درخت حوزه‌های تخصصی

آموزش شنا از طریق شبیه سازی، از جمله روش های استفاده از ابزار کمک آموزشی به شمار می رود که می تواند در تحقق انتقال مثبت الگوی حرکتی دانش اجرای مهارت های چهارگانه شنا، با استفاده از کمترین امکانات به کمک مربیان آید. هدف از انجام این پژوهش شبیه سازی الگوی حرکتی مهارت شنا کرال سینه در خشکی بود. در این تحقیق 50 نفر از دانشجویان دانشگاه امام حسین (ع) که واحد تربیت بدنی عمومی 2 در رشته شنا را انتخاب کرده بودند، به طور تصادفی با توجه به جدول حجم نمونه گیری مورگان انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری این تحقیق، خرک (جزء اسباب های مورد استفاده در ژیمناستیک) بوده است. روش جمع آوری داده ها، مشاهده و نظر سه نفر از مربیان مجرب شنا، نسبت به انجام الگوی حرکتی آزمودنی ها بود، که بصورت نمره 20 ارزشی ارایه گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، تحلیل شده است. با توجه به یافته های تحقیق، ضریب همبستگی نمره های بدست آمده از ارزیابی الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در خشکی، و انجام مهارت شنای کرال سینه در آب، معادل r=0.365 با سطح خطایp=0.009 و همچنین ضریب تعیین یا وجه مشترک آن r2=0.136 معین گردید. مقدار همبستگی حاصل می تواند به این معنا تعبیر شود که الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در آب را، در خشکی، بر روی وسیله ای بنام خرک (شبیه ساز) جهت انتقال مثبت یادگیری و تقویت این مهارت انجام داد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر ده هفته بازی سایه بر مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پیش دبستانی بود. تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل است و شرکت کنندگان در تحقیق 28 دختر و پسر شش ساله بودند که به صورت در دسترس از بین کودکان مراجعه کننده به یکی از مراکز پیش دبستانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (5 دختر و 9 پسر) و کنترل (5 دختر و 9 پسر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت ده هفته (3 جلسه 45 دقیقه ای) برنامه بازی سایه را اجرا کردند و گروه کنترل تنها به فعالیت های معمول دوره پیش دبستانی پرداختند. پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از «مجموعه آزمون های ارزیابی حرکت کودکان» به عمل آمد. این آزمون دارای سه خرده آزمون مهارت های چالاکی دستی، مهارت های توپی و مهارت های تعادلی است. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل کوواریانس (05/0α=) انجام گرفت. نتایج نشان داد ده هفته بازی سایه بر خرده آزمون مهارت های چالاکی دستی، مهارت های تعادلی و همچنین نمره کل مهارت های بنیادی اثر معنا داری داشت، اما اثر بازی سایه بر مهارت های توپی معنا دار نبود. یافته های این پژوهش مبین آن است که بازی سایه ممکن است موجب بهبود مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پیش دبستانی شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه کمال گرایی و موفقیت ورزشی در ورزشکاران بود بدین منظور یک نمونه 74 نفری (44 پسر و 30 دختر) از دانشجویان رشته های مختلف ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند برای سنجش کمال گرایی از ورزشکاران خواسته شد مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی را تکمیل کنند و برای ارزیابی موفقیت ورزشی مقیاس موفقیت ورزشی توسط مربیان و ورزشکاران اجرا شد نتایج پژوهش نشان داد بین کمال گرایی مثبت و منفی به ترتیب با موفقیت ورزشی همبستگی ساده مثبت و منفی وجود دارد اما فقط کمال گرایی مثبت می تواند تغییرات مربوط به موفقیت ورزشی را به صورت معنی دار پیش بینی کند کمال گرایی مثبت از طریق ویژگی هایی مانند واقع بینی پذیرش محدودیت های شخیص انعطاف پذیری احساس رضایت و خرسندی از عملکرد شخیص تقویت عزت نفس و اعتماد به خود و همچنین برداشت مثبت فرد از حمایت ها و ارزشیابی های اجتماعی با افزایش موفقیت ورزشی ارتباط دارد

هدف از انجام این پژوهش، مقایسه مهارت پیش بینی و رفتار های جستجوی بینایی در بازیکنان ماهر و مبتدی بسکتبال بود. در این پژوهش، 28 نفر آزمودنی پسر با دامنه سنی 20 تا 35 سال (57/24 M=)در دو گروه ماهر و مبتدی به تعداد مساوی حضور داشتند. بازیکنان ماهر و مبتدی فیلم هایی از موقعیت های مختلف حمله(1 در مقابل 1 و 3 در مقابل 3) را مشاهده کردند و پیش بینی خود را در مورد جهت حمله با پرش به سمت راست، چپ و عقب در حداقل زمان ممکن ارائه دادند. دقت و زمان پیش بینی و نیز رفتارهای جستجوی بینایی بازیکنان ماهر و مبتدی با استفاده از دستگاه های زمان واکنش و ثبت حرکات چشم ارزیابی شد. نتایج حاصل پیرامون مهارت پیش بینی نشان داد که بازیکنان ماهر در مجموع در هر دو موقعیت عملکرد بهتری نسبت به بازیکنان مبتدی دارند. اما داده های حاصل از جستجوی بینایی نشان داد که تفاوت معنا داری در تعداد تثبیت ها و مدت تثبیت ها در بین بازیکنان ماهر و مبتدی در دو موقعیت وجود ندارد، اما با این وجود در داده های حاصل از مدت زمان دیدن در مناطق مختلف در بین بازیکنان ماهر و مبتدی تفاوت معنا داری در بعضی مناطق نمایش مشاهده شد. به طور کلی می توان بیان کرد که بررسی عوامل درگیر در عملکرد خبرگی در رشته های مختلف ورزشی می تواند در روشن شدن فاکتورهای مهم در تمرین و آموزش، تسهیل کننده و تأثیر گذار باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر غنی سازی )ادراکی- حرکتی و موسیقی) محیط بر رشد حرکات درشت و ظریف اطفال بود. 32 طفل 8-5 ماهه سالم در این پژوهش شرکت داشتند که به صورت همگن در چهار گروه 8 نفری (سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. اطفال گروه های آزمایش به مدت 36 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه در محیط های غنی ویژه خود تمرین کردند. اطفال گروه آزمایش اول در محیط غنی سازی شده به لحاظ «ادراکی- حرکتی و موسیقی»، گروه دوم در محیط غنی سازی شده «ادراکی- حرکتی» و گروه سوم در محیط غنی سازی شده «موسیقیایی» قرار گرفتند. برای ارزیابی مهارت های حرکتی درشت و ظریف از مقیاس رشد حرکتی پی بادی (نسخه دوم) استفاده شد . در تحلیل داده ها از متغیرهای معادل سنی این آزمون استفاده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد، بین میانگین نمره های معادل سنی در حرکات درشت (001/0P=) و میانگین نمره های معادل سنی در حرکات ظریف (001/0P=) در گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. یافته های حاصل نشان می دهد که تجربه ادراکی- حرکتی و موسیقی بر رشد حرکتی به طور کلی و بر معادل های سنی حرکات درشت و ظریف به طور اختصاصی تأثیر مثبت دارد. بنابراین، شرایط محیطی و تجربه عاملی مثبت در رشد مهارت های حرکتی پایه ای و بنیادی اطفال شرکت کننده در سه گروه تمرین بود.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر سه روش تمرین متغیر بر یادگیری یک مهارت است. روش تحقیق این پژوهش، نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدارس ابتدایی شهریار کرج بود که یکصد آزمودنی به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه آماری به طور تصادفی چهار گروه 25 نفره تقسیم شدند که سه گروه برای اجرای برنامه های تمرین متغیر و یک گروه، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. گروه های سه گانه تمرین متغیر به طور تصادفی به گـروه های «الف» ، «ب» و «ج» نامگذاری شدند. به منظور تغییر شاخص ها، قطر و وزن توپ و مسافت تا هدف دستکاری شد. گروه «الف» پاس بغل را از 5 فاصله و با توپ شماره 4، گروه «ب» از 15 فاصله و با توپ شماره 4 و گروه «ج» از 15 فاصله و با توپ های 3 و 5 انجام دادند. هر آزمودنی در هر جلسه می توانست 60 ضربه بزند که این تکلیف شامل 12 ضربه از هر 5 فاصله بود. گروه «ب» از 15 فاصله و از هر فاصله 4 ضربه زدند. ضربـه های گروه «ج» نیز مانند گروه «ب» بود، با این تفاوت که هر 20 ضربه را با شماره توپ یکسانی زدند. این تمرین ها در 3 روز انجام شد و پس از 48 ساعت، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون پاس بغل پای مور- کریستین بود. روش آماری استفاده شده، آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی بود. حاصل تحلیل امتیازها در مرحله یادداری نشان داد که بین عملکرد یادداری گروه «ب» و گروه گواه تفاوت معنی داری وجود ندارد (95/0 = ?). همچنین، بین عملکرد گروه های چهارگانه در آزمون انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نشد (95/0 = ?). نتیجه کلی اینکه متغیر ساختن بیش از اندازه تمرین و نیز افزایش تعداد تکرارها، موجب افزایش بیشتر یادگیری در این مهارت نخواهد شد.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد اجتماعی و شناختی کودکان نه تا 12 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت و بدین منظور، 40 نفر از دانش آموزان پسر نه تا 12 ساله از مدارس ابتدایی مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش نامه دی. سی. دی. کیو و آزمون ام. اَی. بی. سی2 و مصاحبه بالینی و تأیید روان پزشک صورت گرفت. شرکت کنندگان به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه ها ، تمرینات منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون های ام. اَی. بی. سی2 ، وایلند و آدمک گودیناف ارزیابی شدند و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا داری دارد ( P<0.05 ) ؛ اما بر عملکرد اجتماعی کودکان تأثیر معناداری ندارد ( P<0.05 ). بنابراین، برنامه های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان دی. سی. دی کمک می کند.

حس دهلیزی یکی از حس های اصلی درگیر در کنترل تعادل است که امکان ادراک صحیح وضعیت بدن را در شرایط مختلف ممکن می سازد. یکی از اقدامات اساسی برای سنجش حس دهلیزی، ساخت ابزارهای معتبر است. هدف از این پژوهش طراحی، ساخت و تعیین پایایی دستگاه حس دهلیزی است. پس از ساخت دستگاه به منظور بررسی پایایی آن، 20 شرکت کننده مرد از بین دانشجویان غیر ورزشکار به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای تعیین پایایی درون آزمونگر، از 20 آزمودنی 10 مرتبه اندازه گیری شد و برای اندازه گیری پایایی بین آزمونگران به 4 آزمونگر نحوه اندازه گیری با دستگاه آموزش داده شد. این آزمونگران از آزمودنی ها 4 مرتبه اندازه گیری کردند. برای ارزیابی پایایی ثبات زمانی دستگاه نیز آزمونگر در فواصل زمانی مختلف از 8 آزمودنی در 2 روز متناوب در زمان های صبح و عصر اندازه گیری بعمل آورد. تمام آزمون ها در دو صفحه ساجیتال (وضعیت حرکت به جلو و عقب) و فرونتال (وضعیت حرکت به طرفین) از آزمودنی ها انجام شد. از ضریب همبستگی برای بررسی پایایی درون آزمونگر و بین آزمونگران استفاده گردید. نتایج بدست آمده نشان داد ضریب همبستگی درون آزمونگر برای دستگاه در صفحه ساجیتال برابر 95/0 و در صفحه فرونتال برابر 93/0 و ضریب همبستگی بین آزمونگران در صفحه ساجیتال برابر 89/0 و در صفحه فرونتال برابر 85/0 بود. نتایج آزمون پایایی ثبات زمانی دستگاه در صفحه ساجیتال و فرونتال به ترتیب برابر 85/0 و 89/0 بود. نتیجه اینکه دستگاه مذکور از ضریب همبستگی درون آزمونگر و بین آزمونگر و پایایی زمانی بالایی در صفحات ساجیتال و فرونتال برخوردار است و می تواند برای سنجش حس دهلیزی در صفحات مذکور مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر بازی های بومی- محلی بر رشد مهارت های حرکتی درشت کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 30 کودک کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 12/1±8/12سال و ضریب هوشی 81/7±61/33 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم و به عنوان گروه مداخله و کنترل در نظر گرفته شدند. در این پژوهش در بخش های مربوط به مهارت های حرکتی درشت از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. بازی های بومی- محلی توسط گروه آزمایش طی 32 جلسه تمرین، هر جلسه 50 تا 60 دقیقه و 4 روز در هفته تمرین شد. پس از 32 جلسه تمرین از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (SPSS16) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمره های پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂) . گروه مداخله نمره های بیشتری کسب کرد. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است.

این پژوهش با هدف بررسی روایی و پایایی مدل تعهد ورزشی در دانشجویان ورزشکار انجام گرفت. 327 دانشجوی ورزشکار (206 پسر و 121 دختر) که به روش نمونه گیری لایه ای تصادفی انتخاب شده بودند، پرسشنامة مدل تعهد ورزشی اسکانلان و همکاران (1993) را تکمیل کردند. نتایج تحقیق عاملی اکتشافی نشان داد که مدل یادشده دارای پنج عامل (مؤلفه) است که در مجموع 67 درصد از واریانس کل مدل را تبیین می کردند. نتایج تحلیل عاملی تأییدی با استفاده از روش الگویابی معادلة ساختاری نشان داد که الگوی پنج عاملی برازندگی قابل قبولی با داده ها دارد. ضرایب آلفای کرونباخ به جز برای مؤلفه های مشغولیات جایگزین و فرصت های مشارکت در سطح قابل قبولی با داده ها دارد. ضرایب آلفای کرونباخ به جز برای مؤلفه های مشغولیات جایگزین و فرصت های مشارکت در سطح قابل قبولی (70 /0 = α) قرار داشت. ضرایب همبستگی حاصل از بازآزمایی نشان داد که این پرسشنامه (مدل) ثبات زمانی مناسبی دارد. یافته ها نشان داد که مدل تعهد ورزشی در نمونة دانشجویان ورزشکار از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار است. بنابراین، این مدل می تواند چارچوب نظری چندمتغیری با دسته بندی منجسم تر برای اندازه گیری تداوم رفتار مشارکت در یک ورزش خاص یا به طور کلی فعالیت جسمانی فراهم سازد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر بار توجهی شناختی و شناختی – حرکتی بر اجرای تکلیف هماهنگی دودستی بود. 31 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سنی 2 ± 25 سال در این پژوهش شرکت داشتند که به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه کنترل (11 نفر)، شناختی (10 نفر) و حرکتی (10 نفر) تقسیم شدند. افراد گروه کنترل، تکلیف مجرد هماهنگی دودستی، افراد گروه شناختی، تکلیف هماهنگی دودستی را همراه با تکلیف شمارش معکوس اعداد و افراد گروه شناختی – حرکتی، تکلیف هماهنگی دودستی را همراه با تکلیف زمان واکنش پا انجام دادند. برای سنجش اجرای تکلیف هماهنگی دودستی از آزمون هماهنگی دودستی مجموعه ابزار وینا و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معناداری آماری 05 /0P< بود. نتایج نشان داد که در اجرای تکلیف هماهنگی دودستی بین گروه کنترل با شناختی و گروه شناختی با حرکتی تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین تفاوت معناداری در اجرای تکلیف هماهنگی دودستی بین دو گروه کنترل با حرکتی مشاهده شد. در کل نتایج نشان داد تداخل دو تکلیف با ماهیت حرکتی بیشتر از تداخل دو تکلیف با ماهیت حرکتی و شناختی است.

بی شک رشد و تکامل شخصیت آدمی دارای جنبه های شناختی ، ادراکی ، حرکتی و رشد اجتماعی است . این تحقیق در پی شناخت تعامل رشد اجتماعی و رشد حرکتی است که از طریق روش فرا تحلیلی کیفی مدل های نظری و یافته های تحقیقاتی در این زمینه انجام یافته است . رویکرد بین رشته ای و رویکرد نظری - تجربی ، موجی می گردد که این مطالعات و تحقیقات در حوزههای تخصصی مختلف رشته تربیت بدنی به ویژه رشد و یادیگری حرکتی مطرح باشد . اما پیچیدگی و گستره مبهم موضوع ، تحقیق در این زمینه را اندک ساخته و همین مسئله تک بعدی بودن رشته و محصور شدن آن در رشد و یادگیری حرکات را تقویت می کند . مدل های نظری مارتنز ، گالاهو و ایساکس ، مورد فرا تحلیلی قرار گرفته که در آنها کمابیش در مورد رشد اجتماعی - حرکتی با مفاهیم و مولفه ها ، اهداف ، ابعاد ، فرایند ها عوامل و مراحل مختلف بحث شده است و نکات اشتراک و افتراق در آنها به چشم می خورد . از یافته های تحقیقاتی ، نتایج تعدادی از رساله ها مورد بررسی فرا تحلیلی قرار گرفت که نشان دهنده همسو بودن نتایج آنها ، سوگیر احتمالی ، یک سویه بودن و اثبات تعامل رشد حرکتی و اجتماعی است . ضرورت توجه بیشتر به این زمینه اصلی رشد و گسترش متون آموزشی و مطالعات پژوهشی ، استفاده از روش فرا تحلیلی در مطالعات شخصیت شناسی ورزشی و رشد اجتماعی - حرکتی احساس می شود.

پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثر تمرین جسمانی و تصویرسازی ذهنی تصادفی و قالبی بر عملکرد و یادگیری تکلیف ردیابی بر روی 108 دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب 9 گروه 12 نفری، میانگین سنی نمونه (1.51±21.69) و میانگین نمره قابلیت تصویرسازی ذهنی (2.99±51.26) انجام شد. گروه های نه گانه به انجام تمرین جسمانی و تصویرسازی ذهنی به دو شیوه تصادفی و قالبی به مدت 10 جلسه پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد که بین عملکرد گروه های تصویرسازی ذهنی قالبی و تصادفی با گروه های تمرین جسمانی تصادفی و قالبی در مرحله فراگیری تفاوت معنی داری وجود دارد، طوری که گروه های تمرین جسمانی عملکرد بهتری داشتند. ولی تفاوت بین گروه های جسمانی و گروه های تلفیقی معنی دار نبود. یعنی نوع ترکیب و ترتیب تمرین جسمانی و تصادفی اهمیتی ندارد. در حالی که در مرحله یادداری گروه های تصویرسازی ذهنی تصادفی و قالبی در مقایسه با گروه های تمرین جسمانی صرف و گروه های تلفیقی عملکرد بهتری داشتند که البته این برتری در سرعت های پایین به نفع گروه تصویرسازی ذهنی تصادفی بود. بنابراین با فرضیه بازسازی طرح عمل لی و مگیل در خصوص عدم اثر تداخل زمینه ای با تغییر پارامتر برنامه حرکتی تعمیم یافته در تضاد است. از طرفی در مورد تصویرسازی ذهنی با نظریه اطلاعات زیستی پیتر لانگ (1984) همخوانی دارد، یعنی تصویرسازی ذهنی یک تکلیف حرکتی در یک سرعت خاص منجر به تداخل سرعت با عمل حرکتی اجرا شده بعدی خواهد شد. از حیث اثر تداخل زمینه ای با نظریه بازداری پس گستر دیویز (1988) همخوانی دارد.

در پژوهش حاضر، یادگیری سه مهارت والیبال با سه شرایط تمرینی (مسدود، تصادفی و سریالی) بررسی شد تا تأثیرات آن در سه مرحلة اکتساب، یادداری و انتقال مشخص شود. شرکت کنندگان مبتدی 60 دانشجوی پسر (با میانگین سنی = 5 /2 سال، انحراف معیار = 2 /1) بودند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و سریالی قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، آزمودنی های هر گروه در مرحلة اکتساب طی 9 جلسه سه مهارت پنجه، پاس با ساعد و سرویس چکشی را 378 بار (هر جلسه 42 تکرار از هر سه نوع مهارت و هر مهارت 14 تکرار) تمرین کردند. طی سه جلسه در مرحلة تمرین 45 آزمون اکتساب به عمل آمد. متعاقب 48 و 72 ساعت بعد از آخرین جلسة تمرین، به ترتیب در 15 آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها، مقایسة میانگین پیش آزمون و آزمون ها در مراحل اکتساب، یادداری و انتقال سه روش تمرینی به صورت جداگانه با استفاده از آنالیز واریانس (ANOVA) و آزمون تعقیبی (TUKEY) انجام پذیرفت. نتایج اختلاف معنی داری را در سطح اطمینان (001 /0P<) در مراحل یادداری و انتقال به نفع روش های تمرینی تصادفی (با تداخل بیشتر) و سریالی (با تداخل متوسط) نسبت به روش مسدود (با تداخل کمتر) در هر سه مهارت نشان داد. بین دو روش تصادفی و سریالی در هیچیک از مراحل اکتساب، یادداری و انتقال، اختلاف معنی داری مشاهده نشد.

هماهنگی، طرح­یابی بدن و اندام­ها در ارتباط با اشیا و رخدادهای محیطی است. هدف از این پژوهش، بررسی لزوم اجرای طرح طناورز در مدارس کشور بود و از آنجا که یکی از مشکلات عمده در یادگیری نوشتن، هماهنگی چشم و دست است، تأثیر یک دوره تمرینات طناب­زنی بر هماهنگی چشم – دست در دانش­آموزان پایة چهارم ابتدایی بررسی شد. پژوهش حاضر با گروه آزمایش و گروه کنترل همراه با طرح پیش­آزمون – پس­آزمون روی دانش­آموزان پایة چهارم ابتدایی در سال 91 – 1390 در شهرستان بهارستان تهران انجام گرفت. آزمودنی­ها 60 دانش­آموز پسر پایة چهارم ابتدایی بودند که به­طور نمونه­گیری مرحله­ای انتخاب و به تعداد برابر به دو گروه تقسیم شدند. دانش­آموزان گروه آزمایش به مدت 10 هفته و هفته­ای 3 جلسه به مدت 50 دقیقه برنامة منتخب طناب­زنی را اجرا کردند. برای ارزیابی مهارت هماهنگی چشم – دست، از مجموعه آزمون وی – ینا در دو نوبت پیش­آزمون – پس­آزمون استفاده شد. داده­های حاصل پس از سنجش نرمال بودن به­وسیلة آزمون K-S با استفاده از آزمون آماری t مستقل و وابسته در سطح معناداری 05/0 تجزیه­وتحلیل شد. نتایج نشان­دهندة پیشرفت معنادار در گروه آزمایش (44/0 = P برای دست راست و 009/0 = P برای دست چپ) بود. همچنین بین میانگین نمرة پس­آزمون هماهنگی چشم – دست در گروه­های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری مشاهده شد (0009/0 = P). نتایج نشان داد که برنامة تمرینی طرح طناورز موجب پیشرفت در هماهنگی چشم – دست شده است. ازاین­رو این تحقیق اجرای طرح طناورز را در مدارس کشور مفید و ضروری می­داند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تداخل زمینه ای و نوع تمرین (مشاهده ای، بدنی و ترکیبی) بر یادگیری سرویس کوتاه، بلند و تیز بدمینتون انجام شد. بدین منظور 96 دانشجوی پسر داوطلب، راست دست و مبتدی با میانگین سنی 5/1±22 سال انتخاب و به صورت تصادفی به 6 گروه 16 نفری (تمرین بدنی قالبی، تمرین بدنی تصادفی، تمرین مشاهده ای قالبی، تمرین مشاهده ای تصادفی، تمرین ترکیبی قالبی و تمرین ترکیبی تصادفی) تقسیم شدند. شرکت کننده ها پس از شرکت در پیش آزمون به مدت 8 جلسه و در هر جلسه 2 بلوک 9 کوششی تمرین و سپس در آزمون های یادداری تاخیری و انتقال شرکت کردند. برای بدست آوردن امتیاز عملکرد شرکت کننده ها از آزمون استاندارد فرنچ و استاتلر برای سرویس کوتاه، آزمون استاندارد اسکات و فاکس برای سرویس بلند و آزمون استاندارد بالو برای سرویس تیز بدمینتون استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس دو عاملی و آزمون تعقیبی دانکن تجزیه و تحلیل شد. نتایج در مراحل یادداری با تاخیر و انتقال تفاوت معنی داری را بین عملکرد گروه های آزمایشی نشان داد (0.05P<). نتایج آزمون تعقیبی دانکن در مراحل یادداری تاخیری و انتقال نشان داد که به ترتیب گروه های تمرین ترکیبی و بدنی تصادفی به طور معنی داری عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر آزمایشی و گروه های تمرین مشاهده ای قالبی و تصادفی عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه های دیگر آزمایشی داشتند (0.05P<). با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان به مربیان توصیه کرد که هنگام آموزش مهارت های ورزشی از روش تمرین ترکیبی (تمرین بدنی با تمرین مشاهده ای) تصادفی استفاده کنند.

امروزه، عملکرد مطلوب ورزشکاران حاصل ترکیب عوامل مختلف شامل آمادگی جسمانی و روانی است. هدف از اجرای تحقیق حاضر تعیین ارتباط بین سرسختی ذهنی و آمادگی جسمانی و همچنین تعیین پیش بین های سرسختی ذهنی است. برای دستیابی به هدف مذکور، 85 دانشجوی دختر با میانگین سنی 52/2 ± 14/20 در این تحقیق شرکت و به منظور سنجش سه خرده مقیاس اطمینان، ثبات و کنترل پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی (شیرد، گلبی و ون ورش، 2009) را تکمیل کردند. برای سنجش آمادگی جسمانی دانشجویان از آزمون های دراز و نشست، پرش عمودی (سارجنت)، کشش از بارفیکس، دو رفت و برگشت 9×4 متر، دو 1600 متر و آزمون انعطاف پذیری ولز استفاده شد. یافته های آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر نشان می دهد بین سه خرده مقیاس اطمینان، ثبات و کنترل تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0p>). یافته های آزمون همبستگی پیرسون نیز نشان می دهد بین استقامت عضلات کمربند شانه، توان عضلات پاها، استقامت هوازی، آمادگی جسمانی کلی و خرده مقیاس اطمینان ارتباط معنی داری وجود دارد. همچنین، همبستگی بین استقامت هوازی و خرده مقیاس کنترل معنی دار است (05/0p≤)، اما بین نمره کل سرسختی ذهنی و هیچ کدام از شاخص های آمادگی جسمانی ارتباط معنی داری یافت نشد (05/0<p). در نهایت، یافته های رگرسیون خطی چندگانه به منظور تعیین متغیرهای پیش بین (شاخص های آمادگی جسمانی) بر متغیرهای ملاک (خرده مقیاس های سرسختی ذهنی) نشان دادند خرده-مقیاس های اطمینان و کنترل با استفاده از استقامت هوازی پیش بینی شدند، در حالی که در متغیر ثبات هیچ کدام از متغیرهای آمادگی جسمانی وارد معادله رگرسیون نشدند. یافته های تحقیق پیشنهاد می کنند که ترکیب ویژگی های جسمانی و روان شناختی موجب دستیابی ورزشکاران به اوج عملکرد می شود.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی ویژگیهای بیوانرژیک و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سال غیرورزشکار طی مراحل مختلف دوران قاعدگی. بدین منظور 23 دانش آموز دختر 15-17 سال آزمودنی این تحقیق انتخاب شدند و ویژگیهای بیوانرژیک، تواناییهای زیست حرکتی، و وزن بدن آنها طی 3 مرحله خونریزی، فولیکولی، و لوتئینی دوره قاعدگی بررسی شد. از ویژگیهای بیوانرژیک اکسیژن مصرفی بیشینه (دوی 1600 متر دویدن - پیاده روی) و توان بی هوازی (پرش عمودی)، و از ویژگیهای زیست حرکتی سرعت (دوی 20متر)، چابکی (دوی 9×4 متر)، قدرت و استقامت عضلانی (دراز و نشست و کشش بارفیکس)، و انعطاف پذیری (خم به جلو) بررسی شد. برای آزمون فرضیه های پژوهش از تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده شد. بنا به یافته های این پژوهش، مقایسه میانگینهای وزن بدن، ویژگیهای بیوانرژیک، و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سـال غیرورزشکار در مراحل مختلف قاعدگی تفاوت معناداری نداشت (05/0P>). نتیجه اینکه مراحل مختلف قاعدگی بر توان هوازی و بی هوازی دختران 15-17 سال غیرورزشکار تاثیری ندارد.