انتظام اجتماعی

زمینه و هدف: کاربرد اصلی شبکه های اجتماعی، تسهیل ارتباطات و تعاملات بین افراد است که منجر به گسترش ارتباطات در دنیای امروز می شود؛ ولی به دلیل استفاده سودجویان، کلاه برداران و مجرمان سایبری از این ابزارها، پلیس به عنوان مسئول برقراری امنیّت و انتظام اجتماعی کشور، می بایست به صورت راهبردی از شبکه های اجتماعی استفاده کند. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی و تعیین راهبردهای پلیس در استفاده مؤثر از شبکه های اجتماعی مجازی و استفاده راهبردی از آن ها در جهت اهداف سازمانی است. روش: این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی تحلیلی است و با بهره گیری از روش فرایند تحلیل سلسله مراتبی AHP)) و به صورت میدانی و با استفاده از ابزار پرسش نامه و جامعه آماری به تعداد 50 نفر از مدیران ارشد و کارشناسان مسلط به حوزه رسانه و افرادی که نسبت به شبکه های اجتماعی و مأموریت های پلیسی شناخت و تجربه کافی دارند، انجام پذیرفت. پس از استخراج هفت راهبرد، داده ها براساس نرم افزار Export choice تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد، راهبرد «اقدامات و ابزارهای پیشگیرانه از جرائم و کشف جرائم» با 0.222 امتیاز، راهبرد «دسترسی به جدیدترین فناوری ها» با 0.180 امتیاز، راهبرد «کنترل هر چه بهتر عملیات های پلیسی» با 0.158 امتیاز، راهبرد «آموزش، اطلاع رسانی و فرهنگ سازی» با 0.118 امتیاز، راهبرد «کسب اطلاعات در مورد متهمان» با 0.116 امتیاز، راهبرد «انتشار سریع اخبار و اطلاعات» با 0.110 امتیاز و راهبرد «شفاف سازی در فعالیت ها» با 0.097 امتیاز است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که راهبرد «اقدامات و ابزارهای پیشگیرانه و کشف جرائم» بالاترین اولویت را در استفاده راهبردی پلیس از شبکه های اجتماعی دارد؛ لذا با توجه به سرعت تبادل اطلاعات در شبکه های اجتماعی مجازی در حوزه آموزش و انتقال اطلاعات می توان از این راهبرد در جهت انتشار هشدارهای اجتماعی برای پیشگیری از جرائم استفاده کرد.

زمینه و هدف: صفات شخصیتی برون گرایی و انعطاف پذیری دو بُعد اصلی شخصیت طرح جامع تربیت روان شناختی جامعه شناختی دانشجویان پلیس می باشند که نقش مؤثری در اجرای مأموریت های سازمانی دارند؛ لذا تحقیق حاضر به منظور شناسایی و سنجش مؤلفه های صفت شخصیتی برون گرایی و انعطاف پذیری دانشجویان دانشگاه افسری و تربیت پلیس امام حسن مجتبی علیه السلام انجام شد. روش: تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت، توصیفی و از نظر نوع داده یک تحقیق کیفی کمّی است. جامعه پژوهش حاضر در بخش کیفی، خبرگان و متخصصان روان شناسی در حوزه پلیس و در بخش کمّی، دانشجویان مصوب دانشگاه تربیت افسری بود که در سال تحصیلی 1400-1399 مشغول به تحصیل بودند. نمونه جامعه اول 12 نفر (خبرگان) به صورت هدفمند و جامعه دوم 247 نفر (دانشجویان) به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای تدوین ابزار جمع آوری اطلاعات، ابتدا شاخص های صفات شخصیتی دانشجویان پلیس شناسایی و بر اساس شاخص ها، آزمون شخصیتی دانشجویان از طریق گروه کانونی تدوین شد. سپس روایی آزمون از طریق متخصصان و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ (97/0) مورد تأیید قرار گرفت. برای تجزیه وتحلیل داده ها در بخش کیفی از طریق گروه کانونی و تأیید خبرگان، مؤلفه ها شناسایی شد و در بخش کمّی از آزمون های تحلیل عاملی به وسیله نرم افزار Lisrel استفاده شده است. یافته ها: بر اساس یافته ها، مؤلفه های برون گرایی شامل صمیمیت، مردم گرایی، قاطعیت، هیجان خواهی و نشاط و مؤلفه های انعطاف پذیری شامل کنترل پذیری، گشودگی خلّاقانه، پویانگری، تفسیر مثبت از تغییر، تنظیم هیجانات و راه حل ها می باشند. نتیجه گیری: با توجه به مدل استخراج شده از سازه های برون گرایی و انعطاف پذیری، ضمن سنجش مؤلفه های مذکور نسبت به آموزش و ارتقای آن ها در راستای تحقق اهداف سازمانی می توان اقدامات لازم را انجام داد.

زمینه و هدف: بزهکاری از اشکال انحراف اجتماعی است و گسترش آن حیات اجتماعی را به خطر می اندازد. این پژوهش با هدف گرایش به رفتارهای بزهکارانه در نوجوانان با توجه به صفات تاریک شخصیت انجام شد. روش شناسی: پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را همه نوجوانان 13 تا 17 سال شهرستان نورآباد دلفان در سال 1401 تشکیل داد. نمونه پژوهش شامل 370 نفر از نوجوانان بود که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به پرسش نامه های سه گانه تاریک شخصیت (پائلوس و جونز، 2011) و رفتارهای بزهکارانه (پیچرو و همکاران، 2019) به صورت آنلاین (برخط) پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیری به شیوه ورود هم زمان با استفاده از نرم افزار SPSS.26 تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاصل از ضریب همبستگی نشان داد که بین سه گانه تاریک شخصیت با بزهکاری رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت (001/0> P ). یافته ها حاکی از رگرسیون چندمتغیری نشان داد که 35 درصد از واریانس گرایش به بزهکاری توسط صفات جامعه ستیزی (سایکوپات)، ماکیاولیسم و خودشیفتگی تبیین می شود. نتیجه گیری: بزهکاری نوجوانان از طریق آموزش خودکنترلی و همدلی با استفاده از رویکردهای مبتنی بر شواهد در تحقیقات مهم و کاربردی باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف : پلیس مسئولیت سنگین تأمین امنیّت و انتظام داخلی سرزمینی را بر عهده دارد. موفقیت توأم با صحت عملکرد در مأموریت های خطیر پلیسی و درگیری های اجتناب ناپذیر، ارتباط بسیار نزدیکی با توان رزمی کارکنان دارد؛ بنابراین، هدف تحقیق حاضر، شناسایی پیامدهای اجتماعی توسعه و ارتقای ورزش های رزمی پلیس بود. روش : تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، اکتشافی و از نظر نوع داده ها، کیفی بود. جامعه مشارکت کنندگان شامل استادان و خبرگان حوزه علوم اجتماعی، تربیت بدنی و همچنین فرماندهان انتظامی بود که در سال 1401 در برخورد مستقیم با مردم در انجام مأموریت های محوله مشغول به خدمت بودند. نمونه گیری به صورت هدفمند انتخاب شد که با 12 نفر به اشباع نظری رسید. ابزار پژوهش شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و اعتبار پژوهش با روش گوبا و لینکلن مورد تایید قرار گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با روش تحلیل مضمون انجام شد. یافته ها : پیامدهای اجتماعی توسعه و ارتقای ورزش های رزمی پلیس، دارای مؤلفه امنیّت اجتماعی (شامل شاخص های ثبات اجتماعی، نظم و انتظام اجتماعی، انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی، نظارت اجتماعی، طرد اجتماعی مجرمین، پیشگیری اجتماعی، آرامش اجتماعی و کنترل اجتماعی) و مؤلفه سرمایه اجتماعی (شامل شاخص های مشارکت اجتماعی، اعتماد اجتماعی، اقتدار اجتماعی، مقبولیت و رضایت اجتماعی، تأیید اجتماعی، جذابیت اجتماعی، اعتبار اجتماعی، تعهد اجتماعی، پذیرش اجتماعی، وجهه و شأن و منزلت اجتماعی، تعامل اجتماعی و احساس امنیّت) است. نتیجه گیری : بنابر یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت، توجه به ورزش و تقویت آمادگی جسمانی کارکنان علاوه بر تأثیر آنی در موفقیت مأموریت ها، پیامدهای انتظامی و سرمایه اجتماعی نیز برای پلیس به ارمغان آورد.

زمینه و هدف: خشونت یکی از مهم ترین عواملی است که تهدید جدی برای سلامتی، امنیّت و حقوق افراد محسوب می شود و پیامدهای منفی جبران ناپذیری دارد. هدف پژوهش حاضر، شناخت خشونت اجتماعی و طرد اجتماعی شهروندان تهران در بستر اخلاق اجتماعی و ارائه یک نظریه داده بنیاد بود. روش: پژوهش حاضر از نوع کیفی بوده و با روش گراندد تئوری انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، زنان و مردان ساکن تهران بوده که تجربه حداقل یک مورد خشونت اجتماعی را داشته اند. حجم نمونه، تعداد 27 نفر بود که با روش نمونه گیری از نوع هدفمند چندگانه (همگون، نظری) انتخاب شدند. سعی شده تا با مصاحبه عمیق و ورود به دنیای ذهنی و معنایی مصاحبه شوندگان به تفسیر داده های مصاحبه ای و مشاهده ای و مفهوم سازی این داده ها پرداخته شود و مصاحبه ها با افراد تا زمانی رسیدن به اشباع نظری از لحاظ مفهومی، ادامه داشت. در ادامه، کدگذاری باز، محوری و گزینشی و سپس با تعیین مقوله هسته، نظریه پردازی صورت گرفت. یافته ها: عواملی همچون فقر و بیکاری، عدم دسترسی به خدمات اجتماعی و آموزشی، فقدان مشارکت اجتماعی، کارآمد نبودن برنامه های تربیتی و آموزشی نهادهای رسمی و غیررسمی، انتقام و کینه ورزی، شرایط محیطی نامناسب و الگوپذیری نامناسب، احساس بی عدالتی اجتماعی و اقتصادی، بازماندگی از تحصیل، ناامنی و بی اعتمادی اجتماعی و... شرایط علّی، زمینه ای و مداخله گر را شکل داده است. نتیجه گیری: ایجاد پدیده «بی عدالتی و فاصله اجتماعی» در جامعه مورد مطالعه، نوعی شکاف و احساس دوری را به صورت عینی با سایر گروه ها در به ویژه افراد طبقات بالاتر جامعه و محلات ایمن تر ایجاد کرده که رنجش و آزردگی اجتماعی و افزایش خشونت های اجتماعی و عدم امنیّت روانی و اجتماعی از پیامدهای آن است.

زمینه و هدف : یکی از دغدغه های پلیس، کاهش بزهکاری  و بزه دیدگی و پیشگیری از تکرار آن است. تدابیر و فرامین، سیاست ها، اسناد بالادستی و قوانین داخلی و بین الملل و ... می توانند آینده ای روشن برای پیشگیری پیش روی فراجا ترسیم نمایند؛ بنابراین هدف از این پژوهش، تعیین رهنامه فراجا برای رسیدن به پیشگیری از تکرار جرم با رویکردهای ترمیمی بود. روش : این تحقیق از نظر هدف، توسعه ای کاربردی و از حیث ماهیت، توصیفی تحلیلی و از نظر روش، کیفی (تحلیل مضمون) است. جامعه مورد مصاحبه، خبرگان و نخبگان پلیس بودند که با روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند و مصاحبه با 19 نفر تا اشباع نظری ادامه داشت. ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود که روایی و پایایی آن در جلسات خبرگی تأیید شد. برای تحلیل داده ها از روش کدگذاری باز و محوری استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، پلیس می تواند ضمن ایجاد دسترسی گسترده تر و به موقع تر قربانیان جرم و بزهکاران به عدالت و جبران خسارات؛ جایگزین مناسبی برای دادرسی کیفری فراهم کند و موجب کاهش دفعات و شدّت تکرار مجدد جرم شود، به ویژه هنگامی که رویکرد بازپروری مدنظر باشد؛ از اَنگ زدن بیشتر به مجرمان اجتناب و به ادغام مجدد آن ها در جامعه کمک کند؛ موجب بهبود مشارکت و اعتماد عمومی جامعه شود و اقدامات مؤثرتر محلی برای پیشگیری از جرم انجام دهد. نتیجه گیری: تکرار بزهکاری و بزه دیدگی مجدد بخش زیادی از توان پلیس را می گیرد؛ لذا فراجا برای دستیابی به پیشگیری از جرم باید رویکرد خود را بر پیشگیری ترمیمی متمرکز نماید. برای این منظور باید چشم انداز، مأموریت و ارزش های خود را بر اصول و مبانی عدالت ترمیمی هم نوا کرده و انجام اولویت های راهبردی را امکان پذیر کند.