بهنام قاسمی مبارکه

درد گردن و شانه از مهم ترین بیماری های شغلی و از علل ناتوانی در قالی بافان است. تغییر در راستای مناسب سر بر روی بدن و ایجاد وضعیت سر به جلو از دیگر عوامل خطر در قالی بافان محسوب می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی منتخب بر درد و ناتوانی گردنی و شانه ای و زاویه سر به جلو زنان قالی باف است. در این تحقیق، 32 نفر از زنان قالی باف مبتلا به درد و ناتوانی گردن و شانه و دارای وضعیت سر به جلو را به صورت هدف مند انتخاب کردیم و در دو گروه کنترل و تجربی قرار دادیم. گروه تجربی 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی اجرا کردند. برای اندازه گیری درد و ناتوانی گردن از پرسش نامه های مقیاس دیداری درد و شاخص ناتوانی گردن، برای شانه از شاخص درد و ناتوانی شانه و برای سنجش وضعیت سر به جلو از گونیامتر استفاده کردیم. برای تحلیل آماری پس از تایید نرمال بودن داده ها از آزمون های تی مستقل و تی زوجی استفاده کردیم. نتایج بین گروهی تفاوت معنادار در درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو بین گروه کنترل و تمرینی را پس از اتمام تمرینات نشان داد و نتایج درون گروهی، کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف گروه تمرینی را نشان داد. تمرینات اصلاحی منتخب با تاثیر بر عضلات درگیر در گردن و شانه و احتمالا رفع اسپاسم های عضلانی و تقویت عضلات می تواند موجب کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف شود.

یکی از اهداف مهم مربیان پیشگیری از آسیب های ورزشی است. یکی از ابزارهایی که برای پیش بینی احتمال آسیب دیدگی معرفی شده است، آزمون غربالگری حرکت عملکردی (FMS) می باشد. این آزمون شامل 7 آیتم است. پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی با طراحی گروه کنترل- تجربی و با استفاده از پیش آزمون-پس آزمون با هدف ارزیابی آیتم های آزمون غربالگری عملکردی با استفاده از یک دوره تمرینات پیشگیری از آسیب روی فوتبالیست های نوجوان انجام شد. برای این هدف، تعداد 50 فوتبالیت نوجوان مرد به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی برای گرم کردن تمرینات فیفا +11 را برای هشت هفته، سه جلسه در هفته و 20 دقیقه در هر جلسه انجام دادند، در حالی که گروه کنترل تمرینات معمول خود را انجام می دادند. قبل و بعد از تمرینات، همه آزمودنی ها آزمون FMS را انجام دادند. نتایج نشان داد که نمره کلی FMS پس از تمرینات برای هر دو گروه افزایش یافت که نشان دهنده کاهش احتمال آسیب است، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. از میان آیتم های آزمون FMS فقط دو آیتم بالا آوردن فعال پا و لانچ بین دو گروه تفاوت معناداری داشتند و آیتم های دیگر تغییر زیادی نداشتند که می تواند بیانگر اثر تخصصی تمرین باشد. از این رو پیشنهاد می شود علاوه بر استفاده از آزمون FMS جهت پیش بینی کلی احتمال آسیب، برای ارزیابی تخصصی تمرین های مختلف بر احتمال وقوع آسیب، از آزمون های بیشتری استفاده گردد.

هدف از این پژوهش مقایسهتأثیر تمرینات سنتی و تمرینات با حمایت وزن بر تراکم استخوان و بیومارکرهای سرمی متابولیسم استخوان در افراد پاراپلژی است. تعداد 17 نفر ضایعه نخاعی پاراپلژی (طبقه بندی مقیاس B,C انجمن ضایعه نخاعی آمریکا) با میانگین ابتلا 14 ماه، سن 80/1±53/32 سال، قد 66/1±71/175 سانتی متر، وزن 44/2±59/71 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 83/0±18/23 کیلوگرم بر مترمربع به طور دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی ها به گروه تمرین با حمایت وزن (10 نفر) و گروه تمرین سنتی (7 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها در یک دوره 12 هفته ای، 4 جلسه 60 دقیقه ای در هفته شرکت کردند. تمرین با حمایت وزن شامل 15 دقیقه گرم کردن روی دوچرخه ثابت و سپس 45 دقیقه تمرین با 50% وزن بدن روی دستگاه نوار گردان و در آخر 10 دقیقه تمرینات سردکردن بود و در هر هفته 10% به وزن تحمل شده اضافه می شد. تمرینات سنتی شامل یک زمان 15 دقیقه ای گرم کردن روی دوچرخه ثابت و 45 دقیقه تمرینات کششی و تمرینات قدرتی، راه رفتن با پارالل و 10 دقیقه سردکردن بود. داده ها نشان دادکه تفاوت معناداری در میزان آلکالین فسفات، استئوکلسین، میزان تغییرات محتوای استخوان گردن ران، تراکم استخوان گردن ران، میانگین محتوای استخوان مهره های کمری و میانگین تراکم استخوان مهره های کمری، بین گروه با حمایت وزن و گروه تمرینات سنتی وجود داشت. تمرین با حمایت وزن می تواند منجر به کاهش پوکی استخوان در افراد پاراپلژی گردد و به عنوان یک مداخله مؤثر جهت درمان پوکی استخوان در این افراد تجویز گردد.