درخت حوزه‌های تخصصی

از دیرباز زبان را به عنوان ابزار ارتباط و ادبیات را آئینه جهان بیرون می شناسند. جنبش های ادبی متاخر و نظریه های جدید زبان شناسی در غرب، با رد نظریه های سنت گرایان در این خصوص، سعی کرده اند جریانات ادبی را به دو شاخه عمده تقسیم کنند. در این مقاله کوشش کرده ایم تا این دو جریان ادبی را با ارائه مثالهایی از رمانهای ایرانی و فرانسوی مورد مطالعه قرار دهیم:جریان ادبی اول همان سنت گرایی یا به اصطلاح «برون زبانی» و یا ادبیات در معنای Poetique و نهایتا «متن» می باشد که در این صورت زبان و ادبیات به مثابه پل ارتباطی بین دنیای بیرون و خواننده واقع می شود.جریان ادبی دوم حالت «درون زبانی» یا «خود ارجاعی» دارد و جنبه «ادبیت» اثر فراتر از جنبه های «ادبیاتی» است و نهایتا حرکت «فرامتنی» بیشتر از خود متن اهمیت پیدا می کند. در این جریان هدف از کاربرد زبان صرفا توجیه خود زبان می باشد و خواننده این نوع آثار به کمک «اصطلاح محوری» رمز و رموز و مکانیزمهای موجود در آن را کشف می کند.

روادارى (تسامح) و بر نتافتن معتقدات غیر و دگراندیشى، دو مفهومى است که ممیز دوره‏هاى فرهنگى برخى جوامع بشرى بوده‏اند. پیدایش نظریه قرارداد اجتماعى و جنبش حقوق مدنى موجب شد که شرایط مساعدترى در راستاى تحقق روادارى عقیدتى فراهم آید. تصویب اعلامیه حقوق بشر گامى تعیین کننده در رسمیت‏یافتن اصل روادارى در مناسبات اجتماعى گردید.

شرطیهاى خلاف واقع یکى از مسائل مهم و مخاطره‏آمیز فلسفه علم به شمار مى‏آید که در علوم و زندگى روزمره کاربرد فراوانى دارد. این مساله با تئورى تایید مساله قانون، استقراء، واژه‏هاى حاکى از استعداد و ذوات ممکن و مسائلى از این دست ارتباط وثیقى دارد. مسائل فوق به لحاظ مشکل و راه حل وضعیت‏یکسانى دارند، به گونه‏اى که درنهایت همگى به این مساله احاله مى‏شوند که چه چیزى گزاره‏هاى قانون وار را از گزاره‏هاى اتفاقى متمایز مى‏کند. این مساله على رغم هم اندیشیها و چاره جوییهاى ارباب اندیشه تاکنون ره به جایى نبرده است و همچنان به قوت خود باقى است.

در این‌ مقاله‌ ابتدا توانایی‌ عقل‌ در رسیدن‌ به‌ واقع‌ به‌ عنوان‌ یک‌ سؤ‌ال‌ اساسی‌ مطرح‌ و سپس‌ با تقسیم‌ علوم‌ به‌ حضوری‌ و حصولی‌ توضیح‌ داده‌ شده‌ است‌ که‌ در علوم‌ حضوری، واقع، نزد عالم‌ حاضر است‌ لذا سؤ‌ال‌ از مطابقت‌ با واقع‌ در مورد آن‌ خطاست‌ بلکه‌ علم‌ در مورد آن، عین‌ واقع‌ است‌ و خطا در آن‌ راه‌ ندارد. ولی‌ در علم‌ حصولی‌ مطابقت‌ معنا دارد هر چند در بدیهیات‌ اولیه‌ مطابقت، قطعی‌ و محرز است. در بدیهیات، علتِ‌ تصدیق، تصور موضوع‌ و محمول‌ و نسبت‌ بین‌ آن‌ دو است‌ و این‌ علت‌ همیشه‌ در تصدیقات‌ بدیهی‌ وجود دارد، یا به‌ صورت‌ خودآگاه‌ و با علم‌ تفصیلی‌ و یا به‌ صورت‌ ناخودآگاه‌ و علم‌ اجمالی. در ادامه‌ مقاله‌ چنین‌ نتیجه‌ گرفته‌ شده‌ است‌ که‌ این‌ علم، معرفت‌ حقیقی‌ است‌ گرچه‌ دلیل‌ آن‌ را ندانیم‌ زیرا دلیل‌ و علت‌ یقین‌ مطابق‌ با واقع‌ جزء تعریف‌ موقت‌ حقیقی‌ محسوب‌ نمی‌شود بلکه‌ طریق‌ بدان‌ به‌ شمار می‌آید و طریق‌ به‌ چیزی، جزء حقیقت‌ آن‌ چیز محسوب‌ نمی‌گردد، مگر اینکه‌ بخواهیم‌ جعل‌ اصطلاح‌ کنیم‌ یا با توجه‌ به‌ اهداف‌ خاصی‌ بخواهیم‌ تعریف‌ ارائه‌ بدهیم. در ادامه‌ مقاله، نقض‌ گتیه‌ به‌ تعریف‌ معرفت‌ حقیقی‌ (باور صادق‌ موجه) مطرح‌ و مورد ارزیابی‌ و نقد قرار گرفته‌ است. در واقع‌ مثالهای‌ نقض‌ گتیه‌ به‌ اموری‌ حسی‌ و تجربی‌ است‌ که‌ اصولاً‌ یقین‌آور نیستند و نوبت‌ به‌ یقین‌ مطابق‌ با واقع‌ نمی‌رسد.

معنا و معناداری» یکی‌ از مباحث‌ مهم‌ و دارای‌ نقشی‌ تعیین‌ کننده‌ در فلسفة‌ معاصر است‌ که‌ توجه‌ عدة‌ زیادی‌ از متفکران‌ را سخت‌ به‌ خود مشغول‌ داشته‌ است. سؤ‌ال‌ اصلی‌ در این‌ بحث‌ آن‌ است‌ که‌ یک‌ کلمه‌ و یا یک‌ جمله‌ برای‌ معنا داشتن‌ باید دارای‌ چه‌ شرایطی‌ باشد. به‌ عبارت‌ دیگر چه‌ زمانی‌ می‌توان‌ گفت‌ که‌ این‌ کلمه‌ یا جمله‌ معنادار است. این‌ مقاله‌ به‌ طرح، نقد و بررسی‌ دیدگاههای‌ مختلف‌ فیلسوفان‌ و صاحبنظران‌ برجسته‌ای‌ همچون‌ فرگه، راسل، ویتگنشتاین، شلیک، وایزمن، آیر و... در باب‌ نظریة‌ معنا پرداخته‌ و البته‌ اهتمام‌ بیشتر مقاله‌ بر روی‌ آرای‌ ویتگنشتاین‌ است.

بحث‌ از علم‌ حضوری‌ و نقش‌ آن‌ در معرفت‌شناسی‌ اسلامی‌ به‌ عنوان‌ مبنایی‌ترین‌ اصل‌ معرفت‌ و شالودة‌ علم‌ حصولی، از ویژگیها و امتیازات‌ فلسفة‌ اسلامی‌ نسبت‌ به‌ فلسفة‌ غرب‌ است‌ و همین‌ خصوصیات‌ سبب‌ شده‌ است‌ که‌ بسیاری‌ از معضلات‌ فلسفی‌ و فکری‌ که‌ در فلسفة‌ غرب‌ همچنان‌ ناگشوده‌ باقی‌ مانده‌ است‌ در فلسفة‌ اسلامی‌ پاسخ‌ داده‌ شود و برای‌ آنها راه‌ حلی‌ ارائه‌ گردد. این‌ مقاله‌ ضمن‌ یک‌ بررسی‌ تاریخی‌ و عالمانه‌ دربارة‌ علم‌ حضوری‌ و با هدف‌ اثبات‌ مطلب‌ فوق، به‌ پاسخ‌ این‌ سؤ‌ال‌ها می‌پردازد: آیا فلسفة‌ اسلامی‌ همان‌ فلسفة‌ افلاطون‌ و ارسطو است‌ یا آنکه‌ در عین‌ بهره‌مندی‌ از همة‌ اینها به‌ افق‌هایی‌ فراتر دست‌ یافته‌ و نظامی‌ به‌ مراتب‌ کاملتر از آنان‌ را ارائه‌ کرده‌ است؟ و در صورت‌ دوم‌ عناصر مهمی‌ که‌ سبب‌ این‌ تفاوت‌ شده‌اند کدامند؟ مؤ‌لف‌ دانشمند(ره) در بررسی‌ تاریخی‌ خود، دیدگاههای‌ فلاسفة‌ بزرگ‌ یونانی‌ و اسلامی‌ از افلاطون‌ تا غزالی‌ را مورد توجه‌ قرار می‌دهد

رودلف کارنپ منکر هرگونه علم تألیفی پیشین است. دلیل عمدة او بر نفی هرگونه شناخت (علم) تألیفی پیشین، تعریف معناداری بر طبق اصل تحقیق پذیری تجربی و یا تأیید پذیری تجربی است. بر طبق این تئوری، جمله ای که قابلیت آزمون و تأیید تجربی را نداشته باشد، شبه قضیّه، مهمل و فاقد معناست. این گونه از جمله ها، هر چند به نظر می آید که مسأله ای را مطرح می کند اما در واقع مسأله نماست که بر اثر سوء استعمال زبان و ابهام زبان طبیعی پدید می آید. لذا با کاربرد تحلیل منطقی زبان در مورد این گونه از جمله ها معلوم می شود که اساساً مسأله ای در کار نبوده است و وجه مغالطی بودن این گونه از قضایا روشن می شود. کارنپ با اینکه برای احکام ریاضی ضرورت صدق قائل است، و به همین دلیل، این گونه از احکام را نوعی تعمیم احکام تجربی نمی شمارد، مع ذلک آنها را ناقض تجربه گرایی نمی داند. چون به نظر او این گونه از احکام از نوع تحلیلی است و صدق و کذب آنها تنها با معلوم ساختن معانی واژه های آنها معلوم می گردد. حقایق بنیادین منطق که محک و معیار تحلیلیت است مبتنی بر تعریف ضمنی کلماتی است که در آنها به کار می رود. نظریة کارنپ در نفی قضیّه تألیفی پیشین، مبتنی بر اصل تحقیق پذیری تجربی، و تمایز تحلیلی و تألیفی است. اصل تحقیق پذیری و یا تأیید پذیری تجربی شدیداً مورد نقض و ایراد است و لذا جز نامی از آن در تاریخ فلسفه باقی نمانده است. کارنپ با تحلیل منطقی زبان، نتوانسته است وجه مغالطی بودن دست کم بسیاری از نظامهای مابعدالطبیعی مطرح را نشان دهد. مثالهایی که از مابعدالطبیعه می آورد و به تحلیل آنها می پردازد عمدتاً بر گرفته از آثار هگل و هایدگر است و لذا می توان نقدهای او را ناظر به فلسفة ایده آلیسم آلمان دانست.

یکى از جدال‏هاى اساسى در حوزه اندیشه سیاسى غرب که به جرأت مى‏توان گفت همزمان با آغاز تفکر سیاسى بشر نمایان شده و تاکنون نیز ادامه دارد، جدال تاریخى بین فضیلت و آزادى است. این پژوهش بر آن است تا ویژگى‏هاى اصلى هریک از دو دسته نظریه‏هاى سیاسى فضیلت‏مدار و آزادى‏محور را در تاریخ اندیشه سیاسى غرب (از پیش سقراطیان تا قراردادگرایان) ردیابى و برجسته نماید. در این باره، مى‏توان ویژگى‏هاى اصلى نظریه‏هاى سیاسى فضیلت‏مدار را براساس غایت‏گرایى، اخلاق‏گرایى و ساختار اجتماعى و سیاسى عمودى (سلسله مراتبى) ترسیم کرد؛ در حالى که نظریه‏هاى سیاسى آزادى محور به انسان‏گرایى، حقوق‏گرایى و ساختار اجتماعى و سیاسى افقى تأکید دارد