ارتباط بین فرهنگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه بین فرهنگی دو کشور ایران و هند از نظر ویژگی های شخصیتی و رابطه آن با خشنودی شغلی دبیران دبیرستان های شهر تهران (ایران) و پونا (هندوستان) در سال 1385 انجام گرفته است. متغیرهایی که در این تحقیق بررسی شده اند شامل خشنودی شغلی و ابعاد آن (خشنودی از ماهیت کار، خشنودی از سرپرستی، خشنودی از حقوق، خشنودی از ترفیعات و خشنودی از همکاران)، و ویژگی های شخصیتی شامل (روان رنجورخویی، برون گرایی، بازبودن، توافق پذیری و وظیفه شناسی) می باشند. نمونه تحقیق دبیران شهر تهران (224 نفر) و شهر پونا (223 نفر) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. در این مطالعه از دو پرسشنامه شامل:‌ شاخص توصیف شغل (JDI)، اسمیت، کندال و هیولین (1969)، و پرسشنامه شخصیت نئو (NEO)، کوستا و مک کری (1992) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین ویژگی شخصیتی روان رنجورخویی و خشنودی از ماهیت کار، خشنودی از همکاران، خشنودی از حقوق، خشنودی از ترفیعات، خشنودی از سرپرستی و خشنودی از شغل به طور کلی در بین دبیران ایرانی و هندی همبستگی منفی وجود دارد. همچنین، بین ویژگی شخصیتی برون گرایی و خشنودی از همکاران، خشنودی از حقوق، خشنودی از ترفیعات، خشنودی از سرپرستی، و خشنودی از شغل به طور کلی در بین دبیران ایرانی و هندی همبستگی مثبت وجود دارد. بین ویژگی شخصیتی بازبودن و خشنودی از همکاران همبستگی منفی و بین ویژگی شخصیتی بازبودن و خشنودی از ترفیعات و خشنودی از شغل به طور کلی در بین دبیران ایرانی و هندی همبستگی مثبت وجود دارد. بین ویژگی شخصیتی توافق پذیری با خشنودی از حقوق، خشنودی از ترفیعات و خشنودی شغلی به طور کلی همبستگی مثبت در بین دبیران ایران و هند مشاهده شد. نتایج دیگر نشان دادند در بین دبیران ایرانی و هندی از لحاظ ویژگی شخصیتی و متغیرهای خشنودی شغلی تفاوت معنی داری وجود دارد.

چندین دهه است که آموزش زبان بدون در نظر گرفتن فرهنگ، آداب و رسوم ملل، منسوخ شده است. بر اساس نظریه های معاصر، علم آموزش زبان های خارجی و کسب مهارت زبانی، بدون شناخت مسائل بین فرهنگی ناپایدار خواهد بود. واقعیت این است که گرایش گاه شدید زبان آموزان به فرهنگ و شیوه زندگی جوامع مقصد، انگیزه گروه قابل توجهی از آنها است. روش های جدید آموزش زبان های خارجی بر اساس نظریه های ارتباط بین فرهنگی، استفاده فرهنگ مقصد را نه تنها به عنوان ابزاری برای یادگیری زبان می دانند، بلکه اصل آموزش را بر پایه انتقال اطلاعات فرهنگی می گذارند. در تکمیل روش های جدید آموزش زبان های خارجی، مقاله حاضر با تأکید بر نقش فرهنگ مبدأ و مقصد در آموزش زبان های خارجی با بکارگیری تحقیقی جامع درباره چگونگی ارایه زبان آلمانی در مؤسسات آموزشی ایرانی، ضمن بررسی ریشه ها و عناصر فرهنگی تأثیرگذار در آموزش زبان، علل توجه به عناصر مهم فرهنگی را که سهم بسزایی در کسب مهارت زبانی دارند، تحلیل می کند. بر اساس این تحقیق، تنها کسب مهارت زبانی در پرتوی شناخت فرهنگ ها موجب اشراف زبان آموز بر کنش و واکنش مناسب در ارتباط مستقیم با متکلمان زبان مقصد می شود.

فرهنگ حاکم بر مردم متأثر از عوامل مختلف اجتماعی است. این عوامل می توانند باورها، نگرش ها و عملکردها را تحت تأثیر خود قرار دهند. یکی از این عوامل ورزش می باشد. فعالیت ها و جشنواره های ورزشی، نمودی از سازمان اجتماعی اند و به عنوان یکی از عوامل موثر در شکل گیری سیاست ها و مناسبات داخلی و خارجی می تواند کارکردهای متعدد اجتماعی، فرهنگی و ارتباطی داشته و تاثیرات و تحولات زیادی را برجای بگذارد. این تحقیق، که از نوع پژوهش های توصیفی- تحلیلی بوده، به بررسی نقش ورزش در گسترش ارتباطات میان فرهنگی و اجتماعی می پردازد. تحلیل نظریات و مبانی پژوهش نشان می دهد ورزش و مسابقات ورزشی نقش مهمی در شناخت مشارکت و تشریک مساعی بین افراد، مسئولیت پذیری و بروز استعدادهای اجتماعی، تحکیم ارتباطات اجتماعی، تقویت همبستگی و مشارکت اجتماعی، ارتقای سلامت روانی و جسمی، پرورش اخلاق انسانی و اجتماعی، تقویت و ارتقاء سرمایه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و انسانی، گسترش روابط بین الملل و ارتباطات میان فرهنگی، تقویت تفاهم و توسعه صلح و... دارد.

ترجمه ابزاری است برای برقراری ارتباط بین فرهنگ های مختلف و مترجمان نیز نقش مهمی را در کسب شناخت صحیح از فرهنگ و ادبیات یک کشور ایفا می کنند. در حقیقت، این ترجمه است که باعث می شود فاصله بین ملت ها و فرهنگ های مختلف کاهش یابد. با گردآوری داده های مربوط به آثار ترجمه شده از زبان ترکی (ترکیه) به فارسی میزان شناخت این دو ملت و فرهنگ از یکدیگر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که اکثر آثار ترجمه شده به حوزه ادبی محدود شده است و ادبیات فارسی رویکردی محافظه کارانه در پیش گرفته است. نتایج همچنین نشان می دهد که نویسندگان ترک سرشناس دیگری نیز وجود دارند که هنوز برای ایرانیان ناشناخته هستند و مترجمان بایستی بیش از این به ترجمه آثار و شناساندن آنها به ایرانیان بپردازند.

جهان معاصر را دیگر نمی توان بدون ارتباطات گسترده بین فرهنگی تصور کرد. در میان این موقعیت های ارتباطی بین فرهنگی، توانش بین فرهنگی نقش غیرقابل انکاری در موفقیت یا شکست این ارتباطات ایفا می کند. ارتباطی که در صورت شکست می تواند موجب بدبینی و بروز قضاوت های نادرست میان اعضای فرهنگ های مختلف نسبت به یکدیگر شود. آموزش توانش بین فرهنگی یکی از مطالبات پراهمیت محققان عصر حاضر است که یکی از جایگاه های اصلی انتقال آن کلاس های آموزش زبان خارجی است. انتقال توانش بین فرهنگی به دانشجویان دوره کارشناسی رشته زبان آلمانی دانشگاه تهران هنگام آموزش نیز از ضروریاتی است که برخی محققان ایرانی بر فقدان آن تاکید و در جستارهای خود اشارتی به آن داشته اند. این مقاله قصد دارد ضمن بررسی مبناهای نظری توانش بین فرهنگی با رویکردی انتقادی، شفافیت بیشتری در این زمینه ایجاد کرده و با معرفی طرح آموزشی مشخصی بر مبنای نظریه های بررسی شده، راهکاری کاربردی و قابل اتخاذ برای طراحی واحد درسی در رشته زبان آلمانی دانشگاه تهران ارائه دهد، تا بدین وسیله گامی دیگر در تحقق این هدف برداشته شود.