مطالعات طب ورزشی

پای پرونیت و سوپینیت به عنوان ناهنجاری های رایج پا با تغییر بیومکانیک راه رفتن می تواند باعث آسیب دیدگی در اندام تحتانی شود. هدف از این پژوهش بررسی طیف فرکانس عضلات منتخب اندام تحتانی در سطح زمین در مقایسه با چمن مصنوعی در افراد دارای ناهنجاری پا طی راه رفتن است. در این مطالعه نیمه تجربی 10 نفر مرد دارای پای پرونیت، 10 نفر پای سوپینیت و 10 نفر سالم با دامنه سنی 25-20 سال شرکت نمودند. برای ثبت طیف فرکانس عضلات منتخب از یک دستگاه الکترومایوگرافی بایومتریکس استفاده شد. از نرم افزار بایومتریکس دیتا لایت برای استخراج فرکانس عضلات منتخب طی 3 فاز راه رفتن (استفاده شد. نتایج نشان داد که فرکانس فعالیت عضله راست رانی و عضله سرینی میانی طی فاز پاسخ بارگیری راه رفتن در سطح چمن در مقایسه با سطح زمین افزایش یافته است. فعالیت در عضله دوقلو و پهن خارجی در گروه سالم نسبت به گروه پرونیت و سوپینیت بیش تر است. نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از چمن مصنوعی برای افراد با ناهنجاری پا با توجه با افزایش فعالیت راست رانی و سرینی میانی طی فاز پاسخ بارگیری می تواند مفید باشد.

افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو با اختلال حس عمقی و کاهش قدرت عضلانی مواجه هستند.از ماساژ به عنوان مداخله ای یاد شده که می تواند علائم این بیماری را تسکین دهد.لذا هدف این پژوهش بررسی اثر چهار هفته ماساژ سوئدی بر حس عمقی مفصل زانو،قدرت عضلات چهارسر ران و علائم استئوآرتریت در زنان بزرگسال مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.تعداد30زن به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس وارد مطالعه شدند(سن 30/7±6/52 سال،قد 05/0±57/1 مترو جرم بدن 60/9±40/74 کیلوگرم).افراد به طور تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند(15=n). گروه مداخله به مدت4هفته(12 جلسه)ماساژ سوئدی دریافت کرد.در این مدت گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی دریافت نکردند.علائم استئوآرتریت، قدرت عضلانی و حس عمقی مفصل زانو در پیش و پس آزمون به ترتیب با استفاده از پرسشنامه وومک، داینامومتر دستی و بازسازی زاویه مفصل اندازه گیری شدند.از آزمون سنجش مکرر ترکیبی جهت مقایسه بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج حاکی از بهبود معنیدار متغیرهای مورد نظر در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل بود(05/0>P). به طوری که علائم استئوآرتریت به طور معنیداری بهبود (0.001=P) و قدرت عضلات چهارسر(0.001=P) و حس عمقی مفصل زانو(0.001=P) نیز به طور معنیداری افزایش یافت. بر اساس یافته های این مطالعه، ماساژ میتواند با کاهش درد و بهبود عملکرد جسمانی،موجب افزایش قدرت عضلات چهارسر ران و بهبود حس عمقی مفصل زانو در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو شود.بنابراین پیشنهاد می شود در میان سایر روش های توانبخشی،از این روش نیز به منظور بهبود قدرت عضلانی،حس عمقی مفصلی و علائم بیماری در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو استفاده گردد.

اخیرا کاربرد تمرینات عصبی عضلانی واکنشی(RNT) در پیشگیری از آسیب های ورزشی مورد توجه قرار گرفته است. این تمرینات به اصلاح سریع الگوهای غلط حرکتی در افراد کمک می کند. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات عصبی عضلانی واکنشی بر کینماتیک فرود زنان بسکتبالیست بود. 33 بازیکن از 3تیم لیگ برتر بسکتبال بانوان استان تهران در این مطالعه شرکت کردند. تیم ها به طور تصادفی به سه گروه تجربی1 (11نفر)، تجربی 2 (11نفر) و گروه کنترل (11نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی 1 به مدت هشت هفته تمرینات برنامه پیشگیری از آسیب و بهبود عملکرد EPP و گروه تجربی دو تمرینات RNT +PEP را به جای گرم کردن اجرا نمودند. گروه کنترل تمرینات عادی خود را اجرا می کردند. کینماتیک تنه و اندام تحتانی در حین حرکت فرود به وسیله سیستم آنالیز حرکت در پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس تکراری 2در3 آنالیز شدند. نتایج نشان داد انجام هشت هفته تمرینات پیشگیری از آسیب عصبی عضلانی واکنشی بر میزان زاویه فلکشن ران در لحظه فرود اثر معنی داری دارد (F(2,27)=3.40, P=0.04, ηp2=0.20). اما اثر معنی داری در زوایای والگوس زانو، فلکشن زانو، دورسی فلکشن مچ پا و فلکشن تنه در لحظه فرود متعاقب اجرای تمرینات عصبی عضلانی واکنشی مشاهده نشد. این نتایج به طور کلی نشان داد برنامه پیشگیری از آسیب با استفاده از تمرینات عصبی-عضلانی واکنشی نمی تواند بر شاخص های پیشگیری از آسیب های لیگامنت متقاطع قدامی موثر باشد.

سفتی سطح عاملی موثر بر آسیب ها خواهد بود زیرا تغییر در میزان این پارامتر افزایش نیروهای اعمالی را به همراه دارد. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی، مدل علی- مقایسه ای و نوع کاربردی می باشد. جامعه آماری 14 نفر والیبالیست 18 تا20 سال بودند. ثبت فعالیت الکتریکی عضلات توسط دستگاه الکترومایوگرافی بایود 8 کاناله و براساس پروتکل SENIAM بر روی 4 عضله منتخب اندام تحتانی انجام شد. از میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها، شاپیروویلک برای ارزیابی نرمال بودن توزیع داده ها، آمار استنباطی برای تاثیر نوع سطح بر متغیرهای تحقیق از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و برای وجود تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرنی استفاده گردید. همچنین نتایج نشان داد که در آزمون تحلیل واریانس بین گروه ها هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد اوج فعالیت عضلانی در عضلات پهن خارجی و دو سر رانی هنگام پرش و فرود روی سطح تاتامی، چمن و شن وجود ندارد (05/0≤p)، اما در عضله ساقی قدامی و دوقلو در بین سطوح نیز اختلاف معناداری دیده شد (00/0=p). همچنین هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد هم انقباضی در مفصل زانو و مچ پا وجود ندارد (05/0≤p)، با این تفاوت که میانگین درصد هم انقباضی روی چمن بالاترین و روی شن کمترین میزان در مفصل زانو و در مفصل مچ پا کمترین میزان روی شن و بالاترین میزان روی تاتامی دیده شد

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات در آب در قسمت کم عمق و عمیق استخر بر تعادل و قدرت عضلات اندام تحتانی افراد سالمند می باشد. تعداد36 نفر سالمند مرد سالم در سه گروه 12 نفری به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. دو گروه تجربی تمرینات ورزش در آب در قسمت عمیق و کم عمق استخر را به مدت12 هفته (سه جلسه در هفته) انجام می دادند. برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون زمان ایستادن روی یک پا، برای ارزیابی تعادل پویا از تست Y و برای ارزیابی قدرت عضلات اندام تحتانی از دستگاه دینامومتر دستی استفاده شد. نتایج نشان داد که بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق استخر تعادل ایستای آزمودنی ها افزایش معنی دار یافت (03/0=p) اما در تعادل پویا بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق، تعادل پویای پای برتر در هر سه جهت افزایش اما تعادل پویای پای غیربرتر تنها در جهت قدامی افزایش یافت (01/0=p). از طرف دیگر نتایج نشان داد که بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق تنها قدرت عضلات همسترینگ افزایش یافت در حالیکه بعد از انجام تمرینات در قسمت عمیق، قدرت در تمامی گروههای عضلانی به غیر از چرخش دهنده های داخلی و خارجی افزایش یافت (05/0< p). به نظر می رسد که انجام 12 هفته تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق استخر بهبود معنی داری بر تعادل افراد سالمند دارد اما انجام تمرینات در قسمت عمیق، تاثیرگذاری بیشتری بر قدرت عضلات اندام تحتانی دارد.

هدف از این مطالعه، بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی روی سطوح پایدار و ناپایدار بر گشتاور عضلانی، حس عمقی و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در ورزشکاران مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا بود. در این مطالعه نیمه تجربی، ۳۰ ورزشکار مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا با دامنه سنی ۱۸تا۳۰ سال، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۰نفره، تمرین در سطح ناپایدار، تمرین در سطح پایدار و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین در سطح ناپایدار و پایدار برنامه ی تمرینات ثبات مرکزی را به طور مشابه انجام دادند. از تحلیل واریانس یک راهه و مقایسه های چندگانه به روش هولم-بونفرونی برای ارزیابی داده ها استفاده شد ( p≤0/05). یافته های مطالعه نشان داد، در تمام پارامترهای اندازه گیری شده، گروه تمرین در سطح ناپایدار نسبت به گروه ّهای تمرین در سطح پایدار و کنترل تفاوت معناداری داشت (ps≤0/026). همچنین نتایج نشان داد که، گروه تمرین در سطح پایدار، در پارامترهای گشتاور عضلانی و دامنه حرکتی دورسی فلکشن پیشرفت معناداری نسبت به گروه کنترل داشت (ps≤0/022)، ولی بین حس عمقی گروه تمرین در سطح پایدار و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (54/0 p=). با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می رسد انجام تمرینات ثبات مرکزی روی سطح ترامپولین تأثیر بیشتری در بهبود پارامترهای اندازه گیری شده در ورزشکاران مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا داشت. بنابراین، انجام این تمرینات به عنوان یک گزینه درمانی برای افراد مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا توصیه می شود..