پنالتی زین در هندبال استفاده کرد. نمونه های پژوهش را 60 دانش آموز دختر مدارس متوسطه شهر کرج (13 تا 18 سال) تشکیل دادند. آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند و به-صورت تصادفی در سه گروه خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری انگیزشی و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه، مهارت های پایه را در سه بلوک، هر بلوک شامل 10 کوشش اجرا کردند. آزمودنی ها قبل از اجرای تکلیف، در گروه خودگفتاری آموزشی از عبارات "بدن صاف"، آرنج صاف" برای پرتاب و "دقت کن و یارت را ببین" برای پاس و در گروه خودگفتاری انگیزشی از عبارات "حالا" برای پاس و "محکم" برای پرتاب استفاده کردند. نتایج تحلیل واریانس درون گروهی با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال تأثیر معناداری دارد (05/0P≤) ولی بین دو گروه تجربی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P>). خودگفتاری فارغ از نوع آن با تغییر جنبه های شناختی، عاطفی و رفتاری، اثر تسهیل کننده ای بر انگیزش و به تبع آن، عملکرد دارد. بنابراین خودگفتاری می تواند با جلب توجه فراگیر به تکلیف مربوط، عناصرکلیدی الگوی مهارت را تحریک کند و موجب بهبود مهارت ها شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره برنامه تمرینی اسب درمانی بر برخی شاخص های روانشناختی و عملکرد حسی_ حرکتی در کودکان پرخاشگر بود. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و از حیث شیوه علی و مقایسه ای بود. 20 کودک پرخاشگر 4 تا 6 ساله ( به شیوه ی نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند)، شرکت کنندگان به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده و به تصادف در هر گروه 10 نفر گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل آزمون عصب‐ روانشناختی کانرز، پرسشنامه پرخاشگری در کودکان پیش دبستانی، مقیاس اضطراب کودک اسسپنس برای والدین بود. پروتکل به مدت شانزده هفته و هر هفته دو جلسه دو ساعتی انجام پذیرفت. پس از مداخله دو گروه با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مقایسه شد. یافته های پژوهش نشان داد یک دوره برنامه تمرینی اسب درمانی بر شاخص های روانشناختی و عملکرد حسی- حرکتی کودکان پرخاشگر تاثیر دارد (01/0 P <) . استفاده از پروتکل اسب درمانی بر بهبود روند درمان پرخاشگری و عوامل روانی همراه با آن از قبیل اختلال توجه و اضطراب مؤثر است (05/0 P >). بر مبنای این یافته، سطح توجه نیز پس از دوره درمان بهبود را نشان می دهد. به نظر می رسد اسب درمانی می تواند باعث بهبود توجه و کاهش پرخاشگری در کودکان شود، توصیه می شود روان درمانگران از این تمرینات در کنار سایر مداخات درمانی کودکان، جهت بهبود توجه و کاهش پرخاشگری استفاده نمایند.