درخت حوزه‌های تخصصی

مقاله حاضر دو هدف را دنبال می کند : الف - بررسی و نقد نظریه غالب در زبانشناسی نوین در حوضه یادگیری دستور زبان توسط کودکان. ب- ارائه نظریه ای جدید بر اساس پژوهشهای نگارنده . طرفداران نظریه غالب در یادگیری دستور زبان توسط کودکان براین باورند که یادگیری دستور زبان ، در طول دوره تولید عبارات چند کلمه ای (حدود 19 تا 24 ماهگی ) و بعد از آن شروع می شود . ( اینگرام 1986، برمن 1988، گودلاک 1989، رفورد 1990، لاینز1990، اوگیری 1997). اما نگارنده معتقد است که این نظریه جهانشمول نیست ، چرا که در زبان فارسی یادگیری دستور زبان ممکن است از مرحله تولید تک واژه ها (16 ماه به بعد ) شروع شود . این مدعا مبتنی بر واژه های پژوهشی است که توسط نگارنده در زمینه رشد زبان در کودکی دو زبانه ( فارسی و انگلیسی ) انجام شده است تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که کودک مورد مطالعه پیش از مرحله عبارات چند واژه ای ،نشانه هایی از یادگیری دستور زبان بروز داده است . این امر احتمالا ناشی از ساختار زبان فارسی است ، چرا که در این زبان ، برخلاف بسیاری از زبانهای دنیا ازجمله انگلیسی ، ساخت جملات از انعطاف پذیری ویژه ای برخوردار است . نتایج این تحقیق، از این رو که نظریه غالب جهانشمولی را در زبانشناسی زیر سئوال می برد ، از دیدگاه نظری حائز اهمیت است .

در ادبیات داستانی معاصر، پس از انقلاب و تحت تأثیر آن، جریانی در داستان نویسی پدید آمد که تلاش کرد ثبت ارزش های دینی و مذهبی به مثابة فضیلت های انسانی را در دستور کار خود قرار دهد. هدف این پژوهش، کاوش در فراز و فرودها و دگرگونی های این جریان، ضمن در نظر گرفتن تنوع و تکثر در میان آثار و نویسندگان متعلق به آن بوده است. در این پژوهش، پانزده اثر داستانی از سه دورة زمانی شامل دوران انقلاب اسلامی، دورة سازندگی و دورة اصلاحات، به صورت هدفمند و برای ارائة تصویری همه جانبه از کوشش های نویسندگان ایرانی برای خلق رمان های دینی انتخاب و تحلیل شده است. در بررسی این رمان ها، برای تحلیل متن آثار و نیز تبیین نسبت آنها با بافت تاریخی، اجتماعی و سیاسی شان از روش های تحلیل گفتمان با تأکید بر مؤلفه های روایی استفاده شده است. در نگاهی کلی به این سه دهه می توان در خلق آثار متعلق به جریان دینی، روندهایی کلی و متناسب با گفتمان های غالب سیاسی و اجتماعی مشاهده کرد. در دهة شصت، نویسندگان نوقلمی به جرگة داستان نویسان پیوستند که قاطبه آنها را جوانان پرشور انقلابی تشکیل می دادند. انقلاب، جنگ و ارزش های حاکم بر آنها، اصلی ترین مضامین آثار این نویسندگان جوان را تشکیل می دهد و در غالب آثار آنها، بینش دینی متأثر از گفتمان سیاسی حاکم است. در دورة دوم، رمان های دینی انواع بیشتری از موضوع ها و مخاطبان را هدف می گیرد و می کوشد بینش خود را در قالب های متنوع تر و جدیدتری عرضه نماید. رمان های دورة سوم، دربردارندة توجه جدی نویسندگان به شکل قالب هنری برای انعکاس درونمایه منطبق با رویکرد و جهان نگری نویسندگان است.