مطالعات طب ورزشی

مطالعات، اهمیت تمرین های ثبات مرکزی در پیشگیری از آسیب را نشان داده اند؛ اما اطلاعات محدودی درزمینه اثر این تمرین ها بر عملکرد شناگران وجود دارد؛ براین اساس، هدف این پژوهش، بررسی تأثیر تمرین های تقویت ثبات مرکزی بر عملکرد شناگران زیرنخبه نوجوان بود. آزمودنی های این پژوهش 30 شناگر نوجوان مرد بودند که به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه قبل و پس از پایان هشت هفته تمرین، در آزمون های عملکرد شنا شامل رکورد شنای آزاد 50 کرال سینه، کرال پشت، پروانه و قورباغه شرکت کردند. پس از انجام پیش آزمون ها، گروه تجربی تمرین های ثبات مرکزی را با استفاده از توپ سوئیسی به مدت هشت هفته و هفته ای سه روز انجام دادند. از آزمون تحلیل کوواریانس برای بررسی اثر متغیر مستقل بر رکوردهای شناهای چهارگانه استفاده شد.  نتایج نشان داد که میزان پیشرفت رکورد شناگران گروه تجربی پس از هشت هفته تمرین در شنای آزاد 50 کرال سینه، کرال پشت، پروانه و قورباغه، در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری بیشتر بود. احتمالاً تماس نداشتن پاها با زمین سبب محوریت عضلات ناحیه مرکزی بدن در اجرای تکنیک های شنا می شود؛ بنابراین، بهبود ثبات مرکزی سبب انتقال مؤثر نیرو بین تنه و اندام فوقانی و تحتانی برای پیشروی بدن در آب خواهد شد؛ براین اساس، می توان انتظار داشت که افزایش قدرت عضلات ثبات دهنده مرکزی سبب انتقال مؤثرتر نیرو شود و درنتیجه، بهبود رکورد را به همراه داشته باشد؛ ازاین رو، توصیه می شود که مربیان شنا برای ارتقای عملکرد ورزشکاران خود از تمرین های توپ سوئیسی استفاده کنند.

ایمبالانس های نوروماسکولار یکی از موارد مهمی می باشند که می توانند در افزایش خطر ابتلا به آسیب های غیر برخوردی لیگامان صلیبی قدامی نقش داشته باشند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین نوروماسکولار بر ثبات پاسچرال و عملکرد اندام تحتانی زنان دارای غلبه لیگامانی در حرکت پرش- فرود بود. تعداد 24 آزمودنی مستعد آسیب لیگامان لیگامان صلیبی قدامی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی برنامه تمرینات نوروماسکولار را به مدت شش هفته انجام داد. از هر دو گروه پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. پس از انجام تمرینات نوروماسکولار اختلاف معناداری در تغییرات مرکز فشار در راستای داخلی-خارجی و عملکرد گروه تجربی مشاهده گردید درحالی که اختلاف معناداری در متغیرهای گروه کنترل و دیگر مؤلفه ها مشاهده نشد. به طور کلی می توان عنوان کرد که احتمالاً انجام این تمرینات می تواند تأثیر مثبتی بر تغییرات مرکز فشار و عملکرد فرد داشته باشد.

درراستای پژوهش های پیشگیری از آسیب ورزشی، به عنوان بخش بسیار مهمی از مطالعات طب ورزش، استفاده از سیستم های ثبت و نظارت بر آسیب های ورزشکاران نیازمند مفاهیم پایه و بنیادی است. با توجه به تعاریف متنوع و متفاوت از شاخص های مربوط به آسیب های ورزشی در منابع مختلف، در یک مطالعه مروری نظام مند، تعریف های آسیب ورزشی، شدت آسیب و درمعرض آسیب ورزشی بررسی شده اند. نتایج مطالعه نشان داد که مناسب ترین تعریف آسیب ورزشی، هر مشکلی جسمانی است که سبب محرومیت ورزشکار درطول تمرین یا مسابقه شود یا به توجه پزشکی نیاز داشته باشد. شدت آسیب ورزشی براساس تعداد روزهای غیبت یا محدودیت عملکردی ورزشکار در تمرین یا مسابقه و همچنین، درمعرض آسیب ورزشکاران، براساس تعداد آسیب در هر 1000 ساعت زمان فعالیت یا تعداد آسیب در هر 1000 ورزشکار درمعرض آسیب در تمرین یا مسابقه، بهترین تعریف ها هستند.

به نظر می رسد که ریشه یابی و تشخیص آسیب های  ورزشی و ارزیابی فرایند بهبودی آن ها برای بازتوانی ورزشی نیازمند اندازه گیری پارامترهای قدرت، انعطاف پذیری و هم راستایی اندام ها است. درصورتی که این اندازه گیری مفید واقع می شود که مقادیر مرجع مناسبی از افراد برای مقایسه وجود داشته باشند؛ بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر، یافتن نرم های قدرت، انعطاف پذیری و هم راستایی اندام تحتانی در جامعه دوندگان تفریحی بود. تعداد 73 دونده مرد سالم استان مازندران با میانگین جرم (10/7) 13/73  کیلوگرم، قد (93/5) 70/177 سانتی متر و سن (76/3) 58/22 سال در پژوهش شرکت کردند. متغیرهای موردمطالعه در این پژوهش، قدرت، انعطاف پذیری و هم راستایی اندام های تحتانی بودند. قدرت به وزن نرمال شد. برای پارامترهای قدرت و انعطاف پذیری، مقادیر بیشتر از 2- انحراف استاندارد از میانگین و برای هم راستایی، مقادیر بین 2± به عنوان مقادیر نرمی انتخاب شدند. بخشی از یافته های پژوهش بدین صورت بود که میانگین قدرت عضلات بازکننده ران 52/0 درصد وزن بدن بود. همچنین، میانگین دامنه حرکتی چرخش خارجی ران 63 و زاویه Q 15/13 درجه بودند. به نظر می رسد که مقادیر نرمی به دست آمده در پژوهش حاضر اطلاعات عمکردی برای ملاحظات بازتوانی ورزشی و بهبود عملکرد ورزشی فراهم می کنند.

کودکی دوره مهمی برای مداخله درراستای پیشگیری از آسیب ورزشی است. یکی از تمرین های پیشنهادی، تمرین ثبات مرکزی است؛ براین اساس، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی تأثیر شش هفته تمرین ثبات مرکزی بر بیومکانیک پرش- فرود تک پا در کودکان فعال 10 تا 12 سال بود. برای انجام پژوهش، 27 کودک فعال نابالغ 10 تا 12 سال که عضو باشگاه های شهر تهران بودند، به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. نتایج نشان داد که متغیرهای کینتیکی شامل نرخ بار و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در بازیکنان گروه مداخله تغییری معنادار داشتند؛ اما در زاویه مچ پا در صفحه ساجیتال و فرونتال تغییری معنادار مشاهده نشد. با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد که تمرین های ثبات مرکزی تأثیر مثبتی بر برخی از عوامل خطرزای بیومکانیکی پرش- فرود کودکان نابالغ دارند و می توانند در پیشگیری از آسیب های این ورزشکاران مؤثر باشند.

هدف مطالعه حاضر، مقایسه هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل اندام فوقانی در پاروکشی کایاک مردان جوان نیمه حرفه ای و نخبه بود. تعداد هشت مرد جوان کایاک ران در دو گروه نخبه و نیمه حرفه ای قرار گرفتند. با تقسیم چرخه پاروکشی به چهار مرحله اصلی، میانگین و تغییرپذیری فاز نسبی پیوسته برای هر مرحله محاسبه شد. نتایج آزمون تی مستقل برای هماهنگی مفاصل بین دو گروه، تفاوت بیشتر در خم کردن شانه و آرنج سمت چپ مرحله چهارم و خم کردن آرنج و دورکردن شانه سمت چپ مرحله اول را نشان داد. با توجه به نتایج، در تمام مراحل سمت راست، گروه نخبه تغییرپذیری بیشتری نسبت به سمت چپ داشتند؛ درحالی که در گروه نیمه حرفه ای تغییرپذیری الگوی نامنظمی داشت. به طورکلی، در مقایسه پاروکشی کایاک بین دو گروه نخبه و نیمه حرفه ای، تفاوت معناداری در فاز نسبی پیوسته و تغییرپذیری آن مشاهده نشد.