هماهنگی حرکت

هدف از مطالعه حاضر، تعیین تأثیر سطوح مختلف شاخص توده بدن (BMI) بر اجرای مهارت های بنیادی کودکان شش ساله شهر اصفهان بود. بدین منظور، مهارت های بنیادی کودکان بسیار لاغر (19 نفر)، دارای وزن نرمال (19 نفر)، و دچار اضافه وزن (19 نفر) که از نظر جنس و وضعیت اجتماعی – اقتصادی همتاسازی شده بودند، با استفاده از مجموعه آزمون های ارزیابی حرکت کودکان (M-ABC) سنجیده شد. از هشت آیتم آزمونM-ABC، دو گروه وزن نرمال و اضافه وزن، تنها در آیتم حفظ تعادل روی پای ترجیحی، و دو گروه وزن نرمال و بسیار لاغر، تنها در آیتم راه رفتن پاشنه بلند با یکدیگر تفاوت داشتند. اما، مهم این بود که میزان اختلال هماهنگی حرکتی کل که از مجموع نمره های استاندارد آیتم ها به دست می آید، در کودکان بسیار لاغر و دارای اضافه وزن، بیشتر از کودکان وزن نرمال بود.

هدف از این پژوهش مقایسه اثر بخشی دو نوع الگودهی ماهر و در حال یادگیری بر اکتساب ویژگی های دینامیکی الگوی هماهنگی و دقت مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بود. شرکت کننده ها ( n=40 ) پس از اجرای پیش آزمون به طور تصادفی در یکی از گروه های کنترل، الگوی ماهر، الگوی در حال یادگیری و تمرین بدنی قرار گرفتند و به مدت چهار هفته و هر هفته سه جلسه 50 کوششی به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از پایان دوره تمرین، آزمون یادداری به عمل آمد. حرکات به وسیله دوربین های آنالیز حرکتی ثبت و تحلیل شدند. نمرات زاویه آرنج اجرای هر شرکت کننده با الگوی ماهر مقایسه شد. نتایج تحلیل عاملی مرکب 4 (گروه) × 5 (جلسات تمرین) میانگین نمرات Z فیشر حاصل از همبستگی عملکرد زاویه آرنج افراد در هر گروه با مدل نشان داد که همه گروه ها به جز گروه کنترل طی روز های تمرین بهبود معناداری در عملکرد داشته اند . بین گروه های الگوی ماهر و در حال یادگیری در مراحل اکتساب تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در آزمون یادداری، گروه الگوی در حال یادگیری بهتر عمل کرد. بررسی نمرات دقت نشان داد که بین دو گروه الگودهی در هیچ یک از مراحل اکتساب و آزمون یادداری تفاوت معناداری وجود نداشت ( P=0.07 ) ؛ بنابراین با توجه به یافته های این پژوهش می توان گفت هر دو روش الگودهی برای یادگیری مؤثرند و ویژگی های دینامیکی نسبت به نمرات دقت، معرف بهتری از اثربخشی یادگیری مشاهده ای هستند.