مطالعات طب ورزشی

موقعیت زوایای زانو در فرود، از عوامل آسیب بازیکنان هندبال است و تمرینات پیشگیرانه می تواند میزان آسیب را در این ورزش کاهش دهد. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک برنامه تمرینی عصبی عضلانی بر سینماتیک اندام تحتانی و عملکرد زانوی بازیکنان مرد هندبال در فرود با یک پا است. 40 بازیکن لیگ برتر سال 1391 از دو باشگاه در دو گروه 20 نفره به ترتیب با میانگینقد 5/5±7/187 و 4/6±3/185 سانتی متر، وزن 1/10±0/89 و 6/13±8/86 کیلوگرم، سن 6/13±4/25 و 8/3±2/24 سال و سابقه بازی 4/4±6/11 و 3/3±8/10 سال انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل یافته ها در کاهش زوایای والگوس و چرخش داخلی زانو و همچنین افزایش عملکرد اندام تحتانی، تفاوت معنا داری بین دو گروه نشان دادند. ضمن این که در زاویه فلکشن زانوی بازیکنان هر دو گروه، هیچ اختلاف معنا داری مشاهده نشد. به طور کلی، تمرینات عصبی عضلانی می تواند موجب بهبود عملکرد اندام تحتانی و کاهش زوایای چرخش داخلی و والگوس زانو در فرود با یک پا شود و نیز می تواند به بازیکنان نخبه مرد هندبال در پیشگیری از آسیب های لیگامنتی زانو، به ویژه پارگی رباط های صلیبی قدامی در طول فصل مسابقات کمک کند.

هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تفاوت متغیرهای مرتبط با محتوای فرکانسی نیروی عکس العمل زمین طی دویدن با کفش هایی با جنس تخت رایج پی وی سی و نانوسیلیکا است. 15 مرد سالم فعال به صورت داوطلبانه (با میانگین سنی 3±24 سال، قد 5±176 سانتی متر، وزن 8±69 کیلوگرم و شماره پای 1±43) و بدون سابقه آسیب دیدگی، در حالت های کفش با تخت نانوسیلیکا، کفش با تخت پلی وینیل کلراید و پابرهنه، روی صفحه نیروسنج دویدند. پس از تبدیل فوریه نیروی عکس العمل زمین و متغیرهای وابسته فرکانس5/99، فرکانس میانه و پهنای فرکانسی با استفاده از نرم افزار متلب محاسبه شد. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با طرح های تکراری برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج، کاهش معنا دار در فرکانس 5/99 و میانه فرکانسی، محتوای فرکانسی مؤلفه های قدامی خلفی و عمودی نیروی عکس العمل زمین هنگام دویدن به ترتیب با کفش با تخت نانوسیلیکا و کفش پلی وینیل کلراید در مقایسه با پای برهنه نشان داد. همچنین در فرکانس 5/99، محتوای فرکانسی مؤلفه داخلی خارجی آن افزایش معنا دارداشت. در فرکانس میانه، پهنای فرکانسی و فرکانس 5/99 ، در هیچ کدام از صفحه ها بین دو نوع کفش تفاوت معنا دار مشاهده نشد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر به نظر می رسد استفاده از کفش با تخت نانوسیلیکا در مقایسه با دویدن با پای برهنه، پایداری بیشتری در صفحه فرونتال ایجاد می کند؛ اما استفاده از کفش دارای تخت نانوسیلیکا در مقایسه با کفش دارای تخت پلی وینیل کلراید، برتری ویژه ای در متغیرهای محتوای فرکانسی وابسته به نیروی عکس العمل زمین نشان نداد.

برخورداری از پوسچر صحیح به ویژه در کودکان و دانش آموزان، اهمیت زیادی دارد. استقامت کافی عضلات تنه و کمربند لگنی تأثیر به سزایی در شکل گیری پوسچرصحیح دارد. آزمون ماتیاس از شیوه های میدانی ارزیابیغیرمستقیم پوسچر و عملکرد عضلات پوسچرال است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه آزمون ماتیاس با استقامت عضلات تنه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی است. نمونه ها را 118 نفر از دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران با میانگین سن 86/0±21/10، میانگین قد 54/7±11/140 و میانگین وزن 18/10±38/36 تشکیل دادند.با توجه به حرکات جبرانی رخ داده در وضعیت بدنی، آزمودنی ها به سه گروه طبیعی، ضعیف و خیلی ضعیف تقسیم شدند. تجزیه وتحلیل داده های پژوهشی نشان داد بین نمره آزمون ماتیاس با استقامت عضلات فلکسور، اکستنسور و خم کننده جانبی طرفین ارتباط معنا داری وجود دارد. همچنین بین نمره آزمون ماتیاس با استقامت مجموع عضلات، ارتباط معنا داری یافت شد. با توجه به میزان همبستگی، آزمون ماتیاس نمی تواند با قاطعیت استقامت عضلات تنه را ارزیابی کند؛ اما استفاده از این آزمون به منظور ارزیابی کیفی استقامت عضلات تنهو غربالگری دانش آموزان در محیط های آموزشی و مدارس پیشنهاد می شود.

از تحلیلتکنیکورزشکاراننخبهواستخراجپارامترهایسینماتیکوسینتیک به عنوان روشی برای تعیین الگوی تکنیک بهینه یاد می شود.هدف این مطالعه، یافتن الگوی بهینه شوت فوتبال بر اساس حداکثر سرعت شوت با استفاده از مدل سازیدینامیکیبر اساسروابطحاکمبرحرکتبود. مزیت این روش در مقایسه با روش های تجربی، امکان تغییر تک تک متغیرها، کم هزینه بودن و اجرای مدل برای دفعات بسیار زیاد بود. طبق نتایج پژوهش، علی رغم وجود اختلاف معنا دار در الگوی حرکتی هر سه مفصل بررسی شده، بین شوت بهینه و شوت آزمودنی ها و افزایش 5/62% در سرعت شوت، شباهت الگوی حرکتی شوت بهینه با مطالعات تجربی گذشته و بررسی گشتاورهای ایجاد شده در مفاصل، نشان دهنده قابل اجرا بودن این الگو برای انسان و صحت حل بهینه است. به کمک مدل ساخته شده در این مطالعه می توان با مداخله به موقع اندام ها و عضلات در حرکت، گشتاور وابسته به حرکت را در اندام دور از تنه تا حدی که مفاصل بتوانند گشتاور ایجاد شده را تحمل و به توپ منتقل کنند، افزایش داد؛ بنابراین، لازم است عضلات تقویت شوند و هماهنگی عصبی عضلانی نیز افزایش یابد. در نهایت، باید گفت این مدل به عنوان یک ابزار می تواند در اختیار مربیان قرار گیرد تا به کمک آن الگوی بهینه حرکت هر فرد را به صورت اختصاصی به وی آموزش دهند.

هدف از این پژوهش مقایسهتأثیر تمرینات سنتی و تمرینات با حمایت وزن بر تراکم استخوان و بیومارکرهای سرمی متابولیسم استخوان در افراد پاراپلژی است. تعداد 17 نفر ضایعه نخاعی پاراپلژی (طبقه بندی مقیاس B,C انجمن ضایعه نخاعی آمریکا) با میانگین ابتلا 14 ماه، سن 80/1±53/32 سال، قد 66/1±71/175 سانتی متر، وزن 44/2±59/71 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 83/0±18/23 کیلوگرم بر مترمربع به طور دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی ها به گروه تمرین با حمایت وزن (10 نفر) و گروه تمرین سنتی (7 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها در یک دوره 12 هفته ای، 4 جلسه 60 دقیقه ای در هفته شرکت کردند. تمرین با حمایت وزن شامل 15 دقیقه گرم کردن روی دوچرخه ثابت و سپس 45 دقیقه تمرین با 50% وزن بدن روی دستگاه نوار گردان و در آخر 10 دقیقه تمرینات سردکردن بود و در هر هفته 10% به وزن تحمل شده اضافه می شد. تمرینات سنتی شامل یک زمان 15 دقیقه ای گرم کردن روی دوچرخه ثابت و 45 دقیقه تمرینات کششی و تمرینات قدرتی، راه رفتن با پارالل و 10 دقیقه سردکردن بود. داده ها نشان دادکه تفاوت معناداری در میزان آلکالین فسفات، استئوکلسین، میزان تغییرات محتوای استخوان گردن ران، تراکم استخوان گردن ران، میانگین محتوای استخوان مهره های کمری و میانگین تراکم استخوان مهره های کمری، بین گروه با حمایت وزن و گروه تمرینات سنتی وجود داشت. تمرین با حمایت وزن می تواند منجر به کاهش پوکی استخوان در افراد پاراپلژی گردد و به عنوان یک مداخله مؤثر جهت درمان پوکی استخوان در این افراد تجویز گردد.

افراد با کف پای صاف با مشکلات ناشی از نیروهای افزایش یافته به ویژه در ناحیة قوس میانی پا، داخل جلوی پا و انگشت شست مواجه هستند. پژوهش های پیشین نشان داده اند کفش ناپایدار، پا را در معرض نیروی اعمالی کمتری قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر، مقایسةسرعت بارگذاری و ضربه در هفت ناحیة کف پا در بین کفش ناپایدار و کنترل در دختران با کف پای صاف حین مرحلة اتکای راه رفتن بود. 16 دختر با کف پای صاف با میانگین جرم 1/6 ± 99/56 کیلوگرم، قد 9/3 ±96/161 سانتی متر و شماره پای 6/0± 43/38) انتخاب شدند. از آزمودنی ها خواسته شد با سرعت مورد نظر روی فوت اسکن که در وسط مسیر حرکت 12 متری جایگذاری شده بود، به طور تصادفی با هر دو کفش راه بروند. حداکثر سرعت بارگذاری و ضربه در هفت ناحیة کف پای راست حین مرحله اتکا اندازه گیری شد. یافته ها نشان داد کفش ناپایدار در حداکثر سرعت بارگذاری در نواحی شست 38%، انگشتان 109%، داخلی جلوی پا 40%، خارجی جلوی پا 3% و پاشنه 212% افزایش معنادار یافت. علاوه براین، افزایش معنادار حداکثر ضربه در انگشتان کوچک 61%،میانی پا 42% وپاشنه 21% در مقایسه با کفش کنترل مشاهده شد. با وجود این، حداکثر ضربه در ناحیة داخلی جلوی پا در کفش ناپایدار 17% کاهش معنا دار یافت. استفاده از کفش ناپایدار می تواند سرعت بارگذاری را افزایش دهد؛ بنابراین، نمی توان این کفش ها را برای جذب شوک در افراد با کف پای صاف توصیه کرد.