رفتار حرکتی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر مشاهده انواع اطلاعات مختلف به هنگام یادگیری مشاهده ای می باشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشجویان پسر دانشگاه شهید بهشتی در سال 90 1389 تشکیل دادند که از میان آن ها، 24 نفر دانشجوی راست دست بدون تجربه رسمی در تکالیف پرتابی به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان بر اساس فیلم هایی که می دیدند به صورت تصادفی به سه گروه مختلف تقسیم شدند؛ گروه اول کل بدن را می دید، گروه دوم دست پرتاب را مشاهده می کرد و گروه سوم تنها مچ دست را می دید. افراد 20 کوشش را به عنوان اکتساب انجام دادند و 24 ساعت بعد از اکتساب، مجدداً پنج کوشش را به عنوان یادداری انجام دادند. پس از این مرحله، یک مرحله به عنوان بازاکتساب وجود داشت که در آن، تمام افراد فیلم کل بدن را مشاهده می کردند. شایان ذکر است که دقت حرکت، هماهنگی درون عضوی و اختلاف حداکثر سرعت مچ افراد از الگو محاسبه شد. یافته ها نشان می دهد که گروه کل بدن، در دقت حرکت بهتر از دو گروه دیگر عمل کرده اند، اما در یادگیری الگوی حرکت، ضعیف تر از دو گروه دیگر بوده اند. با این حال، بین دو گروه دست پرتاب و مچ دست تفاوتی دیده نمی شود. بین گروه ها در اختلاف حداکثر سرعت مچ دست نیز تفاوتی وجود ندارد. به طور کلی، نتایج بیانگر این هستند که در برخی موارد، مشاهده اطلاعات نسبی کل بدن برای یادگیری الگوی حرکت مفید نمی باشد و نسبت به دیگر انواع اطلاعات (اطلاعات نسبی محدود شده یا اطلاعات مطلق) منجر به یادگیری کمتری می شود. همچنین، این احتمال وجود دارد که نشان دادن اطلاعات نسبی کل بدن باعث شود مشاهده کننده از الگوی حرکت صرف نظر نماید.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دستور العمل های مختلف توجهی بر اجرای تندی فوتسالیست های ماهر می باشد. شرکت کنندگان در این پژوهش، 12 فوتسالیست ماهر (با میانگین سنی 56/1± 91/23 سال) بودند که از لیگ دسته یک استان قم به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از آزمون تندی 20 و 40 یارد استفاده شد و از شرکت کنندگان خواسته شد که سه آزمون را تحت سه شرایط آموزشی تمرکز توجهی (توجه درونی، توجه بیرونی و شرایط بدون توجه) انجام دهند. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس (آنوا) با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که نوع دستورالعمل توجهی، اثر معناداری بر سرعت اجرای آزمون دارد و این اثر در دو نوع آزمون متفاوت است (P<0.05). نتایج آزمون تعقیبی نیز بیانگر این است که در آزمون 20 یارد، افراد در شرایط بدون توجه، عملکرد بهتری نسبت به شرایط تمرکز بیرونی دارند. در آزمون 40 یارد نیز شرکت کنندگان در شرایط توجه بیرونی، عملکرد بهتری را نسبت به شرایط توجه درونی و شرایط بدون توجه نشان داد ند. به طورکلی، یافته های این پژوهش بیان می کند که مسافت دویدن، تأثیر به سزایی در اثرگذاری کانون توجه ورزشکاران ماهر دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر و ماندگاری تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای تأخیر در رشد تعادل بود. بدین منظور 30 دانش آموز پسر پایه اول دبستان (با میانگین سنی 5/8 سال) از میان 162 نفر اولیه با خرده آزمون های تعادلی تبحر حرکتی بروینینکس- اوسرتسکی (BOT-2) غربال شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (15 نفر) و تجربی (15 نفر) گمارده شدند. گروه کنترل برنامه عادی تمرینات کلاس ورزش را داشتند. قبل از اجرای برنامه تمرینی ثبات مرکزی، تعادل ایستای آزمودنی ها با تست رومبرگ و تعادل پویا با تست وای مورد سنجش قرار گرفت. گروه تجربی تمرین ثبات مرکزی را برای هشت هفته انجام دادند و تعادل ایستا و پویای آنان اندازه گیری شد. سپس جهت پی گیری ماندگاری کوتاه مدت اثر تمرین، آنان تمرین را برای چهار هفته متوقف کردند و متغیرهای مورد نظر دوباره اندازه گیری شد. داده ها با روش تحلیل کوواریانس یک طرفه مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاکی از تأثیر معنادار تمرین ثبات مرکزی بر عملکرد تعادل در گروه آزمایشی بود. با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری نمود که برنامه تمرینی ثبات مرکزی دارای اثرات کوتاه مدتی بر عملکرد حرکتی کودکان می باشد. یکی از پیشنهادات این پژوهش این است که این گونه برنامه های تمرینی جهت افزایش قابلیت حرکتی کودکان به ویژه تعادل استفاده شود.

هدف از این پژوهش ارزیابی تأثیر تمرینات شناختی حرکتی در بهبود شناخت، تعادل و گام برداری است که پیش تر به عنوان عوامل خطرزای افتادن معرفی شده اند. مداخله تمرینی با رویکرد شناختی حرکتی به مدت 3 ماه با پیگیری دو ماهه روی 40 سالمند در دو گروه افراد مبتلا به دمانس (20) و افراد دارای وضعیت شناختی طبیعی (20) انجام شد. از این تعداد نیمی مرد و نیم دیگر زن بودند. ارزیابی ها شامل تجزیه و تحلیل عوامل خطرزای افتادن (گام برداری، تعادل و وضعیت شناختی) به علاوه ارزیابی متغیرهای افتادن و شاخص های عملکردی بود. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که آزمودنی های مبتلا به دمانس بهبود معنی داری در پارامترهای مختلف شناخت، تعادل و گام برداری پس از دوره مداخله داشتند که در 2 ماه پیگیری نیز حفظ شد. این بهبودها با کاهش افتادن و ترس از افتادن و نیز عملکرد بهبود یافته در آزمون های برخاستن و حرکت کردن زماندار و دسترسی عملکردی همراه بود (05/0>P). همچنین همبستگی متوسطی بین یکی از پارامترهای تعادل (مسافت نوسان COP در محور AP) با سابقه افتادن برای گروه دمانس مشاهده شد (75/0=r، 05/0>P). یافته ها بیان کننده کاهش معنی داری در خطر افتادن در این قشر آسیب پذیر در نتیجه بهبود عوامل خطرزای افتادن حاصل از مداخله بود. بهبود در این عوامل با تعداد افتادن های کمتر که توسط پرستاران و خود سالمندان گزارش شد همراه بود. این مطالعه می تواند به توسعه یک رویکرد جدید برای پیشگیری و مقابله با خطر افتادن در سالمندان دارای اختلال شناختی کمک کند.

هدفازپژوهشحاضر، بررسیتأثیر دستور العمل های کانون توجه درونی و بیرونی (دور و نزدیک) بر یادگیری حفظ تعادل پویا در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیرمی باشد. روش این پژوهش، نیمه تجربی بوده و جامعه آماری آن را تمامی دانش آموزان پسر کم توان ذهنیمدارس استثنائی ناحیه دو شهر اهواز که در سال ( 94-1393 ) مشغول تحصیل بودند به تعداد 169 نفر تشکیل دادند که از میان آن ها، 40 دانش آموز هشت تا 12 سال به روش در دسترس و هدفمندبه عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند (توجه درونی، توجه بیرونیدور، توجه بیرونی نزدیک و کنترل). در پژوهش حاضر، تکلیف شامل: ایستادن آزمودنی ها بر رویصفحه نیرو در سه شرایط کنترل، توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور بود.آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، به مدت سه جلسه و در هر جلسه 15 کوشش را برای حفظ تعادل روی دستگاه تعادل سنج تمرین نمودند و پس از 48 ساعت در آزمون یادداری شرکت کردند. براساس نتابج آزمون تحلیلواریانسیک راههمشخص می شودکهدرآزمون تعادل، تفاوتمعناداریبینگروه هاوجود دارد. همچنین، دریافت می شود که آزمودنی ها در حالت توجه بیرونی دور عملکرد بهتری داشته اند و نیز این که بیماران در شرایط توجه بیرونی دور نسبت به توجه بیرونی نزدیکو توجه درونی، تعادل پویای بهتری دارند ((P<0.05.باتوجهبهنتایج پیشنهادمی شود جهتبهبودمهارت هایتعادلیدرکودکان کم توان ذهنی،از دستورالعمل هایکانونتوجهبیرونیدوراستفادهشود.

یکی از جنبه های تاریک فعالیت بدنی، وابستگی به تمرین است. این تحقیق با هدف رواسازی مقیاس وابستگی به تمرین-تجدید نظرشده انجام شد. جامعة آماری را شرکت کنندگان در فعالیت بدنی منظم در شهر کرمانشاه با هدف قهرمانی و ورزش همگانی تشکیل دادند. نمونه 307 نفر و در دسترس انتخاب شد که 155 نفر (%5/50) مرد و 152 نفر (%5/49) زن بودند. داده ها با 1) پرسشنامة مشخصات فردی و 2)مقیاس وابستگی به تمرین- تجدید نظرشدة سیمون داونس و همکاران (2004) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از محاسبة میانگین و انحراف استاندارد و برای آزمودن روایی سازه (عاملی)، از روش تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری استفاده شد. ضریب همبستگی پیرسون و آلفای کرونباخ به ترتیب برای محاسبة پایایی آزمون مجدد و همسانی درونی استفاده شد. نتایج شاخص ریشة میانگین مجذور برآورد تقریب (RMSEA) 039/0 بود که زیر شاخص 05/0 می باشد. شاخص برازش مقایسه ای بنتلر (CFI) و شاخص برازش تاکر لویس یا غیرهنجاری بنتلر - بونت (TLI/NNFI) به ترتیب 95/0 و 93/0 بود. براساس نتایج، اندازة شاخص های برازندگی مدل اندازه گیری مرتبة دوّم مقیاس وابستگی به تمرین تجدید نظرشده، قابل قبول بود و از پرسشنامة اصلی 7-عاملی و 21-گویه ای حمایت کرد. ضریب همبستگی پیرسون، پایایی کل مقیاس را تأیید کرد (94/0) و آلفای کرونباخ برای کل مقیاس نیز 86/0 به دست آمد که این نتایج، روایی و پایایی نسخة فارسی مقیاس وابستگی به تمرین –تجدید نظر شده را تأیید کرد. از این پرسشنامه می توان برای اهداف آموزشی و پژوهشی استفاده کرد.

اندام مجری از حافظه حرکتی در حرکات نامتقارن دودستی به تفاوت در ویژگیهای خاص حرکت دودست بستگی دارد و نیاز به بازنگری دارد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تغییر در ویژگیهای مختلف حرکات دو دست بر انتقال حرکت دودستی نامتقارن به الگوی عکس بود و به بررسی فرضیه ی استقلال اندام مجری از حافظه حرکتی پرداخته شد. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل قلم نوری با حسگر ویژه، لپتاپ، دستکش ویژه و مترونوم بود. آزمودنیهای تحقیق شامل دانشجویان راست دست پسر (تعداد ۳۰ نفر) بودند که در سه گروه قرار گرفتند. هر گروه حرکت دودستی نامتقارنی را تمرین می-کردند که در آن حرکت دو دست از نظر ویژگیهای مختلفی تفاوت داشتند (گروه ۱: اثر نیروی جاذبه، گروه ۲: الگوی زمانی، گروه ۳: اندازه حرکت). گروه ها پس از پیش آزمون به مدت چهار روز تمرین نموده سپس پس آزمونها به عمل می آمد. نتایج نشان داد که در حرکات دودستی نامتقارنی که حرکات دو دست از نظر اثر نیروی جاذبه بر دو دست متفاوت باشد، انتقال مثبتی به حالتی که حرکت دو دست معاوضه می شود صورت می گیرد. اما اگر تفاوت در الگوی زمانی باشد انتقالی مثبت صورت نمی گیرد و در واقع انتقال صفر است و هنگامی که حرکت دو دست از نظر اندازه حرکت متفاوت بود، این انتقال منفی بود. بطور کلی بر حسب اینکه تفاوت در الگوی نامتقارن دودست جزء ویژگی های کنترلی چه سطحی از سلسله مراتب کنترل سیستم عصبی باشد، ممکن است به الگوی وارونه آن منتقل شود یا نشود. بنابراین استنباط می شود که فرضیه استقلال

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر ترکیب های مختلف تمرین بدنی و ذهنی بر میزان درجه آزادی (دامنه حرکتی) مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی انجام گرفت. بدین منظور، 40 بیمار مبتلا به سرطان پستان بستری در بیمارستان میلاد اصفهان به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین بدنی، ذهنی، ترکیبی (ذهنی و بدنی) و کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی در 25 جلسه 30 دقیقه ای به انجام تمرین های مربوط به خود پرداختند. پیش-آزمون، قبل از مداخله و پس آزمون در پایان مداخله گرفته شد. همچنین، به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. یافته ها بیانگر این است که بین گروه های مختلف در میزان درجه آزادی مفصل شانه اختلاف وجود دارد. همچنین، نتایج نشان می دهند که تمرین بدنی منجر به بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن شده است. تمرین ذهنی نیز موجب بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن و چرخش داخلی شده و تمرین ترکیبی باعث بهبود معنادار تمام حرکات دامنه حرکتی شده است. علاوه براین، دریافت می شود که اثر تمرین بدنی در حرکات خم کردن، باز کردن، دور کردن و چرخش خارجی بهتر از تمرین ذهنی می باشد. اثر تمرین ترکیبی نیز در حرکت چرخش داخلی، بهتر از تمرین بدنی بوده و اثر تمرین ترکیبی در تمام حرکات بهتر از تمرین ذهنی است. به-طورکلی و براساس یافته ها، می توان در مراکز درمانی از روش ترکیبی برای بهبود دامنه حرکتی مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی به عنوان درمان کمکی بهره گرفت.

هدف از این مطالعه، تاثیر تزریق انسولین درون صفاقی در دوران شیردهی مادران بر اکتساب و حافظه فضایی موش-های صحرایی مادر بود. این پژوهش به روش آزمایشگاهی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش رت های صحرایی باردار از نژاد آلبینو- ویستار بودند. س از دوران شیردهی (روز بیست ودوم پس از تولد) نوزادان از مادر جدا شدند. سپس در روز 56 رت ها برای بررسی و سنجش اکتساب و حافظه فضایی به دستگاه ماز آبی انتقال داده شدند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک طرفه و از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین اختلاف میان گروه ها استفاده شد. محاسبات آماری از طریق نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 انجام شده و سطح معنی داری p≤0.05در نظر گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که گروه انسولین در هر دوی آزمون اکتساب و حافظه فضایی در پارامترهای زمان و مسافت از عملکرد بهتری در مقایسه با دو گروه سالین و کنترل برخوردار بود (P<0.05). نتایج نشان داد افزایش انسولین در دوران شیردهی کیفیت بهتری از شیر مادر را به همراه داشته که این امر می تواند رشدوتکامل بهتر سیستم های مختلف بدن از جمله سیستم عصبی را به همراه داشته باشید که بهبود اکتساب و یادداری نیز از تبعات احتمالی این اثر می باشد. در نتیجه می توان اظهار کرد که انسولین می تواند بهبود در یادگیری و حافظه فضایی را در انتقال نسل به همراه داشته باشد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بازی های منتخب با چتر رنگین کمان بر رشد حرکتی و اجتماعی کودکان می باشد. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه کودکان پیش دبستانی شهرستان آران و بیدگل بود که از میان این افراد 20 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه 10 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. برای سنجش رشد حرکتی و اجتماعی به ترتیب از آزمون رشد حرکتی درشت الریخ و پرسش نامه رشد اجتماعی واینلند استفاده شد. بعد از اجرای پیش آزمون، گروه تجربی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه بازی های با چتر را انجام دادند. چتر مذکور یک وسیله بازی است که دایره ای شکل بوده و از جنس پارچه نایلونی سبک و رنگارنگ ساخته شده است. پس از پایان جلسات بازی مجدداً آزمون های پیش آزمون از هر دو گروه تجربی و کنترل مورد اجرا قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس، آزمون شاپیرو-ویلک و آزمون لوین توسط نرم افزارSPSS 17 و در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بازی های منتخب با چتر بر مهارت های دویدن (0.009=P)، جهیدن (0.005=P) و یورتمه رفتن (0.011=P) از مقیاس جابه جایی آزمون رشد حرکتی درشت و همچنین مهارت اجتماعی (0.0001=P) تأثیر معنادار داشتند. نتیجه اینکه توصیه می شود مربیان مهد های کودک و مراکز پیش دبستانی ازاین چتر برای بهبود مهارت های جابجایی و همچنین رشد اجتماعی کودکان استفاده کنند.