رفتار حرکتی

هدف از این پژوهش بررسی تأثیرکانون توجه درونی و بیرونی بر طرح ریزی حرکتی پیش بینانه افراد مبتلا به MS بود. 30 بیمار مبتلا به MS )میانگین سنی 43/2 ±34 و EDSS 4-6 ) از انجمن ام اس تهران در این پژوهش شرکت داشتند. از تکلیف انتقال استوانه جهت طرح ریزی حرکتی پیش بینانه استفاده شد. شرکت کنندگان تحت سه شرایط کانون توجه درونی، بیرونی و بدون کانون توجه به صورت تک دستی و دوستی یکسان و متفاوت قرار گرفتند. اعمال مداخله در کانون توجه درونی متمرکز کردن حواس بر شست دست و در توجه بیرونی به استوانه چوبی ابزار بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد کانون توجه بیرونی در تکلیف دو دستی متفاوت، موجب افزایش حالت راحت پایانی نسبت به وضعیت کانون توجه درونی (001/0=P) و وضعیت بدون مداخله کانون توجه (006/0=P) شد. با این حال، در تکالیف یک دستی و دو دستی یکسان، تفاوت معنی داری بین وضعیتهای مختلف کانون توجه وجود نداشت (05/0P≥). همچنین، نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره آزمون استروپ و کارکردهای اجرایی با طرح ریزی پیش بینانه در تکالیف دو دستی و دو دستی متفاوت در تمام شرایط کانون توجهی ارتباط منفی معنی داری، وجود دارد و همچنین بین نمرات آزمون فراخنای اعداد با طرح ریزی پیش بینانه در تکالیف دو دستی و دو دستی متفاوت در تمام شرایط کانون توجهی ارتباط مثبت معنی داری، وجود دارد.

هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرین هوازی باگام شمار بر کیفیت خواب نامطلوب مادران باردار و شاخص های سلامت نوزادانشان بود. در این مطالعه کارآزمایی بالینی، با استفاده از روش نمونه گی ری دردس ترس 100 نفر از مادران دارای کیفیت خواب نامطلوب شهر دامغان انتخ اب و ب ا اس تفاده از روش تص ادفی ساده به دو گروه 50 نفری مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای جمعآوری دادهها از چک لیست ویژگی های جمعیت شناختی و ویژگی های باروری، پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ (1989) و پرسشنامه فعالیت بدنی شارکی، فرم امتیاز آپگار و پروتکل تمرینات هوازی به وسیله گام شماراستفاده شد. پروتکل تمرینی گروه مداخله شامل گرم کردن و به دنبال آن ورزش هوازی با گام شمار به مدت حداقل 30 تا 45 دقیقه، 3 روز در هفته برای مدت 12 هفته بود؛ درحالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای نبوده و مراقبت های روتین بارداری را دریاف ت نمودن د. داده ها بااستفاده از آزمون استنباطی مجذور کای، تحلیل واریانس بااندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس چند متغیره، نرم افزارSPSS (نسخه 24)، در سطح معنی داری P≤0.05 مورد ارزیابی قرار گرفت.

هدف از مطالعه حاضر، ارائه یک مفهوم و نظریه جدید با عنوان "وابستگی (دلبستگی) حرکتی" برای گسترش بهتر ورزش بین مردم دنیا می باشد. به خاطر مزیت های روحی، جسمانی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ورزش، قبلاً مفاهیمی چون تربیت بدنی، ورزش، بازی و سواد جسمانی ابداع شدند با این حال، این مفاهیم و راهکارهای آن نتوانسته اند، به اندازه کافی، به گسترش حرکت بین مردم کمک نماید. حلقه گمشده ای آن "سائق درونی" است. مفاهیم قبلی برای گسترش ورزش بین افراد، متکی به محرک های بیرونی است در حالی که بهتر است نگاه ها از محرک های محیطی به سائق های درونی معطوف شود. بهتر است انسان به انجام فعالیت های ورزشی دلبسته شود تا با اصرار درونی این فعالیت ها را در طول عمر پیگیری نمایند. مغز انسان، به خصوص در دوران کودکی، به محیط اطراف خود عادت می کند و در طول عمر به دنبال قرار گرفتن در چنین محیطی است. این عادت به تغییرات نوروترانسمیتری نسبت داده شده است. مطابق با مفهوم "وابستگی حرکتی" در صورتی که محیط رشد کودکان غنی از ورزش های مختلف باشند و کودکان ملزم به اجرای این فعالیت ها به مدت طولانی شوند، مغز آن ها به چنین محیطی عادت می کند طوری که آن ها گرایش پیدا می کنند تا در طول عمر به صورت مستمر به انجام فعالیت های حرکتی و ورزش بپردازند. در مقاله حاضر، ساز و کارهای نوروفیزیولوژیک عادت دادن مغز انسان به ورزش در سایه مفهوم وابستگی حرکتی ارائه خواهد شد و سپس از طریق دیدگاه نوروساینس حرکتی و با در نظر گرفتن مدل نوروترانسمیتری رفتارهای انسان مورد بحث قرار خواهد گرفت.

با وجود آگاهی و علاقه مندی افراد برای ارتقاء فعالیت بدنی در مدارس به قدر شایسته به آن پرداخته نمی شود. یکی از راه های انجام این کار، توجه به فضای انگیزشی و لذت بردن از کلاس های تربیت بدنی و فعالیت بدنی است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین انگیزش حرکتی و لذت فعالیت بدنی کودکان انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان دختر 9 الی 12 ساله شهرستان خوی است. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری شده و با استفاده از معادلات ساختاری به کمک نرم افزار Smart PLS مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان داد که عامل فعالیت، عامل انگیزش و عامل سازگاری بر لذت فعالیت بدنی در کودکان، تأثیر مثبت دارند. بر این اساس علت عدم فعال بودن برخی از کودکان ناشی از لذت نبردن از فعالیت های بدنی است. نتایج پژوهش می تواند در برنامه ریزی مدرسین، مربیان، والدین و ... که با این گروه از کودکان سروکار دارند، برای مقابله با بی میلی در ورزش و نداشتن رفتاری پایدار و مقاوم برای مشارکت در فعالیت های بدنی مورد توجه قرار گیرد، چرا که با تمرین و چیرگی بر مهارت ها، اعتمادبه نفس دانش آموزان افزایش می یابد و شرکت در تمرینات نیز برای آن ها لذت بخش تر می شود. از این رو، این احتمال وجود دارد که در فعالیت های آتی نیز مشارکت بیشتری داشته باشند.

اختلال در نوشتن از مهم ترین ناتوانایی های یادگیری است که ممکن است بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان موثر باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر اضافه شدن یک برنامه حرکتی منتخب به روش آموزش چند حسی فرنالد بر وضعیت دست خط دانش آموزان نارسانویس دوره ابتدایی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان نارسانویس دارای هوش بهنجار مقطع ابتدایی منطقه 15 شهر تهران بود. تعداد 45 دانش آموز با میانگین سنی 8.4 سال به صورت در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی آموزش با روش فرنالد و روش ترکیبی و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. مداخلات در هر یک از گروه های تجربی به مدت 5 هفته 3 جلسه ای و هر جلسه 45 دقیقه اجرا شد. جهت جمع آوری اطلاعات از چک لیست نارسانویسی و آزمون هوش کتل استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس آمیختهاستفاده شد. نتایج نشان داد در هر یک از گروه های تجربی امتیازات نارسانویسی در پس آزمون به طور معنی داری کمتر از پیش آزمون بود. پس از مداخله امتیازات نارسانویسی گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین روش آموزشی ترکیبی منجر به کاهش بیشتر امتیازات نارسانویسی نسبت به روش آموزشی فرنالد شد. نتایج نشان داد غنی کردن محیط آموزش با فعالیت های حرکتی می تواند بر نحوه نوشتن دانش آموران تاثیرگذار باشد لذا پیشنهاد می گردد از روش های ترکیبی برای بهبود دست خط دانش آموزان نارسا نویس استفاده شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ارائه یک جلسه تمرین هوازی در فواصل تمرین آسایی متفاوت بر تحکیم حافظه حرکتی پنهان دختران در سیکل قاعدگی متفاوت بود. 48 دانشجو دختر (به صورت تصادفی در چهار گروه (انجام تمرین هوازی در فواصل 20 دقیقه بعد از اکتساب، 24 ساعت بعد از اکتساب، یک هفته بعد از اکتساب و گروه کنترل) تقسیم شدند. تمامی شرکت کنندگان در اولین روز چرخه قاعدگی خود در جلسه اکتساب، تکلیف زمان واکنش زنجیره ای متناوب را در 25 بلوک 88 کوششی (5ایپوک) با فواصل استراحت 20 ثانیه بین بلوک ها انجام دادند. پس از آن گروه های آزمایش 20 دقیقه (گروه اول)، 24 ساعت (گروه دوم) و یک هفته (گروه سوم) بعد از اکتساب، پنج دور تمرین هوازی دایره ای را اجرا کردند. بین هر دور از تمرینات هوازی شرکت کنندگان به مدت دو دقیقه استراحت بود. سه آزمون یادداری در روزهای هشتم چرخه قاعدگی (فاز فولیکولار میانی)، 21ام چرخه قاعدگی (فاز لوتئال میانی) و روز اول چرخه قاعدگی بعدی (فاز فولیکولار اولیه) برای چهار گروه انجام شد. نتایج نشان داد هر چهار گروه ها در سه آزمون یادداری عملکرد بهتری نسبت به ایپوک پنجم جلسه اکتساب داشتند (p=0/001). تحکیم حافظه دختران به طور معنادار در فاز لوتئال میانی نسبت به فاز فولیکولار اولیه و میانی بالاتر بود و گروه دریافت کننده تمرین هوازی بعد از 20 دقیقه بهترین عملکرد را داشت. ارائه تمرین هوازی در فواصل 20 دقیقه و در فاز لوتئال میانی بهترین زمان برای تحکیم حافظه حرکتی پنهان می باشد.