مطالعات طب ورزشی

نقص حرکتی داینامیک ولگوس یکی از اصلی ترین لایل بروز تغییرات منفی در اندام تحتانی است. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی یک دوره پروتکل اصلاحی جامع بر روی حس عمقی و کیفیت حرکت اسکات تک پا در افراد دارای این ناهنجاری بود. بدین منظوربراساس آزمون غربال گری 24 نفر دارای ایننقص ، در دو گروه کنترل(12نفر) و تمرین (12 نفر) در این پژوهش شرکت کردند. بعد ازانجام اندازه گیری های مربوط به پیش آزمون،گروه تمرین به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) به اجرای تمرینات اصلاحی جامع پرداخت. نتایج نشان داد حس عمقی و کیفیت اجرای حرکات اسکات تک پا در گروه تمرینی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل بهبود یافت. به نظر می رسد استفاده از تمرینات اصلاحی جامع بتواند اثرات مثبتی روی اصلاح الگوهای حرکتی و بهبود عوارض این ناهنجاری داشته باشد.

پژوهش حاضر، با هدف دستیابی به وسیله ورزشی ارگونومیک با قابلیت شبیه سازی قایقرانی انجام شده است. گروه هدف، قایق رانان حرفه ای و مبتدی هستند، که بواسطه شرایط فصلی و منطقه یی، با محدودیت در تمرین مواجه هستند. نظر به تأثیر زیاد و سریع حرکات قایقرانی در کاهش چاقی ، بویژه در نیم تنه فوقانی و اطراف شکم، کاربرد این وسیله می تواند در سلامت کاربران مؤثر باشد. در این پژوهش مقطعی- موردی، اطلاعات ازطریق بررسی میدانی، مصاحبه و مشاهده عملکرد ورزشکاران کسب گردید. رویکرد طراحی برپایه اصول رویکرد تلفیقی طراحی تعاملی- همگانی بوده است که مطابق آن، پس از شناسایی شرایط، ویژگی ها، نیازها و الزامات طراحی، بر اساس الگوهای تلفیقی طراحی تعاملی و همگانی، نمونه عملکردی طرح ساخته شد. سپس توسط متخصصین و ورزشکاران ارزیابی گردید. مهم ترین ویژگی های محصول عبارتند از: قابلیت استفاده در منزل، جمع شدن، کم جا، چند منظوره و شبیه سازی چندین رشته قایقرانی، سهولت عملکرد، و تعامل مناسب.

تاکنون پژوهش های متعددی درزمینه بررسی نقش بینایی در توانایی کنترل پاسچر افراد انجام شده اند و اهمیت اطلاعات بینایی را در این زمینه به خوبی نشان داده اند، ولی در هیچ یک از این گزارش ها به بررسی نقش اطلاعات بینایی در استراتژی های بازیابی تعادل پرداخته نشده است. داده هایسیستمدهلیزیبرایتثبیتنگاه کردنلازموحیاتیهستند؛بنابراین، می توانانتظارداشتکهکاراییسیستمبیناییدرافراد ناشنواازافرادعادیکمترباشد؛براین اساس، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر حذف بازخورد بینایی بر استراتژی های بازیابی تعادل افراد ناشنوا بود. 15 زن ناشنوا با میانگین سنی25/2 ± 93/28 سال، قد 46/6 ± 73/156 سانتی متر و وزن 91/7 ± 06/58 کیلوگرم به عنوان آزمودنی های پژوهش انتخاب شدند. استراتژی های بازیابی تعادل با استفاده از حرکت ناگهانی تردمیل و توسط شش دوربین پرسرعت ثبت شدند. برای مقایسه متغیرهای پژوهش در دو وضعیت چشم باز و چشم بسته از آزمون تی زوجی استفاده شد.نتایج نشان داد که میزان نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان در پاسخ به اغتشاش های خلفی-قدامی و قدامی-خلفی با بستن چشم ها در حالت ایستاده می تواند به طور معناداری افزایشیابد (05/0 > P).همچنین، بین نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پای ناشنوایاندر دو حالت چشم باز و چشم بسته تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 < P). حذف اطلاعات بینایی موجب افزایش نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان می شود، اما تغییر معناداری در نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پا ایجاد نشده است؛ بنابراین، به نظر می رسد که اطلاعات بینایی نقش مهمی در انتخاب استراتژی های استفاده شده برای بازیابی تعادل در افراد ناشنوا ندارند.

قدرت و توان ازجمله مهم ترین عناصر مؤثر در شمشیربازی هستند، اما درحال حاضر چگونگی اندازه گیری درست آن ها در شمشیربازی شناخته شده نیست؛ براین اساس، هدف این پژوهش مقایسه کینتیک پرش و تعیین ارتباط آن با عملکرد لانج شمشیربازان ملی پوش و باشگاهی فلوره بود. در این مطالعه، هشت شمشیرباز زن، شامل چهار نفر ملی پوش و چهار نفر باشگاهی در اسلحه فلوره شرکت کردند. توان مفصلی، انرژی مکانیکی و نیروی عکس العمل در لحظه پوش آف شمشیربازان با استفاده از صفحه نیرو و سرعت لانج با استفاده از انتگرال گیری از نمودار نیروی عکس العمل افقی زمین به دست آمدند. یافته های پژوهش نشان دادند که بین توان اسکات جامپ و دراپ جامپ با سرعت لانج ارتباطی معنادار وجود داشت و این متغیرها در شمشیربازان تیم ملی بیشتر از شمشیربازان باشگاهی بودند (P < 0.05). همچنین، اسکات جامپ در ارزیابی قدرت کانسنتریک و دراپ جامپ در ارزیابی قدرت انفجاری اندام تحتانی شمشیربازان نسبت به سایر آزمون ها مؤثرتر عمل کردند. با توجه به اهمیت این متغیرها در شمشیربازی می توان از آن ها به عنوان آزمونی مناسب برای ارزیابی شمشیرباز استفاده کرد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثر سه ماه تمرین های مربع گام برداری و مقاومتی بر تعادل وضعیتی و ترس از افتادن در زنان سالمند بود. 35 نفر از زنان سالمند به دو گروه تمرین مربع گام برداری و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. از آزمون های ایستادن روی یک پا، برگ، دستیابی عملکردی، 10 متر راه رفتن، آزمون برخاستن و حرکت کردن و نمره ترس از افتادن استفاده شد. نتایج افزایش معنا داری را برای شاخص تعادل، ایستادن روی یک پا، برگ، دستیابی عملکردی، 10 متر راه رفتن و نمره ترس از افتادن در زنان سالمند در هر دو گروه تمرین مربع گام برداری و تمرین مقاومتی نشان داد (05/0 > p)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد (05/0 < p). از یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که هر دو نوع تمرین اثربخش بوده اند. همچنین، تمرین مربع گام برداری نسبت به تمرین های مقاومتی به طور برابری باعث بهبود تعادل شد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین های عصبی-عضلانی ناحیه مرکزی و ران بر حس وضعیت مفصل زانو و تعادل ایستای ورزشکاران مرد با بازسازی رباط صلیبی قدامی بود. 24 ورزشکار با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی به صورت هدفمند و دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از تمرین ها (هشت هفته، سه جلسه در هفته)، در هر دو گروه حس وضعیت مفصل زانو در سه زاویه 30، 45 و 60 درجه و تعادل ایستا به ترتیب با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک و آزمون ایستادن یک پا روی صفحه نیرو ارزیابی شد. اطلاعات با استفاده از آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که تمرین های عصبی-عضلانی ناحیه مرکزی و ران می توانند اثر درخور توجهی بر حس وضعیت مفصل زانو و تعادل ایستای ورزشکاران دارای سابقه بازسازی رباط متقاطع قدامی داشته باشند.

مطالعات پیشین نشان داده اند که اطلاعات بینایی در حفظ تعادل و راه رفتن نقش بسیار مهمی دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین راه رفتن با اغتشاش بینایی بر متغیرهای کینماتیکی بود. ۱۰ نفر فرد سالم یک بار با چشم باز و یک بار با چشم بسته تکلیف راه رفتن را انجام دادند. سپس، نُه کوشش تمرینی راه رفتن با اغتشاش بینایی انجام شد و در آخر، کوشش راه رفتن با چشم بسته تکرار شد. یافته ها نشان داد که محرومیت بینایی به طور معناداری سبب تغییر عرض گام، طول گام، مدت زمان اتکا و اتکای دوگانه شد؛ هرچند پس از تمرین، تفاوت معناداری بین این پارامترها (به غیر از عرض گام) در راه رفتن با چشم بسته در قبل و بعد از تمرین وجود نداشت؛ بنابراین، نتایج نشان داد که تمرین راه رفتن با اغتشاش بینایی سبب یادگیری می شود و پارامترهای کینماتیکی راه رفتن را بهبود می بخشد.

از کامپلیانس و ضخامت اینتیما-مدیای شریان کاروتید به عنوان شاخص هایی تعیین کننده برای تشخیص مشکلات قلبی-عروقی نام برده می شود که تحت تأثیر عواملی چون سن، فعالیت بدنی و غیره قرار می گیرند؛ بنابراین، هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه ویژگی های مکانیکی خون و شریان کاروتید بسکتبالیست های حرفه ای و افراد غیرفعال بود. با استفاده از دستگاه سونوگرافی داپلر، فیلم و تصویر از شریان کاروتید سمت راست 10 مرد جوان بسکتبالیست و 10 مرد جوان غیرورزشکار تهیه شد و باهم مقایسه شدند. نتایج نشان داد که بسکتبالیست ها نسبت به گروه غیرورزشکار تعداد ضربان قلب کمتر(8/15%) و ضخامت اینتیما-مدیا در مرحله دیاستول بیشتر (8/17%) داشتند، اما سرعت جریان خون در مرحله سیستول (6/18%)، دیاستول(7/26%) و کامپلیانس (32%) در گروه غیرورزشکار بیشتر بود.با توجه به یافته های پژوهش، به نظر می رسد افزایش سفتی شریان در بسکتبالیست ها می تواند سازگاری فیزیولوژیک با افزایش فشار خون درطی تمرین و مسابقه ها باشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی موقعیت زاویه ای کشکک و ارتباط آن با درد و توانایی عملکردی در ورزشکاران مبتلابه سندرم فشار خارجی پاتلوفمورال بود.25 زن و مرد ورزشکار مبتلا که علائم این عارضه را فقط در یک زانو داشتند، به روش دردسترس انتخاب شدند و زانوی سالم آن ها به عنوان گروه کنترل درنظر گرفته شد. ارزیابی درد مفصل و توانایی عملکردی به ترتیب ازطریق مقیاس های «واس» و «وومک» و ارزیابی راستای کشکک به وسیله رادیولوژی دیجیتال انجام شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های تی مستقل و همبستگی پیرسون استفاده شد. زاویه تیلت (001/0 = p)، شیفت خارجی (003/0 = p) و زاویه کانگرانس (001/0 = p) کشکک در زانوهای مبتلا به طور معناداری از زانوهای سالم بیشتر بود. درد پاتلوفمورال با زاویه تیلت (001/0 =p ) و کانگرانس (008/0 = p) کشکک ارتباط معناداری داشت. همچنین، توانایی عملکردی ارتباط مثبت معناداری با زاویه تیلت (003/0 = p) و کانگرانس (001/0 = p) کشکک داشت. براساس نتایج پژوهش پیشنهاد می شود که در پروتکل های درمانی ویژه این گونه بیماران، اصلاح راستای کشکک در اولویت اهداف درمانی قرار گیرد.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه سفتی اندام تحتانی و تغییرپذیری آن بین سه شیوه مختلف اجرای آزمون هاپینگ انجام شد.30 دانشجوی پسر فعال و سالم، هاپینگ عمودی به سه شیوه دوطرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر را با استراتژی کنترلی (فرکانس ۲/۲ هرتز) برای تعیین متغیرهای سفتی اندام تحتانی اجرا کردند. مقایسه بین شیوه های اجرای مختلف از طریق آزمون آنووا با اندازه گیری مکرر یک راهه انجام شد. یافته های پژوهش حاکی از این بود که میزان سفتی اندام تحتانی بستگی به شیوه اجرای آزمون هاپینگ دارد. همچنین نتایج پژوهش کمتر بودن تغییرپذیری سفتی یک طرفه نسبت به دوطرفه را نشان داد که می تواند بیانگرساده تر بودن الگوی حرکتی هاپینگ یک طرفه نسبت به دوطرفه باشد. بنابراین به نظر می رسد بهتر است به جای آزمون هاپینگ دوطرفه، از آزمون هاپینگ یک طرفه به عنوان آزمون استاندارد برای تعیین سفتی اندام تحتانی در افراد سالم استفاده شود.

فشار صفحه ای پا فشاری است که بین سطح خارجی پا و مکان اتکای پا وجود دارد. اطلاعات مستخرج از چنین فشاری برای پژوهش های مربوط به مطالعه نحوه راه رفتن، مشکلات تعادلی، طراحی کفش، بیومکانیک ورزشی و پیشگیری از آسیب های ناشی از نبود حفظ تعادل به کار می رود؛ بنابراین، لزوم ایجاد روش ها و ساخت سیستم هایی برای اندازه گیری فشار و نحوه توزیع آن در کف پا به خوبی احساس می شود. با استفاده از یک سیستم قابل حمل می توان تحلیل پایداری و تحلیل رفتار حرکتی فرد را انجام داد. سیستم کفی هوشمند داخل کفش نیز می تواند ازطریق ارسال داده بی سیم به صورت لحظه ای اطلاعات و داده های رفتار حرکتی و پایداری و تعادل فرد را دراختیار مربی یا حتی پزشک معالج فرد قرار دهد. ازطرفی، لازمه اندازه گیری لحظه به لحظه پارامترهای راه رفتن طبیعی عبارت اند از: قابلیت حمل مجموعه سنسورها، نبود محدودیت ازلحاظ برد کاری، قابلیت کاشت داخل کفش یا کفی و قابلیت داده خوانی در شرایط مطلوب که اصلی ترین الزام های چنین سنسورهایی هستند؛ براین اساس، هدف از انجام این مطالعه، طراحی ساخت و اعتبارسنجی کفی هوشمندی بود که توانایی اندازه گیری متغیرهای بیومکانیکی مدنظر را داشته باشد. با بررسی دقیق نتایج و نمودارهای حاصل، درنهایت سنسور اثر هال با ارتفاع پنج میلی متر و قطر دو میلی متری ناحیه مغناطیسی برای کاشت در کفی انتخاب شد. پس از ساخت کفی ذکرشده، ۱۰ نفر به عنوان آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شدند. برای انجام مرحله تست برداری، هر فرد باید کفی ها را به پا می کرد و دو آزمایش ایستا و پویا را (راه رفتن) انجام می داد. تست های انجام شده برای کفی مجهز به سنسور اثر هال انجام شدند و با نتایج آزمون های حاصل از کفی پدار مقایسه شدند. نتایج دو آزمون پدار و کفی سنسور اثر هال تطبیق خوبی داشت و ضریب رگرسیون عددی نزدیک به یک بود که نشانگر هماهنگی زیاد نتایج کفی مجهز به سنسور اثر هال با پدار است. شایان ذکر است که طبق نتایج پژوهش امکان ساخت انواع سنسورها در اندازه ها و ابعاد گوناگون وجود دارد و نسبت به کاربرد موردنظر یا حتی تغییرات ساختاری و طراحی کفی در آینده آزادی عمل بیشتری وجود دارد. مجموعه عوامل یادشده علاوه براینکه کاربردی نوین برای سنسورهای اثر هال ارائه می دهند، نوید امکان ساخت محصول تجاری با استفاده از این نوع سنسور را نیز می دهند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر خستگی عملکردی بر متغیرهای فشار کف پایی در مرحله استقرار راه رفتن نوجوانان والیبالیست با و بدون سابقه آسیب اسپرین مچ پا بود. از 24 والیبالست شرکت کننده در پژوهش، شاخص های فشار کف پایی در مرحله استقرار راه رفتن با استفاده از دستگاه پدو اسکن وابسته به فورمتریک، قبل و بعد از خستگی ثبت شد. خستگی، شاخص های فشار کف پایی را در افراد بدون سابقه آسیب اسپرین مچ پا در مرحله استقرار راه رفتن تغییر نداد، ولی در افراد با سابقه آسیب اسپرین در مچ یک پا، در میانگین فشار کف پای با سابقه آسیب و در حداکثر فشار، سطح تماس و مدت زمان گام برداری پای بدون آسیب تفاوت معنادار مشاهده شد. به نظر می رسد خستگی ناشی از پرش و فرود در گروه با سابقه آسیب اسپرین مچ یک پا می تواند در افزایش احتمال خطر آسیب مجدد در اندام تحتانی و پا هنگام راه رفتن تأثیر داشته باشد.