زمینه و هدف: پلیس جمهوری اسلامی ایران به دلیل حجم و گستره وسیع مأموریت هایش به طور مداوم با بدنه جامعه در ارتباط است. از این رو این ارتباط تنگاتنگ پلیس با جامعه ایجاب کننده شرایطی است تا پلیس و مردم بتوانند تعاملات مطلوبی با هم داشته باشند. بنابراین در تحقیق پیش رو تلاش شده است تا شناخت وسیع تری از دلایل، زمینه ها و فرآیند های اجتماعی مؤثر بر اعتماد اجتماعی شهروندان با تأکید بر عملکرد پلیس به دست آورد . روش: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی و از نظر نوع مطالعه از نوع تحقیقات کیفی مبتنی بر روش داده بنیاد است. جامعه آماری شامل کلیه پرسنل کلانتری های شهر کرمان است. مشارکت کنندگان در پژوهش را 31 نفر از پرسنل کلانتری های شهر کرمان در سال 1399 هستند و از مصاحبه نیمه ساختاریافته به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شده است. برای رسیدن به معیار قابلیت اعتماد از سه روش کنترل یا اعتباریابی توسط اعضا، مقایسه های تحلیلی و استفاده از تکنیک ممیزی بهره گرفته شده است. یافته ها: پس از تحلیل یافته های پژوهش، مقوله های هماهنگی بین نهادی؛ بی طرفی و مدیریت فضایی به عنوان مهمترین شرایط زمینه ای، نگاه ابزاری به پلیس؛ روابط و تبعیض؛ محدودیت امکانات؛ توانمندی و آگاهی رسانی پلیس به عنوان شرایط علی، مدیریت غیر مشارکتی؛ احتمال بروز ناامنی ناشی از بحران اقتصادی و فرهنگی و بحران فرهنگی کرونا به عنوان شرایط مداخله گر؛ فرسودگی شغلی؛ رسیدگی به معیشت نیروی پلیس و عدالت رویه ای به عنوان فرآیندها؛ نابسامانی و افزایش پرونده های قضایی به عنوان پیامدها تعیین شدند. نتیجه گیری: نتایج بررسی نشان می دهد که رضایت عملکردی - رفتاری مردم از پلیس که با توانمندی، آگاهی رسانی، احترام به حقوق شهروندی در ارتباط است، می تواند بر ایجاد اعتماد به پلیس مؤثر باشد.
