درخت حوزه‌های تخصصی

مقدمه و هدف: افزایش تعداد میتوکندری های معیوب و تداوم آن می تواند موجب آپوپتوز و نکروز سلول ها گردد. تمرینات ورزشی منظم به همراه محدودیت زمان مصرف کالری دریافتی (TRE) می تواند در بهبود آسیب و عملکرد میتوکندری نقش مهمی داشته باشد. لذا هدف این مطالعه بررسی تاثیر 4 هفته تمرین هوازی تداومی وگرسنگی بر بیان برخی از ژن های دخیل در میتوفاژی شامل  PINK1و BNIP3و برخی از عوامل موثر برعملکرد سلامت کبد از جمله آنزیم های کبدی ALT و AST و نیمرخ لیپیدی رت های سالم می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تجربی می باشد. 30 سر رت نر سالم نژاد ویستار 20-18 هفته ای با میانگین وزن بدن 25.34 ±330.40 گرم که از انیستیتو پاستور ایران خریداری شده بودند به عنوان نمونه تحقیق انتخاب و به طور تصادفی ساده در 6 گروه 5 تایی: کنترل، گرسنگی، 3 روز تمرین، 5 روز تمرین، گرسنگی + 3 روز تمرین، گرسنگی + 5 روز تمرین تقسیم شدند. تمرین ورزشی در مدت 4 هفته به تعداد 3 و 5 روز در هفته به مدت 60-45 دقیقه روی تردمیل انجام شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و 14 ساعت ناشتایی بافت برداری انجام و خون گیری بلافاصله از قلب صورت گرفت. روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی LSD نیز برای مقایسه داده ها استفاده گردید.یافته ها: شاخص های وزن، کلسترول و ALT در همه گروه ها در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری نشان داد (0.05>P). همچنین، دو گروه گرسنگی + 3 روز تمرین وگرسنگی + 5 روز تمرین در مقایسه با سایر  کاهش بیشتری در این شاخص ها ایجاد کردند، اما بین آنها تفاوت معناداری مشاهده نشد. شاخص تری گلیسرید در همه گروه ها در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری یافت. بین سایر گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. شاخص AST در همه گروه ها در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت(0.05>P). گروه های 3 و 5 روز تمرین، گرسنگی + 3 روز تمرین و گرسنگی+ 5 روز تمرین در مقایسه با سایر گروه ها کاهش بیشتری را نشان دادند و بین این گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. شاخص  PINK1در گروه های 5 روز تمرین، گرسنگی + 3 و 5 روز تمرین در مقایسه با گروه کنترل و گروه گرسنگی کاهش معناداری یافت (0.05>P). بین سایر گروه ها تفاوت معناداری مشاهد نشد. شاخص BNIP3 درگروه های 3 روز تمرین، 5 روز تمرین و گروه گرسنگی + 3 روز تمرین در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (0.05>P). گروه 5 روز تمرین افزایش بیشتری را در مقایسه با گروه گرسنگی + 3 روز تمرین ایجاد کرد. بین گروه های گرسنگی و گرسنگی + 5 روز تمرین در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: چهار هفته تمرین هوازی تداومی و گرسنگی توام با ورزش، با تنظیم کاهشی وضعیت نیمرخ لیپیدی و افزایش بیان ژن BNIP3 می تواند اثرات مثبتی بر سلامت کبد با وضعیت میتوفاژی نرمال داشته باشد. 

هدف مطالعه حاضر تبیین اثر یک دوره تمرینات نوروفیدبک و ایروبیک بر علائم افسردگی و شناختی می باشد. ۶۰ دانشجوی پسر با میانگین سنی ۹/۳±۴/۲۳ با علائم افسردگی به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان به طور تصادفی در چهار گروه تمرینی (نوروفیدبک، ایروبیک، ترکیبی و کنترل) تقسیم و گروه نوروفیدبک و تمرین هر کدام به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه یک ساعت تمرینات مربوطه را انجام دادند، گروه ترکیبی نیز با همین پروتکل هر جلسه ۳۰ دقیقه تمرین نوروفیدبک با پروتکل آلفا به تتا و ۳۰ دقیقه ایروبیک را انجام داد.گروه کنترل تمرین خاصی انجام نداد. ۲۴ ساعت قبل و بعد از پروتکل تمرین، پرسشنامه های افسردگی (بک و همیلتون) و آزمون شبکه های توجه (ANT) از شرکت کنندگان گرفته شد. نتایج نشان داد یک دوره تمرینات نروفیدبک، نورفیدبک - ایروبیک و ایروبیک باعث کاهش علائم افسردگی در شاخص پرسشنامه بک و همیلتون و افزایش معنادار در کارایی شبکه های توجه هشدار، کنترل اجرایی و جهت یابی می شود. ورزش و تمرینات ایروبیک باعث افزایش خون رسانی به مغز، بهبود روحیه و دور کردن توجه بیم ار از نگران ی ه ا و سایر مسائل ناراحت کننده به نکات دیگر شده که خود عاملی تاثیر گذار بر کاهش علائم افسردگی است. وضعیت ترکیبی تمرین نوروفیدبک - ایروبیک نیز سبب بهبود عملکرد شناختی در شبکه های توجه شد که یکی دیگر از عوامل موثر در کاهش افسردگی می باشد. با توجه به بهبود علائم افسردگی و شبکه های توجه به نظر می رسد قشر آهیانه یکی از مناطق درگیر در شبکه های توجه و کاهش افسردگی باشد.

مقدمه: با توجه به شیوع اختلالات بینایی-حرکتی در بین کودکان نارس و اهمیت مهارت های بینایی-حرکتی در انجام تکالیف روزمره، نیاز به ابزاری پایا و روا برای اندازه گیری این مهارت ها در این افراد، احساس می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی آزمون بینایی-حرکتی ویرایش سوم (3-TVMS) در کودکان نارس بود.روش پژوهش: بدین منظور از بین دانش آموزان 7 تا 12 ساله سراسر کشور به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای، 2100 نفر انتخاب شدند. از این میان 376 کودک نارس که هنگام تولد کمتر از هشت ماه یا با وزن بسیار کم (1500 گرم) بودند، وارد تحقیق شدند. ابزار اندازه گیری نسخه فارسی3-TVMS بود که در دو مرحله، به فاصله سه هفته روی نمونه های تحقیق اجرا شد. همچنین آزمون بندر گشتالت در مرحله اول روی آزمودنی ها اجرا شد. از روش آلفای کرونباخ به منظور تعیین همسانی درونی یا پایایی درونی و از روش ضریب همبستگی درون طبقه ای برای تعیین پایایی زمانی و از تحلیل واریانس یکراهه برای تعیین روایی سازه و تفاوت بین گروه ها استفاده شد. همچنین برای بررسی روایی همگرا از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.یافته ها: نتایج این تحقیق حاکی از روایی مناسب3-TVMS برای تمامی گروه های سنی 7 تا 12 سال در کودکان نارس است. همچنین نتایج حاکی از همسانی درونی مطلوب و قابل قبول و پایایی زمانی یا تکرارپذیری این آزمون است.نتیجه گیری: 3-TVMS دارای روایی و پایایی مناسب به منظور غربالگری و شناسایی کودکان نارس مبتلا به اختلال مهارت های بینایی-حرکتی است.

راهبردهای یادگیری شامل دو دسته کلی راهبردهای شناختی و راهبردهای فراشناختی می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر راهبردهای فراشناختی و بازی در خانه (بسته پیشنهادی یونیسف) بر یادگیری مهارت های حرکتی بنیادی کودکان 5 تا 8 سال در همه گیری بیماری کرونا انجام گرفت. این پژوهش از نوع مداخله ای نیمه تجربی و از نظر طرح تحقیق، پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان 84 کودک ساکن قم بودند که بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در 6 گروه قرار گرفتند. گروه تمرین یونیسف، گروه تمرین یونیسف همراه با راهبردهای فراشناختی و گروه کنترل (در دو گروه سنی 6-5 سال و 8-7 سال). از آزمون ریون و نیویورک برای غربالگری شناختی و جسمانی استفاده گردید. از تمامی شرکت کنندگان پیش آزمون ارزیابی حرکتی کودکان- ویرایش دوم گرفته شد. مداخله شامل 18 جلسه انجام بازی های 4 گانه پیشنهادی یونیسف بود. گروه یونیسف پلاس این تمرینات را همراه با مصاحبه نیمه ساختار یافته ای که جهت تحریک فراشناخت بود، انجام می دادند. نتایج پس آزمون با روش تحلیل واریانس مرکب و آنکووا نشان داد که تمرینات یونیسف و یونیسف پلاس باعث بهبود مهارت های حرکتی بنیادی کودکان می شوند؛ اما تمرین یونیسف پلاس علیرغم اینکه در هر دو گروه سنی منجر به نتایج بهتری شده، اما این تفاوت معنی دار نمی باشد و به عبارتی تمرینات فراشناختی در این دو گروه سنی نتوانسته بهبود معنی داری ایجاد نماید. در کل می توان گفت تمرینات پیشنهادی یونیسف مفید بودند و ترکیب این تمرینات با راهبردهای فراشناختی باعث ارتقاء بیشتر حرکتی کودکان گردید.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر یک دوره تمرینات بدنی هدف مدار تکواندو بر کارکردهای شناختی کودکان با اختلال یادگیری اجرا شد.روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، 20 نفر از کودکان پسر با اختلال یادگیری با مراجعه به آموزش و پرورش استثنایی شهر مشهد از مراکز اختلال یادگیری انتخاب شدند. در مرحله پیش آزمون، حافظه کاری و بازداری آزمودنی ها به ترتیب توسط آزمون های ان بک و استروپ سنجیده شدند. پس آن، گروه تمرین در برنامه تمرینی منتخب تکواندو به صورت سه جلسه 50 دقیقه ای در هفته، در بازه زمانی چهار هفته شرکت کردند. در هر جلسه پیش از اجرای پروتکل تمرینی از مجموعه بازی های شناختی مغز من استفاده شد. 10 دقیقه اول جلسه، اجرای بازی های شناختی، سپس 10 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه آموزش و تمرین تکنیک های تکواندو و در آخر 10 دقیقه سرد کردن انجام گرفت. طی این مدت، گروه کنترل فعالیت های عادی خود را انجام دادند. در انتها، متغیرهای وابسته مجدداً در مرحله پس آزمون اندازه گیری شدند. به منظور تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد.یافته ها: تمرینات بدنی هدف مدار تکواندو موجب بهبود کارکردهای شناختی در گروه تمرین شد؛ تمامی این تغییرات در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود (0/05>P).نتیجه گیری: تمرینات بدنی هدف مدار تکواندو می تواند به عنوان یک مداخله بر بهبود کارکردهای شناختی این گروه کودکان تأثیرگذار باشد.

مقدمه: معیارهای عینی به منظور سنجش عملکرد به رغم محدودیت های ذاتی در رشد، یادگیری حرکتی و روانشناسی ورزش به طور گسترده استفاده می شوند. با توجه به محدودیت ابزارهای ارزیابی عملکرد در ورزش های تیمی، هدف پژوهش تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه عملکرد ادراک شده در ورزش های تیمی (PPTSQ) بود.روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع مطالعات زمینه یابی بود. نمونه آماری 100 نفر از ورزشکاران حرفه ای (52 زن و 48 مرد) رشته های ورزشی تیمی 18 تا 32 ساله بودند که به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند در پژوهش حاضر شرکت کردند. ابتدا با استفاده از روش بازترجمه، صحت ترجمه نسخه فارسی پرسشنامه تأیید شد و در ادامه برای تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عامل تأییدی مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری و برای تعیین همسانی درونی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار لیزرل نسخه 8/8 انجام گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که مدل مرتبه اول از نظر شاخص های آماری (0/079=RMSEA) برازش دارد که گواه روایی سازه این پرسشنامه به فارسی است. مدل مرتبه دوم نیز روایی مؤلفه های سازنده این پرسشنامه را تأیید کرد (0/073=RMSEA). ضریب آلفای کرونباخ (0/92=α) و همبستگی درونی آزمون مجدد (0/92=α) گواه پایایی پرسشنامه بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، مقیاس فارسی پرسشنامه عملکرد ادراک شده در ورزش های تیمی از روایی سازه و پایایی درونی مطلوب و قابل قبولی برخوردار است و می توان از آن به عنوان ابزاری روا و پایا استفاده کرد.

هدف از اجرای این تحقیق تدوین بسته تمرینی جسمانی حرکتی مختص دانش آموزان با سندرم داون بود تا مربیان، متخصصان، والدین و تمرین دهندگان این افراد بتوانند با در دست داشتن اطلاعات جامع و کامل اقدام به تجویز برنامه تمرینی مناسب برای این افراد نمایند. این بسته تمرینی شامل اصول و مبانی تمرین در این افراد، بهترین شیوه های تمرینی برای ایشان و جزئیات طرح ریزی برنامه تمرینی بر اساس سبب شناسی این اختلال و ویژگی های افراد با سندرم داون بود. پس از تدوین این بسته تمرینی، محققین اقدام به اجرای این تمرینات در دو مدرسه کودکان استثنائی نموده و قابلیت اجرای این تمرینات را بررسی و تعدیل لازم را در برنامه تمرینی انجام دادند. مرور مطالعات صورت گرفته در این زمینه نشان داد مربیان تمرینی این افراد می بایست 12 اصل را به عنوان بنیادی ترین اصول و مبانی توانبخشی ورزشی این افراد مورد نظر قرار داده و بهترین شیوه تمرینی ویژه این افراد نیز شامل تمرینات قدرتی و تمرینات مکمل آن، تمرینات هوازی، استقامت عضلانی، تعادلی، ادراک عمل، یوگا و ژیمناستیک، تمرین با دستگاه های انتقالی، استفاده از دستگاه ویبره، بازی های مجازی و تمرینات بعد از مدرسه می باشد.بدون شک ارائه بسته های تمرینی ویژه افراد با هر نوع اختلال مربیان، متخصصان، والدین و تمرین دهندگان را قادر خواهد ساخت تا با اطمینان و اعتماد به نفس بیشتری نسبت به تجویز برنامه تمرینی برای این افراد اقدام نموده و زمینه های توسعه فعالیت بدنی و تندرستی این عزیزان را فراهم سازند.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیرکانون توجه درونی و بیرونی بر طرح ریزی حرکتی پیش بینانه افراد مبتلا به MS بود. 30 بیمار مبتلا به MS )میانگین سنی 43/2 ±34 و EDSS 4-6 ) از انجمن ام اس تهران در این پژوهش شرکت داشتند. از تکلیف انتقال استوانه جهت طرح ریزی حرکتی پیش بینانه استفاده شد. شرکت کنندگان تحت سه شرایط کانون توجه درونی، بیرونی و بدون کانون توجه به صورت تک دستی و دوستی یکسان و متفاوت قرار گرفتند. اعمال مداخله در کانون توجه درونی متمرکز کردن حواس بر شست دست و در توجه بیرونی به استوانه چوبی ابزار بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد کانون توجه بیرونی در تکلیف دو دستی متفاوت، موجب افزایش حالت راحت پایانی نسبت به وضعیت کانون توجه درونی (001/0=P) و وضعیت بدون مداخله کانون توجه (006/0=P) شد. با این حال، در تکالیف یک دستی و دو دستی یکسان، تفاوت معنی داری بین وضعیتهای مختلف کانون توجه وجود نداشت (05/0P≥). همچنین، نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره آزمون استروپ و کارکردهای اجرایی با طرح ریزی پیش بینانه در تکالیف دو دستی و دو دستی متفاوت در تمام شرایط کانون توجهی ارتباط منفی معنی داری، وجود دارد و همچنین بین نمرات آزمون فراخنای اعداد با طرح ریزی پیش بینانه در تکالیف دو دستی و دو دستی متفاوت در تمام شرایط کانون توجهی ارتباط مثبت معنی داری، وجود دارد.

مقدمه و هدف: راهکارهای متعددی برای بهبود وضعیت جسمانی و رشد عضلانی افراد غیر ورزشکار توسط پژوهشگران مورد استفاده قرار گرفته است. تمرینات مقاومتی به عنوان اصلی ترین روش تمرینی که موجب بهبود هورمون های آنابولیک و رشد عضلانی می شود مورد مطالعات گسترده ای قرار گرفته است. از این رو، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر دو روش تمرینی هرمی مسطح و دوگانه بر نسبت فولیستاتین به مایوستاتین و IGF-1 مردان غیر ورزشکار انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. نمونه های این پژوهش را 30 مرد غیر ورزشکار با محدوده سنی 18 تا 25 سال و شاخص توده بدنی 18-25 کیلوگرم بر متر مربع تشکیل دادند. پروتکل تمرینی گروه های هرمی مسطح و دوگانه به مدت دوازده هفته (سه الی پنج جلسه در هفته) انجام شد. در الگوی هرمی مسطح، آزمودنی ها پس از گرم کردن هر حرکت را در 7 نوبت تمرینی انجام دادند. تمرینات گروه هرمی دوگانه نیز شامل انجام همان حرکات در 8 نوبت متوالی بود. در ابتدا و انتهای پژوهش، 10 سی سی خون از ورید کوبیتال جهت بررسی سطوح هورمونی از آزمودنی ها اخذ گردید. در نهایت از آزمون اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری 0.05>P جهت تحلیل آماری نتایج استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد 12 هفته تمرین مسطح و دوگانه افزایش معناداری در نسبت فولیستاتین به مایوستاتین و IGF-1 نسبت به گروه کنترل ایجاد کرد (0.05>P)؛ اما این تفاوت بین دو گروه تمرینی معنادار نبود (0.05>P).نتیجه گیری: استفاده از پروتکل های تمرینی مقاومتی هرمی مستقل از نوع هرم می تواند موجب بهبود هورمون های آنابولیک و رشد عضلانی در افراد غیر ورزشکار که در شرایط استرس زا زندگی می کنند، شود. 

مقدمه و هدف: در سال های اخیر، تأثیر تمرین هوازی بر نوروترانسمیترهای مغز، به ویژه گابا و سروتونین، توجه زیادی جلب کرده است. با این حال، تفاوت آثار تمرینات هوازی اختیاری و اجباری بر این نوروترانسمیترها همچنان چالش برانگیز است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو نوع تمرین هوازی اختیاری (شنا) و اجباری (تردمیل) بر سطح نوروترانسمیترهای گابا و سروتونین در هیپوکامپ رت های نر بود.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع کاربردی در قالب طرح تجربی اجرا شد. تعداد 24 رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم بندی شدند. گروه های تمرین هوازی، به مدت ۴ هفته، هفته ای ۵ جلسه به اجرای تمرینات هوازی اجباری روی تردمیل و تمرینات هوازی اختیاری درون آب پرداختند. 48 ساعت پس از پایان پروتکل تمرینی، حیوانات بیهوش شده و سپس بافت برداری انجام شد. سطوح نوروترانسمیترهای گابا و سروتونین با روش وسترن بلات اندازه گیری شدند. کلیه داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و از طریق آزمون تحلیل واریانس یک راهه تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر کاهش معنی داری را در سطوح سروتونین بین گروه کنترل و تمرین هوازی اجباری (تردمیل) نشان داد (0.05>P). اما تفاوت معنی داری در سطوح سرتونین بین گروه تمرین هوازی اختیاری (شنا) در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد (0.05<P). به علاوه، نتایج نشان داد بین گروه های پژوهش در متغیر گابا  تفاوت معناداری وجود ندارد (0.05<P).  نتیجه گیری: اجرای 4 هفته تمرینات هوازی اجباری (تردمیل) علی رغم افزایش در سطوح نوروترانسمیتر سروتونین در بافت هیپوکامپ رت های نر، تأثیری بر سطوح نوروترانسمیتر گابا ندارد. همچنین، تمرین هوازی اختیاری (شنا) باعث تغییر قابل توجهی در سطوح نوروترانسمیترهای سروتونین و گابا در بافت هیپوکامپ رت های نر نمی شود. در نتیجه می توان از تمرینات هوازی اجباری (تردمیل) برای افزایش سطوح نوروترانسمیتر سروتونین در رت های نر استفاده کرد.  

مطالعه حاضر با هدف تاثیر تمرینات دید ورزشی بر تصمیم گیری، رفتار خیرگی و یادگیری مهارت سرویس تنیس انجام گرفت. در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح اندازه گیری تکراری (پیش آزمون- پس آزمون- یادداری) انجام گرفت، 30 تنیس باز مرد مبتدی مجموعه خانه اصفهان با دامنه سنی 20 تا 30 به صورت در دسترس انتخاب و در 2 گروه 15 نفری تمرین دید ورزشی و کنترل قرار گرفتند. در مراحل پیش آزمون شرکت کنندگان اقدام به اجرای 12 سرویس تنیس نمودند که رفتار خیرگی شرکت کنندگان در حین عمل نیز اندازه گیری شد. همچنین توسط دوربین گوپرو عملکرد سرویس شرکت کنندگان ضبط گردید. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه به اجرای تمرینات مورد نظر پرداختند. در طول این دوره، گروه کنترل به اجرای فعالیت های روزمره خود پرداختند. پس از پایان 24 جلسه تمرین مرحله پس آزمون، و دو هفته بعد از اخرین جلسه مرحله یادداری همانند مرحله پیش آزمون اجرا شد. داده های به دست آمده توسط آزمون تحلیل ورایانس مرکب تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمرینات دید ورزشی بر بهبود تصمیم گیری، افزایش طول دوره چشم ساکن و افزایش عملکرد سرویس تنیس تاثیر معنی داری می باشد (05/0>P). به طور کلی نتایج مطالعه حاضر بر اهمیت تمرینات دید ورزشی تاکید دارد و پیشنهاد می شود مربیان در کار با نوآموزان به این نوع تمرین توجه نمایند.

مقدمه: وضعیت سر به جلو از رایج ترین ناهنجاری های وضعیتی در بین دانش آموزان است که این اختلال بر کنترل وضعیتی (تعادل) آنها اثرگذار است. اگرچه روند استفاده از اگزرگیم برای بهبود تعادل وجود دارد، با این حال، اثربخشی اگزرگیم که به طور خاص برای بهبود تعادل دانش آموزان با وضعیت سر به جلو طراحی شده باشد، نامشخص است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات اگزرگیم بر تعادل ایستای کودکان مبتلا به وضعیت سر به جلو بود.روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، 30 پسر با وضعیت سر به جلو شهر تاکستان با دامنه سنی 7 تا 12 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه تمرین اگزرگیم و کنترل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، شرکت کنندگان اقدام به اجرای سه کوشش آزمون لک لک (تعادل ایستا) کردند. مرحله مداخله در هشت هفته و هر هفته دو جلسه و هر جلسه 30 دقیقه انجام گرفت که شرکت کنندگان به اجرای تمرینات مربوط پرداختند. پس از اتمام مرحله تمرینی، مرحله پس آزمون انجام گرفت که شرکت کنندگان همانند مرحله پیش آزمون به اجرای آزمون تعادل ایستا پرداختند. داده ها به روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات اگزرگیم موجب بهبود معنادار تعادل ایستای کودکان مبتلا به وضعیت سر به جلو شد (0/001=P ،22/99=F).نتیجه گیری: به طور کلی نتایج پژوهش حاضر بر اهمیت تمرینات اگزرگیم بر تعادل ایستای کودکان مبتلا به وضعیت سر به جلو تأکید دارد و پیشنهاد می شود از مزایای این تمرینات در بهبود تعادل ایستا استفاده شود. 

مقدمه: حرکت، یک راه برقراری ارتباط اجتماعی کودک با سایر افراد در زندگی اش است. کودک با حرکت کردن در محیط تجربه های مختلفی را کسب می کند، هرچند مهارت های او هنوز تکامل نیافته است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین های حرکتی در آب بر رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان 3 تا 6 سال انجام گرفت.روش پژوهش: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کودکان دختر در مهدکودک های شهر فریدن استان اصفهان بودند. 23 نفر به شکل در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12نفر) و کنترل (11نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی، 16جلسه 50دقیقه ای تمرین های حرکتی در آب را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل، فعالیت های روزمره خود را طبق برنامه های معمول انجام دادند. هر دو گروه، نسخه سوم آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ و پرسشنامه مهارت های عاطفی اجتماعی گرشام و الیوت (1990) را در شرایط کاملاً مشابه در پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح معنا داری 0/05 و در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 26 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد بازی های حرکتی در آب به شکل معنا داری موجب رشد مهارت های درشت (جابه جایی و کنترل شیء) و مهارت های عاطفی- اجتماعی (همکاری، جرأت ورزی، خودکنترلی و مسئولیت پذیری) بیشتری نسبت به گروه کنترل شد ( P ≤0/05 ).نتیجه گیری: با ارائه برنامه آموزشی بازی در آب می توان فرصتی برای رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان پیش دبستانی دختر فراهم کرد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر بازی های انفرادی و گروهی بر مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی در کودکان اختلال هماهنگی رشدی بود. پژوهش حاضر، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با سه گروه بازی های انفرادی، بازی های گروهی و گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کودکان اختلال هماهنگی رشدی شهر مشهد با دامنه سنی 8-9 سال بودند. تعداد 45 نفر به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و پس از کسب رضایت نامه کتبی به صورت تصادفی گروه بندی شدند. ابزار مورد استفاده نسخه فارسی پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی، آزمون MABC، مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان بود. روش اجرا به این صورت بود که ابتدا پیش آزمون مقیاس رشد اجتماعی و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. مداخله تحقیق به صورت گروهی و انفرادی برای مدت 8 هفته، دوبار در هفته و برای 45 دقیقه اجرا گردید. پس از اتمام مداخله پس آزمون مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که مداخله بازی های های گروهی و انفرادی نسبت تاثیر معناداری بر بهبود رشد اجتماعی و خودکارامدی کودکان داشتند. همچنین در مورد تفاوت بین گروه ها نتایج نشان داد که بازی های گروهی نسبت دو گروه دیگر برتری بیشتری داشت. بنابراین، با توجه به اثرگذاری بیشتر بازی های گروهی به مربیان و کاردرمان ها پیشنهاد می شود تا برای بهبود رشد اجتماعی و خودکارآمدی کودکان اختلال هماهنگی رشدی از شیوه بازی های گروهی استفاده کنند.

اختلال در نوشتن از مهم ترین ناتوانایی های یادگیری است که ممکن است بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان موثر باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر اضافه شدن یک برنامه حرکتی منتخب به روش آموزش چند حسی فرنالد بر وضعیت دست خط دانش آموزان نارسانویس دوره ابتدایی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان نارسانویس دارای هوش بهنجار مقطع ابتدایی منطقه 15 شهر تهران بود. تعداد 45 دانش آموز با میانگین سنی 8.4 سال به صورت در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی آموزش با روش فرنالد و روش ترکیبی و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. مداخلات در هر یک از گروه های تجربی به مدت 5 هفته 3 جلسه ای و هر جلسه 45 دقیقه اجرا شد. جهت جمع آوری اطلاعات از چک لیست نارسانویسی و آزمون هوش کتل استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس آمیختهاستفاده شد. نتایج نشان داد در هر یک از گروه های تجربی امتیازات نارسانویسی در پس آزمون به طور معنی داری کمتر از پیش آزمون بود. پس از مداخله امتیازات نارسانویسی گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین روش آموزشی ترکیبی منجر به کاهش بیشتر امتیازات نارسانویسی نسبت به روش آموزشی فرنالد شد. نتایج نشان داد غنی کردن محیط آموزش با فعالیت های حرکتی می تواند بر نحوه نوشتن دانش آموران تاثیرگذار باشد لذا پیشنهاد می گردد از روش های ترکیبی برای بهبود دست خط دانش آموزان نارسا نویس استفاده شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی همبستگی بین نیازهای اساسی روانشناختی با میل به تداوم فعالیت ورزشی و ترک آن در دانش-آموزان انجام شد. تعداد 200 دانش آموز (95 نفر پسر و 105 نفر دختر) در مقاطع پنجم و ششم ابتدایی یکی از مدارس شهر زنجان به صورت در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس های نیازهای اساسی روانشناختی، میل به تداوم فعالیت های ورزشی و ترک فعالیت ورزشی استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین متغیرهای میل به ادامه فعالیت ورزشی و رضامندی از نیازها بصورت کلی (4/0r =،p < 0.01 ) و همچنین در سطح سه عامل استقلال (44/0r =، p < 0.01)، شایستگی (40/0r =، p < 0.01) و وابستگی (26/0r=، p < 0.01) همبستگی مثبت معنادار و بین متغیر میل به ادامه فعالیت ورزشی با متغیر تخریب نیازها بصورت کلی (30/0-r=، p < 0.01) و همچنین در سطح 3 عامل استقلال (34/0- r = ، p < 0.01)، شایستگی (24/0-r =، p < 0.01) و وابستگی (16/0- r =، p < 0.01) همبستگی منفی معنادار گزارش شد. نتایج مدل معادلات ساختاری، نشان داد که تنها رضامندی از نیازها میل به ادامه ورزش را به طور مثبت پیش بینی، و ترک فعالیت ورزشی را به طور منفی پیش بینی می کند. پس می توان نتیجه گرفت که احساس رضامندی دانش-آموزان از نیازهای اساسی روانشناختی شان در کلاس های تربیت بدنی باعث تمایل بیشتر آنها به انجام فعالیت های بدنی و همچنین کاهش تمایل به ترک ورزشی در آنها می شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تداخل زمینه ای فزاینده و یادگیری کم خطا بر دقت شوت بازیکنان فوتبال بود. به این منظور 50 شرکت کننده مبتدی (دامنه سنی 10 تا 12 سال) راست پا بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به 5 گروه (تداخل فزآینده، کم خطا، مسدود، تصادفی و کنترل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان بعد از اجرای یک پیش آزمون (12 کوشش) به تمرین شوت فوتبال به مدت 4 روز (هر روز 3 بلوک 12 کوششی) پرداختند. یک هفته بعد از آخرین روز تمرین، یک آزمون یادداری مشابه با پیش آزمون اجرا شد. سپس دو آزمون انتقال با استفاده از فاصله متفاوت و دستکاری فشار روانشناختی اجرا شد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که گروه تداخل افزایشی نسبت به سایر گروه ها در مرحله اکتساب دقت بالاتری داشته است. همچنین نتایج نشان داد که گروه تصادفی نسبت به گروه مسدود در مرحله یادداری دقت بالاتری داشته است. به طور جالب توجهی، گروه کم خطا در هر دو آزمون انتقال نسبت به سایر گروه ها دقت کمتری داشت. این یافته ها بر اساس پیشینه نظری زیربنای تداخل زمینه ای و همچنین محدودیت های موجود در این پژوهش مورد تفسیر قرار گرفتند.

مقدمه: رسیدن به سطوح بالای یادگیری حرکتی مستلزم یافتن ترکیب بهینه ای از متغیرها و روش ها است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تعاملی کانون توجه (درونی و بیرونی) و توع یادگیری (آشکار و پنهان) بر یادداری و انتقال مهارت پرتاب آزاد بسکتبال می باشد. روش پژوهش: 48 دانش آموز پسر داوطلب به صورت تصادفی در چهار گروه یادگیری آشکار- توجه درونی، یادگیری آشکار – توجه بیرونی، یادگیری پنهان – توجه درونی، یادگیری پنهان – توجه بیرونی تقسیم شدند. در مرحله اکتساب گروه ها در 6 بلوک 10 کوششی  به تمرین پرتاب آزاد بسکتبال پرداختند. 24 ساعت پس از پایان مرحله اکتساب، آزمون یادداری و دو آزمون انتقال هر کدام در یک بلوک 10 کوششی اجرا شد. آزمون انتقال اول ده دقیقه بعد از آزمون یادداری در شرایط تحت فشار اجرا شد و آزمون انتقال دوم نیز، ده دقیقه پس از آزمون انتقال اول از فاصله 4 متری و زاویه 45 درجه اجرا شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در شرایط یادگیری آشکار، کانون توجه بیرونی و در شرایط یادگیری پنهان، کانون توجه درونی موجب یادگیری بهتر در پرتاب آزاد بسکتبال شد. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، اضافه بار شناختی شیوه یادگیری آشکار را از طریق ارائه دستورالعمل کانون توجه بیرونی تعدیل نمود. اما در شیوه یادگیری پنهان که به دلیل استفاده از قیاس، بار شناختی اندکی به حافظه کاری یادگیرندگان وارد می شود، می توان توجه آنان را به طرف خود مهارت و یا بخش هایی از بدن که درگیر اجرای مهارت است معطوف کرد و از مزایای کانون توجه درونی استفاده نمود.

مقدمه: هدف گزینی به عنوان یک مداخله شناختی موجب تقویت عملکرد می شود. با وجود این هدفگزینی به صورت خودکنترل در طول مراحل یادگیری بررسی نشده است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر هدف گزینی عملکرد به صورت خودکنترل و مربی کنترل بر یادگیری پاس فوتبال با تمرکز بر تئوری انتخاب بود. روش پژوهش: شرکتکنندگان 30 پسر 18 تا 28 ساله بودند که به صورت سازمان یافته در تمرینات فوتبال شرکت نداشتند. ابتدا پیش آزمون از شرکتکنندگان گرفته شد و سپس آنها در یک طرح نیمه تجربی و به صورت سیستماتیک در یکی از سه گروه هدف گزینی عملکرد خودکنترل، هدف گزینی عملکرد مربی کنترل و کنترل شرکت کردند. پس از 15جلسه تمرین بلافاصله آزمون اکتساب و پس از 72 ساعت آزمونهای یادداری و انتقال گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس2*3) مرحله * گروه) نشان داد که در آزمون اکتساب عملکرد گروهها بهبود یافت، اماتفاوت معناداری بین آنها مشاهده نشد. همچنین تحلیل واریانس یک سویه نشان داد که در هر دو مرحله یادداری و انتقال بین گروهها تفاوت وجود دارد و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که هر دو گروه مداخله هدف گزینی خودکنترل و مربی کنترل نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری دارند و تفاوتشان معنادار است. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاکی از آن بود که عملکرد گروههای هدف گزینی به صورت خودکنترل و مربی کنترل نسبت به گروه کنترل بهتر بود و هدفگزینی خودکنترل مزیت بیشتری نسبت به سایر گروهها دارد. پیشنهاد می شود از راهبرد هدف گزینی به صورت خود کنترل  در پروتکل های تمرینی استفاده شود.

مقدمه: در دهه های اخیر، نوجوانان و جوانان کشور به ورزش فوتبال روی آورده اند و لزوم توجه به آموزش پایه ای آنان ضروری به نظر می رسد. ازاینرو پژوهش حاضر با هدف طراحی و اثربخشی یک مداخله تربیتی- حرکتی بر انگیزه پیشرفت نوجوانان فوتبالیست انجام گرفت. روش پژوهش: روش مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی کودکان و نوجوانان 12 تا 16 ساله عضو مدارس فوتبال باشگاه سایپا شهر تهران در سال 1401 تشکیل دادند. از بین آنان 60 نفر ( 30 نفر گروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل) بر اساس ملاکهای ورود و به طور هدفمند انتخاب شدند و سپس در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه انگیزه پیشرفت (هرمنس، 1970 ) بود. گروه آزمایشی، تحت آموزش مداخله تربیتی- حرکتی در 16 جلسه 60 دقیقه ای قرار گرفتند و گروه کنترل در فهرست انتظار بودند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه آزمایش و گروه کنترل در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار وجود دارد و مداخله تربیتی- حرکتی موجب بهبود انگیزه پیشرفت نوجوانان عضو مدارس فوتبال باشگاه فرهنگی ورزشی سایپا شد (5./.>P) نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر مداخله تربیتی- حرکتی می تواند برای بهبود انگیزه پیشرفت نوجوانان عضو مدارس فوتبال باشگاه فرهنگی ورزشی سایپا کارامد باشد و توصیه میشود که طراحان برنامه در وزارت ورزش و جوانان در راستای بهبود انگیزه پیشرفت نوجوانان مدارس فوتبال از این روش استفاده کنند.