رفتار حرکتی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر سطح مهارت الگو و تواتر بازخورد بر یادگیری تکلیف هدف گیری زنجیره ای ساده بود. بدین منظور، 48 دانشجوی دختر 19 تا 25 سال براساس نمرات زمان حرکت پیش آزمون در چهار گروه 12 نفری (الگوی ماهر با بازخورد 100 درصد، الگوی ماهر با بازخورد 50 درصد، الگوی مبتدی با بازخورد 100 درصد و الگوی مبتدی با بازخورد 50 درصد) جای گرفتند. پس از اجرای پیش آزمون، در مرحله اکتساب، هریک از گروه ها تکلیف هدف گیری زنجیره ای را براساس دستورالعمل ویژه هر گروه، 80 مرتبه اجرا کردند. به فاصله 15 دقیقه بعد از اتمام جلسه اکتساب، آزمون یادداری فوری و 24 ساعت بعد، آزمون یادداری تأخیری انجام شدند. نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری روی عامل بلوک های تمرینی در مرحله اکتساب نشان داد که در هر دو متغیر زمان حرکت و خطای فضایی، فقط اثر اصلی سطح مهارت الگو معنادار بود و گروه های مشاهده الگوی ماهر دارای زمان حرکت بیشتر و خطای فضایی کمتری بودند. نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه در مراحل یادداری فوری و تأخیری نشان داد که در هر دو متغیر زمان حرکت و خطای فضایی، اثر اصلی سطح مهارت الگو معنادار بود؛ اما اثر اصلی تواتر بازخورد معنادار نبود. با مقایسه میانگین  ها مشخص شد که گروه های مشاهده کننده الگوی ماهر نسبت به گروه های مشاهده کننده الگوی مبتدی، زمان حرکت طولانی تر و خطای فضایی کمتری داشتند.

پیش آماده سازی با فعالیت ورزشی باعث کاهش آسیب سکته مغزی می شود؛ بااین حال، اثر تمرین های هوازی تداومی و تناوبی بر حافظه پس از سکته مغزی سنجیده نشده است؛ ازاین رو، هدف این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین تداومی با شدت متوسط در مقایسه با تمرین تناوبی با شدت بالا قبل از ایسکمی مغزی بر حافظه فضایی و سطح پروتئین BDNF هیپوکامپ در موش صحرایی نر ویستار بود. بدین منظور، 75 سر موش نر ویستار دوازده هفته ای به سه گروه کنترل (تعداد = 25)؛ تمرین تداومی (تعداد = 25) و تمرین تناوبی با شدت بالا (تعداد = 25) تقسیم شدند و پروتکل تمرین تداومی با شدت متوسط (پنج جلسه در هفته) و تناوبی با شدت بالا (سه جلسه در هفته) را به مدت شش هفته انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، حیوانات اکتساب حافظه فضایی را به مدت سه روز و 24 ساعت بعد از جراحی سکته مغزی به روش انسداد شریان مرکزی مغزی انجام دادند و هفت روز بعد آزمون یادداری گرفته شد. بلافاصله پس از آزمون، موش ها هوش بری و بافت هیپوکامپ برای سنجش تغییرات پروتئین BDNF استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که تمرین تداومی قبل از سکته مغزی سبب کاهش تخریب در حافظه و یادگیری شد ( 0.0002 P = ). همچنین، آزمون آماری یو من- ویتنی تفاوت معناداری ( 0.02 P = ) را در مقادیر BDNF  بافت هیپوکامپ گروه تداومی نسبت به گروه تناوبی نشان داد. فعالیت تداومی با شدت متوسط تأثیر چشمگیری بر جلوگیری از تخریب حافظه، یادگیری و میزان BDNF هیپوکامپ پس از سکته مغزی دارد. درواقع، فعالیت تداومی با شدت متوسط می تواند به کاهش آسیب های ناشی از سکته مغزی منجر شود.

هدف پژوهش حاضر ، بررسی تأثیر تمرین ریتمیک ایروبیک با موسیقی بر تبحر حرکتی و هوش هیجانی در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی و مقایسه ارتباط تبحر حرکتی با هوش هیجانی در این کودکان قبل و بعد از تمرین بود . نمونه پژوهش 30 کودک با اختلال هماهنگی رشدی بودند که به روش خوشه ای هدفمند انتخاب شدند. این افراد به مدت هشت هفته تحت تمرین های ایروبیک قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در پس آزمون، هوش هیجانی و تبحر حرکتی تحت تأثیر ورزش ایروبیک، پیشرفت معناداری داشتند. همچنین، ارتباط بین تبحر حرکتی با هوش هیجانی پس از تمرین نسبت به قبل تمرین پیشرفت کرد. ازآنجایی که تمرین ایروبیک به دلیل مشارکت گروهی، ایجاد شادی و هیجان در کودکان و افزایش هماهنگی نسبت به مداخلات تمرینی دیگر بهتر است، پیشنهاد می شود برای افزایش تبحر حرکتی و متغیرهای مؤثر در تبحر حرکتی مانند هوش هیجانی در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی، از تمرین ایروبیک استفاده شود.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر دست کاری کانون توجه بر اجرای ضربه فورهند تاپ اسپین بازیکنان ماهر و مبتدی تنیس روی میز در شرایط فشار روانی بالا بود. تعداد 30 نفر (15 ماهر و 15 مبتدی) در این پژوهش شرکت کردند. افراد در شرایط فشار روانی بالا و پایین و کانون های توجهی مختلف (حالت یک تکلیفی، تکیف دوگانه با توجه درونی، تکلیف دوگانه با توجه بیرونی نامرتبط و تکلیف دوگانه با توجه بیرونی مرتبط) ضربه تاپ اسپین را اجرا کردند. نتایج نشان داد که گروه مبتدی در حالتی که توجه آن ها به سمت درون هدایت شده بود، افت کمتری در شرایط فشار روانی بالا داشتند. در گروه ماهر، زمانی که توجه آن ها به سمت بیرون بود (مرتبط یا نامرتبط)، در شرایط فشار بالا افتی در عملکرد آن ها دیده نشد. این نتایج با توجه به اثر دوگانه فشار روانی و همچنین، بحث کنترل درجات آزادی توجیه شد.

مطالعات قبلی نشان داده اند که کنترل قامتی می تواند با هدایت توجه اجراکننده به آثار حرکات خود (تمرکز خارجی) به جای حرکات بدن که ایجادکننده این آثار هستند (تمرکز داخلی)، بهبود یابد. هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی تأثیر تمرین تعادلی و تمرکز توجه اتخاذشده در تکالیف قامتی و فراقامتی بر کنترل قامتی بود. تعداد 20 مرد مسن (77/5 ± 27/59 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند و در یک طرح پیش آزمون-پس آزمون یک گروهی شرکت کردند. پروتکل تمرین تعادلی شامل 16 جلسه 30 دقیقه ای انجام آزمون رومبرگ تعدیل شده بود. م ؤلفه های مرکز فشار، جابه جایی مرکزی- پیرامونی و قدامی- خلفی تعادل شرکت کنندگان، در دو تکلیف قامتی و فراقامتی در دو شرایط تمرکز توجه درونی و بیرونی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از سیستم پایداری بایودکس ( BSS ) سنجیده شدند. تکلیف قامتی شامل ایستادن روی دستگاه بایودکس در حالت عادی و تکلیف فراقامتی شامل نگهداری ظرفی پر از آب و ایستادن روی دستگاه بایودکس بود. توجه نیز با متمرکزکردن توجه شرکت کنندگان به نقطه ای خارج از بدن و توجه به کاهش نوسان های بدن درحین انجام تکالیف، دست کاری شد. در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون پیگردی بونفرونی برای بررسی جایگاه تفاوت ها در سطح معناداری 0.05 > P ، ازطریق نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 22 استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر، تأثیر مثبت تمرین تعادل ی بر تمامی مؤلفه های کنترل قامتی را نشان داد. همچنین، نتایج نشان داد که تمرکز توجه بیرونی نسبت به تمرکز توجه درونی به کاهش نوسان های قامتی در هر سه مؤلفه کنترل قامت منجر می شود. این مطالعه نشان داد که به کارگیری فرایندهای کنترل خودکار می تواند به سادگی با هدایت توجه اجراکنندگان به دور از حرکات بدن خود تسهیل شود.

در این پژوهش، تغییرپذیری های الگوهای پرتاب کودکان درنتیجه تغییر قیود تکلیف بررسی شد. روی هم رفته، 24 کودک (12 پسر و 12 دختر) پنج و شش ساله، داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. دست کاری های قیود تکلیف شامل تغییر در موقعیت هدف (حلقه های افقی و عمودی) و اندازه توپ (قطر 6 و 12 سانتی متر) به عنوان قیود اصلی درنظر گرفته شدند. الگوهای قابل مشاهده ای که کودکان استفاده کردند، ارزیابی شدند و تغییرات ویژگی های سینماتیکی مؤلفه های اصلی الگوی پرتاب ترجیحی شرکت کنندگان بررسی شدند. انتقال از الگوی پرتاب دو دست به یک دست و تغییر از پرتاب زیرشانه به بالای شانه در انگشت شمار کوشش های نخستین دیده شد (بیشتر در پرتاب توپ های بزرگ تر)؛ ولی پاسخ حرکتی ترجیحی الگوی پرتاب یک دست از بالای شانه بود. تحلیل سینماتیکی نشانگر حساسیت مؤلفه های تاب به عقب، بازو و ساعد الگوی پرتاب از بالای شانه درنتیجه اِعمال قیود تکلیف موردنظر بود و بیشترین تغییرات در ویژگی های سینماتیکی مرتبط با مؤلفه ساعد رخ داد. یافته های پژوهش شواهدی تجربی برای توجیه تغییرات الگوهای حرکتی در رشد حرکتی برای نظریه سیستم های پویا فراهم می کنند. همچنین، درباره مزایای بالقوه کاربرد قیود برای بهبود فرایند اکتساب مهارت در زمینه های تربیت بدنی بحث شد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی جنبه های روان سنجی (پایایی و روایی) مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم در کودکان هفت تا نه ساله تهرانی بود. روش پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش، مقطعی بود. تعداد 234 کودک هفت تا نه ساله شهر تهران از سه منطقه غرب، مرکز و جنوب شرق تهران به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار این پژوهش مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل عاملی تأییدی با استفاده از تکنیک مدل بندی معادلات ساختاری ( SEM )، آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی درون طبقه ای، ضریب همبستگی پیرسون و T زوجی استفاده شد. پایایی همسانی درونی خرده آزمون مهارت های توپی، جابجایی و کل آزمون برای دختران به ترتیب برابر با 74/0، 78/0 و 77/0، برای پسران به ترتیب برابر با 69/0، 85/0 و 78/0 و پایایی آزمون – آزمون مجدد برابر با 84/0، 73/0 و 79/0 به دست آمدند. ضرایب مربوط به پایایی درون ارزیاب خرده آزمون های توپی، جابجایی و کل آزمون به ترتیب برابر با 89/0، 92/0 و 91/0 و پایایی بین ارزیاب ها به ترتیب برابر با 85/0، 89/0 و 87/0 به دست آمد. روایی سازه، مدل دوعاملی اولریخ ازطریق تحلیل عاملی تأییدی تأیید شد. ضرایب همبستگی بین متغیر سن و نمرات خرده آزمون ها معنادار بودند و در سطح متوسط قرار داشتند. ضرایب مربوط به پایایی سازه ای در خرده مقیاس های توپی و جابجایی به ترتیب برابر با 74/0 و 71/0 بود؛ بنابراین، آزمون و خرده مقیاس های آن از پایایی سازه ای خوبی برخوردارند. با توجه به تأیید هر دو جنبه پایایی و روایی آزمون TGMD - 3 ، می توان با اطمینان از این مجموعه آزمون برای ارزیابی و سنجش رشد مهارت های حرکتی درشت در کودکان هفت تا نه ساله شهر تهران استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی عوامل پویای مؤثر در حرکات درشت کودکان نه تا 12 ماهه بوده است. این پژوهش مطالعه ای توصیفی- پیمایشی است که با درنظرگرفتن نوع و اهداف آن در حیطه پژوهش های کاربردی است. تعداد 283 کودک به وسیله مقیاس مرحله- سن غربالگری شدند. مقیاس های مورداستفاده شامل فراهم سازه محیط خانه برای تکامل حرکت اطفال، دلبستگی والدین پس از زایمان، پرسش نامه فرصت محیطی، پرسش نامه فعالیت بدنی عادتی بک و پرسش نامه سلامت عمومی بودند. عوامل مؤثر در رشد حرکات در سه بخش عوامل فردی، عوامل مادر و عوامل محیطی کودک دسته بندی شدند. برای تجزیه وتحلیل داده های کیفی از تی مستقل و برای تحلیل داده های کمی از مانوا، رگرسیون خطی به روش گام های منطقی و مدل معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که عوامل فردی با ضریب اثر استاندارد برابر با 85/0 بیشترین تأثیر را بر رشد حرکات درشت داشتند و بعد از آن، عوامل محیطی با ضریب استاندارد برابر با 42/0- و عوامل مادرِ کودک با ضریب استاندارد برابر با 14/0 رشد حرکات درشت را پیش بینی کردند. نتایج رگرسیون نشان داد که در قسمت عوامل فردی، انگیزش و در قسمت عوامل محیطی، فراهم سازه محیط خانه سهم معناداری در پیش بینی حرکات درشت داشتند. نتایج پژوهش حاضر تأکیدی بر مدل برانفن برنر است. برانفن برنر ادعا می کند که رشد و تکامل طفل در ابتدا تحت تأثیر عوامل فردی و بیولوژیک او است و سپس، متأثر از عوامل محیطی طفل است.