رشد و یادگیری حرکتی - ورزشی

مقدمه: دستکاری و کنترل محیط، به بهبود مهارت های حرکتی، افزایش مشارکت ورزشی و مشارکت اجتماعی فعال تر منجر می شود. این عوامل به نوبه خود شایستگی جسمانی و حرکتی را افزایش می دهند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش سنتی و TGFU بر شایستگی ادراک شده، مشارکت ورزشی و یادگیری مهارت های بسکتبال دانش آموزان 10 تا 12 ساله بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان پسر 10 تا 12 ساله شهر میبد بود که 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری، شامل گروه های تمرین سنتی، تمرین TGFU و کنترل تقسیم شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه انگیزه مشارکت ورزشی، پرسشنامه ادراک شایستگی، آزمون های دریبل کنترلی و پاس بسکتبال ایفرد استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس (آنکوا) و آزمون تعقیبی بنفرونی، در سطح معناداری 0/05≥P استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که شایستگی ادراک شده (جسمانی، شناختی و اجتماعی)، مشارکت ورزشی و یادگیری مهارت های بسکتبال (پاس و دریبل) در گروه سنتی و TGFU نسبت به گروه کنترل بهتر بود (0/05≥P). همچنین این نتایج در گروه TGFU به طور معنا داری نسبت به گروه سنتی بیشتر بود (0/05≥P).نتیجه گیری: معلمان و مربیان می توانند برای افزایش مشارکت در ورزش و بهبود شایستگی های دانش آموزان و همچنین فراهم کردن تجربه یادگیری جذاب و انگیزشی برای دانش آموزان از شیوه آموزش TGFU استفاده کنند. 

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر زمان بندی استفاده از خودگویی راهبردی بر عملکرد و یادگیری افراد نوآموز بود. روش پژوهش: 36 دانشجوی نوآموز در مهارت های بسکتبال انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی راهبردی قبل از ارائه بازخورد، بعد از ارائه بازخورد و کنترل تقسیم شدند. در هر جلسه، 60 کوشش تمرینی از چهار نقطه از قوس بسکتبال داده شد. مربی پس از هر سه کوشش یک بازخورد درباره شیوه اجرای مهارت به نوآموزان می داد. در گروه تجربی اول، به نوآموزان آموزش داده شد تا از خودگویی راهبردی پس از اتمام سه کوشش تمرینی و پیش از ارائه بازخورد برای شناسایی خطا استفاده کنند؛ به گروه تجربی دوم، از نوآموزان خواسته شد که از خودگویی راهبردی پس از ارائه بازخورد برای اصلاح خطاها استفاده کنند و در گروه کنترل، تمرینات و بازخورد داده شد، اما خودگویی ارائه نشد. در نهایت، دو هفته پس از پایان مداخله آزمون یادداری برگزار شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس دوعاملی در مرحله اکتساب نشان داد که اثر اصلی جلسات (0/000=P) و گروه (0/024=P) بر عملکرد شوت بسکتبال معنی دار بود. همچنین، اثر تعاملی جلسات و گروه بر عملکرد شوت بسکتبال معنا دار بود (0/001=P). در نهایت، خودگویی پیش از ارائه بازخورد نسبت به بعد از بازخورد به بهبود یادگیری مهارت شوت بسکتبال منجر شد (0/007=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد خودگویی راهبردی در قبل از ارائه بازخورد به دلیل توجه بر شناسایی خطا و استفاده از بازخورد مربی درباره نحوه اصلاح خطاها برای یادگیری پرتاب بسکتبال مفید است.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر پیچیدگی تکلیف بر انتقال دوسویه در افراد سالمند بود.روش پژوهش: در این پژوهش 30 سالمند سالم مرد و زن با میانگین سنی 7/40± 68/5 سال به شکل در دسترس، شرکت کردند. مشارکت کنندگان در مرحله پیش آزمون سه نوع تکلیف مهارت انگشتی متفاوت از نظر پیچیدگی شامل تخته میخ پردو، چابکی اکانر و تخته میخ پردو در آینه را با دست برتر و غیربرتر خود انجام دادند. سپس یکی از تکالیف را شش بار با دست برتر تمرین و در نهایت در مرحله پس آزمون و یادداری نیز تکلیف را با دست برتر و غیربرتر خود انجام دادند. بین پس آزمون و یادداری تکلیف اول تا شروع تمرین تکلیف دوم یک هفته فاصله بود. زمان انجام هر تکلیف نسبت به زمان انجام تکلیف در پیش آزمون نرمال سازی و درصد پیشرفت نسبت به این وضعیت در تکرارهای مختلف محاسبه شد. به منظور تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد (0/05≥P).یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد طی مرحله پس آزمون و یادداری تفاوت معناداری در میزان پیشرفت دست غیربرتر در اجرای مهارت انگشتی با پیچیدگی مختلف بین آزمون پردو و پردو در آینه و همچنین بین آزمون پردو و اکانر، وجود داشت. همچنین بین کل زمان تمرین و میزان پیشرفت دست غیربرتر در تکلیف پردو و بین میزان پیشرفت دست برتر و غیربرتر در آزمون پردو و پردو در آینه همبستگی معناداری وجود داشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد در افراد مسن سازوکار های جبرانی عامل ایجاد انتقال دوسویه در تکالیف پیچیده اند. 

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرین پرتاب دارت با دست غیربرتر بر درصد انتقال دقت پرتاب دارت، تغییرپذیری و هماهنگی حرکتی دست برتر بود.روش پژوهش: در یک طرح نیمه تجربی، 24 دانشجوی واجد شرایط به صورت تصادفی در گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی طی 12 جلسه در پنج دست کوشش 10 تایی، پرتاب دارت با دست غیربرتر را انجام دادند و گروه کنترل تمرینی نداشتند. برای بررسی هماهنگی و تغییرپذیری اندام در پیش و پس آزمون از دستگاه IMU Noraxon و برای اندازه گیری دقت از معیار خطای شعاعی استفاده شد. داده های تغییرپذیری و هماهنگی با مدل برنامه نویسی SPM در محیط متلب و از آنالیز واریانس با اندازه های تکراری دوعاملی برای بررسی داده های رفتار در سطح معنا داری 0/05 استفاده شد. یافته ها: خطای شعاعی کاهش معنا دار 27 درصدی داشت (0/002=P) و تغییرپذیری حرکتی دست برتر در بازه 20 تا 50 درصدی حرکت پس از تمرین کاهش معنا داری را نشان داد (0/05>P)؛ اما هماهنگی حرکتی در گروه تجربی پس از جلسات تمرین تفاوت معنا داری نداشت (0/05 <P). در نتیجه درصد انتقال دقت پرتاب دارت در گروه تجربی افزایش یافت.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق، انتقال از اندام غیربرتر به اندام برتر را نشان داد. دقت پرتاب دارت در دست برتر افزایش یافت که با کاهش در میزان تغییرپذیری حرکتی دست برتر آزمودنی ها همراه بود. بنابراین به مربیان و تراپیست ها توصیه می شود در صورت آسیب اندام برتر با تمرین اندام غیربرتر از افت عملکرد افراد جلوگیری کنند.

مقدمه: معیارهای عینی به منظور سنجش عملکرد به رغم محدودیت های ذاتی در رشد، یادگیری حرکتی و روانشناسی ورزش به طور گسترده استفاده می شوند. با توجه به محدودیت ابزارهای ارزیابی عملکرد در ورزش های تیمی، هدف پژوهش تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه عملکرد ادراک شده در ورزش های تیمی (PPTSQ) بود.روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع مطالعات زمینه یابی بود. نمونه آماری 100 نفر از ورزشکاران حرفه ای (52 زن و 48 مرد) رشته های ورزشی تیمی 18 تا 32 ساله بودند که به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند در پژوهش حاضر شرکت کردند. ابتدا با استفاده از روش بازترجمه، صحت ترجمه نسخه فارسی پرسشنامه تأیید شد و در ادامه برای تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عامل تأییدی مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری و برای تعیین همسانی درونی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار لیزرل نسخه 8/8 انجام گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که مدل مرتبه اول از نظر شاخص های آماری (0/079=RMSEA) برازش دارد که گواه روایی سازه این پرسشنامه به فارسی است. مدل مرتبه دوم نیز روایی مؤلفه های سازنده این پرسشنامه را تأیید کرد (0/073=RMSEA). ضریب آلفای کرونباخ (0/92=α) و همبستگی درونی آزمون مجدد (0/92=α) گواه پایایی پرسشنامه بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، مقیاس فارسی پرسشنامه عملکرد ادراک شده در ورزش های تیمی از روایی سازه و پایایی درونی مطلوب و قابل قبولی برخوردار است و می توان از آن به عنوان ابزاری روا و پایا استفاده کرد.

مقدمه: با آغاز تحقیقات در مورد ارتباط بین مهارت های بینایی با عملکرد ورزشی، ایده تمرینات بینایی برای ارائه مزیت به ورزشکاران در گام بعدی منطقی بود. بنابراین تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثر تمرینات بینایی ورزشی و تمرینات چشم ساکن در تصمیم گیری، رفتار خیرگی و یادگیری سرویس تنیس بازان مبتدی انجام گرفت.روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح ترکیبی (درون گروهی-بین گروهی) انجام گرفت، 30 تنیس باز مرد مبتدی مجموعه خانه اصفهان شهر اصفهان با دامنه سنی 20 تا 30 سال به صورت در دسترس انتخاب شدند و در 2 گروه 15 نفری تمرین چشم ساکن و تمرین بینایی ورزشی قرار گرفتند. در مراحل پیش آزمون شرکت کنندگان اقدام به اجرای 12 سرویس تنیس کردند که رفتار خیرگی (چشم ساکن) شرکت کنندگان در حین عمل نیز اندازه گیری شد. همچنین توسط دوربین گوپرو عملکرد سرویس شرکت کنندگان ضبط شد. سپس گروه های تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه به اجرای تمرینات موردنظر پرداختند. پس از پایان 24 جلسه تمرین مرحله پس آزمون، و دو هفته پس از آخرین جلسه مرحله یادداری اجرا شد. داده های به دست آمده از طریق آزمون تحلیل واریانس مرکب تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی سبب بهبود بهتر اجرا و یادگیری سرویس تنیس، افزایش بیشتر طول دوره چشم ساکن و تصمیم گیری بهتری شد (0/05>P).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق بر اثربخشی تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی در مهارت های حرکتی و ادراکی- شناختی تأکید دارد.