نقش واسطه ای درگیری تحصیلی در رابطه ویژگی های شخصیتی و خود ارزشمندی با خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان پسر دبیرستانی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای درگیری تحصیلی در رابطه ویژگی های شخصیتی و خودارزشمندی با خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان پسر دبیرستانی بود. در یک طرح همبستگی تعداد 306 نفر از دانش آموزان پسر متوسطه دوم شهر گناباد در سال تحصیلی 1401-1400 با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های ویژگی های شخصیتی نئو(1985)، خود ارزشمندی کروکر و همکاران(2003)، خود کارآمدی تحصیلی مورگان و جینکز(1999) و درگیری تحصیلی ریو(2013) را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. مدل مفروض برازش مطلوبی با داده ها داشت. نتایج نشان داد که درگیری تحصیلی در رابطه ویژگی های شخصیتی و خودارزشمندی با خودکارآمدی تحصیلی نقش واسطه ای دارد و خودارزشمندی اثر غیرمستقیم بیشتری بر خودکارآمدی تحصیلی دارد و اثرات مستقیم ویژگی های شخصیتی و خودارزشمندی بر خودکارآمدی تحصیلی بیشتر از اثرات غیرمستقیم آن ها به واسطه درگیری تحصیلی بود. بر همین اساس می توان نتیجه گرفت که خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان به واسطه ارتباط ویژگی های شخصیتی و خودارزشمندی با درگیری تحصیلی می تواند افزایش یابد و این موضوع پیش بینی کننده مثبتی برای خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان باشدThe mediating role of academic engagement in the relationship between personality traits and self-worth with academic self-efficacy in male high school students
The aim of the present study was to investigate the mediating role of academic engagement in the relationship between personality traits and self- worth with academic self-efficacy in male high school students. In a correlational design, 306 male secondary school students of Gonabad city were selected in the year of 2023 with a multi-stage cluster sampling method, and the questionnaires of Neo personality traits (1985), self-worth by Krueger et al(2003), self The academic efficacy of Morgan and Jenks (1999) and the academic engagement of Rio (2013) were completed. Data analysis was done with Pearson correlation and structural equation modeling. The hypothesized model had a good fit with the data. The results showed that academic engagement plays a mediating role in the relationship between personality traits and self-esteem with academic self-efficacy, and self- worth has a greater indirect effect on academic self-efficacy, and the direct effects of personality traits and self- worth on academic self-efficacy were greater than their indirect effects through academic engagement. Based on this, it can be concluded that students' academic self-efficacy can be increased due to the relationship between personality traits and self-worth with academic involvement, and this issue is a positive predictor for students' academic self-efficacy.
تبلیغات
