رفتار حرکتی

در حیطه مهارت های حرکتی و ورزشی، اثر تحریک جریان مستقیم جمجمه ای (tDCS) در جنبه های توصیفی و آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است و لازم است اثر این شیوه مداخله بر مهارت های واقعی ورزشی مورد مطالعه قرار گیرد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر tDCS آندی بر اجرای مهارت پرتاب آزاد در بسکتبالیست های ماهر بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، مداخله، پس آزمون و پیگیری است. شرکت کنندگان 26 نفر بسکتبالیست پسر ماهر بودند که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و شم تقسیم شدند و به تعداد سه جلسه در سه روز متوالی تحت مداخله قرار گرفتند. هردو گروه، ابتدا الگوی نورانی مهارت پرتاب آزاد بسکتبال مربوط به دو بازیکن تیم ملی را مشاهده می کردند. سپس گروه تجربی به مدت 20 دقیقه تحت tDCS از روی جمجمه بر قشر پیش حرکتی قرار گرفتند و گروه شم تحریک ساختگی دریافت نمودند. پس از مداخله، شرکت کنندگان هر دو گروه به اجرای مهارت ملاک پرداختند. پس آزمون و پیگیری به ترتیب پس از یک و هفت روز پس از مداخله گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس مختلط دو عاملی، t مستقل و t همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که tDCS تفاوت اجرای بین گروهی در مرحله مداخله را نشان نداد اما در مرحله آزمون باعث بهبود اجرای مهارت در گروه تجربی در برابر گروه شم شد. یافته های ما نشان می دهد که tDCS ممکن است به عنوان مداخله مفید برای بهبود اجرای مهارت پرتاب آزاد در بسکتبال مورد توجه قرار گیرد.

پژوهش حاضر با بررسی تاثیر تمرینات هوازی، واقعیت مجازی و تکالیف دوگانه بر عملکرد حرکتی و افسردگی بیماران ام اس افسرده انجام شد. 48 زن مبتلا به ام اس با میانگین سنی 21/8 ±13/42 در این تحقیق شرکت کرده و به صورت تصادفی به سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته و هر هفته دو جلسه به تمرینات هوازی پرداختند و گروه واقعیت مجازی در محیط مجازی و گروه تکالیف دوگانه به صورت همزمان با استفاده از تمرین هوازی و واقعیت مجازی تحت مداخله قرار گرفتند. گروه کنترل نیز فعالیت های روزمره خود را ادامه داد. از پرسشنامه افسردگی بک، تست تعادل رسیدن عملکردی و ده متر راه رفتن در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. نتایج آزمون t زوجی نشان داد راه رفتن، تعادل و افسردگی در گروه های تمرین از پیش آزمون تا پس آزمون بهبود معنی داری یافت (05/0≥P). برای مقایسه راه رفتن و تعادل در گروه های تحقیق از آزمون کوواریانس استفاده شد و نتایج نشان داد که بین نمرات پس آزمون راه رفتن، تعادل و افسردگی در گروه های تحقیق تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0≥P). نتایج آزمون بونفرونی نیز نشان داد که در متغیر راه رفتن، تعادل و افسردگی بین گروه تکالیف دوگانه با گروه هوازی و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0≥P). در نهایت نتایج تأیید می کند که تکالیف دوگانه بیشتر از تمرینات هوازی و واقعیت مجازی منجر به بهبود تعادل و راه رفتن و افسردگی زنان ام. اس. افسرده می شود و این تمرینات می تواند مداخله مناسبی برای بهبود عملکرد حرکتی و افسردگی این افراد باشد.

راهبردهای یادگیری شامل دو دسته کلی راهبردهای شناختی و راهبردهای فراشناختی می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر راهبردهای فراشناختی و بازی در خانه (بسته پیشنهادی یونیسف) بر یادگیری مهارت های حرکتی بنیادی کودکان 5 تا 8 سال در همه گیری بیماری کرونا انجام گرفت. این پژوهش از نوع مداخله ای نیمه تجربی و از نظر طرح تحقیق، پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان 84 کودک ساکن قم بودند که بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در 6 گروه قرار گرفتند. گروه تمرین یونیسف، گروه تمرین یونیسف همراه با راهبردهای فراشناختی و گروه کنترل (در دو گروه سنی 6-5 سال و 8-7 سال). از آزمون ریون و نیویورک برای غربالگری شناختی و جسمانی استفاده گردید. از تمامی شرکت کنندگان پیش آزمون ارزیابی حرکتی کودکان- ویرایش دوم گرفته شد. مداخله شامل 18 جلسه انجام بازی های 4 گانه پیشنهادی یونیسف بود. گروه یونیسف پلاس این تمرینات را همراه با مصاحبه نیمه ساختار یافته ای که جهت تحریک فراشناخت بود، انجام می دادند. نتایج پس آزمون با روش تحلیل واریانس مرکب و آنکووا نشان داد که تمرینات یونیسف و یونیسف پلاس باعث بهبود مهارت های حرکتی بنیادی کودکان می شوند؛ اما تمرین یونیسف پلاس علیرغم اینکه در هر دو گروه سنی منجر به نتایج بهتری شده، اما این تفاوت معنی دار نمی باشد و به عبارتی تمرینات فراشناختی در این دو گروه سنی نتوانسته بهبود معنی داری ایجاد نماید. در کل می توان گفت تمرینات پیشنهادی یونیسف مفید بودند و ترکیب این تمرینات با راهبردهای فراشناختی باعث ارتقاء بیشتر حرکتی کودکان گردید.

هدف این پژوهش مرور مطالعات انجام شده در ایران روی پیامدهای یادگیری مهارت های حرکتی و ورزشی براساس روش های آموزش خطی و غیرخطی بود. برای ترکیب کیفی ادبیات پژوهشی از روش مرور نظام مند براساس خط مشیء های نسخه 2020 بیانیه پریزما استفاده شد. جستجو با استفاده از 26 عبارت از سه منبع اطلاعاتی (سامانه نشریات علمی ایران، پایگاه مجلات تخصصی نور و گوگل اسکولار) در بازه زمانی سال 2000 تا 2022 میلادی انجام شد و در مجموع، 2086 رکورد در جستجوی اولیه حاصل شد. پس از بررسی عناوین، چکیده ها، حذف رکوردهای تکراری، بررسی متن کامل مقالات و بررسی معیارهای ورود و خروج، در نهایت 26 مقاله واجد شرایط انتخاب گردید. در مجموع، 88 درصد مطالعات مربوط به پنج سال اخیر بودند و 1008 نفر در آنها شرکت داشتند (41 درصد پسر). بیشتر مطالعات در زمینه تربیت بدنی مدارس (58 درصد) روی آموزش نُه گونه مهارت حرکتی- ورزشی متمرکز داشته و پیامدهای جسمی- حرکتی و ورزشی (80 درصد)، شناختی (19 درصد) و عاطفی (42 درصد) در آنها بررسی شده است. بجز چند مطالعه ناهمخوان، در بیشتر مطالعات، روش های آموزش غیرخطی از جمله رویکرد دانش آموز محور، مدل آموزش ورزش، یادگیری مشارکتی، رویکرد هدایت شده با محدودگرها و رویکردهای مبتنی بر بازی (مدل آموزش بازی برای فهمیدن، رویکرد بازی های تاکتیکی، حس بازی، تمرین بازی، آموزش بازی های موقعیتی) در ایجاد پیامدهای مثبت یادگیری اثربخشی تر از روش های آموزش خطی بودند. براساس یافته های مرور نظام مند حاضر، ملاحظات روش شناسی و مسیرهای آتی برای پژوهش روی روش های آموزش مهارت های حرکتی و ورزشی مورد بحث قرار می گیرند.

هدف از اجرای این تحقیق تدوین بسته تمرینی جسمانی حرکتی مختص دانش آموزان با سندرم داون بود تا مربیان، متخصصان، والدین و تمرین دهندگان این افراد بتوانند با در دست داشتن اطلاعات جامع و کامل اقدام به تجویز برنامه تمرینی مناسب برای این افراد نمایند. این بسته تمرینی شامل اصول و مبانی تمرین در این افراد، بهترین شیوه های تمرینی برای ایشان و جزئیات طرح ریزی برنامه تمرینی بر اساس سبب شناسی این اختلال و ویژگی های افراد با سندرم داون بود. پس از تدوین این بسته تمرینی، محققین اقدام به اجرای این تمرینات در دو مدرسه کودکان استثنائی نموده و قابلیت اجرای این تمرینات را بررسی و تعدیل لازم را در برنامه تمرینی انجام دادند. مرور مطالعات صورت گرفته در این زمینه نشان داد مربیان تمرینی این افراد می بایست 12 اصل را به عنوان بنیادی ترین اصول و مبانی توانبخشی ورزشی این افراد مورد نظر قرار داده و بهترین شیوه تمرینی ویژه این افراد نیز شامل تمرینات قدرتی و تمرینات مکمل آن، تمرینات هوازی، استقامت عضلانی، تعادلی، ادراک عمل، یوگا و ژیمناستیک، تمرین با دستگاه های انتقالی، استفاده از دستگاه ویبره، بازی های مجازی و تمرینات بعد از مدرسه می باشد.بدون شک ارائه بسته های تمرینی ویژه افراد با هر نوع اختلال مربیان، متخصصان، والدین و تمرین دهندگان را قادر خواهد ساخت تا با اطمینان و اعتماد به نفس بیشتری نسبت به تجویز برنامه تمرینی برای این افراد اقدام نموده و زمینه های توسعه فعالیت بدنی و تندرستی این عزیزان را فراهم سازند.

هدف از مطالعه حاضر تاثیر یک دوره تمرینات هوازی با حجم های متفاوت بر BDNF کودکان اوتیسم بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 کودک 7 تا 10 ساله دچار اختلال اوتیسم شهر تهران به صورت در دسترس برای شرکت در مطالعه حاضر، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه تمرینات هوازی با حجم بالا، تمرینات هوازی با حجم پایین و کنترل قرار گرفتند. مطالعه شامل مراحل پیش آزمون، مداخله و پس آزمون بود. 24 ساعت قبل و بعد از شروع تمرینات در مرحله پیش آزمون و پس آزمون از شرکت کنندگان به صورت ناشتا خونگیری به عمل آمد. مرحله مداخله به مدت پانزده هفته و هر هفته 5 جلسه به طول انجام یافت که گروه های مربوطه به تمرینات مربوطه پرداختند و گروه کنترل به اجرای فعالیت های معمول و روزانه خود پرداختند. داده ها با استفاده از آزمون تی وابسته و تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمرینات هوازی با حجم بالا بر افزایش BDNF کودکان اوتیسم تاثیر معنی داری دارد؛ در حالیکه تمرینات هوازی با حجم پایین بر BDNF کودکان اوتیسم تاثیر معنی داری ندارد. به طور کلی نتایج مطالعه حاضر بر اهمیت حجم تمرینات هوازی بر BDNF کودکان اوتیسم تاکید دارد.

ادبیات گسترده ای از تکانشگری به عنوان یک عامل خطر مهم در وقوع جرم حمایت می کند. جوانانی که تکانشگری بیشتری دارند، ممکن است رفتارهای خطرناکی از خود نشان دهند. در این مطالعه، تأثیر یک برنامه ی هشت هفته ای یوگا بر میزان تکانشگری و خطر پذیری مردان جوان مجرم بررسی شده است. 61 مرد جوان مجرم به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت هشت هفته در برنامه ی توانبخشی معمول به علاوه تمرین های یوگا و گروه کنترل فقط در برنامه ی توان بخشی معمول شرکت کردند. دو گروه در ابتدای مطالعه و همچنین پس از 10 هفته با استفاده از آزمون برو/نرو و تکلیف قمار IOWA مورد ارزیابی قرار گرفتند. دو گروه از نظر ویژگی های جمعیت شناختی تفاوت معنی داری نداشتند. آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی عملکرد بهتری را برای گروه مداخله در تمامی خرده مقیاس های آزمون های قمار برو/ نرو و IOWA در مراحل بعد از مداخله و قبل و بعد از مداخله نشان دادند. میانگین زمان واکنش در آزمون برو-نرو و میانگین زمان کل تکلیف قمار آیوا در گروه مداخله پس از مداخله به میزان قابل توجهی افزایش یافت. نتایج نشان داد برنامه ی مداخله ی یوگا می تواند برای کاهش تکانشگری و تصمیم گیری پرخطر در مردان جوان مجرم سودمند باشد.