درخت حوزه‌های تخصصی

Sciences exist to demonstrate the fundamental order underlying nature. Chaos/complexity theory is a novel and amazing field of scientific inquiry. Notions of our everyday experiences are somehow in connection to the laws of nature through chaos/complexity theory’s concerns with the relationships between simplicity and complexity, between orderliness and randomness (Retrieved from http://www.inclusional-research.org/comparisons4.php). It is interested in how disorder leads to order, of how complexity emerges in nature. There appears to be many striking and eye-catching similarities between the new science of chaos/complexity and education. An understanding of chaos/complexity theory seems almost crucial to our general understanding of education and teachers’ and students’ needs within educational systems. Chaos/complexity theory raises some very significant issues in an educational context, including responsibility, morality and planning; the significance of non-linear learning organizations; setting conditions for change by emergence and self-organization; the role of feedback in learning; changing external and internal environments(Morrison, 2006); it emphasizes on the fact that schools and learners as open, complex adaptive systems; cooperation and competition; pedagogy; and the significance of context (Larsen Freeman, 1997).This paper tries to provide an overview of this science and how it can inform education

"همه شخصیتهای رمانها نامی دارند که ممکن است با نگاهی اجمالی ارزش واقعی آن نام تجلی پیدا نکند. شخصیت همچنین در نخستین ظهور خود در داستان، بر خواننده تاثیر ویژه ای می گذارد که فقط با تحلیلی دقیق می توان به ارزش واقعی آن پی برد. هر چند نویسندگان نقشهای مختلفی به هر یک از شخصیتهای خود در قسمتهای مختلف رمان می دهند، با این همه، نخستین ظهور شخصیت در اثر، از همه مهمتر است زیرا ممکن است بر درک خواننده از این شخصیت تاثیر به سزایی بگذارد. هدف از ارایه این مقاله که با مطالعه بر شخصیتهای سووشون اثر سیمین دانشور شکل گرفته، یافتن ارتباطهای احتمالی میان نام و نقش شخصیت از یک سو و نخستین ظهور و نقش آن از سوی دیگر است.

از آنجایی که تحقیقات قابل توجهی بیان کننده نقش مهم حافظه کاری در فراگیری زبان اول می باشد، تحقیقات بر روی چنین نقشی از حافظه کاری در زبان خارجی به عنوان یک حوضه تحقیقاتی جدی، در حال وقوع است. در تحقیق حاضر، نقش حافظه کاری در توانایی خواندن در زبان خارجی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، ٥٥ نفر زبان آموز در سه سطح مهارت زبانی مبتدی، متوسط و پیشرفته از یک موسسه خصوصی زبان در این تحقیق شرکت کردند. از کلیه این افراد دو تست حافظه که شامل یک تست تعیین ظرفیت حافظه کاری از طریق خواندن و یک تست تعیین ظرفیت حافظه کوتاه مدت واجی گرفته شد. از شرکت کننده گان در تحقیق همچنین خواسته شد که در یک تست درک مطلب که شامل خواندن دو متن و پاسخگویی به سوالات آن بود شرکت کنند. سپس از عملیات آماری رگرسیون استفاده شد که مشخص شود آیا رابطه ی معنا داری بین توانایی حافظه و توانایی خواندن وجود دارد یا خیر. نتایج این تحقیق بیان کننده ی رابطه معنا داری بین توانایی حافظه کاری و توانایی خواندن فقط در سطح مبتدی بود که دلایل احتمالی آن در این تحقیق مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر روش تدریس فعالیت محور بر تولید کاربردشناختی، آگاهی فرا کاربردشناختی، و خودسنجی کاربردشناختی زبان آموزان بود. بدین منظور75 زبان آموز همگن و در سطح متوسط انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: 27 نفر در گروه تأکید بر کاربردشناسی در مراحل قبل و بعد فعالیت (گروه آزمایشی اول)، 26 نفر در گروه تأکید بر کاربردشناسی در مرحله حین فعالیت (گروه آزمایشی دوم)، و 22 نفر در گروه فعالیت محور رایج (گروه کنترل). در گروه آزمایشی اول فقط در مراحل قبل و بعد از فعالیت بر پنج کنش گفتاری تأکید شد. در گروه آزمایشی دوم در مراحل قبل و بعد از فعالیت بر کنشهای گفتاری تأکید نشد ولی در عوض در مرحله حین فعالیت از بازخورد کاربردشناختی در مورد تولید کنشهای گفتاری استفاده شد. به شرکت کنندگان گروه کنترل هیچ گونه تدریس، توضیح، و یا بازخوردی داده نشد و آنها صرفاَ در هر یک از سه مرحله فقط فعالیت ها را تکمیل کردند. تولید کاربردشناختی، آگاهی فرا کاربردشناختی، و خودسنجی کاربردشناختی زبان آموزان به ترتیب از طریق پرسشنامه تکمیل گفتمان، پرسشنامه فرا کاربرد شناسی، و پرسشنامه خودسنجی کاربردشناختی در ابتدا و انتهای این پژوهش سنجیده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که در نتیجه به کارگیری روش فعالیت محور، هر سه گروه توانستند تولید کاربردشناختی خود را به طور یکسان ارتقاء دهند، در حالی که آگاهی فرا کاربردشناختی و خودسنجی کاربردشناختی فقط در دو گروه آزمایشی ارتقاء پیدا کرد. علاوه بر این، شرکت کنندگان در دو گروه آزمایشی توانستند خود سنجی از دانش کاربرد شناسی شان را بیشتر از گروه کنترل ارتقاء بخشند. بنابر این، می توان نتیجه گرفت که استفاده از فعالیت ها در چارچوب روش فعالیت محور آموزش زبان، چه با تأکید و بازخورد بر کاربردشناسی و چه بدون تأکید و بازخورد در هر یک از سه مرحله، می تواند تولید کاربرد شناختی را در میان یاد گیرندگان زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی ارتقاء بخشد. این در حالی است که ارتقای آگاهی فرا کاربردشناختی و خودسنجی کاربردشناختی در گرو تأکید بر کاربردشناسی و نیز ارائه بازخورد است.