زمینه و هدف: مهارت ارتباط اجتماعی از توانمندی های پلیس است. این تحقیق با هدف شناسایی عوامل مؤثر بر مهارت های ارتباط اجتماعی دانشجویان دانشگاه علوم انتظامی مشتمل بر عوامل فردی، محیطی، مقررات و ضوابط دانشجویی، تعاملات (فرماندهان - اساتید) و عوامل تربیتی انجام شده است. روش: تحقیق کاربردی و با روش توصیفی استنباطی از نوع پیمایش و در جامعه آماری دانشجویان دختر و پسر کاردانی و کارشناسی رسته های راهور، اطلاعات و آگاهی، انتظامی با حجم نمونه 300 نفر به روش کوکران و نمونه گیری خوشه ای به نسبت جمعیت دانشکده ها و مقاطع تحصیلی و انتخاب نمونه ها به طور تصادفی انجام شده است. ابزار اندازه گیری، پرسش نامه استاندارد مهارت ارتباطی و پرسشنامه محقق ساخته با اعتبار و همبستگی درونی به روش محتوایی و پایایی با استفاده از آلفای کرونباخ 9/0 محاسبه شد. یافته ها: مهارت ارتباطی 7 درصد دانشجویان پایین، 3/51 درصد متوسط (توأم با مشکل) و 48 درصد در سطح مطلوب است. بر اساس مقدار آزمون R و ضریب بتای استاندارد شده و سطح معناداری با اطمینان 95 درصد، 615/. از تغییرات متغیر وابسته توسط متغیرهای مستقل تبیین شده است. نتیجه گیری: میزان اثرگذاری متغیرها به ترتیب تعاملات دانشگاهی، مقررات و ضوابط، عوامل تربیتی، عوامل محیطی و عوامل شخصیتی است. این نتیجه توجه به چگونگی قوانین و مقررات دانشگاهی، تعاملات دانشگاهی و عوامل تربیتی در سطح دانشگاه را ضروری می سازد.
